Ik was net zwanger toen ik droomde over een babydochter. Geen idee waarom ik wist dat het een meisje was, want iedere pasgeboren baby lijkt op elkaar. Zolang er een luier omheen zit, is – laten we eerlijk zijn – het niet te zien of je met een jongen of een meisje te maken hebt. Toch wist ik het zeker. Dit was een meisje. Ik werd wakker met het gevoel dat het vast een soort ‘teken’ was geweest. Ik was net zwanger en had zo’n droom. Dan móest dat groeiende hompje cellen in mijn baarmoeder zich tot wel ontpoppen tot een lieve meisjesbaby?
Ook om me heen leek iedereen ervan overtuigd dat we een dochter zouden krijgen. Mijn moeder had op haar werk een cliënte die wel vaker juiste voorspellingen over de toekomst had gedaan. Net na de jaarwisseling had zij tegen mijn moeder gezegd: “dit jaar word je oma van een kleindochter!” Ik wist destijds zelf nog niet eens dat ik zwanger was, maar zag ook dit weer als een teken. Verder bleven de speculaties ook niet uit. Dit zou volgens (zo goed als) iedereen een meisje worden!
Daar stelde ik me dus ook min of meer op in. Niet dat ik van tevoren een voorkeur had gehad. Mama worden van een zoontje leek me net zo heerlijk. Maar omdat iedereen zei dat ik een meisje zou krijgen, oriënteerde ik me voornamelijk op meisjesdingen. Ik bekeek meisjeskleding en bedacht meisjesnamen. Heel soms keek ik stiekem wel eens op de jongensafdeling – waar ik trouwens hele leuke dingen zag! – maar ik had niet verwacht dat ik daar daadwerkelijk ook wat zou gaan kopen!
Tot aan de geslachtsbepalende echo aan toe was ik ervan overtuigd dat we een dochter zouden krijgen. Ik had gelezen dat zo ongeveer 90% van de aankomende moeders wat betreft het gevoel goed zit over het geslacht van hun ongeboren baby, al weet ik niet wie die statistieken heeft onderzocht. Toen de echoscopist (en mijn vader, die mee was!) dan ook direct conculdeerde(n) dat de baby een jongen was, was ik enorm verbaasd.
Een zoon?! Hoe kan dat nou! Natuurlijk was ik blij, want jeetje, zo’n klein kereltje is toch alleen maar geweldig! Maar ik moest wel even flink omschakelen. Tijdens de rest van de geslachtsbepalende echo heb ik alleen maar genoten. Stukje voor stukje werd onze baby boy bekeken en alles bleek goed te zitten. Gelukkig maar!
Toch bleef er, toen ik eenmaal thuis was, stiekem iets aan me knagen. Hoe kon ik wat mijn gevoel betreft zo verkeerd hebben gezeten? Iedereen zei toch dat ik een dochter zou krijgen? Had die echoscopist het wel goed gezien? Dat moest bijna wel, want zelf had ik ook een piemeltje gezien en daar kon je echt niet omheen! Het heeft best lang geduurd tot écht tot me doordrong dat ik zwanger was van een jongetje.
Inmiddels ben ik aan het idee gewend, al heb ik heel soms nog wel een momentje waarop ik denk ‘hoe kon ik er zó naast zitten?’. Ik ben ondertussen ruim 10 weken verder en vind het nog steeds ontzettend leuk dat ons eerste kind een klein mannetje is! Ik geniet van de stoere kleertjes en kan niet wachten om straks zo’n ondeugend boefje te hebben om lekker mee te knuffelen en te stoeien. Een meisje had ik ook hartstikke leuk gevonden, maar niet persé leuker dan een jongen. Ik had (en heb!) geen voorkeur, maar baalde toch wel van dat voorgevoel dat me deels is aangepraat en van het feit dat ik gevoelsmatig zo heb moeten omschakelen.
Twee vriendinnen van mij zijn ook zwanger. De ene wil bewust het geslacht nog niet weten tot aan de bevalling. Iedereen in haar omgeving ‘weet zeker’ (?!) dat haar kind een jongen is. Daar was ik eerst gevoelsmatig ook van overtuigd. Toch weet ik nu hoe verkeerd je wat betreft je voorgevoel kan zitten. Ook zijn de voorspellingen vanuit je omgeving eigenlijk waardeloos te noemen. Ik ben dus heel benieuwd wat zij binnenkort zal krijgen. Zal er – inderdaad – al die tijd een klein mannetje in gezeten hebben? Of krijgt ze, geheel tegen de verwachting in, toch een lief, klein dochtertje?
