Op 6 februari, toen Skyler precies drie maanden was, schreef ik een artikel over ontzwangeren. Een fenomeen waar ik op dat moment nog niet van gehoord had maar waar ik, na het lezen van de omschrijving, mezelf direct in herkende. Ik was niet de oude, kon totaal geen ritme vinden, was even van mijn roze wolk afgedonderd en zag het allemaal een beetje somber in. De zwangerschap levert niet alleen een heerlijk kindje op; het zorgt er ook voor dat jij volkomen verandert, compleet moet omschakelen, je leven opnieuw moet vormgeven en dat het gewoon allemaal erg lastig is in de beginperiode. Je bent zo onzeker als de pest en vraagt jezelf af waar je in godsnaam aan begonnen bent. Een fase waar ik enorm onzeker van werd, helemaal omdat ik om me heen vrijwel alleen maar positieve verhalen hoorde van verliefde moeders die alles binnen no time op de rit bleken te hebben. Gelukkig had het dus een naam en alhoewel ik helemaal niet van het hokjesdenken ben, was ik toch wel blij dat ik mezelf even een etiket kon opplakken. Het was niet meer dan logisch wat ik had. Ik was gewoon aan het ontzwangeren.
Negen maanden op, negen maanden af. Het is een bekende gezegde en het houdt simpelweg in dat je niet alleen negen maanden je kindje draagt, maar dat je daarna ook nog eens negen maanden moet herstellen. Terwijl lichamelijk alles best goed kan gaan en je al vrij snel de oude kunt zijn –mits een voorspoedige bevalling natuurlijk-, kun je geestelijk nog best even een klap te verwerken krijgen. Begrijp me niet verkeerd: het moederschap is heerlijk en absoluut een verrijking van mijn leven, maar de eerste periode was niet niks. Ik vond het echt heel erg zwaar en kan me dan ook helemaal vinden in de theorie dat je evenlang nodig hebt om te wennen als de tijd dat je zwanger bent.
Skyler werd geboren na een goede, voorspoedige zwangerschap en een hele goede, snelle bevalling. Op flink wat bloedverlies na en de vroeggeboorte had ik absoluut niks te klagen. Sterker nog: ik zie absoluut niet op tegen een nieuwe bevalling en zou het zo weer doen. Het zal geen hobby van me worden, maar het viel me wel 100% mee. Maar daarna? Dat was heftig. Mijn conditie was ruk, mijn concentratie en geheugen als sneeuw voor de zon verdwenen, had last van vage klachten als hoofdpijn en duizeligheid, kon soms minutenlang voor me uitstaren zonder ook maar iets te doen, was warrig en mijn reactievermogen was ook niet echt iets om over naar huis te schrijven. Terwijl ik twee weken na de bevalling wel weer op de been was en ik vlak daarna direct naar twee concerten van Anouk ging, was er geestelijk echt nog wel wat werk aan de winkel. Ik moest wennen aan het verdelen van mijn aandacht, was mezelf aan het wegcijferen en alleen nog maar met Skyler bezig, had veel sociale contacten op een laag pitje gezet en ook qua werk besloot ik het een stuk rustiger aan te doen. Daarnaast was ik mezelf een beetje kwijt qua eten en gezondheid. Ik ben dan niet veel aangekomen tijdens mijn zwangerschap; na de zwangerschap haalde ik dat in en vrat ik er zeven kilo aan. Heel erg zonde en absoluut niet nodig, maar dat doe ik nu eenmaal als ik niet goed in mijn vel zit en mezelf even geen raad weet.
Aankomende week is Skyler alweer negen maanden –mijn god- en moet ik dus, volgens de officiële regel, toch wel zo’n beetje ontzwangerd zijn en de oude ik gevonden hebben. Nou, die oude ik is ver te zoeken. Sterker nog: ik denk dat de oude ik helemaal niet meer terug komt. Maar voor de rest moet ik toch wel bekennen dat het een stuk beter gaat dan een aantal maanden geleden. Ik ben gewend aan het moederschap en aan wat er allemaal bij komt kijken. Daarnaast ben ik weer goed aan het werk, barst ik niet meer zomaar in huilen uit als het even niet gaat zoals ik wil en kan ik zelfs een sprintje trekken naar de tram of een rondje door de stad lopen zonder uitgeput te zijn. Er zijn wel wat ‘klachten’ blijven hangen en daar werd ik al voor gewaarschuwd door mede-moeders: vergeetachtigheid en warrigheid. Ik moet continu alles opschrijven wat ik wil doen en welke afspraken ik heb en moet echt zorgen dat ik goed weet wat ik wil, om te voorkomen dat ik als een kip zonder kop ergens naartoe ga. Mijn hoofd is chaotisch omdat ik alles tegelijk wil doen en zowel aan het werk áls aan het moederen ben. Daarnaast is mijn lichaam nog een beetje van slag en dat merk ik vooral aan mijn menstruatie die zomaar een week eerder kan beginnen ondanks de pil, een week lang heel licht is of dat het opeens zo erg is, dat ik lig te creperen van de pijn. Maar voor de rest zorg ik weer goed voor mezelf, heb ik me-time in de vorm van lezen, series kijken of sporten en ben ik goed geworden in het verdelen van mijn aandacht.
