In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Minke is nummer drie die haar verhaal wil doen. Zij onderging een spoed keizersnede.
Een bevalling valt niet te plannen
‘Tijdens mijn zwangerschap was ik er al wel mee bezig; hoe wilde ik dat de bevalling zou gaan? Ook de verloskundige wilde dat graag weten. In eerste instantie hadden mijn man en ik gekozen voor een ziekenhuisbevalling. Lekker veilig, mocht er wat aan de hand zijn. Ook uit onze omgeving kregen wij positieve verhalen over de ziekenhuisbevalling. Zoals elke aanstaande ouder heb ik mij best wel verdiept in het fenomeen. Of het veel pijn zou doen was ik eigenlijk nog niet eens mee bezig, maar meer met hoe ik wilde dat het zou gaan. De regeltante in mij kwam weer naar boven.
Toen we tijdens de voorbereidingsavond met een groep bij elkaar waren en voorlichting kregen bleek dat een ziekenhuisbevalling iets anders inhoudt dan wij hadden gedacht. Je begint gewoon thuis met de bevalling. Pas als je rond de 7 centimeter ontsluiting hebt mag je naar het ziekenhuis, als daar plek is. Dat heeft ons aan het denken gezet. We besloten het over een andere boeg te gooien. Als we die 7 centimeter thuis kunnen (of beter gezegd moeten) doen, dan kunnen we die laatste 3 ook wel thuis doen. En zo kwam het dat ik in mijn bevalplan de keuze voor een thuisbevalling aangaf. Toch, voor de zekerheid, ook beschreven hoe ik wilde dat mijn bevalling in het ziekenhuis zou verlopen. Wel met de kanttekening dat niet alles mogelijk is in het ziekenhuis.
Toen uiteindelijk mijn vliezen waren gebroken, de avond voor de uitgerekende datum, moesten we toch naar het ziekenhuis. Doordat ik bloedverlies had nadat mijn vliezen waren gebroken en het ook best veel was, nam de verloskundige het zekere voor het onzekere. Daar gaat mijn zorgvuldig geplande bevalling. Gelukkig had ik beschreven hoe ik wilde dat het in het ziekenhuis zou gaan als dat mogelijk was. Ik wilde graag dat mijn kindje na de bevalling direct bij mij zou komen te liggen. Ook wilde ik graag de bevalling zelf kunnen zien, indien het een keizersnee zou worden. Maar uiteindelijk ging het toch anders.
Na 5 uur weeën bleek dat ons zoontje niet goed reageerde op de weeën. Zijn hartslag ging naar beneden als de wee kwam en deze kwam pas weer goed als de wee weg was. Toen de gynaecoloog kwam kijken bleek dat ik pas 2 centimeter ontsluiting had. Dat was te weinig, ons zoontje zou het niet aankunnen om nog zo lang in mijn buik te moeten zitten en moest met spoed gehaald worden. Het zou een keizersnee worden. Door de weeën zat ik helemaal in mijn eigen wereldje en heb ik er weinig van mee gekregen. Toen ik eenmaal de ruggenprik kreeg en de pijn verdween kwam ik weer wat bij mijn positieven.
Helaas werd er niets gedaan met mijn bevalplan. Dit was bekend in het ziekenhuis, ze hadden het zelfs nog gekopieerd en in mijn dossier gestopt. Ik mocht niets zien van de keizersnee. Mijn zoontje werd 2 tellen boven het doek gehouden en werd daarna weggebracht naar de kinderarts. Mijn man ging met hem mee. Alles was goed met hem, wat een wonder! Dan kan hij toch bij mij liggen en kan ik toch meemaken dat hij gaat ‘kruipen’ om melk te zoeken. Helaas was dit niet het geval. Ons zoontje kwam in doeken gewikkeld even met mijn man bij mij kijken. Doordat hij zo klein was, hij woog 2630 gram bij de geboorte, kon ik hem niet goed zien. Lang bleven ze ook niet want ze moesten weer weg.