Dat voorspellingen er heel goed naast kunnen zitten, bewijst ook het verhaal van zwangere vriendin nummer twee trouwens. Iedereen was ervan overtuigd dat zij een meisje zou krijgen. Want “er werden al zoveel jongens geboren” en “ik heb gewoon het gevoel dat dit écht een meisje is!” Uiteindelijk bleken die mensen het allemaal mis te hebben en groeit er, ook in haar buik, gewoon een piemeltje.
Ik heb ondertussen wel geleerd geen uitspraken meer te doen over het geslacht van de ongeboren baby. En ondanks dat ik erg blij ben met mijn zoontje, vond ik het jammer dat ik een periode zo heb moeten wennen aan het idee. Bij een eventuele volgende zwangerschap luister ik helemaal niet meer naar voorspellingen over het geslacht. Ook verklaar ik hierbij plechtig nooit meer een uitspraak te doen over wat ‘ik denk dat het is’. Zowel jongetjes- als meisjesbaby’s zijn gewoon hartstikke leuk en totdat er visueel uitsluitsel is op een zwart-wit echoscherm, zal ik er nooit meer klakkeloos vanuit gaan dat ik een jongen- of meisje in me heb groeien!
Ik ben nu wel heel benieuwd hoe dat bij jullie ging. Had inderdaad 90% van jullie een goed voorgevoel? Of zaten jullie er, net als ik, ook helemaal naast? En hoe was het met het voorgevoel van jullie omgeving?
(Meer lezen over mij of mijn zwangerschap? Check Bettyblogt.nl)
Hahah super herkenbaar maar bij mij dan andersom. Ik was ervan overtuigd tot de geslachtsbepalende echo dat ik een jongentje zou krijgen, ik had zelf ook een grote broer en ik had alle ‘tekenen’ qua fabeltjes dan, echt onzin want vanaf de echo bij 16weken was duidelijk dat het een dochter is. Leuk artikel Betty!
Bij mijn eerste had ik geen flauw idee. Bij de 20-weken echo hoorde we dat we een jongetje zouden krijgen. Ook deze keer weet ik het niet. Durf er echt geen uitspraken over te doen. Ben heel benieuwd wat we voor geslacht zullen zijn bij de echo.
Haha, wat grappig, wij hebben net zo’n fabeltjesvideo op onze blog gezet van mijn “voorspellingen”. Mijn verhaal is precies hetzelfde als de jouwe. Ik denk een meisje, iedereen denkt een meisje, dus dan zal het wel een jongen worden haha. Mij maakt het geen ene bal uit, ik vind allebei geweldig! Heel leuk stukje 😀
Herkenbaar, ik was zelf heilig overtuigd van een meisje! Zo heilig, dat ik al meisjeskoren had gekocht! En ja hoor, het was (en is) toch echt een jongen! Ik moest ontzettend omschakelen, en moest eerlijk gezegd ook wel even slikken. Niet omdat ik een jongen niet leuk vond (integendeel, hij is fantastisch!) maar ik had gewoon een meisjes idee..
Gek he, hoe je er zo naast kan zitten.
Bij ons is het niet normaal trouwens, de hoeveelheid jongens om ons heen. In 1 jaar tijd zijn er 6 jongens geboren in onze vriendengroep, nummer 7 komt eraan!
Hahaha het is toch wat he? Van Ayumi dacht ik dat ze een jongen was. Hoe dichter we bij de 20 weken echo kwamen des te meer ik overtuigd was dat het meisje zou worden. Ik at al beschuit met roze muisjes. 😛 Bij deze zwangerschap wist ik voor 90% dat het een jongen zou worden. Ik had er ook over gedroomd. En ja hoor: een jongen!
Haha herkenbaar hoor! Ik droomde in mijn 13e week van een meisje, die aan een bureau zat te werken. Lang, donker haar zoals mijn man. Was een hele gekke droom. Onze omgeving wist zeker dat het een jongen zou worden, maar ik had dus toch een onbewust voorgevoel. Want ja hoor, met 16 weken zagen we een mini meisje!
Wat ik dan wel weer irritant vond; mensen die vroegen ‘weten ze het wel zeker?’ en ‘de dochter van de buurman van mijn tante dacht ook dat het een meisje was en toen bleek het toch een jongen bij de bevalling’. Zucht.
