Toen ik nog niet zwanger was, heb ik me soms best wel geërgerd aan zwangere vrouwen. Ze waren non-stop hun eigen buik aan het betasten, hadden het te pas en te onpas over ‘hoeveel weken ze waren’ en belichtten schaamteloos ieder kwaaltje dat gepaard ging met die groeiende wereldburger in hun baarmoeder. “Kom op mensen, er is meer op de wereld dan die buik!” wilde ik dan wel eens schreeuwen. Ik zou dat heel anders doen, had ik me toen voorgenomen.
Totdat ik zelf zwanger werd. In de eerste weken moet ik zeggen dat die nuchtere houding me nog prima af ging. Natuurlijk realiseerde ik me soms wel eens dat ik met z’n tweeën was. En stiekem focuste ik me soms wel eens op mijn onderbuik. Voelde ik daar nou iets? Maar dat viel me allemaal enorm tegen, wat me sterkte in het irritatie-gevoel tegenover die buikwrijvende zwangeren.
Inmiddels moet ik concluderen dat ik net zo erg ben geworden. Misschien zelfs wel erger. Ik ben in een zwangerschaps-bubbel terecht gekomen en ik kan (en wil!) er niet uit! Ik kan me bijna niet voorstellen dat niet iedereen zwanger is. Of dat niet iedereen ooit zwanger is geweest. Ik vind het nog steeds gek als vrouwen in mijn bijzijn een drankje met alcohol bestellen. Pas na enkele seconden realiseer ik me dan dat zij dat gewoon kunnen doen!
In mijn ogen weet iedereen waar ik doorheen ga en wat ik meemaak. Ik vind het de normaalste zaak van de wereld om ook opeens schaamteloos over mijn veranderende lichaam en aankomende moederschap te blaten. Het kost me bovendien letterlijk moeite om niet de hele dag met mijn handen op mijn buik te zitten. Ik wil mijn mannetje aaien en ieder trapje of duwtje van hem zo goed mogelijk kunnen voelen. Als ik soms, van een afstandje naar mezelf probeer te kijken denk ik wel eens wat een achterlijk gezicht het zou moeten zijn voor buitenstaanders. Iemand die zo ongegeneerd haar opgeblazen buik aan het betasten is. Doen mannen met bierbuik dat trouwens ook niet?
Ik kan me al weken niet voorstellen dat ik ooit níet zwanger was. Dat er een tijd was waarin mijn buik plat was en waarin Maran en ik in het weekend wel eens een Mojito-avond hielden. Of een tijd waarin ik ieder gerecht op een menukaart kon bestellen, zonder er rekening mee te hoeven houden of er geen schadelijke stoffen voor onze baby in zouden zitten. Of dat ik me ooit niet schuldig voelde als ik een dag geen groenten at.
Ook moet ik mezelf er soms aan blijven herinneren dat een zwangerschap iets tijdelijks is. Dat die dikke pens straks weg is, en dat ik dan weer op mijn buik kan slapen! Dat ik mijn gewone kleding waar aan kan en dat ik weer mag eten en drinken wat ik wil, zonder direct rekening te hoeven houden met een extra lichaamsbewoner. Dat ik na mijn zwangerschap voor altijd iemands moeder ben, kan ik me nog steeds niet voorstellen. Voorlopig ben ik Betty met de watermeloen in haar buik, meer kan ik nu niet bevatten.
Zoals ik al zei, ik ben voor mijn gevoel in een zwangerschaps-bubbel terecht gekomen. Ieder gesprek wat ik voer gaat – al is het zijdelings – over mijn groeiende buik of over mijn kind. Ik verslind mama-tijdschriften, bezoek heel veel mama-blogs, draag trots strakke kleding, zodat mijn pens er goed in te zien is, wandel in een kledingwinkel linea recta naar de babyafdeling, fantaseer me suf over hoe ons kereltje er straks uit zal zien en wat voor karakter hij zal hebben, kan niet wachten om hem te zien, horen, voelen, ruiken, zijn kleertjes aan te trekken en hem te knuffelen en te zoenen.