Daar lag ik, helemaal alleen. Ongeveer een uur na de geboorte kon ik mijn zoontje goed bekijken, in de couveuse. Daar moest hij even in omdat hij wat koude voetjes had. Hij mocht daarna wel even bij mij liggen, maar het voelde niet zoals ik had verwacht. Was dit het dan? Moest ik hier nou van houden? En wie zegt me dat dit het kindje is dat uit mijn buik is gekomen? Ook het aanleggen aan de borst was een gedoe. Meneer had daar niet zoveel zin in. Het happen naar de borst had hij bij zijn papa al gedaan. Bij mij wilde hij dit niet goed doen. Dus kreeg hij ook nog eens bijvoeding.
In het ziekenhuis kon ik niet genieten van mijn kindje. Ik had namelijk niet het gevoel dat het mijn kindje was. Het gevoel wat overheerst was heel anders. Ze hadden mijn bevalling afgenomen. Ik had mijn kindje niet mogen zien en de eerste minuten niet met hem door kunnen brengen. Ik snap dat hij eerst even naar de kinderarts moest, zeker ook terecht. Er had in dit geval van alles mis kunnen gaan met hem. Maar voor de binding tussen moeder en kind is het in mijn geval niet goed gegaan. Ik was niet blij met hem en wilde zo min mogelijk met hem te maken hebben. Hem vasthouden deed ik alleen als het moest. Hem eten geven moest ik wel zelf doen, want ik ben tenslotte de vrouw.
Ik was deze periode ook vooral verdrietig. Waarom hebben ze niet geluisterd? Ik had toch duidelijk aangegeven wat ik wilde? Waarom moet ik er zo’n last van hebben dat ik mijn kindje niet direct bij me kreeg? Achteraf blijkt dat dit een groot deel met binding te maken heeft. In andere ziekenhuizen is het bijna gebruikelijk dat de moeder meekijkt met een keizersnee en het kindje daarna bij de mama komt te liggen (na de check van de kinderarts). In ons ziekenhuis was dit nog niet mogelijk (of in ieder geval niet uitgevoerd). Ook hebben de verpleegkundigen de band tussen mijn zoontje en mij niet bevorderd. Van een professional mag ik toch verwachten dat dit wordt gesignaleerd en aangepakt.
Ik wil mijn verhaal delen zodat mensen niet alleen maar de verhalen horen dat het allemaal zo leuk gaat. Het is soms niet leuk en de binding en liefde voor je kind is er niet altijd direct. Dit kan groeien en het hoeft ook echt niet uit te pakken in een depressie. Maar je moet wel over deze gevoelens praten. Ik merk in mijn omgeving dat er nog best een taboe op rust. Mensen willen nou eenmaal graag horen dat de bevalling achteraf best mee viel en dat het echt allemaal waard is geweest. Bij mij voelt dit niet zo. Ik heb het leren accepteren en zie het niet meer als een falen van mijn lichaam. Mijn lichaam was juist heel goed bezig door aan te geven dat het niet goed zou gaan. Anders hadden we nu misschien wel geen kindje gehad. Daar ben ik nu alleen maar dankbaar voor en ik geniet nu, 8 weken later, volop van mijn kleine ventje. Al heeft dat laatste wel een week of 5 geduurd.’
Afbeelding: Prenatal.
Wat een heftig verhaal zeg! Wat verschrikkelijk dat ze die eerste binding-momenten van je hebben afgenomen! En hoe naar moet je je hebben gevoelt dat uur dat je na de keizersnede alleen was, en je kindje bij je vriend alleen. Dit verhaal is voor mij zeker een eye-opener, ik moet over 9 weekjes bevallen en zal er dan ook extra voor waken dat hier aandacht voor is mocht er wat complicaties zijn, knap dat je dit verhaal met ons wilt delen!
Ik zou graag nog wel iets willen toevoegen. Als co-assistent heb ik ervaring op de gynaecologie en ook veel vrouwen gezien die en spoedkeizersnede krijgen.
Denk daar voor je bevalling over na, dat die mogelijkheid er is!
Want met een bevalplan alleen kom je er niet… Spoed is echt spoed en als ik jouw verhaal zo lees was het niet goed afgelopen met je zoontje als hij op jouw borst had gelegen! En ik vind het heel erg naar dat je die binding daardoor niet goed hebt ervaren en slechte ervaringen hebt met het ziekenhuis, maar soms gaan dingen niet zoals je zou willen.
