Volgens de app Dreamdays mag ik mezelf nu 967 dagen moeder noemen. Iets waar ik van kleins af aan al over droomde, werd op 6 november 2013 werkelijkheid toen ik beviel van Skyler. De bevalling verliep voorspoedig en vlug. Voordat ik het wist lag Skyler in mijn armen, belde ik mijn moeder en stond ik onder de douche terwijl Raymond bij ons zoontje op de couveuse-afdeling zat. Het was allemaal wat gek die eerste twee dagen in het ziekenhuis. Alsof ik er een kind uit had geperst en daarna gewoon verder kon met mijn leven en alles weer weg was. Maar de rit naar huis met Raymond in de auto en Skyler in de maxi-cosi ernaast maakte een eind aan die droom. Dit was geen droom, het is werkelijkheid. Vanaf nu zijn we met zijn drietjes en hebben we de verantwoordelijkheid over een baby.
‘Oh, wat zul je genieten!’ kreeg ik vaak te horen. Maar hoe ik het ook bekeek, die wolk was bij mij echt niet zo aanwezig. Ik dacht vooral heel erg vaak: ‘en nu?’ Ik merkte dat ik toe leefde naar een moment. Dat moment dat alles vanzelf gaat, ik enorm zou genieten van alles, ik intens hield van mijn kind en alles van een leien dakje zou gaan. Dat ik de dagen voorbij liet gaan met in mijn achterhoofd dat ik moést genieten. Halló, ik ben net moeder geworden. Dan hoor je toch op die roze wolk te zitten en van ieder kuchje, lachje en moment te genieten? Maar hoe erg ik ook naar dat moment verlangde, het duurde nog heel erg lang voordat dat kwam. Ik moest wennen, heel erg wennen. Natuurlijk was ik blij en dankbaar dat ik mezelf moeder mocht noemen, maar ik vond het vooral heel erg zwaar, gek en wennen. Niet zozeer omdat Skyler heel erg lastig was (integendeel) maar omdat ik die omschakeling zo ontzettend heftig vond. Je wordt voorbereid op de bevalling, krijgt borstvoedingsavonden en kan verschillende cursussen volgen die jou klaarstomen voor een bevalling. Maar die periode daarna? Je krijgt een week kraamzorg als je ‘volgens het boekje’ bevalt en daarna wordt de deur dicht getrokken en moet je het zelf doen. En precies op dat moment, toen kraamverzorgende Cerise me gedag zei en ik haar voor het raam in de auto zag stappen, was het eerste wat ik dacht ‘en nu?’ Ik zat op de bank, Skyler sliep in de wagen naast me en ik wist echt even niet hoe of wat. ‘O shit, nu moeten we het doen. Wil ik dit eigenlijk wel? Kan ik dit?’ Ik pakte mijn laptop, ging aan het werk en probeerde mijn zinnen te verzetten. Ik had enorme buikpijn en niet alleen vanwege de naweeën.
Het houden van kwam gelukkig bij mij heel snel. Niet na de geboorte, wat veel mensen zeggen. ‘Oh, zodra je je kindje ziet hou je direct van hem of haar!’ en ‘je kunt je direct geen leven meer voorstellen zonder die kleine!’ Nou, ik kon dat wel hoor. Ik wist heel erg goed hoe mijn leven voor een kindje was en vond het verdomd moeilijk om om te schakelen. En ja, ik gaf al direct veel om dat wezentje op mijn borst, maar echt houden van? Ik vond het vooral heel erg gek. Een kindje, van ons, van mij. Waar we de komende jaren voor gaan zorgen en waar ik héél erg van moet gaan houden om dat te doen slagen. Het was vooral de druk die ik voelde waardoor ik enorm blokkeerde. Diep van binnen hou je van je kind, maar dat vuurtje moest bij mij echt even aangewakkerd worden. Toen ik de eerstvolgende ochtend na mijn bevalling wakker werd in het ziekenhuis kwam er een verpleegster naar me toe; ‘Skyler wil heel graag zijn mama zien!’ Oja, baby. Dat deed ik hier. Het was geen droom maar ik heb een kind en ben mama. Toch wel een gekke gewaarwording.