Tot die tijd blijf ik lekker in mijn bubbel, wrijf ik de hele dag over mijn bewegende buik en snuffel ik stiekem aan zijn, met Zwitsal-wasmiddel gewassen babypakjes. Als jullie me zoeken, ik ben ergens tussen het washok en de babykamer, waarschijnlijk bloedirritant aan het doen voor niet-zwangeren! Doei!
(De foto boven dit artikel is trouwens gemaakt door Floortje van Fotostudio2 tijdens onze zwangerschapsshoot!)
Hahahaha leuk geschreven Betty!
Hahaha dit is ZO herkenbaar. En het “erge” is nog, moeders, dié vond ik pas verschrikkelijk. Met het gepraat over hun kind, of kinderdingen in het algemeen. En hoe leuk en lief en schattig ze wel niet waren. Joehoe! Er zijn ook andere dingen op de wereld! Maar toen werd ik moeder van een babymeisje en kan ik me soms bijna niet inhouden om hetzelfde te doen…
(Oh! Hoe is het trouwens met je bloeddruk? Ik weet niet meer of ik het in een ander artikel had gezegd, dus nu misschien nogmaals; elke dag een handje gedroogde abrikozen dten schijnt te helpen!)
(Oh!#2 Ik dacht dat het een foto van internet was, ha. Wat een mooie mensen zijn jullie! Daar komt vast een heel mooie baby van 🙂 )
Haha, wat leuk dat het een beetje herkenbaar is 😉
Ik had je vraag over mijn bloeddruk laatst pas gezien en wel beantwoord, maar die zal jij dan weer gemist hebben denk ik, haha.
Met mijn bloeddruk gaat het goed hoor. Ik heb een onderdruk van 80 en die heb ik al een tijdje. Alles boven een onderdruk van 90 is verhoogd, maar de verloskundige vond 80 toch al een beetje aan de hoge kant. Hij blijft daar gelukkig heel stabiel, dus het zal wel bij mij horen en er hoeft, zolang het zo blijft, niks aan te gebeuren. Gelukkig!
Wat een onwijs lief compliment trouwens! Ik krijg er een dikke vette glimlach van! 🙂
Heel leuk geschreven en dit is inderdaad heel herkenbaar! Ik had ook niet verwacht dat ik er zoveel mee bezig zou zijn, maar het is toch echt zo..
Haha leuk geschreven! Ik herken het nog niet maar hoop het in de toekomst wel te mogen herkennen. Bij Aron was het allemaal zo anders.
Ik ben ook zo iemand die het altijd irritant vinden om vriendinnen en collega’s altijd maar over hun baby, buik, kwaaltjes en sprongetjes te horen. Maar ik heb me er overheen kunnen zetten, want op m’n werk -met continue zwangere vrouwen om me heen- gaat het nergens anders over.
En weetje? Ik begin het leuk te vinden en ze hebben me zowaar enthousiast gemaakt over kids 😉 (ben overigens zelf niet zwanger)
🙂
Hier dus helemaal niet herkenbaar. 🙂 Ik heb dat nooit gehad. Ik vertelde eigenlijk pas iets over mijn zwangerschap als andere mensen erover begonnen. Zelf toe het zo slecht ging wachten ik nog tot er naar gevraagd werd en vertelde ik er niet zelf over.
Ik heb dat echter nu, nu ik mama ben. Ik wil nu constant over mijn pruts praten en vertellen. Tot vervelens toe van anderen.
Heerlijk die bubbel. Lekker blijven zitten. Als je kleintje er straks is besef je na een tijdje dat er ook nog een buitenwereld is. Haha. Heerlijk joh deze tijd. Geniet!
