Met het nieuwe jaar in het vooruitzicht is het tijd om terug- én vooruit te blikken. Ik ben zo’n persoon die 1 januari echt als een nieuw begin ziet en ik kan wel zeggen dat ik daar meer dan ooit aan toe ben. Ik wil alle negatieve energie van me afschudden en vol goede moed beginnen aan een nieuw en fris jaar. Natuurlijk werkt dat in de praktijk niet zo gemakkelijk. Er is helaas geen resetknop die je in kunt drukken, hoe graag ik dat ook zou willen. Ook in januari ben ik dezelfde persoon met dezelfde struggles als het afgelopen jaar. Maar het feit dat we kunnen zeggen dat we in een nieuw jaar zitten met nieuwe kansen, geeft me wel iets meer vertrouwen.
Volgende week breekt het nieuwe jaar aan en ik vind het een bizar idee dat we 25 jaar na het spannende 2000 zitten. Elk jaar lijkt wel sneller te gaan en vooral nu ik bij AmstelveenZ werk en elke maand een editie aflever, word ik met de neus op de feiten gedrukt. Ik weet nog dat ik daar kwam werken en mee mocht schrijven aan editie 74; we hebben net magazine 94 afgerond en aankomende zomer gaan we de 100 gaan aantikken. Ik heb opeens kinderen van 7 en 11 en in maart ga ik 38 jaar worden. Raymond en ik zijn aankomend jaar 22 jaar bij elkaar. Soms heb je van die momenten dat het je even bij de keel grijpt hoe snel alles gaat en de eindejaarsweek is zo’n moment.
Ik deelde met jullie dat mijn terugblik volgt. Dat komt ook zeker nog. Voor nu deel ik vier grote veranderingen met je die in 2025 gaan plaatsvinden. Grote momenten die toch wel van invloed gaan zijn op ons jaar. Mooie kansen, maar ook zeker uitdagingen waar we even onze draai in moeten zien te vinden. Heel spannend allemaal, en ik ben benieuwd hoe we daar december 2025 over denken. Dus alvast de reminder aan mezelf: over een jaar blik ik hierop terug.
Meer AmstelveenZ
Ik word dolgelukkig van mijn werk. Ik vind het heerlijk om te schrijven en mag maandelijks gevarieerde verhalen publiceren. Of het nu gaat om een bekende Nederlander of de bakker om de hoek; ik draai er eigenlijk mijn hand niet voor om. Mijn collega sprak laatst uit dat hij het bewonderenswaardig vond dat ik mijn werk kon doen naast het gezin, huishouden, het ziekenhuis en de mentale struggles van de afgelopen maanden. Ik draaide het om: ik kan dat allemaal handelen, juist omdat ik mijn werk zo leuk vind. Als ik gefrustreerd van het ziekenhuis vandaan kwam, reed ik soms zelfs even naar kantoor om daar mijn ding te doen. Ik zit enorm op mijn plek en heb een gigantische ontwikkeling doorgemaakt de afgelopen twee jaar.
Er zijn wat verschuivingen gaande, waardoor er voor mij een mooie kans vrij kwam: meer verantwoordelijkheid en meer werken. Ik voel me zo betrokken bij het bedrijf en merkte dat ik de afgelopen maanden al meer uren draaide. Even de laptop openklappen om de mail te checken, toch nog een verhaal afmaken of een belletje tussendoor (OMG, ik en bellen?!). De overuren moet ik nu compenseren met vrije dagen, maar in de praktijk is dat toch niet zo makkelijk als je in een klein team en met deadlines werkt.
Vanaf 1 januari gaat er dus iets veranderen: ik krijg meer de verantwoordelijkheid over het magazine én ga 32 uur werken in plaats van 20. Ja, dat is een flinke stap omhoog, maar wel een waar ik klaar voor ben. Nog steeds ben ik maandag, dinsdag en donderdag op kantoor, dat zijn nu eenmaal mijn werkdagen waarop ik het kan regelen met de kinderen en opvang. Voor de rest zal ik woensdag vanuit huis werken, donderdagmiddag nog wat laptopuren pakken met de jongens thuis en ook de vrijdagochtend wat uren gaan draaien. Op vrijdag zal ik soms thuis zijn en soms op kantoor. Ligt er een beetje aan hoe druk het is. Omdat het magazine op vrijdag naar de drukker gaat, werkte ik al vaak een vrijdag in de maand extra. Het is fijn dat ik dan nu officieel gewoon ingeroosterd sta.