De struggle was real. Ik was de eerste periode, echt even de eerste weken en misschien wel maanden, heel druk bezig met omschakelen. Ik was zo’n moeder die alles precies hetzelfde wilde als voor de zwangerschap, maar waarbij het niet lukte in tegenstelling tot anderen. Ik was niet zo iemand die haar leven direct weer oppakte. Die na een week vrolijk buiten stond met de kinderwagen en deed alsof een kindje er perfect bij paste alsof het nooit anders was geweest. Sterker nog: de eerste maand sloot ik mezelf op in huis, in joggingbroek en met een kind op mijn arm dat helemaal nog niet van mij voelde. Ik liep achter de kinderwagen maar voelde me niet mezelf. En nu Skyler ouder wordt, ik meer en meer van hem hou en het genieten nu wel écht aan de orde is, voel ik steeds meer jaloezie als ik kijk naar andere moeders. De moeders waarbij alles van een leien dakje gaat. Waarbij totaal geen struggle te zien is en die na een week al met vriendinnen in de stad lopen alsof er niks is gebeurd. De moeders waarbij dat gevecht niet aan de orde (b)lijkt te zijn. De moeders die van ieder moment genieten en binnen no time gewend zijn en hun leven leiden zoals ze dat altijd voor ogen hadden. De natuurtalentjes die zich direct moeder voelen. Ik kan soms best met tranen in mijn ogen kijken naar babyfoto’s van Skyler en vlogs van newborn moms waarbij het genieten als een paal boven water staat. Dat liefdevolle tussen moeder en kind waar ik zo mee aan het vechten was. Waarom was dat er bij mij niet? Was het dan allemaal zo erg? Stelde ik me niet aan? Gaat dat bij een volgend kindje makkelijker? Heb ik dan weer dat gevecht dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet?
Ik heb gisteren gebeld naar een toekomstige school voor Skyler om een afspraak te maken. Na de zomervakantie gaan we langs en als het ons bevalt, schrijven we hem direct in en kan hij het volgende schooljaar starten. Mijn kleine knul, die volgend jaar met rugzakje naar school loopt. Dat mopje waar ik zo intens veel van hou dat ik wel kan huilen van geluk. Die lieverd die iedere dag weer een lach op mijn gezicht tovert. Die kleine die ik niet meer weg kan en wil denken uit mijn leven. Hij wordt in november alweer drie. Al die clichés zijn waar. Je houdt van je kind zoals je dat van niemand anders kan en je geniet van alle mooie momenten. Maar ik zou willen dat ik dat vanaf dag 1 al kon zeggen. Misschien had ik dan nu niet het gevoel gehad dat ik iets heb gemist en dat ik niet genoeg genoten heb. Dat ik de tijd héél graag terug wil draaien om te zien wat ik anders had kunnen en willen doen. Dat ik zo graag had willen aansluiten bij de groep moeders waarbij alles heel natuurlijk en gemakkelijk verloopt. Want was het dan allemaal anders geweest? Voor nu kan ik alleen maar zeggen: ik heb geen flauw idee. Wat ik wel weet is dat je als moeder zijnde groeit. En dat genieten en houden van zeker niet vanzelfsprekend is.
Het genieten is niet voor iedereen vanzelfsprekend, ik herken veel in je verhaal! Een vriendin van me beviel 8 weken na mij en was lyrisch en blij en dolverliefd. Ik voelde dat niet zo en dacht echt dat er iets mis was met me. Gelukkig is het steeds beter gegaan en durf ik nu na 2 jaar wel te zeggen dat t genieten lukt.
Mooi stuk, dank je voor je eerlijkheid!
Aaaaah <3. Ik herken het wel hoor! Ik had een enorme roze de wolk de eerste weken na mijn bevalling. Maar na een paar maanden lazerde ik er keihard vanaf en dacht ik alleen maar 'omg en nu dan?' Ik genoot van tijd voor mezelf maar voelde me zooooo rot als ik zag dat andere moeders die behoefte niet hadden. Waarom was ik niet zo'n moeder? Nu wordt ze morgen drie en ik kan zeggen, ik ben wie ik ben, we zijn allemaal gelukkig en doen alles op onze eigen manier. En dat is meer dan prima
Bij de eerste voelde ik mij precies hetzelfde. Bij nummer 2 zat ik echt op die roze wolk. Je weet dan namelijk al zoveel door nummer 1, je hebt je leven al helemaal aangepast.
Mooi geschreven. Denk dat veel nieuwe moeders zich zo voelen. Natuurlijk niet allemaal.
