Van modewereld naar normale wereld

Laatst waren we een weekendje naar Landal en daar zijn we ook heerlijk gaan zwemmen met zijn allen. Terwijl Raymond met Skyler een kleedhokje in ging, nam ik met Maddox een kleedkamer. Een algemene kleedkamer, omdat ze daar een goede verschoonruimte hadden waar ik de ruimte had. Ik zorgde dat Maddox zijn zwemluier- en broekje aan kreeg en maakte daarna mezelf klaar. Ik kleedde me om zonder enige moeite met andere mensen erbij. Die precies hetzelfde deden als ik zonder aandacht te hebben voor anderen. Ik stapte met mijn bikini het zwembad binnen zonder schaamte en ik maakte me geen seconde druk om mijn buik, mijn bovenbenen, mijn armen. Lichaamsdelen die ik lange tijd, zeg maar gerust jarenlang, gehaat heb. Waar ik niet naar kon kijken, die ik altijd vergeleek met anderen. Op dat moment besefte ik me twee dingen; ten eerste voelde ik een soort rust over me heen vallen omdat het me niets meer deed en ten tweede besefte ik me dat ik jarenlang dit soort dingen over mezelf gedacht heb door de wereld waar ik in zat. De modewereld. De blogwereld vol met fashionista’s die hun outfits online wilde delen. En wat ik ook zo graag wilde doen, maar wat niet altijd in goede aarde viel bij anderen en waar ik me veel te veel door liet leiden. In dat zwembad bevond ik me opeens in de echte wereld, die ik lange tijd niet helemaal gezien heb.

Ben ik te dik?

Van de week kwam er een reactie binnen op mijn shoplog van mijn ‘grote vriendin’. Iemand die geen onbekende voor me is. Of eigenlijk wel; ik ken haar niet, maar ze weet regelmatig reacties achter te laten in de trant van ‘je bent dik’, ‘je bent lelijk’, ‘je lijkt op een oma’. Op de foto met Anouk samen, op outfitfoto’s, op shoplogs. Ze is niet de enige, kan ik je vertellen. Het is 90% minder dan op Styleguide, maar toch zijn er mensen die niet veel beters te doen hebben dan anderen afzeiken op internet. Het hoort erbij klinkt misschien een beetje gek, maar aangezien het internet geheel open is voor iedereen en ik mezelf nogal centraal stel, is het niet gek dat ik dit soort dingen op me afroep. Ik kan oprecht zeggen dat het me nu niet zoveel meer doet. Af en toe natuurlijk nog wel want ik ben ook maar een mens met gevoelens in plaats van een robot aan de andere kant van jouw scherm. Dan doet het me veel of ga ik er lekker tegenin rellen omdat ik vind dat ik het niet altijd hoef te pikken of stil voorbij moet laten gaan zonder tegengeluid. Niet altijd goed, maar ik wil het niet meer altijd zomaar laten gebeuren. Mensen mogen gerust weten wat ze teweeg brengen of andere volgers mogen gerust zien wat voor narigheid er óók speelt. Maar negen van de tien keer zucht ik even en ga ik verder met waar ik mee bezig was. Dat is een tijdlang anders geweest. Iedere comment met dit soort strekkingen deed me pijn, maakte me nog onzekerder en kon ik maar lastig van me af schudden. Nachtenlang heb ik er van wakker gelegen en keer op keer tijdens het maken van de outfitfoto’s twijfelde ik aan alles. Ben ik dan echt te dik voor het laten zien van mijn combinaties? Ben ik te dik voor de jurkjes die ik uitkies? Kleed ik me echt zo suf? Moet ik niet veel meer experimenteren? Ik kan wel zeggen dat het me steeds onzekerder maakte, dat ik me onwijs kwetsbaar voelde en dat ik keer op keer trappen kreeg die me kleiner maakte. Het zorgde er mede voor dat ik me in het afvalcircuit stortte. Dat ik toch door bleef gaan met het maken van deze foto’s is voor mij nu onbegrijpelijk. Ik was er eigenlijk gewoon te onzeker voor om zo in de spotlights te staan.

