Als je gaat bevallen heb je vaak drie opties; je bevalt thuis onder leiding van de verloskundige, je bevalt in het ziekenhuis met je verloskundige óf je bevalt in het ziekenhuis onder begeleiding van de gynaecoloog. Dan laat ik even andere bevalruimtes achterwege. Maar vanuit Amerika is er een trend overgewaaid naar Engeland en ik ben benieuwd of het ook naar Nederland gaat komen; Free Birth. Oftewel: alleen bevallen, zonder medische mensen. Je bevalt in je eigen huis, zonder enkele ondersteuning. Wel van een partner of een familielid, maar dus niet met een verloskundige of een gynaecoloog aan je zijde. Tussen je benen. Bovendien ga je helemaal niet naar een controle. Geen check voor jezelf, geen check voor de baby en dus ook geen echo’s. Deze mensen geloven in de natuur en dat een vrouwelijk lichaam alles zelf kan. Voor mij is dit een absolute no go: geen haar op mijn hoofd die dit zou overwegen.
De ouders die voor deze optie kiezen zeggen dat bevallen een heel natuurlijk iets is en dat wij vrouwen prima in staat zijn om dit alleen te doen. Moeder Natuur weet precies wat te doen. Ik vind dit idee een beetje beangstigend. Ik weet dat een bevalling vaak vanzelf begint en ik weet ook dat de vrouw degene is die het werk doet. Ik weet ook dat veel zwangere vrouwen vaak goed nieuws krijgen en dat de check vaak een routine-klusje is. Maar jeetje, wat heb ik veel gehad aan de verloskundige en gynaecoloog en ik kan me er geen voorstelling bij maken om dit zonder hen te moeten doorstaan. De echo’s vond ik niet alleen heel bijzonder, maar ook erg leuk en prettig. Ik vond het fijn te weten dat mijn kindje het goed deed, dat ik het goed deed en dat alles verliep zoals zou moeten.
De gynaecoloog was bij Skyler noodzakelijk omdat ik opgenomen was met gebroken vliezen op een te vroeg termijn van 36 weken en 3 dagen. De verloskundige moest me overdragen en ondanks dat ik dat heel vervelend vond en ik het liefst mijn favoriete verloskundige naast me had zitten tijdens de bevalling omdat ik alle afspraken bij haar had, kon het me op het moment zelf weinig schelen wie er tussen mijn benen zat. Ik kreeg de hulp die ik nodig had met de bevalling. Er werd mee gekeken, mijn kindje werd in de gaten gehouden, ik werd in de gaten gehouden en Skyler werd gezond en wel geboren en als eerste vastgehouden door de gynaecoloog. Tijdens de zwangerschap was ik iedere keer weer blij met de maandelijkse afspraak en toen ze ontdekten dat mijn bloeddruk te hoog werd, werd ik extra in de gaten gehouden. Een fijn geweten, want er zijn genoeg mensen die met zwangerschapsvergiftiging te maken hebben en dat is wel het laatste wat je wil.
Bij Maddox gebeurde zowel mijn zwangerschap als de bevalling onder leiding van de verloskundige en een bijna afgestudeerde stagiaire. De stagiaire deed de hele bevalling en de verloskundige stond erbij en hielp alleen op het moment dat Maddox daadwerkelijk geboren moest worden en ik een beetje vaart moest maken. Ze hielpen me een handje, praatte me door de laatste minuten heen en hielden ook weer mijn kind en mij in de gaten. Hoe zou dit zijn zonder hen? Er is dan niemand die een oogje in het zeil kan houden en, hoe tof de natuur ook is en hoe erg we ook in staat zijn om zo’n bevalling te doen; er kan het een en ander misgaan en er moet, hoe erg ook, soms ingegrepen worden. Zit je dan alleen thuis. Net als met de maandelijks checks. Ook dit keer liep ik met een te hoge bloeddruk en ook dit keer was dat een signaal om me door te sturen naar het ziekenhuis. Ik vind wel dat een echo of dit soort boodschappen soms onnodige onrust met zich mee kunnen brengen -ik herinner me de vroege echo maar al te vroeg- maar helemaal niks weten? Tegenwoordig weten we ontzettend veel en veel meer dan bijvoorbeeld mijn eigen moeder wist, maar ik ben alleen maar blij met deze ontwikkeling en dat de tijd en technologie ver genoeg is om ons van deze informatie te voorzien.
Ikzelf zou nooit voor deze optie kiezen. Ik vertrouw mijn eigen lichaam en omdat de bevalling de eerste keer heel goed is verlopen, had ik er ook de tweede keer alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen. Maar ook deze tweede keer stond mijn keuze vast; ik beval in het ziekenhuis zodat alle medische hulp dichtbij is. Juist dát gaf me vertrouwen en een rustig en prettig gevoel. Geen haar op mijn hoofd die denkt aan Free Birth. Laat die trend maar in Amerika en bij de hoge uitzonderingen in Engeland blijven.
Ik ben benieuwd hoe jullie erover denken. Zou jij dit aandurven?
Wooow heftig! Dit zou ik echt nooit aandurven, hoewel ik twee vrij vlotte bevallingen gehad heb. Er is toch altijd een risico en je moet maar eens net één van die vrouwen zijn waar er iets misgaat…
Het idee vind ik wel mooi, soms wordt alles wel in het extreme gecontroleerd maar anderzijds deel ik jouw gevoel ook wel.