Mooi geschreven! Ik denk inderdaad dat meer moeders dit hebben, maar het niet laten zien aan de buitenwereld. Alles moet natuurlijk perfect zijn! Ik had niet dat ik heel erg moest zoeken naar mijn gevoel maar wel dat ik nu, achteraf, denk had ik maar meer genoten van die kleine momentjes. Had ik maar meer opgeschreven want mijn geheugen is een zeef.
En het ziet er nu uit dat we maar 1 kindje zullen krijgen, dus ik krijg (helaas) geen tweede kans.
Maar ik geniet van mijn mannetje en zou hem ook niet meer willen missen… xxx
Deels herkenbaar hoor! Na jarenlang een onvervulde kinderwens gehad te hebben en uiteindelijk na een aantal ivf pogingen gelukkig toch moeder kunnen worden was/is de druk om zoveel te genieten zo hoog. Had ook echt verwacht een geboren moeder te zijn maar had niet verwacht dat het in de praktijk soms zo tegen kon vallen. Geniet heus wel hoor maar er knaagt altijd het gevoel of ik wel genoeg genoten heb. Die roze wolk was er zeker niet, meer het gevoel van is dit het nu waar ik zoveel jaren voor gevochten heb. Vooral omdat ik zo in mezelf als moeder teleurgesteld was, denk ik. Inmiddels gaat het gelukkig veel beter 🙂
Heel herkenbaar! Ook ik zat niet op een roze wolk na de bevalling. En door alles wat er omheen speelde ben ik ook bang dat ik niet genoeg genoten heb van due eerste tijd.
Maar aan de andere kant vind ik wel dat er een te grote druk op dat hele genieten ligt. Het ouderschap is soms toch ook hartstikke zwaar? En ik denk dat de randvoorwaarden ook mee spelen. Als alles van een leien dakje gaat en je bent als jonge moeder snel weer op de been na de bevalling dan kan ik me voorstellen dat je als nieuwe moeder sneller kan genieten van je rol (en kind).
Herkenbaar!! Livan huilde veel de eerste weken en dat maakte het er niet makkelijker op en zeker het genieten niet.. Nu gaat het al een stuk beter en ben ik stapelgek op hem, maar vind het nog steeds een enorme verandering! Livan is natuurlijk ook nog maar 8 weken, dus dat is ook nog niet zo lang 🙂 Ik vraag mij sterk af hoeveel mensen die roze wolk wel echt ervaren en of het niet bij veel “mooi weer” spelen is. Net als hoeveel kindjes daadwerkelijk slapen van voeding naar voeding zoals “het hoort”.
Uiteindelijk maak je altijd ups en downs mee. Dat is altijd zo. Ik mag dan wel nog laaaang geen moeder zijn (ik ben 17) maar hoor ook geregeld: ”geniet er maar van meid, voor je het weet zijn deze jaren voorbij. En wat heb je het toch goed op school!’ terwijl ik ooit het idee heb dat ik niet meer weet waar ik mijn tijd vandaan moet halen. Dan komt ook automatisch de gedachte: geniet ik wel genoeg? – Maar misschien is het juist die twijfelende gedachte die maakt dat je gaat twijfelen aan je geluk, als je snapt wat ik bedoel. Door het gewoon te ervaren realiseer je je achteraf wel dat je het gewoon fijn hebt gehad, en dat is genoeg. Je hoeft niet van íeder moment te genieten, van álle dagen een feestje te maken, en altijd blij en vrolijk te zijn. Dat is niet realistisch. Ook geluk is een soort van balans.
Heel herkenbaar! Die omschakeling is zo groot dat het erg overweldigend kan zijn. Je zult zien dat het bij een tweede veel makkelijker gaat. Je hebt het allemaal al eens meegemaakt en de routine is al bekend. Dit gaf mij veel zekerheid. De beleving bij de tweede was totaal anders dan bij de eerste. Bij mijn tweede zoon kan ik veel meer genieten van de kleine dingen, het knuffelen, het badderen, die lieve kleine glimlachjes, en zelfs de nachtvoedingen vond ik helemaal niet meer zo erg. Omdat wij geen derde meer willen weet ik dat ik er nu met volle teugen van moet genieten, want voor je het weet zijn ze weer groot!
