Als alles normaal verloopt en ik op of rond de uitgerekende datum beval, dan heb ik over een kleine vier maanden een hummeltje in mijn armen. Dan ben ik bevallen van een zoontje en zet dat de kinderteller op twee. Alhoewel ik altijd heb geroepen dat ik twee kinderen wil en Raymond het daar helemaal mee eens is, is er ook een periode geweest dat ik even afzag van een tweede. Ik heb zelfs geroepen: ‘als ik er nog eentje bij krijg dan kun je me wel opbergen want dat trek ik echt niet.’ Best een heftige uitspraak als ik het zo teruglees, maar het is wel werkelijkheid geweest. Ik vond de overgang van geen naar één kind lastig en natuurlijk maakten de slapeloze nachten het hier niet beter op. Jeps, daar zijn ze weer, die helse nachten. Dat is toch wel van invloed geweest op mijn gemoedstoestand en heeft ervoor gezorgd dat de wens voor een tweede naar de achtergrond verdween. Toch begon het begin van het jaar weer te kriebelen en nam onze wens voor een tweede de overhand. We deden het nog een beetje rustig aan omdat ik aan het idee moest wennen én we niet wilden dat ik rond dezelfde periode als toentertijd met Skyler zou bevallen. Er valt weinig te plannen als het om kids gaat, maar er was toch wel een voorkeur voor een ‘lentekindje’. Gelukkig is is het niet alleen bij verlangen gebleven en kwam onze droom uit; in augustus had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen en in april is er een tweede kindje in ons leven dat ons plaatje van het ideale gezin helemaal compleet maakt. Dan zijn we Raymond en Shirley met twee kids.
Hou ik alle ballen wel in de lucht?
Ik vind het een mooi maar tegelijkertijd ook een gek idee dat onze tweede spruit zich over vier maanden aankondigt. Dat ik dan daadwerkelijk moeder ben van twee zoons. Dat ik verantwoordelijk ben voor twee kids. Ergens beangstigt me het ook wel. Wat nou als ik het niet aankan? Wat nou als we weer in die helse nachten terecht komen? Hoe ga ik dat in godsnaam doen met mijn werk? Hou ik alle ballen wel in de lucht als ik overdag alleen ben met twee kleintjes? Ik stel regelmatig vragen aan mijn moeder, over hoe zij dat precies heeft gedaan. Raymond en ik praten veel over deze toekomst en ik vraag mensen om me heen met twee of meer kinderen hoe zij bepaalde zaken aanpakken. Ook leg ik mijn onzekerheid veel bij de mensen om me heen neer en is het goed gespreksstof voor tijdens mijn coachingssessies. Maar hoe je het ook wendt of keert; het loopt allemaal wel los. Is het niet links om, dan gebeurt het rechts om allemaal wel.
Het eerste half jaar
Gisteren vertelde ik tijdens een ontbijt met een vriendin nog hoe ik het allemaal van plan ben te gaan doen en het klonk als een ontzettend goed plan. Echter weet ik ook dat niet alles valt te plannen en dat de tijd moet uitwijzen hoe alles gaat verlopen. Skyler is op het moment dat de baby geboren wordt 3.5 en dat betekent dat ‘ie nog een half jaar thuis is en daarna naar school gaat. Ik heb dus een half jaar een baby en een peuter onder mijn hoede, als het om de dagelijkse uren gaat. Gelukkig is Skyler heel makkelijk en dus ook alweer wat ouder. Hij kan gemakkelijk zelf spelen en weet wanneer ik aan het werk moet. Natuurlijk zit hij ook dat half jaar op de crèche. De eerste maanden wordt het allemaal wat passen en meten, aangezien ik gewoon aan het werk wil blijven maar ook keihard wil genieten van de babytijd. Voor mijn gevoel heb ik dat veel te weinig gedaan met Skyler en aangezien we echt maar twee kinderen willen, zal het de laatste keer zijn dat ik een baby van onszelf in mijn armen kan houden. Tsjah, dan lijk ik wel gek als ik daar niet optimaal van geniet!