Mijn moeder zal dan niet meer elke vrijdag komen. De afgelopen weken is dat al verminderd omdat we elkaar daaromheen wat meer zagen en daar zal niks in veranderen. Nu weer op visite bij mijn ouders in plaats van andersom, haha. Natuurlijk zal ze af en toe gewoon nog op vrijdag komen als ik in mijn rustige weken zit of de werkuren bijvoorbeeld iets kan verplaatsen. De taartjes bij het Tuinhuis moeten toch met íemand gedeeld worden. En dat is het fijne van mijn werk: ik kan redelijk schuiven met mijn werkuren, waardoor het altijd wel in te passen valt. Zo is het de afgelopen twee jaar ook gelukt met twee kinderen thuis. Je hebt nu eenmaal te maken met school, vrije momenten, activiteiten, zieke kinderen, voor mij mijn ziekenhuistraject, etc. Geven en nemen, en dat werkt in ons team heel goed. Dat geeft me ook het vertrouwen om deze verhoging met beide handen aan te grijpen.
Kinderboek schrijven
Ja, en toen kwam ik opeens met de boodschap dat ik een kinderboek ga schrijven met politieagent Kim. We zijn er al een jaar mee bezig en dat was ook nog voordat ik besloot om extra te gaan werken. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat dit goed komt want Kim heeft zoveel leuke verhalen, dat het voor mij ontzettend leuk is om dat op te schrijven. Het boek is geschreven vanuit haar en ik ben er alleen maar bij als ‘ghostwriter’. Een zichtbare ghostwriter, maar het is nu eenmaal te leuk om niet te delen. Ik heb er al van alles over geschreven in een blog, maar het gaat dus een groot deel (het eerste half jaar) van 2025 in beslag nemen. Heel spannend, maar ook weer een toffe kans.
Ziekenhuistraject: nieuwe biologicals
Iets minder leuk, maar wel iets dat in 2025 door blijft gaan: het ziekenhuis. Een paar weken geleden moesten we de bij de longarts concluderen dat de biologicals die ik gebruikte niet aansloegen en dat mijn lichaam steeds meer van slag raakte met wisselende bloeduitslagen. Dan kun je niets anders dan stoppen. Mijn eerste reactie was: alle moeite voor niks, helemaal klaar mee. Het heeft mentaal zoveel losgemaakt en dan is het makkelijk om te roepen dat ik niet had moeten beginnen omdat ik dan nog de leukere versie van mezelf was zoals vorig jaar. Dat is natuurlijk wel een beetje kort door de bocht, al denkt de negatieve kant van mij daar nog steeds zo over. In overleg met Raymond en het ziekenhuis heb ik de keuze gemaakt om nog één andere biological te proberen. Een nieuwe variant, waar nog niet zo heel veel over bekend is. Ik kan er nog niet zo heel veel over zeggen, behalve dat ik deze elke maand moet nemen in plaats van elke twee weken. En dat ik geen bloed meer hoef te prikken, dus dat de bezoeken aan het ziekenhuis geminimaliseerd worden. De prikken worden wel in het ziekenhuis gezet en ik moet dan twee uur wachten, maar met de koffie daar en mijn laptop mee is dat nog te overzien. Ik weet niet wat ik kan verwachten en misschien is dat ook maar het beste. De vorige prikken deden mijn eczeem goed; ik was helemaal eczeemvrij, had geen jeuk meer en hoefde niks meer te smeren qua crèmes. Deze prikken hebben helaas niet dat effect. Mijn huid wordt onrustiger en ik krijg weer meer jeuk. Maar ik moet niet vergeten dat ik de prikken voor mijn longen neem en dat de vorige variant daar niks voor deed. Wil ik ze wel hebben voor mijn eczeem, dan moet ik het traject met de dermatoloog aan gaan. En daar ben ik nu niet toe in staat. We gaan zien wat de nieuwe prikken doen en hoe ik er over een paar maanden over praat. Zoals altijd: keep you posted.
Middelbare school voor Skyler
Sodeju, wanneer is dit gebeurd? Skyler zit in groep 8, gaat in het nieuwe jaar een doorstroomtoets maken, middelbare school uitkiezen, op kamp, een musical opvoeren en na de zomervakantie naar de brugklas. Het is echt een bizar idee dat we nu al in die fase zijn beland, terwijl ik voor mijn gevoel echt nog twee jonge kinderen heb, haha. Toch vind ik het ook een hele leuke fase, waarin weer van alles te ontdekken valt. Skyler maakt zich niet zo druk (?) en is vooral heel nieuwsgierig naar alles wat komen gaat. Ik denk dat de overgang wel heel groot gaat zijn en ik hoop dat we hem daarin vanaf de zijlijn goed kunnen begeleiden. Ik ben in ieder geval heel trots op hem en weet zeker dat het tweede deel van 2025 vooral in het teken staat van dit moment.