Bij mij kwam het ook pas later. Ik wist ook niet wat ik moest doen en wilde absoluut niet alleen zijn met de kleine. Maar ik moest wel. Toen ik merkte dat het goed ging, kon ik er steeds meer van genieten. Toch kwam het echte genieten pas later. Eigenlijk de laatste weken pas. Hij is nu 3 maanden en ik durf nu pas de deur uit te gaan en net te doen alsof er niks veranderd is 😉 voorheen zag ik dat als onmogelijk en heb ik vrijgezellenfeesten en dergelijke afgezegd, omdat ik vond dat ik er nog niet aan toe was. Het had achteraf gezien makkelijk gekund, maar toen vond ik van niet
Heel mooi dat je hier zo open over schrijft, ik denk dat het niet makkelijk is om hiervoor uit te komen en dat veel moeders dat dan ook niet doen, waardoor het lijkt alsof het niet vaak voorkomt. Maar aan de reacties te lezen gebeurt het blijkbaar toch vaker dan we zouden denken. Ik heb zelf nog geen kinderen maar kan me goed voorstellen dat ik dit ook zou kunnen meemaken, omdat de druk op de ene of andere manier zo hoog is om je kind meteen graag te zien en op die roze wolk te zitten, terwijl het toch ineens een hele verandering is… Ik ben net als jij iemand die niet zo van verandering houdt en alles overdenkt, dus ik denk dat wij daar sowieso gevoeliger voor zijn. Ik kan ook begrijpen dat je je daar schuldig over voelt en het jammer vindt en de tijd zou willen terugdraaien… Maar dat kan helaas niet. Het enige wat kan is nu zo veel mogelijk genieten 😉
ik heb zeker niet genoeg genoten… ik maakte me steeds zo ongerust.
Precies hetzelfde hier. Ik zou willen dat ik toen had geweten wat ik nu weet over het moeder zijn. Ik denk ook regelmatig aan hoe het met een tweede zou zijn en ik hoop dat ik het nog een keer op de ´goede manier´ over mag doen. Gewoon er wat meer open in te staan en er wat relaxter mee om te gaan. Al voelt dat ook weer oneerlijk tegenover Aiden. Ik heb toen m´n best gedaan en geroeid met de riemen die ik had en waarvan ik wist dat ze er waren. Ik wist gewoon niet beter.
Herkenbaar! Ik heb soms ook het gevoel dat ik in het begin niet ten volle kon genieten. Maar dat komt door mijn onzekerheid. Ondertussen ben ik dubbel en dik aan het genieten en komt er een tweede waar ik hopelijk wat sneller van kan genieten 😉
Mooi geschreven, heel herkenbaar!
Lex (sept. 2013) is net als Skyler ook 4 weken te vroeg geboren en ik denk dat dat er ook mee te maken heeft.
Ik was nog zo niet klaar voor zijn komst, hoe gek dat misschien ook klinkt.. Had echt gedacht dat ik in mijn verlof alles zo goed mogelijk kon voorbereiden, qua kamertje enzovoort, maar ook qua gevoel. Dat je dan de rust hebt om je er heel goed bewust van te worden dat er straks echt een baby’tje in dat wiegje ligt en altijd met jullie verbonden is! Het heeft best wel een hele poos geduurd, maar nu is het alsof hij er altijd is geweest!
Ah wat een prachtig mooi en herkenbaar verhaal! En misschien nog wel mooier om nog meer herkenbaarheid te zien in de reacties! Ik ben nu 10 maanden niet alleen maar Kelly maar ook mama Kelly en hou enorm veel van t mannetje. Maar oh wat was het allemaal eng, gek en veel te snel!
Wat is dit weer een herkenbaar stuk op veel vlakken. Door mijn postnatale depressie heb ik sowieso veel te weinig genoten en nu nog betrap ik mezelf erop dat ik tegen mezelf zeg dat ik moet genieten alles in me op moet nemen. Maar het is zo moeilijk soms.. Toch houd ik zielsveel van m’n dochter en m’n liefde voor haar heeft me dan er ook uitgekregen.
