We zijn er al eens geweest, New York. Toen nog zonder kinderen. En het was fantastisch. Alles groot, druk en snel. We liepen van highlight naar highlight, alsof we een checklist afwerkten. Uitzichten, wolkenkrabbers, een museum hier, een rooftop daar. Helemaal zoals het ‘hoort’ bij een eerste keer.
Maar eerlijk? Ik miste iets. We waren voortdurend onderweg, zonder tijd om echt ergens te blijven hangen. Om gewoon te kijken hoe het leven daar nou écht gaat. We zaten in een soort toeristische achtbaan. Leuk hoor, maar achteraf had ik het liever anders gedaan.
En nu denk ik steeds vaker: hoe mooi zou het zijn om terug te gaan? Maar dan met de jongens. Ze zijn nu 11 en 8 en (volgens mij) de leeftijd waarop je ze iets van de wereld kunt laten zien, zonder om de tien meter te horen: ‘ik ben moe’ of ‘wanneer zijn we er?’ (Tenminste… dat hoop ik.)
Ik wil ze New York laten ervaren op een andere manier. Geen race langs bezienswaardigheden, maar gewoon: slenteren. Ontdekken wat er op ons pad komt. Misschien lopen we langs een pleintje waar kinderen basketballen en willen zij meedoen. Helemaal goed. Dan zitten wij even op een bankje, koffie in de hand. Kijken, luisteren, niks moeten.
Misschien pakken we een basketbalwedstrijd mee. Of verdwalen we ergens in Brooklyn en belanden in een klein zaakje met de beste bagels ooit. Het hoeft allemaal niet van tevoren vast te staan. Geen planning, geen haast. Gewoon samen zijn, in een stad die leeft en ademt en die ons ongetwijfeld gaat verrassen.
Dat we die eerste keer de highlights hebben gezien, is mooi. Daar heb ik geen spijt van. Maar nu wil ik vooral ervaren. Gewoon er zijn. En ik denk dat New York met de jongens ons dat kan geven.
De laatste tijd betrap ik mezelf erop dat ik steeds vaker zit te scrollen. Niet omdat we nu meteen moeten gaan, maar gewoon om te zien dat het kán. Dat we op een dag zomaar kunnen besluiten: we gaan. Koffers pakken, sneakers aan en op pad.
Voor nu blijft het nog even een plan. Maar ooit gaan we. En dan niet voor de highlights, maar voor de tussenmomenten. De speeltuinen, de straatmuzikanten, de gekke koffietentjes. Die ene middag dat we een uur blijven hangen op een stoepje, gewoon omdat het daar goed voelt.
Dat lijkt me de perfecte citytrip. Een droom, met de kinderen. En ik hoop dat dat niet al te lang meer gaat duren.
