Dit jaar stonden we voor het tweede jaar op rij op camping De Berenkuil in Grolloo. Vorig jaar beviel deze plek enorm goed, ondanks de vele regen die toen is gevallen. De kinderen vonden het een fijne plek, de animatie was leuk en de omgeving vonden we heerlijk. Toen we dit jaar weer eens veel te laat over zomervakanties gingen nadenken en ik toen opperde dat we ‘gewoon weer naar De Berenkuil kunnen’, waren de kinderen eigenlijk heel enthousiast. Inmiddels is de zomervakantie achter de rug, was het in tegenstelling tot vorig jaar geweldig weer en hebben we weer drie weken genoten.
Voetbalveld
Dit jaar was het een andere vakantie dan vorig jaar. Niet alleen omdat we drie weken lang stralend mooi weer hebben gehad en de joggingpakken in de kast konden blijven; de jongens voelden zich helemaal thuis en gingen hun eigen gang. Waar we vorig jaar nog moesten zeggen dat ze naar ‘voren’ moesten lopen om te kijken of er kinderen aan het voetballen waren, waren we onze kinderen nu gelijk de eerste dag al kwijt. Vorig jaar vonden ze veel spannend, hadden ze moeite met vrienden maken en bleven ze vooral met zijn tweetjes. Dit jaar kwamen ze de eerste avond thuis met de boodschap: ‘we hebben nu al zóveel vrienden!’
Vrienden
Afgelopen jaar zijn de kinderen onwijs gegroeid. Met de leeftijd van 10 en 7 hebben we twee grote kinderen in huis en dat betekent ook dat ze wat zelfstandiger worden. Tel daarbij op dat ze het afgelopen jaar hun liefde voor voetbal (nog meer) hebben ontdekt, en je zult begrijpen dat het voetbalveld voor hun vertrouwd terrein was. Dit jaar waren daar, waarschijnlijk ook dankzij het weer, veel kinderen te vinden. Kinderen van 6, maar ook kinderen van 15. En dit alles ging perfect samen. Sterker nog: onze jongens hebben een beste vriend gemaakt, van 15 jaar. Deze jongen was dol op de kleinere kinderen en heeft volop met ze gevoetbald. Maddox keek tegen hem op; Skyler heeft er een nieuwe online vriend bij. Maar niet alleen hij was er; er waren ontzettend veel kinderen en dat resulteerde in dagen van 10.00 uur tot 22.00 uur op het voetbalveld. En opeens zaten wij voor de caravan en hadden we een vakantie met zijn tweetjes.
Twee jaar geleden
De laatste twee weken troffen we ook nog eens mensen, die we twee jaar geleden op camping De Molenhof hebben leren kennen. De jongens waren toentertijd goede vrienden en trokken dagelijks met elkaar op. Toen ik hoorde dat zij ook naar De Berenkuil kwamen (lang leve de online wereld), hoopte ik dan ook heel erg dat de kinderen weer/nog steeds een klik hadden. Gelijk de eerste dag zochten de jongens elkaar op en waren ze onafscheidelijk. De kinderen hebben de eerste week veel onbekende vrienden gemaakt, de tweede week waren ze met deze jongens én hun nieuwe vrienden en de laatste week waren veel van de nieuwe vrienden weg, maar bleven de ‘oude’ vrienden over. Kortom: ze hebben zich geen moment verveeld.
Samen
Raymond en ik hadden alle tijd voor elkaar. Wandelen, kletsen, echte aandacht voor elkaar en soms keken we elkaar aan: ‘wat moeten we nu eigenlijk doen?’ Opeens was daar een glimp van ons nieuwe leven, het leven met twee oudere kinderen. Soms dacht ik wel: ‘nou jongens, kom nu gezellig maar wat leuks doen met papa en mama’. Zij wilden vooral op de camping blijven, terwijl ik toch wel graag op pad wil. Maar vorig jaar hadden we de omgeving al uitgespeeld, dus verbleven we nu vooral op de camping. Ik vond het wennen, maar ook zo fijn. Wat heerlijk dat de jongens zich als een vis in het water voelden. Ik vond het ook zo mooi om te zien dat ondanks ze vrienden hadden gemaakt, de hele dag wel bij elkaar bleven. Waar Skyler was, was Maddox. En dat voelde goed en vertrouwd.
Volgend jaar
Waar we volgend jaar heen gaan, weten we nog niet. Ik zie een vakantie naar het buitenland wel zitten, vooral vanwege de uitstapjes, maar eerlijk gezegd bevalt een camping in Nederland ons ook prima. Ik ga hem in ieder geval niet uitzoeken op animatie, maar op sportvelden. Dan kunnen er ook daar weer vrienden gemaakt worden.