Ik was het zat

Dat ik gestopt ben met Styleguide is niet alleen omdat de koek op was en mijn interesse meer bij Mommyhood lag. Het was misschien 75% maar die andere 25% was zeker vanwege deze issues. Ik was het zat om uitgekafferd te worden, om me keer op keer weer als een pispaal online centraal te zetten en weer met buikpijn in bed te stappen omdat er mensen waren die nare reacties achter lieten. Op Styleguide ging het zelfs zo ver, dat ik dagelijks mensen aan het blokkeren was. Pure, online pesterijen. Ik heb het niet over slechts één comment die af en toe binnenkwam; ik heb het over mensen die iedere keer weer hetzelfde wisten te melden. Ik kon daar niet meer mee omgaan. Ik moest aan mezelf werken, mijn zelfvertrouwen opbouwen, en dat kon niet als er maar mensen bleven komen die me op mijn uiterlijk en mijn gewicht wisten te pakken. Ik voelde me te oud voor die onzin. Te oud om me zo te laten pakken door vreemdelingen die niks beters te doen hebben. Te volwassen om het me zo aan te laten grijpen. Die pesterijen had ik wel achter de rug, vond ik.

Ik werd opeens mooier

Een van de redenen waarom ik zo onzeker was over mijn gewicht en mijn lichaam was omdat ik in deze modeblogwereld zat. In een wereld waarin maat 36 en kleiner de standaard is. Waar meiden met een maat 40, 42 of misschien 44 buiten de boot vielen. Ik deed mijn best en veel mensen wisten dat te waarderen, maar het gebeurde regelmatig dat er mensen waren die me belachelijk maakte. Toen ik kilo’s afviel waren er twee kampen; mensen die me steeds ‘mooier en mooier’ begonnen te vinden en mensen die me nog steeds te dik vonden en niks nieuws wisten te verzinnen. Ik vond het eerste toentertijd een compliment, maar nu denk ik steeds vaker ‘huh, waarom toen opeens wel?’ De modewereld, de mensen die slanker waren en hetzelfde deden als ik waar ik mezelf continu mee vergeleek, de reacties die binnenkwamen; het was het hele pakket waardoor ik me dik en lelijk voelde en totaal geen eigenwaarde meer had. Ik wil hiermee niemand voor het hoofd stoten. Niemand die kritisch is geweest, niemand die misschien wel eens naar is geweest, niemand die wel maat 36 heeft, niemand die maat 50 heeft. Ik praat puur vanuit mijn eigen beleving en het feit dat ik al best onzeker ben aangelegd. Lastig dan, om met dit soort dingen om te gaan en dat het zo’n groot deel van je leven begint te worden.

Gespreksstof

Een tijd geleden had ik het met Debbie over dit onderwerp. Het is misschien stom om te zeggen maar de afgelopen jaren is dit altijd gespreksstof voor ons geweest. We vonden onszelf te dik, waren altijd allebei bezig met afvallen en iedere keer als we elkaar zagen kwamen die onzekerheden weer ter sprake. Tijdens het trainen samen laatst kwamen we tot de conclusie dat het nu heel anders voelt. Dat we meer vrede hebben met ons lijf omdat we er goed voor zorgen en dat gewicht zeker niet meer het belangrijkste is. Een van de dingen die ze me wist te vertellen was dat we ons nu in een andere omgeving bevinden. We omringen ons niet meer met de size zero in de modewereld waar we nogal opvielen. We omringen ons in de normale wereld. In de normale wereld waar size zero, maar ook maat 50 rondloopt. Waar maat 36 maar ook maat 42 het straatbeeld is. Waar we mensen zien met dikke buiken en dunne buiken, dunne benen en dikke benen, armen met vet of helemaal geen armen. We zien opeens dat we helemaal niet zo opvallend zijn en dat we verdwijnen in de menigte. Er zijn opeens géén mensen meer die zich druk maken om ónze lichamen. Dus waarom wij eigenlijk wel? Waarom heb ik altijd die oogkleppen op gehad voor de echte wereld en waarom was ik alleen maar gefocust op de mensen online die me aan het beoordelen waren?

