Tot ik een jaar of 16 was, dacht ik bij iedere zwangere vrouw die ik tegen kwam: ‘oei, arme jij! Jij moet hoe dan ook straks ongelofelijke pijn gaan lijden om dat ‘ding’ ook weer uit je lichaam te krijgen!’ Inmiddels ben ik zelf zo’n zwangere vrouw en is tot me door gedrongen dat ik binnenkort ook aan de beurt ben.
Volgens mij was het op het moment dat de kraamverzorgende tijdens het intake-gesprek begon over hoe ze mij zouden verzorgen, als ik na de bevalling in de kreukels zou liggen. Ze beschreef het zo beeldend, dat ik er letterlijk tranen van in mijn ogen kreeg. We kregen een boodschappenlijstje met allerlei items die nodig zouden zijn om een gemiddelde burgeroorlog mee te kunnen droogdeppen. Daarnaast benadrukte de kraamverzorgende levendig hoe ontzettend ik toegetakeld zou worden en hoe verschrikkelijk vatbaar ik zou zijn voor allerlei enge ontstekingen na de bevalling. Vandaar dat ze dagelijks mijn badkamer en toiletten gaan uitsoppen en mijn bed gaan verschonen.
Ik moest er even van slikken. Shit, waar ben ik aan begonnen? Ik geniet enorm van dat gezellige, trappelende wezentje in mijn buik, aai nog net geen gaten in mijn shirts en bekijk dagelijks verliefd de foto’s van zijn 3D-echo. Maar dat lieve, kleine kereltje moet er ook ooit uit. En dat gaat nu eenmaal met grof geweld, veel pijn, bloedproppen zo groot als een vuist (volgens de literatuur van de kraamverzorgende), slijmproppen en andere zowel genânte als ronduit angstaanjagende taferelen.
Behalve die gruwelijke pijn, besefte ik nog iets anders. Ik ben namelijk best preuts te noemen. Zo heb ik nog nooit ergens topless in de zon gelegen waar anderen me konden zien, heb ik nog nooit een uitstrijkje of iets dergelijks hoeven maken en vloog ik een keer bijna tegen het plafond van ellende toen een arts in mijn lies aan het voelen was naar een bultje. Straks moet ik in één keer afrekenen met al die preutsheid, aangezien ik in mijn blote billen op een bed zal liggen. Dat niet alleen: er zullen verschillende mensen met hun vingers in mijn kruis gaan wroeten, ik zal hoogstwaarschijnlijk het ziekenhuisbed onder kakken tijdens het persen en de kraamhulp wilde persé een rectaalthermometer om tijdens de kraamweek bij mij te kunnen gebruiken. Diverse pogingen van mij met ‘wij hebben een hele goede oorthemometer, hoor’, wees ze resoluut af.
Ik had het er laatst over met vriendinnetje Esther, die een paar weken geleden bovenstaande ellende is ondergaan. Overigens voor een heel goed doel (een prachtig meisje!), maar daar heb ik het nu even niet over. Wij stonden er voorafgaande hetzelfde in, dus het leek mij wel interessant om haar eens te vragen hoe zij het heeft ervaren. Viel het mee om opeens Jan en alleman je vajayjay te laten betasten? En hoe is het om opeens je borsten te flashen aan iedereen die er wel of geen zin in heeft om die te bekijken, terwijl ze normaal gesproken doorgaans hele jaren verstopt waren voor de buitenwereld?
Es reageerde zoals ik had verwacht: ja het was genânt. En heel erg wennen. Alles. Maar je hebt pijn en je wilt het kind eruit hebben. Dus interesseert het je op dat moment gelukkig niet echt. Bovendien is iedereen erg professioneel, is er niets dat ze niet eerder hebben gezien en word je aan alle kanten gerustgesteld. Dat verhaal stelde mij dan wel weer gerust.
Want hoewel ik het idee van mijn halfnaakte, kwetsbare, creperende lichaam ten midden van allerlei verloskundigen en verpleegsters (en snuffelstagaires uit Havo 4?) me nog steeds niet enorm enthousiast maakt, durf ik er wel op te vertrouwen dat het er ‘gewoon bij hoort’ en ‘niet anders kan’. En dat het vast allemaal goed zal komen. Die pijn is tijdelijk en zoals Esther ook zei: “Ik zou nu best in mijn blote kont de sauna in durven!”, iets dat ze eerder liever niet deed. We kunnen dus wel concluderen dat zo’n bevalling je, naast een wolk van een baby, ook minder gêne voor je eigen naakte lichaam oplevert. En dat is dan weer mooi meegenomen!