Ik zou het persoonlijk niet aandurven zonder begeleiding en heb de begeleiding ook niet als vervelend of storend ervaren maar ik vind het stiekem wel jammer dat ik het niet aan durf om het een x echt zelf te doen;-)
Ik niet, maar ik snap het wel. In de VS is een bevalling ongelooflijk gemedicaliseerd. Thuis bevallen is er niet bij, ruggenprik is zo ongeveer standaard en je moet wel heel sterk in je schoenen staan om zelf regie te houden tijdens je bevalling of een zorgverlener vinden die je daarbij wil begeleiden. Ik denk dat het in Nederland wat minder aanslaat, omdat er al best veel mogelijk is.
Ik denk dan, bij beide jongens had ik persdrang maar nog geen 10cm ontsluiting. Ik zou dan geperst hebben met alle risico’s van dien, wellicht enorm uitscheuren of heel veel bloed verliezen… en het ziekenhuis mag het daarna oplossen zeker. Nee, dank u.
Er bestaat ook een doula, dat zou ik best willen (bij een 3e die er niet komt hihi ;))
Wat Ivy hierboven zegt zal inderdaad de trend grotendeels verklaren! Heel simpel; zowel ik als mijn zoon had de bevalling niet overleeft zonder medisch ingrijpen, dus ik ben niet mega enthousiast over deze optie…
Ik heb het wel gezegd: het zou mijn droom zijn om alleen te bevallen met mijn partner erbij. In alle rust, een intiem moment zonder andere mensen erbij en ik weet precies wat ik moet doen.
Maar in werkelijkheid was ik bij de eerste zo overvallen door de heftige pijn die erin knalde na de gebroken vliezen dat ik maar wat blij was met pijnstilling in het ziekenhuis.
Toch was het bij de tweede weer mijn droom. Waar ik uiteindelijk juist voor een doula heb gekozen om het echt helemaal mijn eigen ding te laten worden. En ik ben thuis bevallen terwijl de verloskundige me aanmoedigde: doe maar wat jij denkt dat je moet doen.
De controles lijken me onmisbaar voor de gezondheid van jezelf en je kindje. En vond ik ook leuk dus had ik niet willen missen.
Ik zou het niet aandurven. Daarnaast moet ik ook in het ziekenhuis bevallen onder begeleiding van een gynaecoloog, omdat mijn oudste is geboren met een spoedkeizersnede. Het enige jammere (al was dit wel ontzettend logisch hoor, want die bevalling duurde gewoon lang) was dat bij de bevalling van mijn oudste de ene na de andere binnen kwam huppelen en ze hadden allemaal een stagiaire bij zich. De bevalling van mijn dochter duurde korter en daar waren weinig en dezelfde mensen bij. Zeker iets wat ik ga mee nemen in mijn bevalplan voor ons derde kindje.
ik ben thuis bevallen van beide en bij de eerste was de vk te laat!!! en dat was paniek!! dus thuis bevallen prima maar wel met een deskundige 😉
Natuurlijk is bevallen een natuurlijk iets, maar als je voor deze optie kiest dan moet je naar mijn mening ook de consequenties kunnen dragen. En dat is dat moeder natuur niet elke bevalling soepel laat verlopen en dat niet elke moeder en pasgeborene dit zullen overleven.
Zou dat echt niet willen. Ook zou het niet goed uitpakken bij mij. Bij de eerste als ik een wee kreeg stopte het hartje en bij zuurstof daalde dus zo. Bij de 2de daalde het hartje ook bij iedere wee dus ook spoedkeizersnede mag nu zelfs geen weeën meer krijgen.
O nee. Als ik hiervoor zou hebben gekozen, had ik de eerste bevalling niet overleefd. Nadat de placenta was geboren trok mijn baarmoeder niet meer samen, dus heel veel bloedverlies gehad. Gelukkig lag ik in het ziekenhuis. Nog steeds als ik daar langs rij denk ik: daar hebben ze m’n leven gered.
Ik snap dat sommige mensen het zo willen, maar het heeft absoluut niet mijn voorkeur. Heerlijk om de kleine op de echo’s te zien, zekerheid te hebben dat het goed gaat en met de bevalling mensen om je heen te hebben die weten wat er moet gebeuren. Dus ik beval in oktober mooi in het ziekenhuis!
Het lijkt me superfijn om tijdens een volgende bevalling een meer ‘hands off’ verloskundige te hebben, die er bij is maar op de achtergrond aanwezig en mij het werk laat doen. Maar 0 controles zou ik ook zeker niet willen, ik wil graag weten of mijn baby zich goed ontwikkelt tijdens de zwangerschap. Maar ook niet meer dan dat.
Wat een enge ontwikkeling…
Als geboortefotograaf kom ik dagelijks in contact met zwangere dames. En ben ik regelmatig aanwezig bij bevallingen. En oh, wat kan het gigantisch fout gaan.. zelfs in het ziekenhuis!
Een kindje die ineens onverwacht in een stuit ligt, een placenta die niet geboren wil worden. Zwangerschapsvergiftiging. En ga zo maar door.
Ik heb teveel ellende gezien om dit “oke” te vinden. En zou ook eerlijk gezegd nooit in zee willen gaan met een stel die dit zou willen.
Een bevalling is nou eenmaal een medische ingreep. Die kennis nodig heeft van professionals. Of dat thuis is, of in het ziekenhuis.
Nee, ik zou dit doodeng vinden. Ik heb het al net iets te vaak bijna fout zien gaan.
Dit zou ik echt niemand aanraden om te doen. Bij mij lag de placenta voor de uitgang, was ik nooit naar een controle geweest dan was ik er waarschijnlijk nu niet meer geweest omdat een natuurlijke bevalling dan gewoon niet mogelijk is.
Bij mij precies hetzelfde! Als ik geen controle had gehad was het flink misgegaan bij de bevalling. Ik mocht ook niet gewoon bevallen, had een geplande keizersnede.
Ik moet er niet aan denken dat het mis was gegaan als ik mijn lieve dochter nu zie!