Dag tweede trimester, op naar de laatste maanden!

Als je voor het eerst zwanger bent, weet je nog niets. Natuurlijk heb je verhalen uit je omgeving gehoord en hier en daar wat cliché’s uit tijdschriften opgepikt, maar verder is het vooral een kwestie van afwachten. Want ieder lichaam reageert anders op zo’n groeiende homp cellen. En iedere vrouw ervaart de uitwerking van haar hormonen op een andere manier. Zelf had ik min of meer een standaard-zwangerschap in mijn hoofd. Met hier en daar vervelende kwaaltjes, maar met vooral heel veel sereen over mijn buik heen aaien. Inmiddels ben ik aangekomen in het derde- en dus laatste trimester. Over hoe de rest van mijn zwangerschap zal verlopen kan ik nog niets zeggen, maar ik kan wel terugblikken op het afgelopen zwangere half jaar.

Ik vond het eerste trimester maar niks. Dat heb ik al eens eerder laten vallen en ik meen het nog steeds. Ik miste zó ontzettend een seintje van mijn lichaam dat ik écht zwanger was. Dat seintje was er gewoon niet. Ik voelde geen aller overheersende liefde voor onze embryo. Ik kotste mijn hele badkamer niet onder en ik was niet noemenswaardig vermoeid dat ik amper mijn hoofd opgetild kon houden. Tel daarbij alle onzekerheid op (Zal alles goed zijn met de baby? Is het er maar één? Zal z’n hartje wel kloppen? Waar zijn we aan begonnen? Red mijn lichaam dit allemaal wel?) en de langst durende weken uit mijn hele leven waren compleet. Tot aan de termijnecho voelde mijn zwangerschap heel onwerkelijk. Als ik het aan iemand vertelde, voelde dat alsof ik ter plekke een verhaal uit mijn duim had gezogen. En die connectie met de baby? Die bleef zo lang uit dat ik bijna dacht dat het niet meer goed zou komen.

Toen het tweede trimester aanbrak, begon ik toch wel lol in de zwangerschap te krijgen. Tegen die tijd was een aantal keer met een echo bevestigd dat er wel degelijk een zwemmend wezentje in mijn lichaam zat, die er – voor zover te zien was – gezond uit zag. En vanaf het moment dat we écht open konden zijn over wat zich de afgelopen maanden in het geniep in mijn buik had afgespeeld, begon de zwangerschap bij mij ook meer te ‘leven’. Ik kon in een restaurant openlijk zeggen dat ik geen rauw vlees mocht, kreeg aan alle kanten (neutrale) babykleertjes toegestopt en vond stiekem al dat mijn buik gigantisch was gegroeid ten opzichte van de afgelopen weken. Als ik nu foto’s van die eerste weken in het tweede trimester terugkijk, kan ik niet anders dan glimlachen. Er was, behalve een subtiele bierbuik, niets aan mij te zien. Maar wat was ik toen trots!

Later kwam toch ook de onzekerheid weer een beetje terug. In korte tijd kwam ik een aantal kilo aan en daar zat ik, tot mijn eigen verbazing, heel erg mee. Want als ik nu al zoveel was aangekomen, dan zou ik het einde van mijn zwangerschap niet halen zonder uit bed getakeld te moeten worden door een team schreeuwende bouwvakkers met een hijskraan. Dat vooruitzicht zag ik absoluut niet zitten, maar wie gaf mij garantie dat het best allemaal mee zou vallen? Iedereen in mijn omgeving deed z’n best, maar ik geloofde er niets van. Ik vond mezelf al gigantisch en dat zou alleen nog maar erger uit de hand lopen. Inmiddels weet ik dat het, zoals iedereen al had voorspeld, enorm meevalt. Ik ben nu, aan het begin van het derde trimester iets meer dan 9 kilo aangekomen. Zo goed als allemaal bij mijn buik. Ik vind het prima en heb geen visioenen meer over walvissen die terug de zee in geduwd moeten worden.

Ik vind mijn zwangerschap steeds leuker worden. Hoe meer schopjes ik van ons kleine ventje ontvang, hoe beter. Totdat hij mijn ribben aan gort schopt, waarschijnlijk. Maar zo ver is het nog lang niet. Volgens mij is het een rustig mannetje, dat zich heel goed aanpast aan het slaapritme van zijn ouders. ‘s Nachts slaapt het liefje, net als ik. En ‘s morgens hoef ik mijn hand maar even op mijn buik te leggen om zoonlief wakker te maken. Dan begroet hij me gezellig met wat geduw. Ja, die connectie waar ik in het eerste trimester zo naar verlangde, heb ik inmiddels echt wel gevonden.

Die enorme onzekerheid die ik in het eerste trimester had, is in het tweede trimester toch wel naar de achtergrond geschoven. Nu overheest vooral het feit dat ik er heel veel zin in heb om straks mama te worden. Ik hoop maar dat ik me in het derde trimester net zo goed blijf voelen als deze hele zwangerschap. Ik heb eigenlijk niets te klagen, op hier en daar een paar mindere dagen na. Prima dus! We zullen nu wel haast moeten maken met de babykamer (daar hebben we nog niets aan gedaan, oeps!), écht eens een naam moeten bedenken (ook nog niet gebeurd…) en de uitzet voor onze kleine man bij elkaar scharrelen (shit, waarom zit ik nog te typen?). Hopelijk zit ik de volledige zwangerschap in goede gezondheid uit, dan hebben we nog tijd zat. Maar, we moeten aan de bak!

Even een klein berichtje tot slot: Ik heb besloten om mijn wekelijkse zwangerschapsupdates die op maandag kwamen voortaan op mijn eigen blog te posten. Ik schreef op mijn eigen blog namelijk nooit meer iets over zwanger zijn, omdat ik dan dubbele verhalen aan het vertellen was. Bovendien vond ik de zwangerschapsupdates erg persoonlijk en daardoor misschien beter bij mijn persoonlijke blog passen. Voortaan kunnen jullie op Mommy to be gewoon mijn artikeltje op de donderdag blijven verwachten. Ik wil jullie trouwens wel enorm bedanken voor de leuke reacties op mijn zwangerschapsupdates van de afgelopen weken. Heerlijk dat zoveel herkenbaar was! In zo’n vreemde tijd is het toch heel prettig om te merken dat je met sommige eigenaardigheden niet de enige bent.