Mijn eerste confrontatie was de eerste echo. Ik kreeg een inwendige echo wat voor mij voor het eerst was dat er iemand me daar beneden ging aanraken die niet mijn partner is. Maar het viel me mee, omdat ik me maar voorhield dat zij veel vaker moeten doen. Niet dat ik het graag nog eens zou doen maar goed.
Ik zie er trouwens ontzettend tegen op om überhaupt iemand in mijn huis te laten. Het is zo onze plek. Ik hou niet van mensen die aan mijn spullen zitten.
Oh dat lijkt mij ook niks. Waarschijnlijk doet zij dingen heel anders dan dat je zelf zou doen. Het lijkt me al helemaal erg als ze niet aardig is of dat je geen klik met haar hebt. Dan duurt de week ook lang lijkt me.
Weer heel erg leuk geschreven! Denk ook wel dat er meer vrouwen tegen de bevalling op zien. Denk maar zo, er is helemaal geen weg terug meer, je moet wel.
Ik ben nog niet zwanger geweest, maar stiekem ben ik ook wel bang om ooit te bevallen. Iedereen in mijn omgeving zegt altijd: er zijn al zoveel vrouwen voor jou bevallen, dus jij kan het ook! En eigenlijk is het waar hè?
Een kind krijgen is een prima methode om van je preutsheid af te komen. Ik ben eerder een halve streak dan preuts maar het interesseert je werkelijk geen bal hoe dat kind eruit gaat komen op dat moment. Vooralsnog lijkt het me een goed teken dat je je nu slechts bezighoudt met het showen van je punani aan de buitenwereld 😉 Komt allemaal in orde!
Het cliché blijft waar vind ik. Zodra je hersteld bent van de bevalling ben je ook alles weer vergeten. Had zelf een bevalling waarbij heel veel mis ging (zwangerschapsvergiftiging, infectie, weeënstorm, spoedkeizersnede, etc). Maar heb geen idee meer hoe het voelde en zou alles zo weer doen.
Als je de kleine hebt denk je; Was het allemaal waard!
Ik was ook ontzettend preuts en vond het ook maar gênant. Ik had een lang jurkje (over de knie) aan tijdens de bevalling zodat ik het steeds weer naar beneden kon trekken. Maar zoals je al zegt: op dat moment heb je pijn en moet het eruit dus dan vergeet je het wel haha. Ik moest op best wat nacontroles (meer dan normaal) en toen had ik het op een gegeven moment wel gehad hoor, iedere keer met mijn benen wijd liggen. Nee, mijn hobby is het ook niet haha!
Mijn bevalling duurde 24 uur, en iedere 2uur werd de “vooruitgang” gechecked, dus er hebben heel wat specialisten mijn ….. gepasseerd. En ook ik ben behoorlijk preuts, maar op zo’n moment onderga je het maar. En het is hun werk en sta niet snel ergens gek van te kijken. In augustus mag/moet ik weer bevallen en ik kijk er niet naar uit, en ik zie het allemaal wel.
Ik wil wel zeggen dat ik die kraamverzorgster die bij jouw de intake heeft gedaan, het allemaal op een behoorlijk banale manier heeft verteld.
Leuk geschreven betty! Laat jezelf niet al te bang maken hoor. Iedere bevalling is ook anders he.
Als je intakegesprek echt zo is verlopen, dan heb ik serieus medelijden met je. Natuurlijk wordt er eerlijk besproken hoe en wat, maar dit is serieus angst aanjagen. Veel van bovenstaande hoeft helemaal niet op jou van toepassing te zijn. En wat betreft ‘het kan me niet schelen gevoel’, daar heb je helemaal geen tijd voor om over na te denken. Hihi. Het komt allemaal goed. Velen gingen je voor en de zorg wordt uitgevoerd door profs. Ik wens je een fantastische bevalling zoals jij het wilt. Er zijn natuurlijk grenzen, maar inspraak heb je zeker. En ik hoop dat als je na je bevalling bv gaat geven, je op dat moment stilstaat bij hoe bijzonder dat is en je niet schaamt voor ontbloot bovenlijf. Want als het lukt is dat ontzettend speciaal. Zo, mijn nawerkende zwangerschapshormonen hebben gesproken. Hihi.
