Onzekere (laatste) weekjes

“Haha, misschien ben ik nu al wel één week zwanger!” riep ik vanuit de keuken naar Maran op een donkere avond in december. Ik was de week daarvoor ongesteld geworden en we hadden besloten dat we daarna onze ‘eerste poging’ zouden gaan wagen. Ik had gelezen dat, als die poging zou slagen, de duur van de zwangerschap gerekend zou worden vanaf de eerste dag van de laatste menstruatie. Toch wist ik ook dat er maar een hele kleine kans was dat het meteen tijdens de eerste poging zou lukken. Een grapje maken moest kunnen, vond ik desondanks. En wie weet…

Zo rond de kerst waren volgens mijn ovulatie-app, die ik voor het gemak gewoon eens geinstalleerd had, mijn vruchtbare dagen. Daarna begon voor mij een onmogelijke opgave: twee hele weken wachten. Waarschijnlijk enorm overdreven voor iedereen die langer dan een maand heeft geprobeerd zwanger te worden, maar ik vond die twee weken wachten bijna niet te doen. Ik ging op zoek naar websites en boeken die mij meer informatie zouden geven over eventuele symptomen van een zwangerschap (“een uitblijvende menstruatie kan een teken zijn”, eh ja, bedankt). Al snel kwam ik erachter dat alle symptomen van een nestelend bonkje cellen te vaag waren om er echt iets concreets over te zeggen. Ik zou rustig adem moeten blijven halen en gewoon die twee weken uit moeten zitten. Maar eerlijk: ik had er op dat moment mijn linkerarm voor over gehad om meteen al te weten of het gelukt zou zijn of niet.

Op vrijdag 10 januari zou ik mogen testen. Even overwoog ik om een paar dagen eerder al een vroege zwangerschapstest te doen, maar ik heb mezelf weten tegen te houden. Ik had namelijk allerlei dingen gelezen over testen die negatief uitvallen terwijl het toch positief was en andersom. Wonder boven wonder lukte het me om tot die vrijdag te wachten, en toen ontdekten we dus gewoon dat ik zwanger was. Poging één was geslaagd, er was zich een embryo in mijn buik aan het ontwikkelen. We wisten even niet hoe we moesten reageren. Het was zo onwerkelijk!

Die twee weken waarin alle opties open staan en waarin ik erg gefocust ben op eventueel wel- of juist niet bestaande symptomen, lijken nu weer aangebroken. Nu hoef ik alleen geen bevestiging van een zwangerschap, nu ben ik heel benieuwd wanneer de bevalling zich zal inzetten. Want nu ik ruim 38 weken zwanger ben, kan de baby zich ieder moment aandienen. Maar meneer kan ook nog een kleine maand wachten, als hij dat zou willen. Ongeduldig als ik ben, heb ik ook tijdens deze laatste onzekere weekjes alweer opgezocht wat de symptomen van een naderende bevalling kunnen zijn. Die zijn overigens net zo abstract als de symptomen van een eventuele beginnende zwangerschap: iedereen ervaart het op een andere manier en er is dus geen pijl op te trekken.

Ik vind het eigenlijk wel mooi symbolisch dat de eerste en laatste weken van de zwangerschap zoveel onzekerheden met zich meebrengen en mijn geduld zo op de proef stellen. Want boven alles vind ik natuurlijk dat ik me enorm aanstel en gewoon eens moet leren afwachten op het moment, in plaats van voor ieder krampje een verklaring te zoeken.

Ik vind het nog steeds niet voor te stellen wat er na dat grapje in december allemaal is gebeurd. Voor het eerst gebruikte ik toen de woorden ‘ik’ en ‘zwanger’ in dezelfde zin en dat voelde zo gek. Inmiddels heb ik dat al vaak genoeg gezegd, heb ik echo’s gehad, bezoekjes aan de verloskundige gebracht, meerdere keren bloed afgestaan, is mijn buik gegroeid, heb ik ervaren hoe het is om schopjes van mijn kind te voelen, heb ik gemerkt hoe mijn omgeving op mijn zwangerschap reageerde, heb ik mijn eigen lichaam een stukje beter leren kennen én daar heel veel bewondering voor gekregen, een babykamer ingericht, babykleertjes gekocht, een babyshower gehad en veel gelezen over het komende moederschap.

Mijn eerste zwangerschap is bijna voorbij en ik had geen seconde willen missen van de gehele periode. Over een tijdje heb ik ook een bevallingsverhaal om mijn vriendinnen de stuip mee op het lijf te jagen tijdens verjaardagen. Heb ik ook zo’n heerlijk, klein kereltje in mijn armen, kan ik eindelijk die versgewassen en gestreken kleertjes eens gebruiken en kan ik eindelijk het resultaat zien van waar het in december allemaal begonnen is. Hmm, voel ik daar nu lichte menstruatiekramp? Zal het…?