De laatste drie maanden zijn aangebroken

Het laatste kwartaal van 2017 gaat beginnen. Nog maar drie maanden en we tellen met zijn allen af tot 01-01-2018. Ik hoef jullie niet te vertellen dat de tijd bizar snel gaat en dat ieder jaar wel nóg sneller voorbij lijkt te vliegen. Afgelopen maanden waren fantastisch en zwaar tegelijk met de geboorte van Maddox en de periode daarna. Het genieten overheerst nog steeds, maar ik zal niet onder stoelen of banken steken dat ik momenteel weer niet op mijn best ben, net als met Skyler het geval was. Soms twijfel ik aan mezelf. ‘Ben ik eigenlijk wel geschikt als moeder? Waarom valt het me toch allemaal steeds zo zwaar?’ Maar dan kijk ik weer naar mijn twee jongens en kan ik me geen leven meer zonder hen voorstellen. Ze groeien goed en zijn blij. Dan doe ik toch wel iets goed. Ja, het is soms lastig, maar het is ook zeker keihard genieten. En zolang die goede dagen meer voorkomen dan de slechte en ik vertrouwen hou in mezelf, komt het allemaal wel weer op zijn pootjes terecht. 

Dotan lanceert vandaag zijn Inside My Bones project in het Rijksmuseum. Een project vol eerlijke, ongefilterde en echte verhalen. Nu ben ik daar altijd wel een voorstander van en weten jullie (hoop ik!) dat die altijd te vinden zijn hier. Ik vind het moederschap soms lastig en daar mag best wat meer aandacht voor komen. Het is allemaal niet rozengeur en maneschijn en ondanks dat ik niet over wil komen als iemand die alleen maar zeurt en iemand die steeds maar weer roept dat moeder zijn keihard werken is, wil ik ook zeker niet de schijn ophouden dat het alleen maar genieten is, constant alleen maar vrolijke foto’s plaatsen met blije teksten en doen alsof ik nog steeds ergens hoog op mijn wolk zweef. Dat is namelijk niet het geval, ondanks dat mijn jongens me alles zijn en ik ontiegelijk veel van ze hou. Het is niet keihard werken, maar leuk komt soms niet in het woordenboek voor. Het is met vlagen allemaal moeilijk en k*t en zeker niet alleen bij mij. Ik blijf dan ook gewoon eerlijk over dit soort situaties. Ik schreef de afgelopen maanden over hoe fijn alles was en hoe enorm ik genoot. De vrolijke kiekjes op social media bevestigden dat beeld en het was ook zeker allemaal waar. Maar momenteel is dat ietsje minder. Dat is oké en dat mogen jullie ook allemaal best weten. Een stukje inside my bones en achter die filter, zoals Dotan dat zo fijn zegt.  Mooie, wijze man met een mooi initiatief en direct een goede aanleiding om dit stuk te schrijven.

Genoten

Ik heb genoten van de hoogzwangere maanden. Ik vond het fantastisch om weer zwanger te zijn, genoot onwijs van mijn zwangere buik en had ook dit keer weer een droomzwangerschap. Over de bevalling kan ik ook weer kort zijn; snel, heftig maar toch ook wel één voor in de boekjes. Kort maar krachtig noem ik ze allebei. De eerste twee maanden met Maddox erbij leefde ik op een wolk en iedere dag voelde weer als een cadeautje. Alles ging vlekkeloos. Skyler deed het fantastisch, Maddox was een engeltje en ook met mij ging het helemaal goed. Helaas is daar wel wat verandering in gekomen na die eerste rooskleurige maanden.