Ik schaam me niet zo heel gauw en dus maakte ik me ook niet zo’n zorgen over de gore dingen tijdens en na de bevalling, tenminste, niet wat anderen daarvan zouden vinden. Gelukkig maar want in mijn kraamweek scheet ik in mijn broek terwijl mn kraamhulp naast me stond. Achja, shit happens. :p
Ik ben ook niet de moeilijkste. Het schoot op gegeven moment wel even door mijn hoofd van ‘nu loop ik naakt door huis’ maar dat vergat ik snel toen de volgende wee kwam.
Pfff, ik had dus die tranen na de eerste yogales waarbij er “puffen” geoefend werd met een hoogzwangere dame. Toen werd het bij mij allemaal visueler en “echter”… En die preutsheid, ja dat vind ik ook iets minder maar ik hou ook in gedachte dat ze dit zowat elke dag zien en doen dus dan kan ik er ook nog wel bij!
Oh ja, na een bevalling is alle gêne verdwenen; Ikzelf ben bevallen in 3 (ziekenhuis)shift, die elk ook nog eens een stagiaire bijhadden. Ik ben beginnen persen met vier personen in de kamer. Daarna ben ik naar de ok gerold waar ik in mijn blootje lag voor wel tien man. Na de keizersnee bleef ik twee dagen aan de epidurale hangen en werden wasjes dus met de hand gedaan door de verpleegsters, pijnstilling werd rectaal ingebracht. En de zeven dagen dat ik in het ziekenhuis doorbracht, kwamen ze twee maal daags mijn vagina desinfecteren met een waterige oplossing. Van ellende ben ik op de tweede dag in huilen uitgebarsten (hallo mommyblues). Ach ja, het is hun job en ze zien het dagelijks, voor hen niks nieuws maar voor jezelf is het wel een barrière die je moet passeren.
Ik ben zelf 2 weken geleden bevallen en ja, als je ligt te bevallen is het inderdaad de schaamte voorbij. Ik ben het alleen niet eens met de opmerkingen dat je na de bevalling zomaar alle pijn vergeten bent. Maar goed, ik had dan ook een erg zware bevalling. Mijn dochter lag niet goed, had de navelstreng om de nek en was een sterrenkijker. Ik heb het maar laten gebeuren allemaal, ik kon toch niet anders… Dus mijn advies is: laat het maar gewoon gebeuren, want het verloop van een bevalling is toch niet te voorspellen.
Vooraf maakte ik me hier ook druk om. Maar tijdens en na de bevalling heb ik er me werkelijk waar geen seconde mee beziggehouden. Dat kind moet er uit. Bij de tweede was de schaamte er niet meer. Maar om nu te zeggen dat ik topless op het strand ga liggen of naar de sauna ga….
Leuke kennismaking met je kraamhulporganisatie.. :S
Denk inderdaad maar zo als meerdere dames hierboven, degene die je helpen zijn wel wat gewend. En tijdens de kraamweek krijg je zo’n band met de kraamhulp dat het rectaal opnemen van je temperatuur (en evt checken van je hechtingen) iets is wat er iedere dag bij hoort. Na die week is jouw lichaam weer van jezelf.
Borstvoeding geven is echt erg bijzonder, dus als je dat wilt, moet je dat zeker doen. Zelf geef ik borstvoeding en de eerste dagen deed ik dat alleen in bijzijn van (ok, de kraamhulp) mijn vriend en later pas mijn ouders en (schoon)zus. Daarna krijg je handigheid om het heel discreet te doen zonder dat iemand iets van je borst ziet. Gewoon thuis oefenen en dan komt dat helemaal goed. Achteraf denk ik, waar maak ik me druk om.
Geniet van je zwangerschap en daarna van je kindje.. echt waar, het is nog leuker dan je nu denkt.
Ik zag niet tegen de gevalling op em vond het ook enorm meevallen. Genant vond ik het ook niet, zelfs al heb ik wel 6 verschillende gezichten gezien, die mensen doen/zien elke dag niets anders en het waren alleen vrouwen bij mij. En ik had ook iets anders aan mijn hoofd dan uun uitzicht, haha…
Kraamhulp nam mijn temp trouwens gewoon op onder mijn oksel. En ja ze bekeek wel de hechtingen, maar het was daar zo bont en blauw dat ik niet eens het idee had dat ze naar mij keek.
