Afgelopen zondag ben ik weer eens gaan sporten en toen ik na afloop in de auto stapte en naar huis reed, overviel me opeens het gevoel dat ik me weer een beetje mezelf begin te voelen. Mijn lijf voelde weer van mij, mijn hoofd voelde weer van mij, ik genoot weer van het sporten, ik genoot ervan om even van huis te zijn, ik dacht geen moment aan de kinderen die gewoon thuis bij Raymond waren en zong mee met mijn favoriete nummer van Jessie J, Who You Are. Een blik op de datum liet me beseffen dat ik negen maanden geleden bevallen ben. Ze zeggen weleens negen maanden op en negen maanden af en alhoewel je dat echt niet zo nauw hoef te nemen qua datum, voelt het in mijn geval toch echt weer zo. Bij Skyler vond ik ontzwangeren heel heftig en ook nu is het weer het geval. Ik heb na een bevalling gewoon minstens negen maanden nodig om mezelf weer een beetje te worden.
Ik zie dat ik in september al eens een blog heb geschreven over dit onderwerp. Ik had last van vermoeidheid, flinke haaruitval, een lichaam dat volledig ontregeld was qua menstruatie, was heel stresserig, behoorlijk hormonaal, zweette behoorlijk veel en was nogal vergeetachtig. Nu komt het met het vergeetachtige nooit meer goed (lang leve de passion planner en notitieboeken), is dat hormonale nog steeds heel erg aanwezig en ben ik overdag nog wel wat moe, maar ik moet toch ook zeggen dat het allemaal wel een heel stuk beter gaat. De haaruitval is beperkt tot het minimum, mijn menstruatie is weer vrij regelmatig zonder doorbraakbloedingen, het stresserige is een heel stuk minder, ik word niet meer bezweet wakker en ben emotioneel toch een stukje stabieler.
Ontzwangeren blijft een vaag iets en mensen die nog nooit zwanger zijn geweest óf de mensen die er geen last van hebben, zullen zich er absoluut geen voorstelling bij kunnen maken. Vrouwen die aan het ontzwangeren zijn beschrijven zichzelf vaak als ‘mezelf kwijt’, ‘depressieve gevoelens’ en ’emotioneel onstabiel’. En dat is toch een flink pakket. Ik herken mezelf heel erg in de woorden want ondanks dat ik dolgelukkig was (en ben!) en voor mijn gevoel alles redelijk snel op rolletjes had lopen, voelde het toch een beetje alsof ik heel erg zoekende was. Zoekende naar mijn nieuwe rol als moeder van twee en zoekende naar hoe ik alles een plekje kon geven. Hoe ik om moest gaan met al die hormonen in mijn lijf en hoe ik mezelf weer stabiel op de rit kon zetten. Ik heb zelfs na de bevalling een aantal keer geroepen hier in huis dat ik voor mijn gevoel tegen een postnatale depressie aan zat en dat komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen.
Momenteel gaat het echt een heel stuk beter en voel ik de grond weer goed onder mijn voeten. Ondanks dat ik altijd plezier heb in mijn werk word ik er nu weer écht gelukkig van. Ik geniet van de momenten dat ik écht weer eens iets zonder kinderen kan doen terwijl ik het voorheen echt heel lastig vond om ze -vooral Maddox- achter te laten. Mijn lichaam voelt weer stabieler, ik heb weer zin om goed voor mezelf te zorgen in plaats van alleen voor mijn kinderen. Ik heb weer meer zin om de deur uit te gaan in plaats van alleen maar in mijn mom-cave te blijven. Ik ben weer dingen aan het plannen en heb voor mijn gevoel steeds iets meer de balans tussen Shirley en mama-Shirley te pakken. Bovendien trek ik het ’s avonds weer wat langer, lig ik niet meer om 21:00 uur in bed omdat mijn ogen dicht vallen en word ik ’s ochtends een stuk meer uitgerust wakker. Ondanks dat we nog steeds gebroken nachten hebben. Ik heb simpelweg gewoon iets meer energie.
Het blijft zo dubbel het moederschap. Enerzijds verlang ik terug naar de periode dat Maddox net geboren is, wil ik niet dat ‘ie groter wordt en wil ik me voor altijd op de bank nestelen met mijn twee jongens naast me. Anderzijds geniet ik weer van het feit dat we iets verder zijn, het rustiger is, dat ik weer een beetje mezelf word en dat de ontzwangerkwaaltjes een stuk minder worden tot helemaal weg zijn. Het enige wat dus niet verandert is de vergeetachtigheid. Ach, als dat nou het enige is. Oh, en Jessie J meezingen in de auto klonk net zo vals als de voorgaande maanden. Maar meedoen aan The Voice is toch niet mijn ambitie. Wie wil er nu van Anouk horen dat je rampzalig bent? Dat zingen laat ik wel aan haar over. Nog meer kinderen baren ook trouwens, maar dat is weer een ander verhaal.
Ontzwangeren is een bitch. Big time. Ik ben blij dat de ergste maanden voorbij zijn en dat ik redelijk terug ben op aarde. Medemoeders: had of heb jij er ook zoveel last van gehad?
Ja ik denk het wel al heb ik het nooit als ontzwangeren gezien. Het hele leven na de bevalling staat in het teken van je baby. Er is gewoon weinig ruimte in je hoofd om ook nog aan andere dingen te denken. Alle energie gaat naar je baby. Alle aandacht. En als je er nog eentje hebt lopen dan kan je jezelf compleet voorbij lopen en vergeten. En je huis.