Leuk om te lezen. Beide keren was mijn voorgevoel juist. Maar ook beide keren wist ik dit pas bij de bevalling.
Grappig artikel! Ik vind het altijd zo’n onzin als mensen dat voorgevoel hebben en het dan juist hebben, en dan zeggen zíe je wel!? Het is gewoon 50/50 hoor.
Ik was tot aan de echo aan het dubben en ik wist het gewoon echt niet, totdat de echoscopiste zei: ‘Zo, dan gaan we nu eens kijken wat het is.’ Voordat ze er uitspraak over kon doen, wist ik het opeens. ‘Het is een meisje’, riep ik in volle overtuiging. En ik had gelijk!
Ik dacht heel in het begin een jongetje, net zoals vele met mij.. Maar later kwam ik erop terug het werd een meisje ik wist t zeker.. tijdens de 20 weken echo bleek ik gelijk te hebben..
En een pracht van een dochter is het!
Mijn voorgevoel bleek wel te kloppen. Ik droomde steeds dat ik een meisje kreeg en had ook echt heel sterk dat gevoel. Ook mijn omgeving voorspelde een meisje, maar ik vond eigenlijk ook dat zij het helemaal niet konden weten. Ergens durfde ik niet te geloven in mijn gevoel en dan zei ik tegen mijzelf dat het net zo goed een jongetje kon zijn. Maar uiteindelijk bleek het dus echt een meisje te zijn!
Wat leuk om jullie ervaringen te lezen! Zo te lezen is het gewoon echt een 50/50 kans. De helft had het goed, de andere helft zat er naast. Gelukkig behoorde ik dus niet tot de 10% sukkels die het helemaal verkeerd had, want zo te lezen hadden nog veel meer vrouwen het verkeerde voorgevoel!
Overigens: Vannacht dacht ik 100% zeker te ‘voelen’ dat mijn vriendin Esther aan het bevallen was. De baby laat nog steeds niets van zich merken. Voorgevoel van mij kan dus de prullenbak in 🙁
Ik wist het van beiden niet van te voren omdat dit in ‘mijn tijd’ nog niet werd gedaan, mijn zoon is 18 en mijn dochter bijna 16. Kort na mijn laatste zwangerschap kwam er de 20 weken echo. Ergens vond ik het jammer dat ik het niet wist van te voren maar ook wel extra spannend tijdens de bevalling
Ah ik had hetzelfde hoor! Ik dacht zeker te weten een meisje te krijgen, alle fabeltjes ‘klopten’ precies bij een meisje. Tot ik na 30 weken ineens regelmatig ging dromen over de bevalling en iedere keer droomde ik dat ik een jongetje zou krijgen. En wat bleek.. tijdens de bevalling kwamen we erachter dat het inderdaad een jongetje was! Mijn eerste voorgevoel was dus niet juist, maar onbewust door die dromen wist ik misschien toch dat het een jongetje was..
In het begin had ik heel sterk het gevoel dat het een meisje is, maar op dit moment weet ik het echt niet meer.. Aanstaande dinsdag gaan we het zien, als het goed is 🙂
Zéér herkenbaar. Ik heb ook altijd gedacht van “het is een jongen” tot bij de geslachtsbepaling bleek dat we een meisje krijgen. Eerst wist ik het niet goed, maar dan groeide het voorgevoel van “het is een jongen” en ik had zelfs de gewoonte al om “hij” te zeggen. Tot we dus zagen dat we een meisje krijgen … en ik moest omschakelen naar “zij”. Het maakte ons eigenlijk niet uit, een gezond kind is al hetgeen we kunnen mensen en jongen of meisje, het heeft beiden zijn charme. Ik hoop wel dat bij de volgende echo het nog altijd een meisje is, en ze zich niet hebben vergist ofzo … want een jongentje in al de schattige kleedjes stoppen dat ik al heb gekocht, zal niet gaan 🙂
Haha, wat schrijf je toch leuk! en wat een grappig verhaal! 🙂 Hier (nog) geen baby, dus ook geen ervaring. Maar wel erg leuk om jouw ervaringen te lezen!
Wat leuk om te lezen! Ik kan me best voorstellen dat je even om moest schakelen.
