Op 1 december 2018, nu 3.5 jaar geleden, schreef ik de volgende woorden: over 5 jaar werk ik weer in loondienst. En jeetje, wat is er veel gebeurd in de tussentijd. Op het moment dat ik dat blog schreef, waren er nog helemaal geen concrete plannen om iets anders te gaan doen en was het slechts een gevoel. Ik had twee jonge kinderen in huis waarvan er één pas net 1.5 was en mijn eerste boek stond in de kinderschoenen. Ik verlangde naar iets anders maar hoe ik dat vorm moest geven en wat dat ‘anders’ dan precies moest worden, wist ik echt niet. En opeens zijn we jaren verder: twee kinderen op de basisschool, een boek in de winkels, mijn cv uitgebreid met cursussen, aan de hand van sollicitatiebrieven en -gesprekken ontdekt wat ik wel en absoluut niet wil en ik zit nog steeds thuis achter mijn eigen bureau te werken. In plaats van ergens op kantoor werken in loondienst was het een kwestie van een mooi bureau kopen, mezelf in de woonkamer installeren en freelance aan de slag voor opdrachtgevers. En die opdrachtgevers komen opeens van alle kanten aanwaaien. Er heeft zich een pad voor mijn voeten gevormd. Een die anders is dan ik in eerste instantie voor ogen had. Maar ook een die veel beter bij me past dan het plaatje dat ik in mijn hoofd had.
Weer in loondienst?
Dit stukje komt uit het blog van 2018 vandaan:
2019 is het jaar waarin ik mijn boek wil gaan schrijven. Het is ook het jaar waarin ik hopelijk mijn Nima netjes kan gaan afronden en het is ook het jaar waarin ik nu echt eens ga kijken wat ik precies wil. Het is echt niet zo dat ik direct voor 36 of 40 uur iets ga zoeken. Misschien wel voor twee dagen, bijvoorbeeld de maandag en de dinsdag, of een eventuele derde dag erbij. Ik ben ervan overtuigd dat er iets op mijn pad gaat komen en wat dan ook precies in mijn straatje past. Uitdaging, een vast salaris, echte werktijden, echte vrije dagen hebben, schrijven voor mijn blog wanneer ik dat wil, niet meer afhankelijk zijn van opdrachten of van klanten die maar weigeren te betalen en mezelf meer ontplooien. Ik kan goed schrijven en wil daar meer mee doen. Mijn kennis en vaardigheden eens voor een ander in praktijk brengen en tegelijkertijd meer leren, meer ontdekken en kijken wat er buiten de blogwereld nog meer is. Daar heb ik namelijk nooit echt gekeken. Tijd om mijn vleugels na al die jaren eens uit te spreiden.
Transformatie
Ik ben trots op mezelf als ik zie waar ik vandaan kom en waar ik nu sta. Nee, ik heb geen baan in loondienst en ben voorlopig ook niet van plan om dat pad te gaan bewandelen. Opeens was daar My Lovely Notebook die iemand zocht voor de nieuwsbrieven en na twee jaar schrijf ik deze nog wekelijks met veel plezier. Briljant Baby zou tijdelijk zijn, maar inmiddels ben ik daar zo’n 20 uur per week zoet mee. Een toffe kans waar ik mag experimenteren, proberen, ontdekken en leren. Ik vind daar steeds meer mijn weg, werk samen met een leuk team en ik ben onwijs aan het groeien in mijn rol. Ik neem opeens het voortouw in bepaalde zaken, kan goed mijn zegje doen en ideeën opperen, er wordt naar me geluisterd en ik sta voor wat ik waard ben. Dat had ik nooit van mezelf verwacht maar mede door het vertrouwen en de vrijheid die ik daar krijg en ervaar, de feedback die ik ontvang en ook zeker door de helpende hand én de mensen die me gelijkwaardig behandelen en mijn krachten zien, voel ik me heel serieus genomen. De transformatie is voor mij heel groots en daar ben ik trots op.
Nieuwe opdrachtgever
Maar dit is nog niet alles. Ik heb sinds afgelopen week een nieuwe opdrachtgever waar ik voor aan de slag mag voor een aantal uur per week. Ik ga namelijk aan de slag als content creator voor twee verloskundigenpraktijken. Via via ben ik met hen in contact gekomen en omdat degene die het nu doet een andere uitdaging heeft gevonden, neem ik haar stokje over. Ik blijf dus nog even in de zwanger- en babywereld en ik ben ontzettend blij en gelukkig met deze kans. Ik reageerde op een Instagram Story en opeens was daar een kans voor me. Ik geloof steeds meer in ‘alles gebeurt met een reden’, aangezien ik een uur na een sollicitatiegesprek akkoord kreeg op deze opdracht. Ik had een leuke functie gevonden online en dacht dat het iets voor mij zou zijn. Ik werd uitgenodigd voor het gesprek maar er was totaal geen klik, de functie hield heel wat anders in dan verteld werd en ik had er een beetje de balen in. Maar een uur later belde de eigenaresse van de verloskundigenpraktijken mij en hebben we alles besproken. Tijd om voor hen aan de slag te gaan! Weer een teken dat in loondienst gaan voor mij op dit moment geen optie is.
Geweldige combinatie
Zo alles bij elkaar heb ik voor een flink aantal uren vast werk per week en per maand. Niet in loondienst en niet op kantoor, maar nog steeds vanuit huis. Ik ben echt dol op mijn werkplek met mijn heerlijke bureau, een prachtige roze velvet stoel en een geweldige nieuwe computer waar ik lekker mijn ding op kan doen. Ik zag mezelf écht op kantoor, in teamverband, in een ruimte met allemaal bureaus, echte bureaustoelen, vergaderingen, koffiepauzes, misschien een wandeling tussen de middag, inchecken bij de collega’s, brainstorms en meer van dat soort dingen. Maar na alle gesprekken die ik de afgelopen jaren heb gevoerd (en zelfs vorige week dus nog heb gevoerd), heb ik gemerkt dat ik daar onrustig van word. Het past niet bij me. Dat wist ik misschien diep van binnen jaren geleden al. Op deze manier heb ik het beste scenario voor mezelf gevonden. Toch de redelijke vastigheid van de vaste opdrachtgevers, lekker vanuit huis, een goed aantal uren om me niet te vervelen, af en toe een uurtje over om mijn blog als hobby voort te zetten of een leuke opdracht aan te pakken en te genieten van mijn werkplek met prachtige spullen.
Extra losse klussen
Afgelopen week werkte ik met iemand buiten de deur en ook zij riep opeens dat ze opdrachten voor me had. Geen vaste klussen, maar af en toe heeft ze een aantal teksten nodig. En ook Stonne kwam afgelopen week met een optie tot samenwerken. Allemaal nog niet concreet en vooralsnog blijft het bij de drie opdrachtgevers die ik nu heb, maar er komt opeens van alles op mijn pad. Een ander pad dan ik 3.5 jaar geleden voor ogen had. Maar wel een pad dat uitstekend bij me past, van alles met elkaar combineert en me toch in mijn eigen omgeving laat zitten. De plek waar ik op mijn best ben. Ik ben toch nog steeds een freelancer, maar dan op een heel andere manier. Ik had het me uiteindelijk niet beter kunnen wensen.
