Een paar jaar geleden, toen ik heel pril zwanger was van Maddox, ging ik samen met een vriendin een weekje naar Griekenland. Ze zou met iemand anders gaan maar omdat zij helaas was verhinderd en de reis niet meer geannuleerd kon worden, mocht ik voor een prikkie aanhaken. ‘Ga nu maar, ik regel het thuis wel!’, zei Raymond. Ik vond het doodeng. Ik was eigenlijk nog nooit ‘alleen’ op vakantie geweest. Toen ik nog thuis woonde ging ik altijd mee met mijn ouders en op mijn zestiende kreeg ik al een relatie met Raymond en zijn we daarna altijd samen weggegaan. Om dan zonder hem, maar ook nog eens zonder Skyler te gaan? Uiteindelijk stapte ik op het vliegtuig en heb ik een heerlijke week op Zakynthos gehad. Het werd ook nog eens een bijzondere happening, aangezien ik daar ontdekte dat ik overtijd was en de eerste lichte streepjes op een zwangerschapstest zag verschijnen.
Een nachtje zonder de kinderen
Inmiddels zijn we een paar jaar verder en ben ik daarna, ondanks mijn voornemen om nog eens zonder de mannen op vakantie te gaan, niet meer weggeweest. Sterker nog: ik ben slechts één keer een nachtje met Raymond weggeweest zonder de kinderen toen we naar Deventer gingen. Skyler heeft vaker gelogeerd bij opa en oma, maar sinds we twee kinderen hebben gebeurt het eigenlijk niet. Ik weet niet zo goed waar het door komt. Misschien wel omdat Maddox ook een flinke nachtbraker was en ik niemand daarmee op wilde zadelen. Maar ook omdat je twee kinderen nu minder snel wegbrengt dan één. Ook al weet ik zeker dat mijn ouders het geen probleem zouden vinden om op te passen. Ze zouden natuurlijk ook altijd bij ons in huis kunnen komen, zodat de kinderen lekker in hun eigen bed kunnen slapen. Ik vind het toch moeilijk om dat soort dingen te vragen.
Weekend weg
Maar naast dat ik eens met Raymond weg wil, hadden Anke en ik het ook al tijden over een vriendinnenweekend samen. We schoven het steeds voor ons uit en vooral ik hield de boot een beetje af. Ook al wilde ik echt wel heel erg graag; steeds antwoordde ik met ‘ja, daar gaan we zeker eens naar kijken!’ in plaats van concreet stappen ondernemen. Ik voel me al gauw bezwaard om thuis de boel de boel te laten, terwijl dat natuurlijk nergens op slaat als Raymond ook thuis is. Ik voel me ook al snel lullig naar de kinderen toe. Wat als ze me heel erg gaan missen? Tel daarbij op dat ik de opper-introvert ben en graag mijn eigen ruimte heb, en de plannen gingen steeds de ijskast in. Totdat Anke me tijdens Kerst verraste. ‘Hou het weekend van 4 maart vrij. We gaan een weekend weg en alles is al geregeld.’ Raymond was op de hoogte, het huis werd ter plekke geboekt en het enige dat ik hoefde te doen was mijn tas pakken.
Intens genoten
Twee weken geleden was het zover en ik heb INTENS genoten. De berg waar ik tegenop zag verdween volledig toen ik in de auto stapte. Of eigenlijk heb ik die berg niet eens gezien toen ik tijdens Kerst hoorde dat alles al geboekt was. Ik bracht de jongens vrijdag naar school, regelde met mijn moeder dat ze die vrijdag bij de jongens was tot Raymond thuis was en Raymond was gewoon het hele weekend thuis met ze. Het huis dat Anke geboekt had was fantastisch, er was genoeg ruimte, ik had een eigen kamer en Anke en ik kennen elkaar door en door waardoor we de dagen precies konden vullen op een manier waar we allebei blij van werden.
Amper oog voor mama
Het was nergens voor nodig om me zo druk te maken. Thuis liep alles op rolletjes; ik Facetimede even met de jongens en ze hadden amper oog voor me. Ik was helemaal niet zo onmisbaar als dat ik zelf dacht. Of zoals ik zelf voelde. Ik heb geen moment gedacht ‘ik wil naar huis’ en heb me geen moment ‘schuldig’ gevoeld naar mijn gezin toe. Sterker nog: ik vond het jammer dat het zo snel ging en dat ik zondagmiddag alweer naar huis moest, haha.
Heel ding in mijn hoofd
Ik weet dat veel mensen dit makkelijk doen en zij zullen ongetwijfeld denken ‘jeetje, waar maakt ze zich druk om?!’ Even de boel de boel laten en tijd voor zichzelf. Weg met een vriendin, weg alleen. Of misschien wel weg met hun partner en de kinderen bij een oppas. Ik vond het heel moeilijk, maar ik maakte er ook een heel ding van in mijn hoofd. Hoe langer ik het uitstelde, hoe hoger de drempel werd. Misschien dat ik me toch een beetje bezwaard voelde ook, om mezelf dit te gunnen. Mijn moeder ging toch ook nooit zonder mij weg, waarom wilde ik dan wel graag zonder de jongens op pad? Gek eigenlijk, hoe je hoofd zo werkt.
Wanneer weer?
Het was een weekend om nooit te vergeten. Ik vond het heerlijk om geen rekening te hoeven houden met de mannen, even niet te hoeven zorgen en een weekend alleen maar aan mezelf denken. Ik kan eigenlijk niet wachten om weer weg te gaan! Tijdens het concert van Anouk in juni heb ik een nachtje weg voor mezelf erbij geboekt en daar kijk ik enorm naar uit. Ook andere weekendjes wil ik zeker gaan plannen. Natuurlijk vind ik het fantastisch om met Raymond en de jongens vakantie te vieren en ik kijk onwijs uit naar onze vakantie naar Ibiza, de weekendjes kamperen die gepland staan en onze zomervakantie. Maar ik weet nu dat ze het ook af en toe wel redden zonder mij. En daar ga ik hopelijk de komende tijd lekker van profiteren. Ik ben blij dat Anke dit voor me geregeld heeft en de drempel zo voor mij verlaagd heeft. Tijd om de komende maanden en jaren meer toffe dingen te plannen. Omdat het kan, omdat het mag, omdat het leuk is en omdat ik het verdien. En jij ook!