Het perfecte scenario
Na een half jaar gaat Skyler naar school en dat is natuurlijk een heel mooi moment om overdag alleen te zijn met een baby. Een baby die zich vanaf dat moment keihard gaat ontwikkelen. Ik hoop dat de baby tegen die tijd ook, net als Skyler nu, twee dagen naar het kinderdagverblijf gaat. Daarnaast hoop ik dat Skyler die twee dagen kan overblijven op school waardoor ik de maandag en dinsdag voor mezelf hou. Het vergt nog meer planning dan nu, maar ook daar zullen we onze weg in moeten vinden. Op woensdag ben ik dan de ochtend thuis met de baby en is Skyler in de middag thuis van school. Wie weet kan ik dan in de ochtend nog wat uurtjes pakken qua werk als de baby slaapt, om vervolgens de woensdagmiddag lekker vrij te hebben en met de kids te spenderen. Op donderdag ben ik thuis met de baby en gaat Skyler naar school. Tussen de middag eet hij lekker een broodje thuis en tussendoor hou ik me bezig met een klein kindje en hopelijk lukt het me om wat mail te beantwoorden of er een artikel uit te persen. En vrijdag? Ik hoop – en weet bijna zeker van wel- dat mijn moeder er nog gezellig is. Skyler naar school en tussen de middag thuis om te lunchen, mijn moeder en ik ons bezighouden met de baby, ik nog een beetje met mijn werk en dan ’s middags een fijne wandeling naar school met de baby in de wagen om mijn veel te grote kind weer op te halen. De avonden en in het weekend zijn natuurlijk voor ons als gezin, aangezien Raymond dan lekker thuis is. Hopelijk kunnen we de taken mooi verdelen om zo de avond rustig te laten verlopen en we zelf ook nog fijn wat qualitytime hebben. Natuurlijk werk ik naar een voor mij haalbare situatie. Zo staat Styleguide op een lager pitje waardoor ik geen twee volledige blogs meer draaiende hoef te houden. En hé, de wereld vergaat niet als ik even te druk ben met twee kindjes en daardoor niet kan schrijven. Dat heb ik de afgelopen jaren ook wel geleerd, alhoewel dat soms nog moeilijk los te laten is voor mij als perfectionist.
Puinhoop, maar dolgelukkig
Het klinkt allemaal als een perfect plan maar ik heb met Skyler gezien dat het echt niet allemaal te plannen valt. Een baby volgt zijn eigen weg, maar een peuter ook. En ja, ik als moeder zijnde ook. Natuurlijk ben ik nu meer ervaren en sta ik er een stuk relaxter en makkelijker in als het om opvoeden gaat, maar het is toch ook wel iets wat me bezighoudt en waar ik graag heel veel over lees bij andere moeders; de overgang van één naar twee kinderen. Wie weet doe ik er goed aan om het beeld dat ik nu heb compleet los te laten. Ik weet eigenlijk wel zeker. Het scenario van een perfecte planning, maar ook het scenario dat me vertelt dat het aanpoten is en dat ik ongetwijfeld weer in die helse nachten beland. Ja, het zal vast even wennen zijn, maar ik weet ook zeker dat het heerlijk is. Twee heerlijke mannen onder mijn hoede. Moeder Gans, zou vriend Mika zeggen. Dan hou ik me voor nu alleen bezig met een iets realistischer plaatje: twee broertjes die hopelijk met elkaar aan het spelen zijn terwijl het huis op zijn kop staat, mijn mailbox een puinhoop is maar ik intens gelukkig naar mijn twee mannen kan kijken en met ze mee kan doen. En anders trek ik hun jas aan, leg ik de baby in de wagen, rent Skyler naar buiten en trek ik de deur achter me dicht. Morgen weer een dag. Gelukkig heb ik nog vier maanden de tijd om aan het idee te wennen! En ik zet mijn moeder vast onder sneltoets 1 in mijn telefoon. You never know…
Voor nu sla ik dit artikel op in mijn favorieten en zet ik in mijn agenda op 31 december 2017 dat ik dit nog even moet gaan nalezen. Ik ben benieuwd of ik dan keihard aan het lachen ben of dat het eigenlijk allemaal van een leien dakje gaat. Vertel eens moeders: hoe vond jij de overgang van één naar twee kids?
