Mijn zwangerschap: week 35

Al sinds het begin van mijn zwangerschap roep ik dat de baby eerder komt. Ik ben uitgerekend op 30 november maar voor mijn gevoel komt ‘ie halverwege de maand al. Waarom? Ik heb geen flauw idee. Misschien omdat ik dat hoop, omdat ik november een fijnere maand vind dan december en mijn vriend 5 december jarig is. Het lijkt me niet zo leuk om dan te moeten bevallen. Maar misschien is het ook het moederinstinct wat dit gevoel aanwakkert. Bovendien dacht ik dat het bij Anouk zou gebeuren. Dát moment is voorbij en daar is de baby niet geboren, maar of ik gelijk ga krijgen qua vroeggeboorte moet nog even blijken. Misschien gebeurt het vanzelf, maar sinds deze week is er ook een andere optie bij: inleiding. Want zo heb je een zorgeloze zwangerschap met alleen de bekende kwaaltjes en zo lig je opeens in het ziekenhuis omdat je bloeddruk te hoog is en omdat je aan een ctg moet om een hartfilmpje van de baby te maken. Ik neem jullie weer mee naar mijn afgelopen -dit keer iets meer hectische – week.

• Het concert van Anouk, dus. Afgelopen woensdag was het eindelijk zover en mocht ik weer richting het Gelredome. Na alle berichten goed in de gaten te hebben gehouden kregen we ‘s ochtends officieel bericht: het ging door. Hoera! Eindelijk kwam daar mijn momentje waar ik zoveel zin in had. Eenmaal in het Gelredome aangekomen wilde een vriendin me nog even voorstellen aan het medische team. Just in case. Paniekzaaiertje. De hele avond vroeg ze me hoe ik me voelde en steeds als ze naar de wc ging kreeg ik de boodschap dat ik naar d’r toe moest komen als ik iets raars zou voelen. Maar er was uiteindelijk niets aan de hand en ik had de avond van mijn leven. De baby ook, trouwens. Hij bewoog van links naar rechts en genoot voelbaar van zijn eerste keer Anouk. Dat belooft heel wat mooie momenten samen. I loved it en ik ben enorm blij dat ik ben geweest.

• De dag daarna had ik mijn controle-afspraak bij de verloskundige en daar ging ik weer nietsvermoedend naartoe. Met een slaaphoofd zonder make-up omdat ik alleen even heen en weer zou fietsen voor een snelle check. Dacht ik. Eenmaal bij de meting bleek dat mijn bloeddruk te hoog was. ‘Ja duh, dat komt door Anouk!’ riep ik nog. Maar dit had er niks mee te maken vertelde ze me. Het kon misschien dat het de dag daarvoor iets hoger was, maar na een nacht slapen had dat absoluut af moeten nemen. Shittie. Ze vroeg me om in een potje te plassen zodat mijn urine even gecheckt kon worden. Resultaat? Eiwit. En de combinatie hoge bloeddruk met eiwit in de urine is geen goed teken. De alarmbellen gingen af en ik mocht direct doorfietsen naar het ziekenhuis.

Mijn bloeddruk was 140/95 en dat was een behoorlijke uitschieter voor mijn doen. Helemaal als je je beseft dat dat sinds de eerste week zwangerschap al stabiel staat op 120/70. In het ziekenhuis ging ik door de algehele check. Ik werd aangesloten op een ctg waardoor ze de hartslag van de baby in de gaten konden houden. Gelukkig klonk dit helemaal top en na even voelen bleek de kleine man keurig te zijn gegroeid. Hij lag nog steeds ingedaald en is alleen met zijn ruggetje de andere kant op gaan liggen. Dat zal vast door Anouk komen. Hij was zo fanatiek, dat ‘ie een rondje heeft gemaakt.

Mijn bloed werd geprikt, mijn urine werd nogmaals gecheckt en de bloeddruk werd opnieuw gemeten. De resultaten waren oké; mijn bloeddruk was weer ietsje gezakt, mijn bloed was in orde en in mijn urine zat slechts één eenheid eiwit. Omdat ook de baby in orde klonk mocht ik naar huis, maar niet voordat ik een nieuwe afspraak had gemaakt. Ik word nu goed in de gaten gehouden en moet dinsdag terug. Is mijn bloeddruk dan weer te hoog? Dan word ik overgedragen aan de gynaecoloog (die trouwens erg leuk was. Ik had spijt dat ik geen mascara op had) en word ik een medisch geval. Ik heb dan grote kans dat ik twee weken bedrust krijg voorgeschreven of mag blijven in het ziekenhuis. Bovendien word ik dan ingeleid met 37 weken omdat er sprake is van zwangerschapsvergiftiging. Is mijn bloeddruk wél in orde, waar ik nu heel erg op hoop? Dan blijf ik bij de verloskundige, maar word ik wel streng in de gaten gehouden. Dinsdag is dus een allesbeslissende dag.

