Hormonen hebben invloed op je gedrag en hoe je je voelt. Daar zijn talloze onderzoeken naar gedaan, dus dat gegeven zal wel kloppen. Toch moet ik eerlijk toegeven dat ik er niet écht heel veel van merk. Dat heb ik tijdens mijn hele leven niet gemerkt en ook nu tijdens mijn zwangerschap, waarin de hormonen in mijn lichaam een feestje schijnen te vieren, niet écht.
Tijdens mijn puberteit, waarin de meeste tieners vanwege hun doorgedraaide hormonen hun ouders het leven zuur maken, was ik een engeltje. Ik haalde goede cijfers, deed mijn best bij mijn bijbaantje, had nooit ruzie met mijn ouders en kan me niet herinneren dat ik ooit onredelijk tekeer ben gegaan tegen iemand die dat niet verdiende. Op mijn vijftiende ging ik aan de pil, omdat ik enorme last had van menstruatiepijn. De pijn verdween meteen, ik kreeg een regelmatige cyclus en merkte aan mijn gedrag of gewicht geen verandering.
Afgelopen zomer besloot ik te stoppen met de pil. In de eerste plaats om erachter te komen of mijn gedrag, libido en gewicht zouden veranderen. Ik had veel ervaringsverhalen gelezen over vrouwen die waren gestopt met de pil en was benieuwd of ik daar ook iets van zou merken. Het antwoord was: nee. Ik merkte absoluut niets van het feit dat ik geen kunstmatige hormonen meer mijn lichaam in pompte. Ik ben niet afgevallen, besprong mijn liefste niet opeens ongepast vaak en merkte ook geen enkel verschil in mijn stemming. Alles was nog precies hetzelfde, en dat beviel me eigenlijk wel. Toch was ik bang dat er tijdens mijn zwangerschap wel veel zou veranderen. Dat móest toch wel!
Nou, niet dus. Ik ben nu ruim 17 weken zwanger en inmiddels dus bijna op de helft. Ik wacht nog steeds op de hormoonbom die mij zal doen veranderen in een monsterlijk kreng, al vraag ik me inmiddels af of die nog wel komt. Ik voel me nog precies hetzelfde als voor mijn zwangerschap. Ik ben de laatste tijd wel iets vergeetachtiger dan anders en gedraag me soms redelijk suf. Maar had ik dat voor mijn zwangerschap af en toe ook niet? Ook merk ik dat ik wat sneller huil dan anders. Of kan ik het nu minder goed verbergen dan daarvoor? Ik was altijd al op te dweilen bij een zielige film (of aflevering van Oprah). Hoe dan ook, het valt me tot nu toe allemaal enorm mee. Maran heeft nog geen scheiding aan hoeven vragen vanwege mijn wangedrag, mijn vriendinnen hebben zich nog niet van me gedistanciëerd en ikzelf ben eigenlijk verbaasd over hoe gemoedelijk alles gaat.
Het enige wat écht veranderd is, is dat ik ben veranderd in iemand die geen volledige zin meer kan maken zonder daarin het woord ‘baby’ te verwerken. Alsof ik compleet geobsedeerd ben! Ik vond dat, voordat ik er zelf aan moest geloven, altijd irritant aan zwangere vrouwen en vrouwen met baby’s. Er was toch veel meer in de wereld dan zo’n kleine, huilende, poepende versie van jezelf? Toch interesseert het nieuws van de dag, nieuwe films en zelfs de verhalen van anderen me nu nog maar amper. Oeps. In plaats daarvan word ik laaiend enthousiast bij dubieuze ‘plopjes’ in mijn buik (“Oohh volgens mij voelde ik ‘m!”) en grijp ik ieder gespreksonderwerp zijdelings aan om het stiekem over mijn baby te hebben. Ik doe het liefst niets anders dan mamablogs lezen en wil, zodra ik buiten kom, lekker shoppen voor ons kleine kereltje. Iedereen die dat wel (of niet) wil horen, vertel ik de lengte van ons mannetje en het feit dat hij al nageltjes heeft op zijn vingers en tenen, wat ik meer dan wonderbaarlijk vind en ik bekijk tot in den treure verliefd de laatste echofoto’s. Ik had nooit, echt nooit, verwacht dat ik ooit tot dit weeë gedrag in staat was.
Ik ging er dus vanuit dat ik lekker nuchter mijn zwangerschap aan het uitzitten was, maar nu ik dit laatste stukje van mezelf teruglees, moet ik toch iets anders concluderen. Ik scheld mijn vrienden dan wel niet uit, maar ze continu vervelen met praatjes over mijn groeiende buik zal onze vriendschap ook wel geen goed doen. Sorry mensen, hormonen!
Meer lezen van mij? Check mijn persoonlijke blog, Bettyblogt.nl.
Hahahahah heerlijk stukje weer Betty! Herkenbaar ook, denken dat het wel meevalt met die hormonen maar ondertussen haha wauw je bent al bijna op de helft! En grappig dat je alleen nog maar opgewekt kunt praten over alles wat met baby de maken heeft, best herkenbaar soms haha
Ja wat gaat het snel he! Echt niet te geloven!
haha geweldig! Ik ben nog niet eens zwanger en bij mij komt in elk gesprek al baby voor.
Wat een leuk stukje!
Aah wat ontzettend leuk om te lezen! Best wel herkenbaar, ik was vroeger als puberend tienermeisje ook heel lief en aardig. Ik heb niet echt gepuberd! Wel ben ik (mede) dankzij de pil aangekomen maar ik denk dat dat ook te maken heeft met chips en snoep hahaha. Gelukkig is dat er nu allemaal weer af!
De tijd na de bevalling zal niet anders zijn, baby voor en baby na en dan vraag je je ineens af wanneer je voor het laatst sex hebt gehad… *Was dat dit jaar nog..?* “Oh hij heeft een poepluier! Schat wil jij even een nieuw pak luiers uit de kast pakken terwijl ik de kak van de baby zijn rug poets?”
Heel herkenbaar! Ik had ook niet verwacht dat ik tijdens de zwangerschap zou veranderen in iemand die alleen maar over baby’s kan praten. Toch is dat vaak wel zo haha.
Ik heb rond week 28 4 dagen echt last van mijn hormonen gehad en aan het einde van mijn zw maar meer omdat ik het zat had en veel gebroken nachten had. Ook na de zw weinig last. Heel herkenbaar dus je stukje dat je aan het afwachten bent wanneer het nu een keer komt waar iedereen toch over praat en schrijft