Eerlijk? Je denkt dat je druk en moe bent met 1 kind maar het is nog veel erger met 2 Maar wederom denk ik nu, ach met 3 kan het niet veel drukker worden toch? Zeker weten dat ik me weer vergis ✌
Wij moeten het eerste kindje nog gaan ervaren, maar ik lees dit toch al graag. Ik ben heel benieuwd hoe het voor je gaat zijn, en hoop natuurlijk dat het allemaal zo goed zal gaan verlopen!
Kind 1: tot 3,5 nooit een nacht helemaal doorgeslapen. Kind 2: prima slaapster. Hoop dat voor jullie ook! Dat maakte dat de overgang eigenlijk heel soepel ging. We hebben het er nog vaak over hoeveel makkelijker het was dan we verwachtten. Wat mssn wel handig is om rekening mee te houden: direct het hele schoolritme volgen is voor een kleuter van net 4 mssn nog wel wat veel.
Auteur
Ja, daar ben ik me ook wel bewust van en hoor ik veel om me heen! Dit is gewoon hét ideale plaatje als we allemaal ons ritme hebben gevonden, haha! Maar zoals ik ook al vertel: ik laat alle idealen maar los en zie wel hoe en wanneer ik tijd heb voor de rest naast de kinderen 😉 loopt vanzelf wel los, denk ik dan…
Pfoe ik kan ook wel eens heel diep nadenken over hoe het allemaal zal gaan en of ik het wel kan, 2 kinderen. Maar iedereen met 2 of meer kindjes in m’n omgeving zeggen ook: je móét wel en je doet het gewoon. En dat is ook zo. Wat jij al schrijft het loopt wel los… Al zijn er periodes dat ik me ontzettend druk kan maken en “ik kan het niet” denk maar die gaan ook weer over. Ben heel benieuwd straks…
Weetje Shirley, het komt echt goed. En ik spreek uit ervaring. Na mijn eerste bevalling had ik het idee dat ik er 1 puzzelstukje bij had gekregen en ik mijn puzzel niet meer in elkaar kreeg. Het heeft echt een tijd geduurd voordat het stukje pastte en ik mijn weg had gevonden. Mijn zus had toen al 4 kinderen en ik vroeg me af hoe zij het deed en voor elkaar kreeg. Ik had het immers al zo moeilijk met 1 kindje. Zij vertelde mij dat een eerste kindje je wereld op de kop zet en de andere kindjes krijg je erbij en die passen er gewoon bij….. moeilijk te geloven op dat moment.
Nu twee kindjes verder en mijn ervaring is dat het echt zo is! Twee zwangerschappen die niet heel makkelijk waren, 2 kindjes die nogal een zorgelijk begin hadden…. maar het is gelukt!
Het komt goed. Heb vertrouwen in jezelf. Je kunt het. X
Tot in de laatste weken van mijn 2e zwangerschap ervaarde ik enorme onzekerheid. Juist door de ‘wacht maar het wordt nog veel drukker’ verhalen. Ik dacht tot op de bevallingsdag nog ‘heb ik hier wel goed aan gedaan?’ Nu is mijn tweede pas twee weken oud en zorg ik pas een week voor 2 kinderen maar man wat valt het me mee! De meeste tijd gaat nog steeds naar de peuter van 3,5, de baby draaide direct al mee in ons gezin zeg maar. Van 0 naar 1 kind vond ik tot op heden zoveel heftiger! Vergeet niet dat een kind van 3,5 al veel snapt. Als ik de baby voed, weet de peuter dat ze heel even moet wachten tot ik haar broodje kan maken. En vet handig, ze helpt op haar manier al heel goed mee met dingen aangeven enzo ;). Dus mijn advies; niet teveel nadenken. Alles komt vanzelf op z’n pootjes terecht
Eerlijk die overgang ging zo natuurlijk mss mede dat ze zo kort op elkaar zijn gekomen.
Het kan druk zijn en ben ik ook wel blij als ze dan slapen ook al is dat dan meestal in ons bed om ze dan in hun bedje te gaan leggen.
Ik hunker soms naar wat meer me-time maar als ik dat dan heb wil ik ook wel weer mijn kinderen om mij heen…tja
Mijn kindjes maken gelukkig niet veel ruzie denk dat ook wel veel doet dat ze een goeie hechte band hebben met elkaar (nog mooie commentaar over gehad op school van de week)
Organiseren moet je doen maar door hun leeftijdverschil doen ze alles samen dus eigenlijk heb je op dat vlak 1 kind.
