Waarom iedereen Zondagskind zou moeten lezen

Het is een boek waarvan ik hoopte dat het nooit zou stoppen. Het is een boek dat me een paar dagen vreselijk geboeid hield en dat ik maar moeilijk kon wegleggen. Het is een boek waarvan ik een paar keer moest slikken en waarin ik mezelf soms best een beetje herkende. Ik heb het over Zondagskind van Judith Visser, een boek over een meisje met autisme. Je volgt haar van 3 jaar totdat ze volwassen is en je gaat dus mee in haar schooltijd. Basisschool, middelbare school en de vervolgopleiding omdat ze nog leerplichtig is. Judith neemt je mee in het hoofd van een autistisch meisje en je krijgt te ‘zien’ wat ze denkt, wat ze voelt, wat voor haar normaal is en hoe het leven voor een kind met het syndroom van Asperger is. Nu ben ik zelf niet autistisch, maar waren er toch bepaalde momenten waarin ik mezelf herkende. Misschien dat het boek daarom zo’n indruk maakte. Ik heb best wat raakvlekken met Jasmijn, de hoofdpersoon in dit verhaal.

Het graag alleen willen zijn, het goed doen met rituelen en vastigheid, niet de aansluiting kunnen vinden, de vreselijke aula waar iedereen in de pauze te vinden is, gevoelig zijn voor teveel prikkels en zelfs bij tijden arrogant gevonden worden vanwege je houding. Het zijn slechts wat dingen die ik uit het boek onthouden heb en die op mij van toepassing zijn. Maar ik wil het vandaag niet over mij hebben. Ik wil tegen iedereen zeggen dat ze dit boek moeten lezen. Mensen zonder kinderen maar vooral mensen met kinderen. Mensen die werken met anderen en mensen die werken in het onderwijs. Júist mensen die werken met kinderen.

Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden. Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.

Jasmijn komt als vierjarige in een kleuterklas en kan al lezen en schrijven. Echter durft ze niet te praten, wordt ze door de juf maar raar gevonden en vindt ze veel rust en liefde bij haar hond. De middelbare school is voor haar de hel op aarde vanwege de drukte, weer een ander ritme en een andere omgeving. Ze doet haar best voor Nederlands en Engels omdat ze daar iets mee heeft en kan absoluut geen interesse tonen in vakken die voor haar er niet toe doen. Zoals ik bij de theatervoorstelling van Omdenken al geleerd heb; het zijn soms niet de kinderen die raar zijn, maar het schoolsysteem is ook niet helemaal in orde.

Het boek hield me geboeid omdat je een kijkje krijgt in iemands hoofd. Ik kreeg een band met de hoofdpersoon en iedere bladzijde vroeg ik me weer af wat ze zou denken en hoe ze in bepaalde situaties zou handelen. Wat ik ook mooi vond om te lezen was dat ze heus wel vrienden kon maken en zelfs een vriendje zou kunnen krijgen. Als die mensen haar maar begrepen. En ik denk dat dat alleszeggend is. Je hoeft soms alleen maar een beetje begrip te tonen en rekening te houden met elkaar. Dan is niemand raar op deze wereld en doen we allemaal maar ons best om ons er overal doorheen te slaan.

Zondagskind van Judith Visser behoort nu al tot mijn favoriete boek aller tijden. Ik hoop van harte dat je de moeite neemt om het te lezen. Ik beloof je: het stelt niet teleur.

Via Bol.com kost het boek 19,99 (9,99 voor het e-book).