Vol goede moed stapte ik op de fiets naar huis. Mijn bloeddruk was immers weer iets gezakt en met mijn nuchtere houding dacht ik dat het een momentopname was geweest en dat de kans klein is dat de bloeddruk weer omhoog schiet. Tot ik opeens gebeld werd door de verloskundige. Het klopte inderdaad dat het gezakt was, maar het was nu aan mij de taak om het nog lager te krijgen en mezelf rustig te houden. De kans is namelijk groot dat het weer omhoog schiet, als het al eens zo hoog is geweest. Ik moest al mijn afspraken afzeggen, mocht van het weekend niks plannen en zelfs geen grote wandelingen meer maken. O jee, dat klonk wel iets erger dan ik dacht. ‘Ja, je hebt anders grote kans dat je twee weken in het ziekenhuis moet blijven en jou kennende zit je daar echt niet op te wachten.’ Indeed! Ik fietste naar huis en probeer me sindsdien koest te houden. Echt koest. En dan maar hopen dat het dinsdag oké is. Jammer dat hiermee toch echt dat zorgeloze randje van mijn zwangerschap af is, maar misschien is het een teken om mijn nuchtere houding toch een beetje in de gaten te houden. Ik ben in ieder geval momenteel extra alert op symptomen.

• De blaasontsteking, waar ik begin deze week bang voor was, is door deze onderzoeken wel uitgesloten. ik moest continu plassen en had wat last van mijn onderbuik. Ik wilde het even een dagje aankijken voordat ik de verloskundige zou bellen. Ik kocht cranberrysap, dronk liters water en hield alle kwaaltjes in de gaten. Gelukkig bleef het bij veel plassen. Ook had ik er geen last van als ik zat of lag. De druk was dus alleen aanwezig bij het lopen of staan en dat was natuurlijk wel te verklaren door de indaling. Dit zijn dus de momenten dat ik twijfel om te bellen en dat mijn nuchtere houding het wint van de bezorgdheid. De verloskundige bevestigde afgelopen week inderdaad mijn vermoeden: het was geen blaasontsteking maar slechts de druk van de baby op mijn blaas. Gelukkig.

• Dat plassen is wel killing trouwens. Ik kan geen wc-pot meer zien en word er letterlijk en figuurlijk moe van om ‘s nachts een aantal keer mijn bed uit te moeten om mijn blaas te legen. Helaas is er vrij weinig aan te doen en hoort het bij de laatste paar weken. Ik geniet dus enorm van mijn slaap van zo’n 22:00 uur tot 01:30 uur en de rest van de nacht hop ik minstens drie keer uit bed om op de wc te ploffen met mijn ogen dicht. Door deze slapeloze nachten ben ik overdag niet vooruit te branden maar daar heb ik natuurlijk mijn 50/50 verlof voor ingesteld. Ik ben nog steeds aan het werk, maar probeer nog zo min mogelijk de deur uit te gaan. Ik werk in pyjama, doe lekker rustig aan en geniet van de laatste loodjes.

• Het geboortekaartje is klaar! De kaart is precies onze smaak, ik heb de juiste tekst gevonden voor erin en gisteren kwam de proefdruk binnen. O, wat officieel opeens. Als je daar opeens een kaartje ontvangt met de naam van de baby erop gedrukt. We staan allebei vierkant achter de keuze en daarmee kunnen we weer iets afstrepen. Fijn idee!

• De baby is druk. Héél druk. Als ik ’s avonds op de bank ligt gaat mijn buik van links naar rechts en ziet mijn vriend zelfs, vanaf de andere kant van de kamer, hoe zijn zoon een feestje aan het bouwen is. Ook heeft hij ontzettend vaak de hik. Het lijkt me heel bizar als dat opeens weg is. Ik vind het zo fijn en gezellig. Tijdens telefoontjes, tijdens het werken, tijdens mijn rondjes buiten, tijdens de nachten wakker. Hij houdt me gezelschap en ik geniet daar enorm van. Helaas lukt het me niet altijd om deze momenten vast te leggen met de camera op mijn telefoon en ik ben bang dat je het gevoel niet zo snel meer terug kunt roepen als de baby er eenmaal uit is. Voor nu moet ik er maar even flink van genieten. Ik ga er zelfs echt even voor liggen om het tot me door te kunnen laten dringen en om hem optimaal te kunnen bewonderen.

• Mijn vriend heeft zijn aquarium verkocht en afgelopen weekend is deze opgehaald. Wat een ruimte opeens! De kast die we in een hoek hebben staan komt op de plek van het aquarium; op de plek van de kast komt de box. Dit weekend gaat ‘ie in elkaar en dan is het echt alleen een kwestie van aftellen. Nu alleen nog de vraag hoe lang dat aftellen gaat duren; wordt het nog zo’n 5 weken tot de officieel uitgerekende datum? Of ben ik toch over ongeveer twee weken al mama? We horen het dinsdag…

O shit! De vluchttas…!