Ik ben sinds 3 weken weer aan het sporten (baby van 8,5 maand), start volgende week met een nieuwe baan, krijg weer meer tijd voor mezelf en vind mezelf weer terug. Menstruatie daarentegen is na de bevalling een horrorverhaal geworden dus daar ga ik voor naar de gynaecoloog.
Dus eigenlijk voel ik me bijna klaar met ontzwangeren.
Oef, dat was ik even vergeten! Beloofd nog wat voor straks. Maar als alles goed mag gaan is het de laatste keer zwanger zijn en ontzwangeren.
Liefs
Hoi! Ik hoor soms mensen zeggen dat ontzwangeren niet bestaat. Nou, niet mee eens. Je lichaam heeft een mega prestatie geleverd, een mini mens op de weteld gebracht. Het lijkt me normaal dat je lang nodig hebt om te herstellen. Het is voor mij heel herkenbaar. Ook heel, heel veel last gehad. Mooie site Shirley. Veel geluk met je gezin.
Fijn dat je je weer meer jezelf voelt en dat je de rust weet hebt gevonden.
Ik heb zelf ook veel last gehad van het ontzwangeren. Heb nog jankend bij de huisarts gezeten omdat ik zo verschrikkelijk uitgeput was en me totaal niet mezelf voelde. Ik was inderdaad ook bang dat ik tegen een postnatale depressie aan zat.
Mijn dochter is nu 11.5 maanden en heb nu ook meer rust in mijn lichaam, minder stress en inderdaad ook het gevoel dat ik weer een beetje ‘old me’ ben. Wat mij betreft is ontzwangeren zeker ook een bitch!!
Ooh vreselijk! Ik heb het ontzwangeren zo onderschat! Ook hier regelmatig geroepen dat ik bang was voor een postnatale depressie. Gelukkig zitten er ook steeds meer goede dagen bij, maar overall is het hormonaal, mentaal en qua lichamelijke gezondheid nog erg instabiel. Ik tel af, nog een ruime maand tot 9 maanden. En dan hoop ik maar dat ik niet bij de groep hoor bij wie het langer duurt
Fijn dat je je beter voelt! En dat je erover schrijft, geeft de ontzwangerende burger moed! (En ja ik schreef dus eerst ‘moet’, damn you brain…)
Heeeeel veeeeeel last van gehad. Herken het wat je schrijft. Blij voor je dat de ergste symptomen voorbij zijn. En dat vergeetachtigheid is helaas een blijvertje.
Schitterend geschreven!
heb er niet echt last van gehad gelukkig, ik noemde het herstellen maar doelde dan denk ik meer op het herstel van het lichaam
Zo herkenbaar dat ik er tranen van in mijn ogen heb. Ik heb nog nooit iemand zo open hier over horen praten of schrijven, dus dank dank dank voor dit artikel!
Ik ben ook zo bang geweest voor een postnatale depressie. Nu, na bijna 8 maanden, begint het door jou zo mooi en treffend omschreven gevoel van je weer jezelf voelen ook hier eindelijk weer te komen.
Ook de reacties zijn echt fijn om te lezen. Hoe alleen je je soms ook voelt… dat ben je dus niet. Nogmaals dank!
Wat heerlijk om dit te lezen… herkenning!
Ik ervaar het ook erg zwaar en het is echt niet niks ineens 24/7 mama te zijn.
Ik maak me er soms behoorlijk druk over. Sta soms op met een onrustig/zenuwachtig gevoel en kan daar zo van balen! Herkennen jullie dit ook?
Hoi hoi…
Pfff…ik lees je verhaal en herken het echt..
Heftig om te lezen maar ik ben blij dat je weer meer jezelf aan het worden bent.
Ik ben 12 weken geleden bevallen en echt waar na 3 weken kreeg ik dat stomme ” down” gevoel…
En ik herkende het van lang geleden…mijn depressie
Nu heb ik ppd en heel veel angsten en rare gedachten…bah…
Had jij dat ook?
En ook veel zweten, hoofdpijn af en toe…echt alsof het een totaal ander lichaam is en niet van mij..
Soms kijk ik naar mijn armen en denk: zijn die van mij?
Herken jij dat ook?
We gingen straks wandelen en op dit moment durf ik niet alleen naar buiten naar de winkel en noem maar op.
Ik ga gewoon wazig zien en angstig en raar gevoel in mijn lijf bah bahhh..
Hoe voel jij je nu?
Groetjes,
Esther van Bommel
Wat een verademing om dit te lezen. Onze dochter is momenteel 14 weken en heb ook sinds week 8 enorm veel last van men hormonen (wenen om álles), nerveus en zenuwachtig (jup ik kan hier ook mee opstaan.. Heel naar) en soms ook angstig. Dat laatste voornamelijk savonds en snachts.. Alsof heel men lichaam in brand staat en ik kan er niet uit.
Om nog maar te zwijgen van men mensturatie. Die komt nu om de 3 weken of minder al op bezoek..geen pretje
Voel me helemaal mezelf niet meer en dat had ik niet zien aankomen. Heb ook schrik voor die ppd
Thans kan ik ook genieten van de knuffelmomentjes of wandelingetjes met men lieve dochter..
Tis me wat die hormonen.
Voel me hier ook alleen in want de mommy’s die ik ken walsen precies door hun eerste jaar..
Dus. Bedankt voor de oppepende blog en de reacties!