Zwanger! #35

Poeh hé, week 35 zit erop en we gaan officieel de laatste maand in. Als we er gewoon vanuit gaan dat de baby 40 weken blijft zitten, dan. Ik ben daar nog steeds niet helemaal van overtuigd maar vooralsnog valt daar níks over te zeggen en komt hij wanneer hij wil komen. Het kan alle kanten op en we zullen zien wanneer het het geval gaat zijn!

Afgelopen week merkte ik dat alles nu echt wel wat zwaarder wordt. Mijn lichaam is meer vermoeid, ik krijg wat last van mijn rug en benen, ben weer vaak ’s ochtends misselijk, mijn buik is flink aan het rommelen en wordt vrij regelmatig hard en het is gewoon allemaal wat pittiger dan de weken hiervoor. Ik haal de 22:00 uur ’s avonds niet meer en lig vaker wel dan niet om 21:00 uur te slapen of in ieder geval in bed tv te kijken. Niet zo gek natuurlijk, als je je beseft dat de baby flink wat energie vreet om te kunnen groeien. Het is dus allemaal voor het goede doel, maar het zorgt er ook voor dat ik langzaamaan het zwangeren voor mezelf aan het afsluiten ben en me klaar maak voor de komst van baby twee. Mocht het zwangeren eerst nog wel weken duren; kom ik daar nu toch een beetje op terug. Misschien ook door de slapeloze nachten waar ik nu mee kamp. Heb ik eindelijk een kindje dat volledige nachten maakt; lig ik zelf maar te draaien omdat ik niet in slaap kan komen. Ik moet er minstens drie keer per nacht uit om te plassen en de buik begint echt wel in de weg te zitten. Goede voorbereiding voor straks, als we weer te maken krijgen met een nachtbrakertje. Ik krijg weer flashbacks naar de periode met Skyler. Gek hoe snel een mens went aan goede nachten zonder onderbrekingen. Wat is slaap toch heilig!

Gisteren was ik ter controle naar de verloskundige en daar zijn de baby en ik weer goedgekeurd. Mijn bloeddruk is nog steeds wat hoog en mijn buik voelt enorm hard en gespannen aan, maar over het algemeen ga ik nog steeds fluitend door de maanden heen. Het zijn gewoon echt de laatste loodjes! Ook bij Skyler was met dit termijn mijn bloeddruk wat hoger en alles rondom mijn buik wat gevoeliger. Ik moest toen zelfs met week 35 naar het ziekenhuis voor een ctg-scan en omdat mijn urine niet top was. Voor nu is alles dus nog steeds in orde en is er nog steeds niets om me zorgen over te maken. Lekker zo houden! Wel moet ik wat extra waakzaam blijven op eventuele kwaaltjes die erbij komen en op tijd mijn rust pakken. Gelukkig heb ik een heel actieve baby in mijn buik en voel ik me, op de vermoeidheid en wat lichamelijke pijntjes na, nog steeds prima. Ik denk dat ik het allemaal slechter had kunnen treffen.

Naast de controle kreeg ik ook de allerlaatste echo. Een groei- en liggingsecho, om te zien hoe de baby erbij ligt en of ‘ie nog netjes groeit volgens zijn eigen curve. Dit was ook allemaal helemaal goed. De baby ligt erg diep ingedaald, duwt goed zijn billen omhoog en trapt tegen mijn ribben aan. Omdat ik zelf klein ben en een kort bovenlichaam heb, ligt hij zowel heel diep met zijn hoofd als heel hoog met zijn billen. Daar dank ik dan ook het vele plassen, de maagzuur en de kortademigheid aan, haha. Typische zwangerschapskwaaltjes allemaal, maar gewoon niet altijd even prettig. Tevens hoorde ik tijdens de echo dat ik een klein kindje bij me draag. Met zo’n 2300 gram ligt ‘ie op de onderste lijn en volgt hij de lijnen van zijn grote broer. Heerlijk vooruitzicht, zo’n ukje! En ik ga natuurlijk niet ontkennen dat ik liever hoor dat ik een kindje van 3 kilo ga baren dan eentje van 6, lol. Wat ik uiteindelijk ter wereld ga brengen gaat de tijd ons leren, maar deze statistieken zijn altijd leuk om te weten! Heb ik in ieder geval niet voor niets de kast vol liggen met maat 50.

Voor de rest gaat alles zijn gangetje. Ik ben nog steeds fijn aan het werk, maar doe het allemaal wel wat rustiger aan. Ik ben bezig met de laatste campagnes afronden, ben aan het schrijven om een voorsprong te creëren (wat ben ik daar slecht in! Het wil nog niet echt vlotten) en weet de bank te vinden als ik even wil gaan liggen. Het voelt nog steeds een beetje gek om midden op de dag mijn werk neer te leggen omdat ik dat rustiger aan doen helemaal niet zo goed ken op werkdagen, maar ik voel aan alles dat het wel noodzaak is om deze momenten te pakken. Met een rommelende buik, af en toe voorweeën en de vermoeidheid kan ik niet anders dan me daaraan overgeven. Vandaag ga ik nog even naar Amsterdam om mijn haar te laten knippen door Mika en voor de rest is de agenda helemaal leeg voor de komende periode. Dat brengt sowieso al veel rust bij me en geeft me de mogelijkheid om op een rustig tempo door te schrijven en dus af en toe lekker te relaxen.

Ik ben op het punt aangekomen dat de baby me meer gaat interesseren dan de zwangerschap. Iets wat ik lange tijd toch wel anders heb gevoeld. Ik vind zwangeren, ondanks de kwaaltjes, nog steeds heel erg fijn en draag de babybuik vol trots, maar merk ook dat ik klaar ben voor een nieuwe stap. Dat het goed is zo en dat –nu alles klaar is- de baby eigenlijk ook wel mag komen. Ik ben nieuwsgierig naar zijn koppie, wil weer babyknuffelen, kan niet wachten om zijn naam kenbaar te maken, hem voor te stellen aan zijn grote broer en ons gezin uit te breiden. Toch mooi, hoe een zwangerschap werkt en dat je daar langzaam naartoe groeit. Maar zoals de verloskundige al zei: hou hem in ieder geval nog twee weken binnen, daarna mag hij zijn opmars maken. We gaan het zien wat de geboortedatum wordt, of hij zijn broer ook met dit gaat opvolgen of dat hij toch zijn eigen plan gaat trekken. Ik gok nog steeds, zoals ik al sinds het begin roep, op 1 april. Dat niemand me gaat geloven als ik een babyfoto stuur. Zou wel weer typisch iets voor mij zijn… Tot volgende week!

O, en terugkomend op de twee meest gestelde vragen: ik zit nog steeds een kilo ónder mijn startgewicht én de vluchttas staat klaar. Jaja, jongens! Zondag laat ik hem jullie zien. Voor nu dan maar de buikfoto van week 35? Kijkt u mee!