Moe

Alle gezondheidsissues van Maddox en van mij kennen jullie nu wel en het drukte een stempel op mijn dag. Nog steeds. Ik ging van fris en fit naar moe, uitgeput en een kop en lichaam vol eczeem. Daaraan zie je bij mij gelijk dat het ietsje minder gaat en wat dat betreft ben ik een open boek. Kijk naar hoe ik eruit zie qua uitslag en je hebt je antwoord. We gingen van een kindje dat slechts één keer per nacht wakker werd en nergens last van had naar een kind dat nachtenlang spookt en van alles ‘mankeert’. Vier, vijf, zes keer eruit is meer regel dan uitzondering. Je zou denken dat ik na Skyler wel wat gewend ben maar niets is minder waar. Het valt me nu misschien nog wel zwaarder dan de eerste keer, juist omdat ik overdag ook zo druk ben. Maddox vraagt een stuk meer aandacht, Skyler vraagt momenteel een stuk meer aandacht, mijn werk kost me nu meer tijd omdat ik alle sales ook zelf doe. Niet erg, maar wel als jouw eigen batterij een beetje leeg is. Toen ik bij de huisarts kwam, kwam vooral naar boven dat ik heel erg moe ben en even op mezelf moet passen. Ik ga dan ook iets vaker dan gemiddeld weer terug (gelukkig is de beste man aangenaam om naar te kijken), maar voor nu is dat even te persoonlijk om met jullie te delen. Laten we het erop houden dat ik wel eens betere tijden gekend heb. En dat is iets wat ik even heel erg moeilijk vind. Ik probeer het rustiger aan te doen maar met twee kids, een huishouden en een goedlopende site hoef ik medemoeders niet te vertellen dat dat allemaal lastig is en dat ik zo graag alle ballen zo goed mogelijk omhoog wil houden. En dat het heel naar is als er een paar vallen waarvan jij zelf er één bent. Als moeder zijnde je energie kwijt raken is heel rot. Ja, uiteraard is er een partner in het spel en ja, hij doet heel veel zodra hij thuis is om mij te ontlasten, maar het is ook gewoon een man met een baan van 40+ uur waardoor overdag toch op mij neer komt. 

Ik kruip regelmatig direct in bed als de kinderen ook hun ogen sluiten en probeer mijn e-reader er weer wat vaker bij te pakken in plaats van doelloos op mijn telefoon te kijken. Met Maddox gaat het iets beter nu hij niet zoveel eczeem meer heeft, hij wordt ‘slechts’ twee of drie keer wakker in plaats van zes keer, de krampen blijven uit nu de vaste voeding op hold staat, de griep, verkoudheid en oorontstekingen hebben ons huis verlaten, Skyler is over het algemeen iets rustiger nu hij vaker onder de pannen is, Raymond heeft wat vrije momenten gepland en is na zijn trip wat meer thuis en ook de longontsteking is achter de rug. Mijn agenda is zakelijk gezien helemaal leeg zodat ik me alleen maar hoef te focussen op wat ik het liefste doe naast de kids; artikelen schrijven. De komende drie maanden staan in het teken van rust en herstel. En gelukkig een hoop andere leuke dingen.

Kindjes onder de pannen

Als ik kijk naar de komende drie maanden staan er een aantal leuke dingen op de planning. Allereerst natuurlijk het starten op de basisschool voor Skyler. Wat een grote verandering gaat dit zijn maar wat gingen de eerste dagen al goed. Hij vindt het zó leuk en vraagt iedere dag of hij alweer mag. Ik heb goede hoop dat dit vlekkeloos gaat verlopen aangezien Skyler nu al roept dat de crèche voor baby’s is en dat hij liever naar de basisschool gaat (HAHA). De uren dat hij er niet was voelde voor mij heel erg gek. Er kwam opeens meer rust over me heen, omdat er nu wat meer tijd vrij komt voor mezelf. Natuurlijk heb ik Maddox nog thuis maar als Skyler op school zit, slaapt hij toch ook nog wel wat momenten. Dit geeft mij iets meer ruimte om lekker aan de site te werken of dingen voor mezelf te doen. Daarnaast start Maddox vanaf half november op het kinderdagverblijf. We hebben even getwijfeld of we dat niet iets later moesten plannen omdat ik hem nog erg klein vind, maar ik weet nu al dat het een goede keuze gaat zijn. Ik mis gewoon heel erg mijn eigen tijd en aangezien ik er toentertijd met Skyler ook gelukkiger van werd, zal dat nu niet veel anders zijn. Ik ben nu eenmaal een moeder die deze tijd en ruimte nodig heeft en het is fijn om dat te erkennen en daar werk van te maken. Daar word ik immers ook een leukere moeder van. We hebben al bij Skyler gezien dat dat alleen maar goed en positief uitpakt. Voor ons allemaal.

