Soms heb je van die weken waarin alles tegelijk lijkt te gebeuren. Afgelopen week was er zo één. Werk explodeerde met een gigantisch, hectische deadline. Vorige week hadden we nog amper iets voor deze editie; nu staan we op het punt om naar de drukker te gaan. Ik rende van interview naar mijn computer en weer terug, de to-dolijst werd langer en langer zonder ook maar een moment adem te halen en mijn camera kwam flink vaak uit de tas omdat ik zelf steeds vaker ook de foto’s maak bij de interviews.
En dan het gezin. De kinderen hadden een drukke sportweek. Maddox die mee mocht trainen bij een andere voetbalclub om te kijken of hij gaat overstappen, Skyler die een grote overstap gaat maken naar een andere basketbalclub, de spanning om het team waar hij in zou komen, een schoolbasketbaltoernooi waar beide jongens aan mee deden en dan ook nog eens een Hemelvaartstoernooi voor Skyler én een afscheidsuitje met zijn team. Het was veel, maar ik doe het met liefde. Toch voelde het alsof ik constant achter de feiten aanliep.
Maar wat me het meest raakte deze week, was totaal onverwacht. Het nieuws over Freek, van Suzan & Freek, kwam keihard binnen. Uitgezaaide longkanker. Ik zat zondag nog in ZiggoDome. Met Skyler. Onze traditie. Elk jaar samen naar Suzan & Freek. Grote zaal of kleine theatertour; als ze ergens spelen, zijn wij er altijd wel even bij. Muziek die inmiddels verweven zit in ons leven en wat ik echt deel met Skyler. Ik schreef het zondagavond nog op Instagram. ‘Het wordt een jaarlijkse traditie: samen de longen uit ons lijf schreeuwen bij Suzan & Freek in ZiggoDome.’
En dan hoor je ineens dat Freek ernstig ziek is. Levensbedreigend ziek. En dat terwijl Suzan zwanger is.
Het raakte me diep. Nog steeds. Raar eigenlijk, want ik ken ze niet persoonlijk. Maar toch voelde het dichtbij. Misschien juist omdat hun muziek zo verweven is met dierbare momenten. Misschien omdat ik daar zondag nog was, hand in hand met mijn kind, zingend, lachend, herinneringen makend, zonder enig idee wat er op het punt stond te gebeuren in hún leven.
Ik was echt van slag. Verdrietig. Geraakt. Het houdt me al dagen bezig. En het zette me weer eens goed aan het denken: wat is nu echt belangrijk? Zij stoppen per direct met optreden. En terecht. Ze gaan de tijd die ze nog hebben (ik mag g*verdomme hopen dat dat nog jaren is) samen doorbrengen. Het is hun leed, maar wel met honderdduizenden mensen die in gedachten bij hen zijn. Wat kan het leven toch fucking oneerlijk zijn. Hartverscheurend.
En natuurlijk gaat dit niet over mij. Het is hún leven dat op z’n kop staat, hún verdriet, hún toekomst die ineens zo onzeker is geworden. Maar het raakte me wel. Omdat het zo pijnlijk duidelijk maakt hoe kwetsbaar het leven is. Omdat het, zelfs vanaf een afstand, voelt alsof er iets schuift in je eigen perspectief. Alsof je even stilgezet wordt met de vraag: stel dat het morgen jou overkomt, heb je dan echt geleefd zoals je wilde? We leven zo vaak op de automatische piloot. Werken, regelen, plannen, rennen. Maar het leven is zó kwetsbaar. Eén bericht kan alles op z’n kop zetten. Eén diagnose en alles is anders. We hadden het allemaal kunnen zijn.
Ik probeer het mee te nemen. De dankbaarheid. De zachtheid. De scherpere blik op wat er echt toe doet. Geen volgepropte agenda’s, maar ruimte voor verbinding. Ook al is dat niet altijd mogelijk qua werk; aan het einde van de dag is er altijd even een moment om stil te staan en te beseffen wat er is. Voor lachen met de kinderen. Voor (veel) muziek, voor stilte, voor een knuffel extra. Voor herinneringen die blijven hangen. En dat wij bij hun laatste concert aanwezig waren om daar onze herinnering te maken, terwijl zij met hun hoofd al heel ergens anders zaten en alle toekomstige herinneringen voor hun zo onzeker waren. Dat is crue. Zo kan het leven opeens lopen. Van alles naar niets. Of misschien wel: van alles naar alleen elkaar. En misschien is dat wel waar het leven om draait.
Het leven is kostbaar. En soms zijn het juist de weken waarin alles over je heen komt, die je dat ineens glashelder laten zien.
Wat een gekke week. Wat een verdriet. Maar ook: wat een inzicht weer. Wat is nu echt belangrijk?
Geniet van je dag vandaag X