De sociale contacten zijn weer een beetje opgepakt. Althans: met de contacten die, samen met mij, de negen maanden overleefd hebben. In de afgelopen periode moest niet alleen ík wennen; ook de mensen om me heen hadden een hele andere Shirley voor zich. Iemand waarvan haar leven totaal veranderd was en die dus ook andere prioriteiten kreeg. Die niet meer spontaan kon afspreken, af en toe gewoon nee zei en toch echt wel voorrang gaf aan haar kindje. Ik kan wel zeggen dat ik veranderd ben en nú pas weet wat en wie belangrijk voor me zijn. Er zijn personen om me heen waar ik heel erg naartoe getrokken ben, terwijl ik anderen meer op afstand heb gehouden. Anderen die zélf afstand hebben gehouden. Mensen die in totaal andere levensfases zitten en waardoor je elkaar niet meer begrijpt en gewoon niet meer zo goed bij elkaar past. Het is gebeurd bij een aantal mensen om me heen en terwijl ik daar in het begin heel erg moeite mee had, begint alles nu een plekje te krijgen. Alle puzzelstukjes vallen in elkaar en de afgelopen negen maanden heb ik een leven gecreëerd dat momenteel het beste bij me past. Met een agenda die bij me past, met de mensen om me heen die bij me passen en gewoon van mezelf een persoon gemaakt waar ik het meest gelukkig van word.
Ik ben lekker aan het werk, heb Skyler nog steeds iedere dag om me heen (later meer over die kinderopvang), heb wat leuke tripjes in het vooruitzicht, ga af en toe lunchen of gezellig doen met vriendinnen, doe het nog steeds rustig aan qua afspraken voor werk en qua gezondheid gaat het de goede kant op. Ik zorg weer goed voor mezelf en weet mijn aandacht te verdelen door moeder, vriendin én mezelf te zijn. Wat dat betreft is het ontzwangeren echt een leermoment; je komt jezelf goed tegen en het is aan jou om je leven opnieuw vorm te geven. Ben ik helemaal ontzwangerd? Nee, voor mijn gevoel nog niet helemaal. Ik heb de negen maanden op niet gehaald, maar ook echt nog niet de negen maanden af. De slapeloze nachten van Skyler zorgen nog voor roet in het eten en als ik iedere nacht goed zou doorslapen zou het nóg beter met me gaan, maar voor nu heb ik echt even niks te klagen. Ik leid mijn leven zoals ik dat momenteel wil, met de mensen die ik om me heen wil hebben, doe de dingen die ik wil doen en probeer te genieten van alles wat er gebeurt en op mijn pad komt. Ja, wat dat betreft gaat het een stuk beter dan een half jaar geleden!
Mooi en goed stuk! Ik ben zo benieuwd hoe mij dat straks afgaat… Het omschakelen en het echte moeder zijn. Ik las in een blad (Ouders van Nu volgens mij) dat je misschien twee weken na de bevalling je lichamelijk wel goed VOELT maar je lichaam heeft echt 9 maanden nodig om alles “op z’n plek” te zetten. Je banden moeten terug’veren”, en al je organen moeten weer op hun plek komen. Er stond ook dat je echt je rust moet pakken in de kraamperiode (als dat kan natuurlijk) dus dat is wel iets wat ik in m’n achterhoofd ga houden…
Herkenbaar al was mijn situatie wel anders. Ben mezelf flink kwijt geweest dat eerste jaar. Toch ging het hier met een maand of 13 opeens heel goed. Voelde me weer mezelf, zat lekker in m’n vel, droeg m’n oude kleren weer en alles liep goed. Ik ben er vreselijk gefrustreerd over geweest maar opeens, toen ik het niet meer verwachtte, viel alles op z’n plek. En toen dacht ik niet veel later: laten we maar een nieuwe baby maken haha 😉
Sommige dingen zijn echt heel erg herkenbaar! Mijn dochter is morgen 3 maanden dus ik heb nog een lange weg te gaan! 😉
Wat beschrijf je dat mooi! Ontzwangeren is iets wat denk ik ontzettend onderschat wordt. Tijdens de zwangerschap verander je en zodra je kindje er is moet je lichaam helemaal omschakelen. Door mijn spoedbevalling en lichamelijke problemen heeft het ook zo lang geduurd tot ik mezelf weer werd. Inmiddels wordt ik weer mezelf, maar een andere die ik was voor mijn zwangerschap en dat probeer ik te leren accepteren. Mooi hoe je zo naar jezelf kunt reflecteren en dat je je weer een stuk fitter voelt 🙂
Herkenbaar Shirley! Ik heb ook een vroege bevalling gehad die soepel en snel verliep. Vlak daarna heb ik ook een periode gehad dat ik met mezelf geen raad wist. De kleinste dingen waren wereldproblemen geworden. Ondanks alles voel ik me nu, ruim 8 maanden na de bevalling, weer bijna helemaal de oude. En ben ik super blij om mama te mogen zijn van mijn lieve meisje 🙂
Zo herkenbaar. Ik heb geestelijk en lichamelijk echt moeten ontzwangeren. En daar heb ik de volle 9 maanden voor nodig gehad. Je hormonen gooien je lichaam compleet om en in je hoofd moet je alles weer op een rijtje krijgen. Gelukkig begrepen mensen in de directe omgeving dat. Het wordt lastig als mensen denken dat als je eenmaal bevallen bent dat alles weer zo kan gaan als voor de zwangerschap.
