Papa van twee mama-kinderen: een vaderlijk avontuur

Door Raymond

Als vader van twee geweldige jongens van 7 en 11 sta ik soms met een glimlach te kijken hoe mijn kinderen bijna als magneetjes naar hun moeder toe trekken. Laat ik eerlijk zijn: ze zijn echte mama-kinderen. En dat is prima, maar het heeft z’n momenten. Hier zijn vier dingen die ik als papa soms minder leuk vind, maar ook vier dingen die dit alles helemaal goedmaken.

Minder leuk:

1. Mama weet alles beter, zelfs als ze er niet is:
   Het maakt niet uit hoe vaak ik een boterham smeer; ik krijg nog steeds een blik van lichte wanhoop en de opmerking ‘dat doet mama anders’.  Zelfs als mama er niet is, lijkt ze een soort superkracht te hebben waarmee ze alles beter doet.
2. De ik-wil-mama troefkaart:
   Je hebt een dag vrij genomen, plant een fantastische papa-dag vol leuke dingen en ineens… willen ze mama. Het moment dat ze mama missen, kan zomaar een minuut na vertrek beginnen. Je kunt nog zo je best doen met pizza’s bakken of wat leuks doen met ze, maar uiteindelijk is de vraag toch: ‘wanneer komt mama thuis?’
3. De ik-bel-mama-wel dreiging:
   Soms voel ik me een medewerker in een klantenservicecentrum. Geef ik ze een nee of stel ik grenzen? Dan komt meteen: ‘dan vraag ik het wel aan mama’. Het is alsof ze haar als een soort opperrechter zien, en ik ben slechts de ondergeschikte scheidsrechter.
4. De mama-knuffels winnen altijd:
   Ik hou van knuffelen met mijn jongens, maar laten we eerlijk zijn – als mama binnenkomt tijdens een knuffelmoment, laten ze me los alsof ik een hete aardappel ben. Mama’s knuffels hebben blijkbaar een speciale magie waar ik niet aan kan tippen.

Maar gelukkig…

Wat er wel leuk aan is:

1. De exclusieve papa bonding momenten:
   Als ik dan toch hun volle aandacht krijg, zoals bij het leren fietsen of een spelletje spelen met elkaar, is dat goud waard. Het gevoel dat je even de held bent, dat ze echt genieten van dat moment met alleen jou, maakt alles goed. Je ziet hun gezichten oplichten, en ineens ben je toch even die superpapa.
2. De troost op onverwachte momenten:
   Ja, ze zijn mama-kinderen, maar als mama een keer niet in de buurt is en er is een valpartij of een ruzie tussen die twee, ben ik degene die er mag zijn. En op die momenten, als ze helemaal tegen me aankruipen en ik even hun veilige haven ben, smelt mijn hart volledig.
3. De rol van grappige papa:
   Flauwe grappen en gekke El Primo (BrawlStars) moves. Hoezeer mama ook hun favoriete knuffeladres is, voor een flinke dosis humor of een spelletje waarbij de regels steeds veranderen (in mijn voordeel), komen ze naar mij toe. Het geeft een unieke dimensie aan onze band.
4. De trotse papa momenten:
   Wanneer ze iets nieuws leren dat ik ze heb bijgebracht – zoals een trucje met de basketbal of het oplossen van een lastig Legostuk – en ze trots aan mama laten zien wat ze met papa hebben gedaan, voel ik die voldoening. Het is alsof ik dan toch even de grote held achter de schermen ben.

Dus ja, het heeft zo z’n uitdagingen om vader te zijn van twee mama-kinderen, maar die kleine momenten van verbinding en liefde maken het allemaal meer dan de moeite waard. En stiekem weet ik dat ze hun papa ook niet kunnen missen, al zullen ze dat misschien niet altijd toegeven.