Je kunt het ook gewoon niet weten. Al die fabels zijn… Fabels. 😀
Bij ons hoopt de schoonfamilie op een meisje want daar zijn alleen maar jongens geboren. Mijn vader denkt een meisje omdat hij dat denkt. Stefan denkt ook een meisje. Ik heb gewoon geen idee. Maar gelukkig nog niemand die “er van overtuigd is dat….”.
Haha, leuk geschreven! Mijn zus is zwanger, en eerst was ik er van overtuigd dat het een meisje zou worden, ik wist zeker dat ik niet van gedachten zou gaan veranderen, tot de baby zou worden geboren. Nu zijn we een aantal maanden verder, en nu denk ik juist weer dat het een jongen wordt, haha. Zo zie je maar, ook al lijk je ergens zeker van te zijn, soms verandert je gevoel heel snel 😛
heel herkenbaar verhaal
Wij wilden het geslacht niet weten en werden verrast bij de geboorte. Een jongen! Ik was meteen aan het idee van een jongen gewend, misschien juist omdat we het niet wilden weten. Pas veel later herinnerde ik me een droom over een klein blond jongetje. Precies zoals Jonas er nu uit ziet. Destijds stond ik er niet al te lang bij stil, omdat we allebei erg donker haar hebben. Zo blond dat kon niet, dacht ik. Dus wel 🙂 Terugkijkend is het misschien wel een soort voorspellende droom geweest. Heel bijzonder.
Ik hadden geen idee! Geen idee of ik nou iets kon voelen. Ik voelde ook niet dat het er twee zijn, wel dat de zwangerschap zwaar was. Jongen en meisje was net zo’n verrassing! Ik kan me voorstellen dat als je je heel erg instelt op een bepaald geslacht, dat je daarna moet schakelen!
Had dus
ik had een sterk vermoeden dat het een meisje zou zijn… en dat is het ook 😉
Mijn voorgevoel zat goed. Ik droomde over meisjes en heel sterk voorgevoel, die ik al vrij snel had.. geen idee waarom. Mijn vriend en zijn familie dachten sterk een jongen (kregen zelfs al blauwe dingen) tot het moment van geslacht echo.. het was/is een meisje! Hun konden het niet geloven! Ben benieuwd of ik het bij een tweede (als het lukt tegen die tijd) ook zou kloppen.
Ik ‘wist’ intuitief dat ik een jongetje zou krijgen. Dat gevoel had ik niet vanaf het prille begin, maar was er heel sterk vanaf ongeveer week 7 of 8. Ik zag mijn baby altijd voor me als jongetje, ook in mijn dromen. Ik zou heel verbaasd zijn geweest als het een kleine meid bleek te zijn, maar ik heb inderdaad een zoon gekregen. Volgens mijn man toeval dat ik het goed had, je hebt immers zo’n 50/50 kans dat je goed zit. Maar het gevoel was zo sterk dat ik geloof dat je als moeder toch wel iets aanvoelt onbewust…
Haha leuk stukje! Ik wist het voor mn gevoel al vanaf een week of 8. Dromen, dagdromen, aantrekkingskracht in de winkels voor kleertjes e.d… Alleen maar jongentjes! Ik had geen voorkeur, het ging vanzelf. En bij de geslachtsbepalingsecho was het uiteindelijk ook heel duidelijk.. Een jongen!!
Bij alle drie mijn zwangerschappen was ik er van overtuigd dat ik een meisje zou krijgen. De eerste twee keer was dit ook zo, maar de derde keer bleek tijdens de geslachtsbepaling dat het een jongetje was! Dat was wel even wennen en een hele omschakeling maar super leuk! Ik ging er eigenlijk vanuit dat ik ‘gewoon’ weer een meisje zou krijgen.
Bij mijn eerste zwangerschap dacht ik zwanger te zijn van een jongen, dit klopte. Tijdens mijn huidige zwangerschap zei mijn gevoel een meisje, en ook dit klopte!
Mijn voorgevoel was een jongen. Maar dit kon niet kloppen. In onze familie worden alleen meisjes geboren. Dus toen er bij de geslachtsbepaling een meisje (voor ons een 2e dochter dus) werd geconcludeerd was niemand verbaast en drukte ik mijn voorgevoel voor een jongen weg.
Echter 4 weken later kregen we te horen toch een jongen te krijgen. ‘Zie je wel!’ heb ik nog net niet uitgeroepen haha. Wat een verrassing een een goed verhaal voor later. En mijn gevoel was dus toch goed