Fijn dat alles goed gaat met Skyler en je je leven leidt zoals je wilt.
Ik vind je een kanjer, als dochter, moeder, schrijfster EN vriendin x
Wat heb je dat goed beschreven!
Zelf ben nu 4 maanden moeder en heb wel een beetje last van ontzwangeren, maar gelukkig niet heel erg. Heb soms een heel erg opgejaagd/zenuwachtig gevoel, heel irritant!
Wel heel fijn om altijd jou persoonlijke verhalen te lezen, ik ben zelf ook niet van het ‘mooi weer spelen’. Wel ben ik heel erg relaxed met mijn kind, krijg dit ook van iedereen te horen. En eerlijk is eerlijk, dat is een ontzettend fijn gevoel! (maak me niet zo snel druk)
Fijn dat het zo goed met je gaat, hopelijk worden de nachten snel wat beter voor je.
Heel erg herkenbaar hoor! Ik had naast het moederschap ook de spontane vroeggeboorte van onze zoon te verwerken, en ik kan nu sinds een half jaar pas weer zeggend dat ik lekker in mijn vel zit. Ondertussen alweer bijna 23weken zwanger van baby2.0 😉
Wat een fijn en eerlijk stuk weer. Bij mij is het net even omgekeerd. Zwangerschap was erg spannend en heeft mentaal veel van ons gevraagd. Het ontzwangeren daarentegen is hier niet aan de orde. Zowel fysiek als mentaal was ik na de ziekenhuisopname weer ‘de oude ik’. Dat klop ik dus maar even af, al hebben wij onze portie ook wel gehad.
Die 9 maanden is een mooie indicatie, maar ik moet soms nog wennen aan het feit dat ik moeder ben. En mijn zoon is al 2,5 – haha. Ik heb nu pas bijvoorbeeld mijn bos haar terug en zo zijn er nog wel meer kwaaltjes die langer duren om van te herstellen. Maar dat is voor iedereen gelukkig weer anders,
Wat een mooi stuk en wat onwijs fijn dat je je nu weer redelijk je nieuwe/oude ik voelt! Ik heb niet zoveel last gehad van hormonen, zowel tijdens de zwangerschaps als erna niet, hoewel ik wel vanaf dag 1 een ander persoon ben. En ben gebleven. Een fijner persoon, vind ik zelf, maar daar denkt niet iedereen van toen over helaas. Mensen komen en mensen gaan idd, je er heel druk om maken lost niets op, dat kost alleen maar heel veel energie.
Wat een mooi stuk Shirley! Ik kan het me best wel voorstellen dat het naast geweldig, mooi, prachtig ‘en en en’ ook best schakelen en heftig is.
Wat een mooi geschreven artikel. Herstel wordt denk ik heel erg onderschat.
Helaas heb ik na mijn risicovolle zwangerschap en spoedkeizersnede ernstige complicaties gehad. Ik was er bijna niet meer en lag 4 weken in het ziekenhuis waarvan 1 week op de IC aan de beademing. Ik merk dat niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn ‘geest’ heel veel tijd nodig hebben om te herstellen. En dat is zeer moeilijk te accepteren.
Volgens de arts kon dit wel een jaar duren, misschien nog wel langer (logisch ook als je na een ongecompliceerde bevalling em zwangerschap al 9 Maanden nodig hebt)
Het is gewoon heftig wat er allemaal gebeurt met je lijf! Goed dat je hier over geschreven hebt.
Een super artikel! Ik herken mezelf er bijna volledig in! Op een paar dingen na beschrijf je precies hoe ik er ook over denk! Ik heb nog twee maandjes en dan is de kleine alweer 9 maandjes.. Ben erg benieuwd welke veranderingen er de komende twee maanden gaan plaatsvinden!