Makkelijke kinderen maken of krijgen?

‘Tsjah, Het ergste dat er kan gebeuren is dat ‘ie gaat huilen. En dat overleeft ‘ie echt wel even een paar minuten.’

Maandag moest ik onverwachts ‘even’ naar het ziekenhuis voor een extra check. Dat ‘even’ duurde uiteindelijk van 13:30 uur tot 21:30 uur. Skyler zat op het kinderdagverblijf en Maddox had ik meegenomen. Als ik wist dat het allemaal zo lang ging duren en dat er echt alarmbellen waren afgegaan bij de doktoren die om meer onderzoek vroegen, had ik natuurlijk iets geregeld maar dat even terzijde. Ik heb 2.5 uur in de wachtkamer gezeten (via de Eerste Hulp duurt het allemaal wat langer vanwege mensen die binnengebracht worden), vervolgens waren er twee uur lang onderzoeken én moest ik nog eens ruim twee uur wachten op de uitslag. Gelukkig haalde Raymond Skyler om 17:00 uur van het kinderdagverblijf en was hij uiteindelijk om 18:00 uur bij mij om Maddox op te halen. Maar toch, die kleine was behoorlijk wat uurtjes bij me in een onbekende omgeving. En weet je? Hij gaf werkelijk geen kick.

Mazzel of opvoeding?

Maddox vond de aandacht fantastisch. Mensen in de wachtkamer die met hem ‘speelden’, de momenten dat de verpleegkundige met hem even aan de wandel ging, de momenten dat er foto’s en een ct-scan gemaakt werden en Maddox even buiten met iemand moest wachten. De verpleegster vertelde me nog: wat een makkelijk kind. Mijn antwoord? ‘Tsjah, het ergste dat er kan gebeuren is dat ‘ie gaat huilen. En dat overleeft ‘ie echt wel even een paar minuten.’ Ik werd gecomplimenteerd met deze houding en de vrouw in kwestie hoorde ik in de gang tegen haar collega zeggen dat ze mij zo’n relaxte moeder vond. Daar had ze veel respect voor in deze situatie. Ik had op dat moment geen keuze, maar ik ben onwijs trots op hoe Maddox zich heeft gehouden. Lekker in de rondte kijken, beetje sjansen, af en toe een powernap in de wagen of in mijn armen en om 18:30 uur met papa mee naar huis alsof er niks gebeurd was. Het zette me een beetje aan het denken: kun je makkelijke kinderen maken of is het toch ook een stukje ‘mazzel’ hebben? Ik denk eigenlijk beiden.

Over het randje

Skyler is een makkelijk kind. Hij mag veel mits het binnen de lijntjes blijft. En net over het randje is te bespreken. Ver over het randje is echter een probleem. Gelukkig komt dat laatste nauwelijks voor. Skyler heeft weleens driftig in de gang staan schreeuwen, Skyler heeft ook weleens binnen gestaan terwijl ik al in de auto zat en ik de deur heb dicht getrokken omdat ‘ie het te bont maakte. Ik schreeuw ook weleens tegen hem en ben zijn gedrag ook weleens zat. Maar als dit soort momenten één keer in de maand voorkomen is dat veel. Over het algemeen luistert ‘ie goed, doet ‘ie wat hem gevraagd wordt en is het allemaal heel gezellig in huis. Heb ik hier zelf invloed op gehad? Ik weet zeker van wel. Het is van nature een makkelijk kindje, maar opvoeding telt zeker mee. Ik ben zelf heel relaxt en juist door deze houding door te voeren in de opvoeding, gaat het nu van een leien dakje.

Zelfstandig spelen

Ik film weleens dat Skyler heel zelfstandig aan het spelen is. Hij heeft verschillende bakken speelgoed (een beetje teveel maar soit) en weet precies wat ‘ie wil. Hij pakt een bak, gaat spelen en kan helemaal in zijn eigen wereld opgaan. Natuurlijk vraagt hij weleens of ik met hem mee wil spelen en natuurlijk gebeurt dat vrij regelmatig, maar hij weet ook dat er veel momenten zijn dat hij zichzelf moet entertainen. Hij heeft namelijk een moeder die thuiswerkt. Al van kleins af aan heb ik Skyler regelmatig ‘alleen’ neergezet omdat ik werk te doen had. Er zijn periodes geweest dat dat niet goed uitpakte, Skyler in de ontdekkingsfase kwam en opeens in een pak maizena op de zwarte keukenvloer lag te baden, maar daar lachen we nu alleen maar om. Op dat moment was ik zelf ook nog heel erg zoekende naar de juiste grenzen en de juiste balans. Het is nu eenmaal zo dat ik mijn werk niet altijd in de twee dagen dat hij op de crèche zit af krijg. Skyler kan dus uren zelf spelen en weet zichzelf prima te vermaken. Is hij het zat, dan ruimt hij het op en pakt ‘ie een andere bak speelgoed. Of hij gaat op de bank zitten, pakt de iPad en gaat rustig een filmpje kijken. Makkelijk geboren? Zeker. Makkelijk gemaakt? Ook absoluut. Zo ben ik nu even aan het werk. Maddox ligt boven te slapen en Skyler heeft geverfd, even met Duplo gespeeld en wilde toen opeens Paw Patrol kijken. Hij zit nu lekker op de bank terwijl ik dit stuk op mijn gemak kan schrijven. Als ik zou moeten wachten totdat Skyler slaapt, kan ik pas ’s avonds aan het werk. En de avonden zijn mij ook heilig en die wil ik graag zonder werk doorbrengen. Scheelt natuurlijk ook dat we niet anti iPad zijn. Dat maakt het leven nu eenmaal makkelijker. Steve Jobs for president!