Maar als je last hebt van deze gevoelens en daardoor ook heel erg opziet tegen een eventuele volgende bevalling: trek aan de bel! Ga langs bij de gynaecoloog die de bevalling heeft gedaan en kaart het aan! Er is een behoorlijk groot percentage vrouwen die na dit soort bevallingen een post traumatische stress stoornis ontwikkelt en daardoor afziet van een volgende zwangerschap. Niet nodig!
Dat ga ik ook zeker doen. Ik heb 16 september de na controle bij de gynaecoloog en heb ook al een aantal vragen op papier gezet zodat ik het niet ter plekken kan vergeten bij haar.
Goed van je dat je dit deelt en heel fijn dat de binding met he kind er nu wel is. Ik heb zelf ook een lange heftige bevalling van 24 uur gehad bijna 4 wkn geleden. En mensen in je omgeving zeggen dan: maar je bent het toch weer gelijk vergeten als je je kindje ziet. Ik was idd heeeeeel opgelucht, maar ik vond het een verschrikkelijke ervaring. Mijn kindje is uiteindelijk met de pomp eruit gehaald (getrokken eigelijk), en ik voel dat ook als een soort falen. Falen van mijzelf en van mijn lichaam. Ik probeer dat niet te denken, maar zo voel ik het nou eenmaal.
Ik moet wel zeggen dat de zorg en nazorg in het ziekenhuis wel heel goed was en die hebben mij er die uren ook wel doorheen gesleept, en mijn man natuurlijk ook.
Nogmaals goed dat je er eerlijk over bent! En geniet van je zoontje!!
Wat jammer dat het zo is gelopen! Heftig!
Wow, wat een heftig verhaal. Knap dat je dit vertelt. En ik had er nooit bij stil gestaan, maar zoiets kan inderdaad natuurlijk gebeuren…
Bedankt voor de reacties. Ik had er zelf ook niet over nagedacht dat er een spoedkeizersnee zou kunnen komen. Wel een keizersnee, maar met zoveel spoed. Gelukkig is het allemaal goed gekomen idd :).
Wat mooi geschreven en zo herkenbaar! Mijn oudste zoontje is ook met een spoedkeizersnede geboren, ik weet dat het een mogelijkheid is, maar in mijn hoofd had ik toch het beeld van een natuurlijke bevalling en dat eerste innig moment. Viel dat even in duigen, ook hier viel de hartslag helemaal weg. Waarbij het ineens snel moest gaan, mijn man was er amper bij en ik was helemaal van slag, zo rillen dat ik deed, zou ie wel leven? Vervolgens krijg je hem idd 1 minuut te zien en hup weg waren ze. Hier kwam dan nog bij dat zemet spoed in zijn nekje hadden gesneden en zijn oor doorgesneden was. Dus hij kon meteen naar de plastische chirurg. Waar ik niets van af wist, uren later zag ik hem eindelijk voor het eerst.
Gelukkig was het wel liefde op het eerste zicht!
Maar het is idd fijn dat je dit deelt, voor alle zwangere dames even een reminder dat het ook soms niet zo is als in de film.
Dat is heftig! Dat rillen is ook erg herkenbaar. Ik kon er niet meer mee op houden. Pas toen ik op de kraamafdeling was werd ik weer wat rustiger.
Gelukkig dat het wel liefde op het eerste gezicht was :). Fijn! Heeft hij nu nog last van zijn oortje of is het helemaal goed genezen?
Zijn oortje is nu niets meer aan te zien hoor, gelukkig maar 🙂
Fijn! 🙂
Ik vind het eigenlijk redelijk logisch wat er gebeurd is. Natuurlijk is het naar, dat je aan het begin niet je zoontje mocht vasthouden, maar het was tenslotte wél een spoedkeizersnede. Hij moest nou eenmaal even naar de kinderarts. Hij moest nou eenmaal in de couveuse. Het is al fijn dat zijn papa wel bij hem was. Je kan gewoon niet alles plannen in het leven en ik vind de gezondheid van je kind toch wat belangrijker. Sorry, ik wil absoluut niet aanvallend klinken of nare uitspraken doen! Zeker niet de bedoeling. Maar deze gedachten kwamen bij mij op tijdens het lezen van je verhaal en ik moest ze gewoon kwijt, omdat ik redelijk verontwaardigt ben.