De echte wereld

Terwijl Raymond bij Landal in het water was met de kinderen, keek ik eens goed om me heen. Ik zag een vrouw met grote borsten, een vrouw met amper borsten. Ik zag een vrouw met brede heupen en een vrouw die geheel recht was. Ik zag een dikke vrouw, ik zag een dunne vrouw. We hadden een ding gemeen; we waren een weekend weg met ons gezin. We wilden zwemmen met onze kinderen omdat ons dat plezier bracht. Ze zullen allemaal weleens issues hebben gehad met hun figuur, net als ik. Ze hebben zich allemaal vast wel onzeker gevoeld en sommigen zullen zich hoogstwaarschijnlijk heel ongemakkelijk hebben gevoeld in zwemkleding. Maar we waren allemaal met onszelf bezig. We hoefden niet op de foto, we hoefden onszelf niet online te zetten om vervolgens beoordeeld te worden, we hoefden ons allemaal even niet druk te maken om ons lijf. We hoefden alleen maar plezier te maken. In de echte wereld. Bij Landal kwam niet zozeer het eerste besef; dat voelde ik vorig jaar in Turkije heel erg. Deze vakantie is voor mij dan ook een echt omslagpunt geworden waarin ik beetje bij beetje mezelf weer opbouwde. Een zomer vol met foto’s in jurkjes volgde, simpelweg omdat ik me weer een beetje goed voelde over mezelf en dit weer durfde te laten zien.

Minder onzeker

Momenteel voel ik me goed. Natuurlijk heb ik zo mijn onzekerheden en natuurlijk zorg ik dat ik zo gunstig mogelijk op de foto staan. We willen allemaal de beste versie van onszelf zijn. Maar die beste versie is in mijn hoofd gelijk aan het beeld dat ik zie in de spiegel. Die beste versie hoeft voor mij geen maat 36 meer te zijn. Die beste versie hoeft geen platte buik, ambieert geen strakke en dunne benen meer en hoeft ook niet meer het pispaaltje te zijn van mensen online die even niks te doen hebben. Daar pas ik voor en daar bescherm ik mezelf voor. Ik ben moeder, for God’s sake. Er zijn twee dingen die me uit de onzekerheid hebben getrokken; mijn kinderen die mij zien als moeder en niet kijken naar het lijf dat eromheen zit. En het stoppen van mijn modeblog waarvoor ik soms vier keer per week voor de camera stond. Outfitfoto’s maken vond ik leuk; de vleeskeuring iets minder. Dat deed me niet veel goeds.

Opoe met dikke tieten

Mensen die me volgen zien dat ik af en toe nog wel outfits deel op Instagram. Ik plaats echter geen echte outfitposts meer op Mommyhood. Heel soms een kiekje in een shoplog of een weekoverzicht, maar ik maak er geen centraal ‘ik roep alle shit op me af dus kijk naar mijn figuur’-artikel meer van. Alhoewel ik mezelf natuurlijk nu op Mommyhood nog behoorlijk in de spotlights zet, waar mensen ook weer wat van vinden. Maar het is beter te handelen, nu het zelfbeeld weer een beetje op orde is en het niet constant meer om mijn figuur gaat. Die tijd laat ik daarom achter me. Ik heb wel wat beters te doen. Shinen in een jurk waarin ik dikke tieten krijg en op een opoe lijk, bijvoorbeeld. Dat bevalt me namelijk uitstekend.