De mooie momenten

Met nog zo’n vijf weken te gaan kan ik toch wel spreken van ‘hoogzwanger’ en ‘de laatste loodjes’. En het is waar wat ze zeggen: die wegen absoluut het zwaarst. Bij iedere stap die ik zet voel ik de baby drukken op mijn blaas, de nachten zijn helaas niet meer zoals ze horen te zijn, de intimiteit met vriendlief is ver te zoeken, alles kost enorm veel tijd en moeite en de buik zit toch wel erg vaak in de weg. Ik ben dan ook veel aan het klagen en alhoewel ik het online nog een beetje beperkt probeer te houden, moet mijn vriend er toch echt wel aan geloven; het wordt zwaar en vooral hij mag dat weten. Mensen zijn nu eenmaal klagers en hoe positief je ook bent aangelegd of probeert te zijn, 35 weken zwangerschap gaat je gewoon niet in de koude kleren zitten. Maar natuurlijk hebben we daar ook de mooie momenten. Ik werd er door een bezoekster op gewezen dat ik soms wat negatief uit de hoek kan komen de laatste paar weken en dat zwanger zijn het mooiste is wat er is. De negativiteit is niet helemaal de bedoeling; ik wil gewoon zowel de mooie als de iets minder mooie kanten van het zwanger zijn met jullie delen. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat niemand meer zwanger wil worden door mij. Vandaar dat we vandaag even stil staan bij de mooie momenten. De mooie momenten vanaf het moment dat de zwangerschapstest twee streepjes aangaf.

Nou, laten we dan maar gelijk beginnen met die test; die is werkelijk fantastisch. Dat je met je vriend bespreekt ‘zullen we nu maar eens kijken?’ en dat je dan bloednerveus in een potje plast. Vervolgens doop je de test in je stinkende ochtendurine en moet je wachten. Vijf minuten lang. En dat is héél lang, kan ik je vertellen. Ik legde ‘m op het aanrecht en probeerde mezelf bezig te houden. Vijf minuten later was daar een extra streepje. Zwanger! Omdat ik het nog niet geloofde besloot ik direct naar Etos te rennen voor een andere test zonder streepjes, maar met de duidelijke boodschap ‘zwanger’ of ‘niet zwanger’. Toen daar ook duidelijk werd aangegeven dat ik zwanger was keken mijn vriend en ik elkaar aan. ‘En nu?’ We maakten er foto’s van en probeerden verder te gaan met de dag. Dat lukt dus niet. Je kunt alleen maar denken aan mama worden, baby’s, een eventuele miskraam die op de loer kan liggen en de spanning. Je leven verandert op dat moment compleet en de kriebels beginnen te komen.

De meeste mensen houden het nog steeds geheim tot week 12 en dat was ook de grens die wij aanhielden. Nou ja, week 12; de eerste echo. Ik wilde onze ouders eerder inlichten en daarom besloten we het hen te vertellen bij week 8. Omdat je zelf bij week 4 weet dat je zwanger bent, heb je dus samen een geheim. En die voorpret is heerlijk! Je deelt iets groots samen en terwijl de buitenwereld gewoon doordraait en van niks weet, zijn jullie aan het brainstormen over namen, hoe de baby eruit komt te zien en hoe je je leven verder wil gaan invullen. Het grote geheim is heel speciaal en ondanks dat het ontzettend moeilijk is om je mond te houden, raad ik het iedereen aan om de eerste weken echt even te genieten van dit intieme moment. Jullie geheim, jullie moment, jullie toekomst. Ik voelde me daar ontzettend fijn bij en kan terugkijken op een hele spannende, eerste periode.

Dan komt het: je gaat je familie inlichten. Mijn eerste echo was bij 11 weken en 2 dagen en dat vond ik toch net even te laat om dan pas onze ouders in te lichten. Rond week 8 vonden we een mooi moment; we waren zelf een beetje gewend aan het idee en waren op dat moment zeker genoeg om het openbaar te maken. We kochten de leuke boekjes ‘tips voor opa en oma’ en overhandigden deze. De reacties die we kregen waren ongelofelijk. Zo lief en bijzonder! Ik vond het een enorm mooi moment om onze ouders te vertellen dat ze opa en oma werden. Voor hen wordt het natuurlijk ook een speciaal jaar.

De eerste echo is zó bizar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de zwangerschap nog niet helemaal had toegelaten omdat ik bang was voor een miskraam of een niet kloppend hartje, maar eenmaal de baby en het hartje in beeld viel er een last van mijn schouder. Ik ben echt zwanger! Mijn vriend en ik hadden allebei nog niet verwacht dat de baby zo duidelijk zichtbaar was, maar het was al echt een kindje in plaats van een hoopje cellen. We kregen een prachtige echofoto mee en in de auto terug naar huis waren we enorm blij, hyper en enthousiast. We worden papa en mama!

Vanaf dat moment kon het inlichten van de rest van de familie en vrienden beginnen. We hadden de echo op maandag en direct daarna belde ik mijn broertje. Vervolgens ging ik nog wat familieleden af en de rest van de week nam ik de tijd voor vrienden. Heel fijn om het zo geleidelijk de wereld in te brengen. En al die fantastische reacties! Iedereen was zo blij voor ons en dat deed me enorm goed. Op vrijdag gooide ik het op Facebook voor de ‘kennissen’ en de felicitaties bleven maar doorgaan. Ik werd daar echt heel erg gelukkig van. Mensen die jou al zo lang kennen en dan dit geluk ook mee mogen maken. Zelfs mijn bezoekers van Styleguide.nl, waren en zijn zo enthousiast. Ik kondigde het zaterdag aan en sindsdien leeft iedereen met me mee. Echt heel erg mooi om te zien dat ik deze zwangerschap niet alleen met mijn vriend doe, maar heel bewust meemaak met al deze mooie mensen om me heen. Ik ben nog steeds enorm blij met de keuze om alles te delen. Ik heb de behoefte om erover te praten en te schrijven en alle reacties doen me enorm goed. Happy moment!