Ik denk dat het voornamelijk voor haar gaat om het plots opgeven van haar gepland bevallingsplan. Want als er een ding is dat zwangere dames doen is het plannen, plannen en als het dan plots even anders loopt het toch een mokerslag is. Tuurlijk zal ze heel blij zijn dat ze hem medisch goed hebben geholpen.
Maar ik blijf met hetzelfde gevoel zitten, ik had het graag puur natuurlijk gehad, als ik andere hun bevallingen zie, is het zo emo. Nu bij een tweede was het een geplande keizersnede en daar was nu echt niets romantisch aan.
Wat Evi idd zegt. Ik snap heel goed dat hij naar de kinderarts moest en daar sta ik ook helemaal achter. De gezondheid van mijn kindje gaat voor alles. Maar daarna heeft hij even bij zijn papa gelegen. Op de buik, huid tot huid contact. Wat ‘normaal’ bij de mama gebeurt. Naar mijn mening had dat ook bij mij gekund, je hoort verhalen over een ‘natuurlijke’ keizersnee. Dan gaat het allemaal iets meer zoals bij een ‘normale’ bevalling. Maar dat ga ik allemaal nog navragen bij de arts, waarom dingen zo zijn gegaan. Want ik heb daar nooit iets over gehoord of uitleg van gehad. Dus misschien is er wel een logische verklaring voor. Maar dit is nu mijn gevoel erbij en ik zou graag bereiken dat aanstaande moeders daar wel rekening mee houden. Zodat ze het of wat meer in de hand kunnen houden zelf en er allert op zijn hoe het gaat. Of zich daar makkelijker bij neer kunnen leggen, omdat er al rekening mee gehouden is.
Bedankt voor jullie reacties! Ik was echt een beetje verontwaardigt maar ik snap het nu veel beter.
Dat komt overigens ook omdat ik zelf uit een keizersnede ben geboren en mijn moeder was alleen maar dolblij dat ik gezond was!
Een kennis van me vertelde me dat zij zelfs na een relatief ‘gewone’ bevalling zoiets had van “is dit nou mijn kindje”? Het instant liefde gevoel was er bij haar eigenlijk niet. Ze moest echt aan de baby wennen en pas na een paar weken had ze het echte moedergevoel. Toen ze dit op een verjaardag vertelde beaamden een aantal vrouwen dit trouwens. Het is dus niet bij iedereen gelijk BAM liefde. Zelfs al is er geen sprake van een spoedkeizersnede.
Ik vind het heel goed dat je je verhaal durft te delen. Het is inderdaad nogal taboe om over dat gevoel te praten. Het belangrijkste uit je verhaal is dat zwangere vrouwen op alles voorbereid zijn zodat het niet als een mokerslag komt. Dan bedoel ik niet dat je moet gaan doemdenken. Je moet gewoon uitgaan van een spoed scenario en dan kan het alleen maar meevallen. Het is ook heel goed om dit vooraf met je partner te bespreken zodat je van elkaar weet hoe je erover denkt en wat je eventuele angsten zijn.
Wat een naar verhaal 🙁 wel goed om het te vertelle natuurlijk, er zullen zeker mama’s zijn die zich er in herkennen.
Jammer dat het op deze manier heeft moeten gaan. Nu lekker genieten van je zoontje. Toevallig ben ik bezig met het maken van me geboorteplan. Ga er nu nog strenger op zitten den ik, alleen kan je een bevalling niet echt plannen.
Heb je hier ook hulp bij gezocht?
Ik heb veel aan de mensen om mij heen gehad. Mijn familie en vrienden en ook super veel aan mijn man. Ben ook een keer bij de huisarts geweest. Zolang ik er zo goed over blijf praten en het niet voor mezelf ga houden was er niets aan de hand :).
Ook bij mij was het een spoedkeizersnede waarna ik nog lang in het operatiekwartier ben moeten blijven aangezien ik veel bloed verloor doordat mijn baarmoeder niet wilde samentrekken. Het eerste uur heeft mijn zoontje dus bij mijn vriend gezeten en toen ik op mijn kamer aankwam, was ik niet bepaald in de mood om mijn zoontje bij mij te nemen (ik had nog wat last van misselijkheid en moest nog behoorlijk spugen). De binding is er pas weken later gekomen en nu 2.5 jaar later zijn we helemaal gek op elkaar. Die binding komt wel in orde en tja, het leven loopt nu eenmaal niet altijd zoals je het plant.