Goh je kan hier blijven typen in ieder geval niet druk maken alles loopt vast los 😉
Heel pittig! Ook moeder van 2 jongens (2 en bijna 4) en ik dacht dat ik druk was met 1 kind maar 2 kinderen is zoveel drukker. Achteraf had ik met 1 kind zeeen van tijd. Nu willen ze allebei aandacht, maken ze ruzie. Het wordt langzamerhand wel iets makkelijker omdat de jongste meer begrijpt maar het eerste jaar vond ik wel zwaar.
Hier ook 2 kids, maar dichter op elkaar qua leeftijd. Toen Vieve geboren werd was Eden 19 maanden, en heel af en toe dacht ik er van tevoren aan hoe ik het er met 2 kids vanaf zou brengen. Héél even maar want de werkelijkheid pakt toch altijd anders uit dan je zij willen; soms positief, soms negatief. Ik was er vrij rustig onder en dacht ’t komt allemaal wel, en uiteindelijk loopt het wel los’. En dat deed het! Wat veel hierboven aangeven: van 0 naar 1 kind is echt zoveel pittiger dan van 1 naar 2 (of meer). Bij de 1e is alles nieuw, anders en moet je ontzettend wennen aan alles (incl het chronisch slaaptekort). Bij 2 kids gaat het zo vanzelf! Je hebt vertrouwen in wat je doet en ja, soms is het lastig alle ballen hoog te houden, maar you will manage! En het is zo mooi om te zien hoeveel liefde de oudste voor de jongste heeft! Dan maakt je hart wel 1000 sprongetjes!
En Shirley, als ik zie hoe Skyler het nu doet heb ik er alle vertrouwen in! Jij en Raymond doen het vast en zeker prima! En Skyler zal ook weer nieuwe dingen door de gezinsuitbreiding en die ontwikkeling is ook prachtig om te zien! En als het een dag niet lukt.. don’t worry, morgen is er weer een dag!
weet je mop die paniek had ik ook toen ik zwanger was van rashel van oh maar ga ik dat wel trekken dan?? ze zijn nog zo jong en druk en bla bla bla maar geloof je rolt in een ritme waarin alles vanzelf lijkt te gaan. tuurlijk het is even druk maar ook daar wen je heel snel aan!!
Ik heb een dochtertje van 2,5 en een zoontje van 7 maanden. In het begin is het even wennen en zoeken naar een ritme, maar dat komt allemaal vanzelf!
1 tip wat mij ontzettend heeft geholpen; zoek een hulp in het huishouden! Volgens mij helpt je moeder vrijdags ook in huis, maar straks met 2 kindjes wordt dat ook steeds minder. En het is ontzettend fijn als je straks geen omkijken meer hebt naar de grote schoonmaakklussen in huis. Scheelt enorm veel stress 🙂
Als ik dit allemaal zo lees ben ik al helemaal blij dat Fedde zo`n gemakkelijke baby is. Wel gebroken nachten, maar geen slapeloze! Ik heb helaas geen tips voor je, het komt zoals het komt..
Liefs
Ik ben er toch ook niet gerust in… Vind het heel spannend… Denk dat het niet te onderschatten is.
Mijn oudste was 21 maanden toen de jongste werd geboren. Mijn zoontje sliep ook echt pas door sinds de nacht dat m’n vliezen braken haha! Maar mijn dochtertje sliep eigenlijk van de 6 weken tot 4 maanden door. Sinds de 4 maanden wordt ze wel om de 3u wakker, maar ook dat went. Alsnog is ze een hele andere slaapster dan m’n oudste. Ik kan haar op bed leggen en ze slaapt zonder te huilen. Ze duimt ook, misschien dat ze daardoor zichzelf wat kan sussen. En m’n zoontje kan zich prima alleen vermaken, dus dat is erg handig als ik even bezig ben met m’n dochtertje. Hier is het echt allemaal vanzelf gegaan.