Dat is toch niet zo prettig, dat het intake gesprek zo verliep. Ze zou je juist moeten gerust stellen in plaats van angst aanjagen… Probeer er toch ontspannen in te gaan, dat scheelt zo een stuk….en dat rectale tempen hoeft echt niet perse, onder je oksel is goed genoeg. Je hebt in dat gebied dan al genoeg polonaise gehad! Probeer echt te laten weten aan de kraamhulp wat jij prettig vindt. Hoe duidelujker jij bent, hoe fijner het voor allebei de partijen is!
Bedank voor alle lieve, geruststellende woorden meiden 🙂 altijd fijn om te lezen dat alles, in ieder geval wat gêne betreft dus wel meevalt!
Wat betreft onze kraamhulp, het viel eerlijk gezegd wel mee hoor. Op dat moment werd het voor mij gewoon allemaal heel ‘echt’ en schrok ik er een beetje van. Bovendien heb ik voor de column het verhaal een beetje aangedikt. Ondanks de nacht slecht slapen nadien, heb ik best een goed gevoel bij het kraamzorgbureau. We zullen het zien 🙂
Geloof me als je aan het bevallen bent, wil je alleen maar dat mensen je uit die hel (sorry kan het niet anders verwoorden) verlossen. Je preutsheid ben je opeens kwijt. Geloof mij, ik geneer me al in de sportschool als ik daar mensen onder de douche zie stappen. Ja gaat zo over je grenzen, je wilt alleen maar dat die baby er uit komt. En hoe maakt op dat moment niet zo veel meer uit. Ik heb er altijd tegen op gezien, was ook de lang de reden dat ik geen kind wilde. Het is me niet mee gevallen, het is ook de reden, dat ik niet nog een kind wil. Maar je kunt het. Hoe verschrikkelijk het ook kan zijn. Maar wie weet hoor jij bij die lucky ones, waarbij het heel voorspoedig verloopt. Ik zal voor je duimen!
Ik dacht ook zo. Maar mijn bevalling leek wel een droom zo makkelijk. Ik had een hel van een zwangerschap dat dan weer wel. Een bevalling zou ik eerder over doen als de zwangerschap die ik had.
En geloof me zodra de kleine eruit is is alles zo vergeten!
Iets anders! (Alles hierover is al gezegd 😉 ) hoe is het met je bloeddruk? Ik had de laatste weken (vanaf week 32 denk ik?) ook telkens een verhoogde bloeddruk, het schijnt dat elke dag een handje abrikozen eet helpt, dus dat deed ik trouw. Hoor van verschillende kanten dat het helpt/hielp, uiteindelijk bij mij niet (meer), de baby moest er gewoon uit.
Aah goeie tip! Die ga ik gebruiken! 🙂
Mijn bloeddruk is gelukkig nooit te hoog geweest, wel aan de hoge kant van wat normaal is. Ik heb een onderdruk van 80 en vanaf 90 is die te hoog.
Volgens mijn moeder had zij dat in haar zwangerschap ook. De verloskundige zegt dat het geen kwaad kan zolang hij hier stabiel op blijft. We houden het in de gaten dus.
Bij jou alles goed gekomen?
Ik zelf ben 3,5 week geleden bevallen. Tot op het moment dat de bevalling begon had niemand nog van ondere gekeken en ook ik vond dat genant maar geloof me zodra de bevalling begint kan het je niks meer schelen wie er allemaal even komen kijken en voelen. Je hebt nog maar 1 doel de baby moet eruit en snel
Haha! Zo herkenbaar! Opeens besef je: hij moet er ook uit!
Over dat verhaal van die bloedproppen zo groot als een vuist… ik las dat idd ook in het kraam’boek’ de eerste dag nadat de kraamzorg weg was, maar als je placenta er helemaal intact uit is gekomen hoef je je daar niet druk om te maken hoor! Ik schrok er ook van, maar heb uiteindelijk geen bloedprop gezien en vond het vloeien ook minder erg dan ik verwacht had!
Laat je niet gek maken en geef je er tegen die tijd gewoon aan over, dat is voor jou het fijnst!
Leuk gescgreven! Als het eenmaal zover is en je ligt daar dan denk je daar geeneens aan joh;-)
** geschreven met sch uiteraard ;-P
Leuk geschreven. Ik was er vooraf ook niet zo zeker van of ik het wel oke zou vinden allemaal, maar toen ik daar lag te bevallen maakte het me opeens niks meer uit. Er kwam zelfs een mannelijke stagiaire kijken omdat hij nog nooit een bevalling had gezien! Ik zei grappend tegen hem: het is voor mij ook de eerste keer 😉