De vorige én volgende bevalling

Het is 5 november in de middag als ik met een vriendin buiten outfitfoto’s sta te maken. Ik voel al eventjes wat druppelen down under, maar besteed er voor de rest vrij weinig aandacht aan. Of anders gezegd: ik maak er grapjes over en besef me niet dat deze grapjes de werkelijkheid zijn. ‘Het zal toch wat zijn dat ik nu outfitfoto’s sta te maken met gebroken vliezen!’ Terwijl ik er in eerste instantie vanuit ging dat het wat afscheiding (too much information? Sorry, hoort nu eenmaal bij zwanger zijn!) was en ik na het shooten nog rustig met ons hondje Muis ging wandelen, vond ik het bij thuiskomst toch wel erg lang duren. Ik pak het boekje van de verloskundige erbij, volg netjes de instructies en niet veel later hang ik aan de telefoon met de boodschap; ‘volgens mij zijn mijn vliezen gebroken’. De rest hebben jullie allemaal al eerder kunnen lezen in mijn bevallingsverhaal, die ik de dag na de geboorte van Skyler met jullie deelde.

Al met al kijk ik terug op een fantastische bevalling. Ja, ik sliep de nacht voor én de nacht na de bevalling in het ziekenhuis omdat ik gebroken vliezen had met een termijn van 36 weken en 3 dagen, Skyler dus iets te vroeg ter wereld kwam met 36 weken en 4 dagen en daardoor toch een randprematuur was. Maar als dat nu het enige is? Ik werd 6 november rond 05:30 uur wakker met de eerste weeën en om 09:21 werd Skyler op mijn borst gelegd. Het ging allemaal snel, voorspoedig en we kwamen er zonder al teveel kleerscheuren vanaf. Wat me wel allemaal al snel duidelijk werd, is dat je een bevalling niet kunt plannen. Je kunt nog zoveel mooie wensen en idealen hebben; soms beslist de situatie gewoon anders.

Zo stond er in mijn bevalplan dat ik graag in het ziekenhuis wilde bevallen en dat is uiteindelijk gelukt. Omdat ik voor 37 weken de gebroken vliezen had, werd ik overgedragen aan een gynaecoloog. Dat betekent ook dat mijn favoriete verloskundige er niet bij was en ondanks dat ik dacht dat ik dat niet zo leuk zou vinden, kan me dat achteraf werkelijk niks schelen. Op dat moment interesseerde het me namelijk geen hól wie er naast mijn bed stond, haha. Ik zat in mijn eigen wereld, Raymond was erbij, ik kreeg af en toe wat te drinken van een stagiair (geloof ik, lol) en de verpleegkundige die erbij aanwezig was zat me flink op te jutten waardoor ik kwaad werd en de baby er sneller uit kreeg. De gynaecoloog handelde volgens het boekje en heb ik daarna eigenlijk ook niet meer gezien. Wat er ook in mijn plan stond beschreven, was dat ik graag pijnbestrijding wilde. Helaas was dat op het moment van de bevalling geen optie meer. Ik was even de weeën aan het wegpuffen en toen deze elkaar achter elkaar opvolgde, was het al snel tijd om te persen. ‘Mag ik dan nu de pijnbestrijding?’ vroeg ik de gynaecoloog nog. ‘Nee schat, dat is te laat. Je gaat nu bevallen.’ Oké, dan. Weg plan.

Het ging dus allemaal snel en Raymond was maar net op tijd in het ziekenhuis om bij de bevalling aanwezig te zijn. Een uur voor de bevalling belde ik hem namelijk nog met de boodschap dat ‘ie nog even rustig aan kon doen. Foutje… Het verliep allemaal anders dan ik in mijn hoofd had, maar achteraf kijk ik terug op een fantastische ervaring. Ik zou er zo weer voor tekenen voor de volgende keer. Op de vraag of ik opzie of juist zin heb in de bevalling kan ik dan ook kort zijn. Zin hebben in bevallen is misschien ook weer zoiets, maar ik zie er absoluut niet tegenop. Het rustige gevoel dat er over me heen kwam toen het zover was, de kracht die je krijgt en de staat van je lichaam is werkelijk prachtig om mee te maken. Tijdens het opvangen van het vruchtwater om te zien of mijn vliezen daadwerkelijk gebroken waren voelde ik me al heel kalm. Raymond stond als een kip zonder kop zijn spullen bij elkaar te zoeken en ik pakte op mijn gemakje de vluchttas in en ging me nog uitgebreid scheren onder de douche. Achteraf een beetje lachwekkend, maar zeker de werkelijkheid. Ook de nacht in het ziekenhuis voordat de bevalling zich aandiende voelde ik me rustig en had ik de houding van ‘ik zie het wel’.

Eén ding weet ik wel: het plotselinge van deze bevalling heeft voor deze houding gezorgd. Het ging allemaal snel en iets te vroeg, waardoor ik geen moment heb kunnen nadenken over de bevalling en hoe het allemaal zou zijn. Sterker nog: ik zou nog met Debbie afspreken en toen ze me app’te, kon ik haar heel grappig een foto van de baby sturen die net daarvoor geboren was. Ik heb niet zitten wachten vanaf week 39 of 40, de weeën begonnen direct al om de vijf minuten waardoor ik geen urenlange ellende heb gehad en na drie kwartier persen (oké, dat wil ik wel iets sneller de volgende keer, haha), werd er een mannetje op mijn borst gelegd. Een paar hechtinkjes later lag Skyler in de couveuse en werd ik rustig weer de kamer binnen gereden. Ik heb ’s avonds zelfs, toen ik toch alleen was en ik nog niet naar Skyler kon, mijn bevallingsverhaal liggen typen op mijn telefoon. Ik ben heel benieuwd hoe dat de volgende keer allemaal gaat verlopen. Er zijn weer twee wensen en we zullen zien of die dit keer in vervulling gaan; zo wil ik toch weer in het ziekenhuis bevallen en kies ik, ondanks de positieve eerste ervaring zonder, voor pijnbestrijding als de situatie dat toelaat. Maar ja, wie weet gaat het allemaal zo snel thuis en haal ik het ziekenhuis niet eens. Wie weet wordt baby twee pas geboren met 42 weken of moet ‘ie zelfs gehaald worden. Je weet het gewoon niet. Maar ik weet zeker: ook dan zal er vast iets van kalmte over me heen komen zodra de bevalling zich aandient. Toch mooi, hoe een lichaam tot zoiets in staat is! We gaan zien wanneer en hoe de baby zich ter wereld laat brengen.