Niet alleen de eerste echo was heel speciaal; ook de opvolgende echo’s zullen me altijd bij blijven. Bij week 15 deden we een geslachtsbepaling, bij week 20 de medische echo, rond week 26 een 3d en bij week 30 de groeiecho. We hebben er bewust voor gekozen om twee extra echo’s te plannen om zo ongeveer iedere 5 weken even te kunnen spieken naar onze baby. We hadden dan echt weer even een speciaal moment samen en iets om naartoe te leven. De 3d-echo raad ik iedereen aan; dat is werkelijk het mooiste wat ik ooit gezien heb. Gelukkig lag onze bebe er goed voor en konden we optimaal genieten van zijn prachtige koppie. Ook de geslachtsbepaling is heel erg gaaf. Natuurlijk maakt het eigenlijk niets uit of je een jongetje of een meisje verwacht maar het maakt het op dat moment wel een stukje echter allemaal. Je praat opeens over een hij of een zij en kan bewust gaan shoppen.

Omdat we de eerste echo rond week 11 hadden, vond de echoscopiste het nog iets te vroeg om naar het hartje te luisteren. We zagen het fanatiek kloppen dus we wisten dat het goed was, maar het luisteren is toch wel heel andere koek. Wauw, wauw en nog eens wauw! Ik verheug me op iedere controle zodat ik het hartje kan horen kloppen. Ik word daar zó enorm rustig van. Vanaf het eerste moment weet je dat het bij jou hoort en iedere controle verder wordt dat gevoel alleen maar sterker. Nog steeds ga ik met veel plezier naar mijn controleafspraken zodat ik de kleine man kan horen. Niet omdat ik de bevestiging nodig heb dat alles nog goed is, maar gewoon omdat ik daar optimaal van geniet en er enorm rustig van word.

Iets wat ik écht ga missen als ik niet meer zwanger ben is de beweging in mijn buik. De eerste keer zat ik achter de laptop en voelde ik opeens wat rare plopjes. ‘Hé mannetje, ben jij dat?’ riep ik direct. Het is een raar gevoel maar je weet echt gelijk dat het de baby is. De eerste weken is dat gevoel nog heel licht en van buitenaf absoluut niet te zien, maar de baby wordt steeds fanatieker en drukker. Het moment dat je partner het kan gaan voelen is dan ook weer heel speciaal. Als vrouwzijnde ben je toch een beetje bevoorrecht om dit mee te maken en daarom probeer ik mijn vriend er zoveel mogelijk bij te betrekken zodat ‘ie ook een hoop mee krijgt.  Het leukste vind ik als ik ’s avonds eenmaal op de bank lig en tot rust kom; mijn buik gaat dan alle kanten op en ondanks dat ‘ie soms lekker tegen mijn ribben aan het schoppen is, word ik dolgelukkig van deze bewegingen.

Tsjah, als shopaholic vind ik het natuurlijk ook heel erg leuk om de winkels in te duiken. Op zoek naar leuke kleding, de babykamer, de kinderwagen. Zowel de nuttige als de nutteloze spulletjes aanschaffen. In het begin gingen we behoorlijk los met de babykleding; momenteel is dat ietsje minder en koop ik alleen iets als ik echt, echt, echt heel verliefd ben op het pakje of het prulletje. Want dat is het gevaar met al die kleine en schattige spulletjes: voor jezelf weet je heel goed wat je wel en niet leuk vindt, maar voor een kleine is gewoon álles leuk. En met alles bedoel ik ook echt alles. De voorpret is echt fantastisch en helemaal als je je bedenkt dat er over een paar maanden een baby in dat bedje ligt of dat je pasgeboren kindje dat ene mooie pakje gaat dragen. Ahh, kriebels!

Als laatste zijn er nog een paar dingetjes. De groeiende buik mag dan nu een beetje in de weg gaan zitten; ik ben maar al te trots op de big belly. Ik show hem echt de hele dag door en probeer iedere week foto’s te maken van de groei. Het zal heel vreemd zijn als die na de bevalling opeens weg is. Daarnaast de trotsheid. Het idee dat je een kindje bij je draagt, dat van jullie samen is. Dat je de zwangerschap vooralsnog goed doorstaat en dat de kleine uk het goed doet en het naar zijn zin heeft van binnen. Ik glunder van trots en hoor van iedereen dat ik zo straal. Ik voel me ook zo enorm blij!

Zie je: zwanger zijn is echt zo slecht nog niet. Het is inderdaad een prachtig iets om mee te maken. Ik mag dan momenteel een beetje klagen en last hebben van de ‘laatste loodjes kwaaltjes’; het is ook héél erg genieten en ik ben blij dat ik dit mee mag maken. De laatste 5.5 week ga ik dan ook nog even in mijn hoofd terug naar deze mooie momenten. Nog even flink genieten voordat het avontuur van mama worden begint. Excited!