Ik had ook niet gelijk de roze wolk gevoelens! Ondanks we intens genoten moest ik echt even schakelen in het moederschap! En soms lijkt het elders inderdaad veel beter te gaan. Als je dan verder gaat blijken ook zei in de eerste issues van het moederschap te zitten en lijken we eigenlijk allemaal hartstikke veel op elkaar. De een laat het alleen meer blijken dan de ander. Herkenning in je verhaal -x-
Ik werd 5 wkn na de geboorte van mijn tweede (mijn andere dochter was net 1 geworden) in de steek gelaten door mijn ex. Dus genieten van je kraamtijd, nee dat was het niet. Maar ik heb gedaan wat ik kon en zo goed mogelijk mij er doorheen geslagen. Accepteren en doorgaan. En het genieten kwam vanzelf weer, en ook ik denk wel eens terug, maar de situatie was nou eenmaal zo en ik heb gewoon goed voor mijn kinderen gezorgd en alles voor ze gedaan.
En jij hebt het ook altijd (zoals ik het lees en hoe jij overkont) super goed gedaan voor Skylar, en ik denk dat sowieso de eerste tijd het meest intensief is. En iedereen ervaart het anders, en ook al lijkt het bij sommige altijd maar van een leien dakje te gaan, ook dat is niet altijd waar. Ik ben ook nu op een punt in mijn leven dat ik mij niet meer vergelijk met anderen, ja ik ben alleenstaande moeder, ja ik heb wat fouten gemaakt in mijn leven, maar ik ben wie ik ben en ik mag trots zijn op hoe het nu gaat en mijn kinderen zijn gelukkig en doen het hartstikke goed.
Jij kan en mag ook trots zijn, kijk maar naar wat je allemaal bereikt heb!
Bedankt voor een mooi, open en eerlijk artikel! Voor mij waardevol om te lezen (en ook de reacties), omdat ik daardoor weet dat ik hierin niet alleen sta! Misschien ligt er wel een verband met het feit dat Skyler na de geboorte bij je ‘weg is gehaald’ en in de couveuse moest. Ik denk wel eens dat de eerste uren erg belangrijk zijn voor een bepaald proces van hechting/bonding. Dat was bij mij ook het geval (ik heb na een spoedkeizersnede mijn kind niet eens gezien). Ik zou het heel interessant vinden om hier meer over te lezen op je site. Groetjes, Jantine
Herkenbaar! Ik vond de eerste twee maanden heel pittig, mede doordat ik mezelf even kwijt was en mijn leven even op zijn kop stond. Maar hoe groter je baby hoe sneller je jezelf weer terug vindt en je leven weer kunt oppakken. En dat genieten haal ik nu heel hard in 🙂
Pffff alsof ik mijn eigen verhaal lees, vreselijk herkenbaar. Ik heb laatste een artikel gelezen over hoe het gebruik van oxytocine de band met de baby kan beïnvloeden (was volgens mij geen wetenschappelijk artikel hoor) het heeft altijd in mijn achterhoofd gezeten dat dit bij mij weleens de oorzaak kan zijn van de afwezigheid van gevoelens toen mijn zoontje werd geboren, vandaar dat ik nu ben begonnen met de oxytocine homeopatisch te laten ontstoren!
Wow wat een ontzettend mooi en openhartig artikel Shirley! Ik denk dat héééél veel moeders iets aan dit artikeltje hebben wanneer zij na de bevalling door de bomen het bos niet meer zien!
Bij mijn dochtertje leefde ik wel op een roze wolk, maar voelde ik me een leeuwin en had ik het idee dat ik haar voor alles en iedereen moest afschermen!
Na de enorm heftige bevalling van mijn zoontje waarin alles mis liep en hij na de bevalling direct mee werd genomen om hem “op gang’ te helpen, hebben we enorm veel geluk dat ons zoontje nog bij ons is! Dat besef had ik meteen door na de bevalling en wilde hem daarom ook niet (het liefste nooit) meer loslaten! Ik heb een week lang met hem op mijn arm, of borst in bed gelegen!
Ik hoor wel eens dat het heel belangrijk is dat voor de connectie tussen moeder en kind, het kind direct bij de moeder op de borst moet worden gelegd na de bevalling.. Isabeau lag direct op mijn borst, Matz werd direct meegenomen… En ondanks dat ik Matz nooit meer wilde loslaten denk ik achteraf dat de band tussen mij en Isabeau in het begin intenser was, dan de band tussen mij en Matz, dit kwam pas later! Bij Isabeau wist ik meteen, dit is mijn dochter! Bij Matz duurde dat besef iets langer.