What to expect when you’re expecting #9

Sinds ik niet meer werk heb ik natuurlijk heel veel tijd over. Ik vind het leuk om gezellig middagjes thee te drinken bij mijn oma’s. Vooral nu ik zwanger ben, vind ik het bijzonder om daar met ze over te praten. Zo ongelofelijk dat zij ruim 50 jaar geleden allebei zwanger waren van één van mijn ouders!

In die 50 jaar is natuurlijk heel veel gebeurd. Dankzij mijn oma’s merk ik hoe bijzonder de tijd is waarin wij nu leven. Het begon natuurlijk met een zwangerschapstest op de dag waarop ik ongesteld had moeten worden. Mijn oma’s hadden toen zij zwanger werden geen zwangerschapstesten om hun voorgevoel te bevestigen. Als de menstruatie uit bleef, waren ze zwanger. Zo ging dat gewoon. Bij mij niet: ik heb vier testen gedaan in de eerste twee weken na mijn uitblijvende menstruatie. Ik kon het gewoon niet geloven, en zo’n positieve test gaf me dan weer (een half uurtje) duidelijkheid.

Toen ik ongeveer zeven weken zwanger was, wilde ik een echo laten maken. Ik kón het niet opbrengen om te wachten totdat ik 10,5 week zwanger was, wat ik met de verloskundige had afgesproken. Een vriendin van mij bleek tijdens een echo met vermoedelijk acht weken überhaupt niet zwanger te zijn, dus ik wilde het, ondanks die vier positieve testen, toch op een zwart-wit scherm bevestigd zien. Gelukkig werd de zwangerschap snel bevestigd. Binnen enkele seconden zagen we met zeven weken een witte boon met een knipperend sterretje van binnen. Ik was niet gek en ook de vier zwangerschapstesten hadden het goede resultaat laten zien. Wat bijzonder! Mijn oma’s hadden die manier van bevestiging niet. Die waren met zeven weken zwangerschap nog steeds niet ongesteld geworden en hadden misschien wel of niet last van kwaaltjes. Maar daar stonden ze niet teveel bij stil, ze zouden wel zien. Als hun buik ging groeien, wisten ze het in ieder geval zeker.

Met ruim tien weken kreeg ik dan eindelijk de termijnecho van de verloskundige. Het gevoel van ‘zie je wel, ik ben niet gek!’ na de eerste echo, was alweer naar de achtergrond verdwenen. Hoe kon ik nou zwanger zijn? Ik voelde me helemaal niet anders dan anders! Maar wederom kregen we binnen enkele seconden alweer bevestiging. Er was nog steeds een baby aan het rondzwemmen. Sterker nog: de boon van een paar weken geleden was nu uitgegroeid tot een echt, zichtbaar mini-mensje. Na deze echo besloten we het Goede Nieuws aan mijn oma’s te vertellen. Die bleven zich verbazen over hoe duidelijk ons toekomstige kind al in beeld gebracht was.

We gingen voor de combinatietest, wat inhield dat ik met dertien weken weer een echo kreeg (lucky me!). Wederom kon ik niet wachten om ons kleine mannetje of vrouwtje op beeld te zien bewegen. Dat was weer ontzettend leuk. Ook toen weer was onze baby gigantisch gegroeid. In die 2,5 week was het een heel duidelijk uitziend kindje geworden. Met een kaak, een maag en duidelijk te onderscheiden hersenhelften. Creepy dat ik, nog voordat ik weet hoe mijn kind er überhaupt uit ziet, z’n ingewanden al heb kunnen aanschouwen! Mijn oma, die sinds een paar jaar kan smsen, stuurde na afloop meteen een berichtje om te vragen hoe het was gegaan. Ze is al net zo nieuwsgierig als ikzelf!

Als toppunt van deze moderne tijd hebben wij natuurlijk de geslachtsbepaling met 15 weken gehad. Wij weten nu dat we een klein kereltje krijgen en dat hij, voor zover te zien is, helemaal gezond is! We hebben al vingers en tenen kunnen tellen en zullen (waarschijnlijk!) niet voor verrassingen komen te staan wat betreft een open ruggetje of een waterhoofd. Heel bizar om je voor te stellen dat onze opa’s en oma’s daar tijdens hun zwangerschappen helemaal geen weet van hadden!

Laatst bladerde ik het boekje met echofoto’s door, die ik inmiddels al heb opgebouwd. Negen foto’s hebben we, van verschillende stadia in de zwangerschap, én een DVD vol echofoto’s van de geslachtsbepaling. Binnenkort komen daar ook foto’s van de twintig-wekenecho bij en misschien dat we nog beslissen ergens tijdens de zwangerschap een 3D-echo te doen (Raden jullie dat trouwens aan? Ik vind het er stiekem meestal vooral eng en niet vertederend uitzien…) Nog voordat de baby geboren wordt, hebben we dus al een heel boekwerk aan foto’s van zijn of haar ontwikkeling. Hoe bijzonder is het om zoiets later samen terug te kijken. “Kijk schat, hier was je vijf weken aan het groeien in mama’s baarmoeder!”, “En moet je eens zien hoe groot je al was, toen ik dertien weken zwanger van je was”, “Gek he, dit zijn jouw hersenhelften!”, “Haha, hier was je piemeltje nog zo klein!”

In de tijd van mijn oma’s was er geen enkele echo. Sterker nog: er zijn heel weinig foto’s van mijn vader en moeder als baby/peuter/kleuter. Tegenwoordig wordt iedere scheet die een baby laat vastgelegd op foto of film, want dat is leuk voor later. Hoewel er prima te leven was zonder echo’s en met weinig mogelijkheden tot fotograferen, ben ik ontzettend blij dat ik in deze tijd zwanger ben. En natuurlijk ben ik verschrikkelijk nieuwsgierig naar de techniek die er uitgevonden wordt op zwangerschapsgebied in de tijd dat mijn eigen kleinkinderen zwanger raken. Ik kan niet wachten om me te verbazen over de real-time Skype-verbinding die zij met hun ongeboren kind kunnen leggen! Wat zal ik ze tegen die tijd vaak sms’en!

Meer lezen van mij? Check mijn persoonlijke blog, Bettyblogt.nl.