We mopperen allemaal weleens

Met Maddox hoop ik hetzelfde te bereiken. Maddox is vooralsnog een iets minder makkelijke baby dan dat Skyler was, maar langzaamaan komt daar verandering in. Ik ben zelf nóg iets makkelijker en ben van mening dat ‘ie zichzelf moet kunnen vermaken en moet leren wachten. Er zijn momenten dat ik hem gewoon even laat mopperen in zijn bed, dat ‘ie aan het protesteren is in de box maar dat ik toch nog vijf minuten wacht met naar hem toe gaan of dat ik hem op zijn buik bij Skyler zet en dat ze samen even mogen spelen. Het heeft momenteel ook wel te maken met een stukje ervaring. Vond ik het bij Skyler nogal moeilijk om hem te laten mopperen, hoor ik bij Maddox precies wanneer het piepen of echt huilen is. Overstuur raken is niet nodig en daar doen we dan ook niet aan hier in huis. Maar mopperen? Ach, dat doen we allemaal weleens.

Ik doe maar wat

Al vier jaar lang doe ik maar wat. Ik vind het fantastisch om kinderen te hebben en vind het leuk om met ze te spelen en met ze te knuffelen. Dit gebeurt ook dagelijks ontzettend veel. Ik heb twee knuffelkinderen en ik lijk wel gek als ik daar nu niks mee doe nu ze nog zo klein zijn en bij me wíllen zitten. Maar behalve moederen heb ik ook mezelf nog. Ik werk thuis, hecht veel waarde aan mijn site, wil iedere dag iets online hebben, ik sport en ik wil ook weleens de tijd en ruimte om iets voor mezelf te doen. Skyler weet dat en Maddox gaat dat ook nog wel snappen. Nu wil ik niet zo zuur overkomen als de vrouw in dit artikel waar ik eerder over schreef. Over het feit dat ik een moeder ben en geen entertainer. Dat is in mijn ogen namelijk weer een heel ander verhaal.

Dankbaar en trots

Ik ben absoluut dankbaar voor het feit dat ik twee gezonde en geweldige kinderen heb. Ik ben nog meer dankbaar voor het feit dat ze relatief makkelijk zijn en zich zo goed houden op momenten dat ik er even niet ben of op momenten waarop ik dingen niet zelf in de hand heb. Toen Skyler ook meekwam naar het ziekenhuis was het allemaal prima. Hij kreeg limonade, had wat speelgoed, we liepen een rondje door de gang, hij maakte een praatje met mensen, ging even plassen en na een half uur liep hij met papa en Maddox weer richting de auto alsof het de normaalste zaak van de wereld was. We leggen uit wat er aan de hand is en het is goed zo.

Normaal ben ik al trots op deze makkelijke kinderen maar op dat soort momenten kun je me wegdragen van geluk. Ik heb het zeker niet allemaal zelf gedaan, heb mazzel met twee kinderen die het qua gezondheid en qua gedrag toelaten om zo makkelijk te zijn en heb mezelf die relaxte houding echt moeten aanleren. Maar het maakt het allemaal een stukje makkelijker en de kinderen profiteren daarvan. Want zeg nu zelf: wat is het ergste wat er had kunnen gebeuren? Dat Maddox zou gaan huilen omdat iemand anders even op hem moest letten omdat mama dat niet kon? Hij leeft. Hij ademt. Hij is gezond. Van een paar tranen is nog niemand overleden. Ik doe mijn best en ik doe wat op dat moment goed is. Relaxt, chill en inderdaad, gewoon een beetje makkelijk.

Makkelijke kinderen maak je of makkelijke kinderen krijg je? Wat denk jij?

Voor de mensen die het zich afvroegen wat er in het ziekenhuis was en die me niet volgen op social media: omdat ik zo benauwd bleef na de longontsteking dachten ze aan een longembolie. De bloedwaardes waren ook wat verhoogd waardoor er een kans was. Ik zat aan een vernevelaar, moest bloed prikken, longfoto’s en een infuus en ct-scan. Achteraf was er niks aan de hand. Benauwd ben ik nog steeds maar ‘gelukkig’ is dat alleen van de longontsteking en een astma-aanval die ik er overheen kreeg. Nu goed uitzieken want na twee weken ben ik nog steeds ziek. Maar alles beter dan een longembolie. Uiteraard!