Mooi hè die zwangerschapsbubbel. En hoe gek het misschien ook klinkt, je gaat die watermeloen nog missen ook. Ik herinner me nog goed dat ik na de geboorte vaak nog uit automatisme over mijn buik streelde. Haha. Geniet er nog lekker van! En wat een prachtige foto trouwens 🙂
Wat schrijf je toch leuk betty! Ik ben trouwens heel benieuwd waar jouw mooie jurk van is due je aan had toen je bij kelly van kellycaresse was?
Dank je wel! Yay! 🙂
De jurk komt van Primark. Hij is er in de gestreepte variant (zoals die ik bij Kelly aan had), in het donkerblauw (zie foto bovenaan dit stukje) en in nog wat andere kleuren. Ik hoop dat ze ‘m nog hebben!
Leuk geschreven zeg!
Voor mijzelf niet herkenbaar, heb er geen “last” van gehad. Bij de 2e enigszins, maar dat was meer omdat het een ronduit beroerde zwangerschap was. Paar jaar terug had ik op mijn werk 3 collega’s die gelijktijdig zwanger waren. 9 maanden lang geklessebes over NIKS anders als zwanger zijn en bevallen, en toen de kinderen er eenmaal waren kreeg ik elke ochtend een uitgebreid verslag van pietje zn laatste poepluier. 🙁
Ah ik kan dit alleen maar be-amen en ik zit nog net niet alleen maar ja te knikken! Ik wil ook niet meer uit die bubbel haha. Ik vind ’t heerlijk <3
Ik begin er licht in te komen. Vooral het schaamteloos over kwaaltjes praten ben ik goed in, vind ik leuk ook. Vooral in bijzijn van kindloze vrienden van Stefan. Buik wrijven doe ik vooral tijdens het lopen merk ik, want dan zit de buik meer en meer in de weg. Het schoppen hoef ik niet zo te voelen van de buitenkant, dan voel ik genoeg van binnen (issie goed in ook auw)
Ben benieuwd hoe het over een paar weken is als ik op jouw termijn van schrijven ben. 😉
Haha wacht maar tot je kindje er is. Dan is het 24/7 babypraat! Toen ik zwanger was zei ik dat ik dat echt niet ging doen en eerder zei mijn zusje een keer:”Jeetje! Weet je dat je al 15 min over spenen aan het praten bent?!” Oeps… haha!
Oh wat onherkenbaar is dit voor mij haha. Ik vond zwangerschap zo stom! Ook al was ik niet heel ziek ofzo en viel het allemaal wel mee, ik vond het helemaal niks. Ben blij dat hij er inmiddels al weer 7 maanden uit is! 🙂
Ah heerlijk, ik zit hier een soort van half in de bubbel. Ik aai wel hele dag en vind het zwanger zijn zelf bijzonder maar tegelijkertijd heb ik er een hekel aan. Kan dat? Ja dus. Gelukkig ervaar jij dat anders, lekker blijven zitten daar.
Haha herkenbaar! Ik zit ook de hele dag over mijn buik te wrijven en als mijn buik op en neer gaat dan roep ik gelijk dat mijn man moet kijken! Ik vind het heerlijk zelfs nu ik al een week overtijd ben! Ik denk de hele tijd maar dat ik er maar beter van kan genieten als hij toch niet van plan is te komen. Ik vind de foto echt prachtig geworden! Jullie zien er heel gelukkig uit
Leuk om te lezen en wat een mooie foto!
Wat een práchtige foto is die boven aan je artikel!
Haha heel herkenbaar! Ben op dit moment 31 weken en geniet ook zo van alles! Ik zou het liefst gelijk weer zwanger willen worden van de tweede en weer lekker verder rondlopen met m’n dikke (watermeloen) buik met idd….strakke kleding!
Haha geweldig he die bubbel..!
Heerlijke foto van jullie twee! Euh…drie! 🙂 haha! Kunnen we hier meer foto’s van verwachten?