Vierde verjaardag

Skyler wordt in november vier jaar en dit zullen we weer vieren thuis met een klein clubje. Natuurlijk komt Sinterklaas eraan en zullen we ook Kerst weer uitgebreid gaan vieren. Skyler is al druk bezig met zijn verlanglijstje en nu met een kindje erbij zullen dat flink wat pakjes worden. Eens kijken hoe we dat in goede banen gaan leiden. Er is al zoveel in huis… Eerdaags maar even goed door alle speelgoedbakken heen om te zien of ik het één en ander weg kan doen om zo ruimte te maken voor nieuwe spullen in deze nieuwe levensfase.

Twee weken alleen

Raymond is sinds gisteren weg en komt over twee weken en drie dagen weer thuis. Voor zijn werk zit hij in Azië en dus sta ik er even helemaal alleen voor. Voor nu vind ik dat eigenlijk wel prima, ondanks dat de timing niet helemaal lekker is. De afgelopen weken was hij enorm druk waardoor veel op mijn schouders terecht kwam en daardoor weet ik dat ik het wel red. Als de kindjes op bed liggen heb ik de hele avond voor mezelf zonder dat ik deze tijd hoef te delen met iemand. Dat wordt lekker vroeg naar bed, boekjes lezen, televisie kijken, Netflixen, schrijven. Ik vermaak me wel. Natuurlijk mis ik hem ook heel erg, maar voor nu voelt het prima om helemaal alleen te zijn en ga ik er optimaal van genieten. Dit weekend slaap ik een nachtje bij mijn ouders omdat we gezellig uit eten gaan en voor de rest ben ik thuis. Misschien leg ik beide kids wel lekker af en toe bij mij in bed om er gezellige sleep-overs van te maken. Scheelt me ’s nachts ook weer heen en weer lopen, haha.

Avondje uit

Voor de rest staat er nog een fantastisch iets in mijn agenda: het concert van Jessie J op 16 oktober in Paradiso. De kaartjes waren binnen een paar seconden uitverkocht zoals altijd maar wederom is het me gelukt om er twee te bemachtigen. Dat was me gegund! Ik app’te met een hyperactieve Mika die ook weer dolgelukkig is dat we gaan en samen maken we er een onvergetelijke avond van. Over de vorige avond hebben we het nog zó vaak. We aten toen daarvoor sushi bij Izakaya en toen we de rekening kregen, schrokken we ons rot van de bedragen die we moesten betalen voor de sashimi die we maar bleven bestellen. Ach, het is nog steeds onderwerp van gesprek en de avond was zo speciaal, dat het iedere cent waard was. Dat gaan we dus even weer overdoen, met de te dure sashimi. Naast deze avond heb ik nog een high tea met vriendin Eliza in de agenda. We zijn vijf jaar bevriend en aangezien we dat in het begin ondenkbaar vonden omdat alles vooral heel zakelijk begon en we allebei nogal aparte figuren zijn als het om vriendschap gaat (lol, laten we het erop houden dat we daar allebei gewoon niet zo handig in zijn), vonden we dat wel iets om te vieren. Al is het alleen maar om weer een date gepland te hebben staan. De rest van de agenda is, op wat dokterbezoekjes voor Maddox en mezelf na, helemaal leeg. Een fijn vooruitzicht.

De laatste drie maanden van 2017 gaan in. Ik krijg terug op gelukkige maanden, zware maanden, lastige maanden en gelukkig ook mooie maanden. Ik kijk vooruit naar iets meer rust, goede of in ieder geval betere nachten, weer terug naar keihard genieten, mooie momenten als gezin, wat meer me-time om op te laden, hopelijk een iets betere, rustigere en meer stabiele gemoedstoestand, weer lekker aan de slag met Personal Body Plan om zo te werken aan mezelf en zo min mogelijk ziektegevallen. Laten we er iets moois van maken!