De overgang naar een peuterbed (gaat niet zonder slag of stoot)

Met Skyler hebben we behoorlijk lang gewacht voordat hij naar een peuterbed ging. Hij sliep in een ledikant tot net voor zijn derde verjaardag en daar hadden we een reden voor. De eerste 2.5 jaar sliep hij namelijk ellendig en daarna kwam er een soort rust in huis. Hij sliep dan niet door; die maanden werd hij wel minder vaak wakker en sliep hij eindelijk in zijn eigen kamer in plaats van tussen ons in. Dan lijk je wel gek als je dat wil gaan verstoren na al die drama nachten. Toch hebben we de gok gewaagd en in september (hij werd in november drie) kreeg hij een peuterbed. De grap is: sindsdien slaapt hij door. Skyler slaapt door sinds hij in een peuterbed slaapt.

Met Maddox hebben we dezelfde slechte nachten. Het ging de laatste tijd wel iets beter en vooral de homeopaat heeft ons enorm geholpen, maar van doorslapen is geen sprake. Toen we in maart een weekend weg waren en de jongens samen in een stapelbed sliepen, hield ik mijn hart een beetje vast en was ik ervan overtuigd dat Maddox daar niet in wilde slapen óf er vaak uit zou komen. Maar uiteindelijk ging het helemaal goed. Zowel overdag als ’s nachts sliep hij heerlijk in het grote bed. Hij sliep niet door, maar hij kwam er ook niet uit. En dat was voor ons het moment dat we dachten: ‘weet je wat, we gaan het gewoon thuis proberen in een peuterbed.’ Een paar weken later zetten we het peuterbed in elkaar en sinds zijn verjaardagsweekend slaapt hij erin.

Inmiddels ligt Maddox ruim twee weken in zijn nieuwe bed en de ervaring is heel anders dan toentertijd met Skyler. Maddox komt er namelijk uit. En dan niet één keer, maar soms probeert hij het vijf keer alvorens hij daadwerkelijk gaat slapen. We hebben hem al eens spelend in zijn kamer aangetroffen, we hebben hem al eens zien slapen met het grote licht aan of hij stond, gevaarlijk en geheel onze schuld omdat we het hekje vergeten waren, op zolder of beneden in de woonkamer. Het is niet zo dat ‘ie huilt als hij terug moet, maar het is wel zo’n boef om het steeds weer te proberen. Gelukkig gaat het steeds iets beter en komt hij steeds minder vaak uit bed. Overdag hoor ik hem helemaal niet meer en slaapt hij heerlijk anderhalf uur. ’s Nachts kwam hij er de eerste week soms uit, maar daarvan is nu geen sprake meer. We hebben tevens zijn bedtijd iets verschoven en dat lijkt te helpen. Ging hij eerst nog om 18.30 uur naar bed; nu gaan we rond 19.00 uur naar boven. Zijn middagslaapjes zijn ook wel iets korter, maar dit alles kan er natuurlijk ook mee te maken hebben dat hij gewoon wat ouder wordt.

Waar Skyler altijd bleef liggen en ons zelfs ’s ochtends riep of hij uit bed kon komen, trekt Maddox zijn eigen pad en gaat ‘ie mooi op onderzoek uit. We horen hem soms de slaapkamerdeur opendoen en als we dan zeggen ‘Maddox, ga eens terug je bed in’, horen we de deur weer dichtgaan en hem in bed klimmen, haha. Het slapen zelf is niet echt rustiger of beter. De nachten zijn nog steeds een beetje hetzelfde met één of twee keer eruit. Wat dat betreft heeft de homeopaat ons wel echt geholpen qua slapen en maakt het peuterbed geen verschil. We gaan het echter wel volhouden en hem niet meer terugbrengen naar het ledikant. Even volhouden en consequent blijven, dan komt het helemaal goed. Hij huilt in ieder geval niet en vindt het wel prima. Gelukkig maar! Snap ik ergens ook wel, want eruit gaan en er een spelletje van maken is natuurlijk ook heel cool… Het avondritueel is ook iets leuker, aangezien ik nu iedere avond ook voorlees. Dat deed ik eerst sporadisch maar nu zitten we samen op het bed en gaat Maddox helemaal in het verhaal op. Mega leuk, en heel erg fijn.

Een peuterbed voor onze peuter, weer een nieuwe mijlpaal!

* Voor de geïnteresseerden: het is dit peuterbed van Bopita en we hebben hem van iemand overgenomen. Wat zo leuk is, is dat in de la ook een lattenbodem zit. Skylers matras past daar bijvoorbeeld ook in (hij slaapt ook nog in een peuterbed). Wie weet voor logeerpartijtjes over een tijd!