Er zijn zoveel momenten geweest dat ik me geen raad wist bij mijn dochtertje, maar er op terugkijkend viel het ook allemaal wel weer mee. Je komt er doorheen, het loopt inderdaad wel los. Al denk ik wel dat het flink aanpoten is, alle aandacht moet zo verdeeld worden over twee kinderen en dat lijkt me soms ook ontzettend stressvol en dan ben je blij als ze ’s avonds in bed liggen (en ook daadwerkelijk slapen). Gelukkig is het helemaal niet gezegd dat een tweede kindje qua (slaap)gedrag hetzelfde gaat zijn als de eerste, dus ik hoop van harte dat het qua slapen wat beter mag gaan!
Mijn dochter zit nu een beetje in een periode dat ze haar middagdutje over slaat, en ik hoop echt dat het een tijdelijke fase is, want ik heb zo’n idee dat dat dutje straks nog goed van pas gaat komen. Maar goed, we gaan het straks samen tegelijkertijd ervaren, hoe het is om van een, naar twee te gaan, dus tegen die tijd kunnen we mooi tips uitwisselen haha!
Ik denk dat je daar vanzelf in groeit, zoals ook van 0 naar 1 kind. Denk ik, want ik heb geen idee. Ik zou graag een 2e kindje willen, mijn man denkt er heel anders over… Ach ja. Benieuwd hoe je het gaat ervaren.
Oh en hoe is het met je geitenkaas craving? (ik lees je blog te weinig, excuses)
Bij ons precies zoals ik hierboven veel lees. De overgang naar nr 1: superheftig. Na een jaar kon ik pas zeggen dat ik me weer een beetje mezelf voelde en senang in de nieuwe setting. Ook een slechte slaper hier.
Maar nr 2, echt waar, die doen we er gewoon bij. Het is wel druk hoor, maar dat vond ik van eentje ook. Het is voor mijn gevoel niet twee keer zo druk, maar eerder anderhalf ofzo. Nr 2 is gelukkig ook een makkelijk kind. Maar hoor wel vrij vaak dat nr 2 makkelijk is. Ze zijn ook gewend om uitgestelde aandacht te krijgen. En tot nu toe (8 maanden) leven we eigenlijk min of meer het leven van de peuter. Baby doet gewoon mee. Het valt mij 100% mee.
Oh ja en inderdaad af en toe wel met je handen in het haar: oke schoonmaken, boodschappen, sporten, en oh ja ook nog werken… Tijd kom je wel chronisch tekort. Maar ook dat went eigenlijk wel. En als je dan even 1 kind hebt en de ander is uit logeren of slaapt… Heeeerlijk! Dat zijn heerlijke momenten.
You go girl! Gaat zeker weten goed komen!
Leuk om alle reacties te lezen. Hier 2 meisjes die 21 maandjes schelen. En heb het nooit als “zwaar” ervaren. Vind het super gezellig zo met twee meiden in huis en alles gaat eigelijk vanzelf. Nou heb ik wel de mazzel met twee makkelijke slapers en ook dat ze overdag lekker nog allebei slapen zodat ik nog wat tijd voor mezelf heb. Vind het ook steeds leuker worden dat ze straks samen kunnen gaan spelen als ze iets ouder zijn. Nu 8 en 2,5 jaar.
Hihi pittig 🙂 En ik vraag me soms nu af hoe ik het allemaal heb volgehouden 😛
Maar je kan het niet vergelijken. Het is wel echt zo dat als je eenmaal twee hebt dan denk je wat is 1 nou? Moet wel zeggen dat de leeftijd verschil hier kleiner is en ik heb beide kindjes overdag. Maar uiteindelijk vind je daarin je weg wel. Het is toch uitproberen, kijken wat werkt en uiteindelijk komt het allemaal vanzelf goed. Enige wat ik wel wil meegeven, probeer te genieten want het gaat zo snel. En bereid je voor alles voor 🙂 Nu ik dit ook typ en vooral dat het jaar bijna voorbij is vraag ik me af of ik wel echt heb genoten van de babytijd. Maar het is lastig want mijn eerste was niet niet echt makkelijk en eenmaal toen we een goede draai hadden gevonden kwam de tweede eraan. En het gekke is, de tweede is echt het tegenovergestelde. Haha.. voorbeeldje, eerste sliep best snel door terwijl de tweede nu nog steeds niet doorslaapt, haha.. Maar ze zeggen niet voor niks het zijn tropenjaren en dat is nu wel echt zo. 🙂