Dubbele luiers #2

Door: de nieuwe zwangere.

Zwanger en een baby

Allereerst: wat een leuke reacties en heerlijk al die speculaties. Heel eerlijk zit ik achter mijn scherm te lachen. Het liefst wil ik op jullie reageren: ‘nee, jullie zitten er allemaal naast!’ maar ja, dan verklap ik mezelf natuurlijk. Een beetje geduld, dames. In de tussentijd laat ik jullie hersenen goed kraken. Tot nu toe weten alleen onze ouders en enkele naasten ervan af, die door het dolle heen zijn. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het lastig vind om me te beheersen maar gelukkig duurt het niet lang meer totdat ik het van de daken kan schreeuwen. Deze week vertel ik jullie hoe de afgelopen weken verlopen zijn.

Alle stappen van het aanmelden bij de verloskundige tot aan het inplannen van de eerste echo ligt zo vers in ons geheugen dat deze zaken snel geregeld waren. Het eerste bezoekje aan onze leuke verloskundige zit er op en ook het eerste kiekje is een feit. Hoewel dat geen aangename ervaring was. Ik weet dat er al eerder een kind uit is gekomen, maar vaginale echo’s zijn niet zo mijn ding. Vooral als de mevrouw in kwestie geen enkele medelijden vertoont. Alles voor het goede doel, zullen we maar zeggen.

Schuldgevoelens en balanceren

Hoewel het eerst goed leek te gaan, kwam toch die misselijkheid. En hoe. Vorig jaar heb ik de nodige dosis al ontvangen, alleen met een kleine rondkruipend kindje is het toch wel andere koek. Die kent ondertussen elk hoekje van zijn box. Wat voel ik me schuldig daarover. Juist nu hij zich zo goed aan het ontwikkelen is; kruipen, langs de tafel lopen en overal aan zitten natuurlijk. Op een avond heb ik mijn vriend gevraagd om de woonkamer even te verbouwen. Tafel aan de kant en een soort speelveld te maken voor de bank zodat de kleine in ieder geval gewoon zijn gang kan gaan en ik enige rust kan pakken op de bank. Mocht ik naar de wc moeten vliegen (rennen is er niets bij), dan weet ik tenminste dat hij veilig is. Ineens is er dan ook geen misselijkheid meer. Nou, een heel stuk minder in ieder geval. Eten gaat weer beter. Toch kan ik er dan mee in mijn maag zitten dat ik voor bijna twee weken mijn kind niet de aandacht heb kunnen geven zoals ik dat graag zou willen en wat hij uiteraard ook verdient. Maar het is even schipperen en het zal de komende tijd natuurlijk vaker voorkomen dat de aandacht verdeeld moet gaan worden.

Ik merk nu al dat het gaat om het vinden van de juiste balans. Ook al duurt het nog even voordat baby #2 zich aandient, je bent er toch mee bezig. Nu ik me stukken beter voel probeer ik zoveel mogelijk te ondernemen met de kleine. Het is toch gek dat hij straks al niet meer ons enige kindje is. Hoe gaan we de aandacht verdelen? Duo wagen aanschaffen, ja of nee? Ik vind die dingen echt afgrijselijk en onhandig, maar dat terzijde. En dan heb ik het nog niet eens over de kamerindeling, bedjes of opvang gehad. Ik kan dus niet wachten om in gesprek te gaan met medemama’s die een soortgelijke ervaring hebben als ons. Voorlopig kijken we eerst uit naar hoe alles verloopt de komende weken. De 20-weken echo is nog zo ver weg dat ik een extra echo ingepland heb voor de geslachtsbepaling. Niet dat het belangrijker is dan de gezondheid van ons kindje, maar ik ben gewoon te nieuwsgierig en soms wat ongeduldig en wil alles weten. Zodat ik weer heerlijk kan dromen over het kamertje, kleurenpallets samenstellen, kleertjes uitzoeken en shoppen natuurlijk.

Top cravings van de afgelopen tijd:
– Gegrilde hamburgers van mijn vriend! Heerlijk!
– Zure appels. Hoe zuurder hoe beter.
– Patatjes, of beter gezegd: fastfood in het algemeen.
– Fruit, vooral toen ik misselijk was.

Tot volgende week!