Mijn haat/liefdeverhouding met sporten

Zojuist zat ik in de auto, onderweg van de sportschool naar huis. Ik heb heerlijk een uurtje gesport en vooral het woord heerlijk betekende op dat moment veel voor me. Ik heb namelijk een absolute haat/liefdeverhouding met sporten en ben absoluut niet zo’n persoon die sporten in haar systeem heeft zitten. Van kinds af aan eigenlijk al niet. Ik had een gruwelijke hekel aan gym, vond alle lessen vreselijk en soms zelfs eng, werd altijd als laatste gekozen tijdens teamspellen, verzon continu smoesjes om iets niet te hoeven doen en ben door mijn ouders (thank god) ook niet op een sport gezet ‘omdat dat moest’. Ik had er niks mee en juist door de gymlessen op school kreeg ik er een afkeer tegen. Sporten is stom. En met die mindset zit ik nu nog steeds een beetje.

Donateur vs fanatieke sporter

Ik ben iemand die al jaren staat ingeschreven bij de sportschool en regelmatig periodes kent dat ik alleen maar een donateur ben. Ik betaal iedere maand netjes de rekening, maar er zijn weken dat ik niet eens in de buurt van de sportschool kom. Nou ja, wel in de buurt; de kinderboerderij zit aan de overkant en daar ben ik soms met de kinderen. Maar de drempel over, de trap op en daadwerkelijk sporten blijft altijd een dingetje. Ik kan de knop omzetten en heel fanatiek beginnen, zoals ik jaren geleden deed toen ik nog sportte bij Basic Fit. Het zat aan de overkant van ons huis en een paar keer per week ging ik een uurtje fanatiek aan de slag. Ook wel met pauzes, maar al met al had ik de flow te pakken. Ook afgelopen jaar was dit het geval. Inmiddels sport ik bij een sportschool in Aalsmeer en daar ben ik al lid van sinds we hier wonen. Er zijn periodes dat ik maandenlang twee keer per week ga, er zijn momenten dat ik een tikkeltje obsessief word en drie keer per week wil en er zijn weken dat ik het niet kan opbrengen om te gaan sporten. Eind vorig jaar vanwege de energie die de afronding van de studie me kostte, maar ook wel gewoon omdat ik geen zin had. Of heb. Ik ken mezelf goed genoeg en weet dat ik in een lekkere flow moet blijven; niet te vaak, niet te weinig en zeker niet een keer overslaan. Zolang ik een vaste routine hanteer, komt dat wel goed. Maar ik ken mezelf ook goed genoeg om te weten dat sporten geen prioriteit heeft in mijn leven. Ik zou het graag willen, maar het blijft altijd wel een moetje. Ook al komt daar het laatste jaar wel verandering in.

Calorieën verbranden

Het sporten zie ik steeds vaker los van de gymlessen van vroeger. Het is niet eng, ik word niet beoordeeld, ik hoef me niet te bewijzen en ik hoef niet met buikpijn van de zenuwen te wachten tot de leraar me vertelt wat we nu weer gaan doen. Ik probeer sporten ook vaker los te zien van afvallen, en dat blijft voor mij nog wel een ding. Ik zie sporten nog steeds als ‘calorieën’ verbranden en bij slanke mensen denk ik nog steeds ‘goh, als ik jouw figuur had zou ik hier echt niet staan.’ Heel stom eigenlijk, want ik heb vorig jaar gemerkt dat sporten veel meer is. Het is een moment voor mezelf, ik kan even lekker mijn ei kwijt, ik voel me daarna goed, ik voel me lichamelijk beter en dit alles is weer van invloed op de rest van mijn dagen. En natuurlijk is het ook van invloed op mijn figuur; ik kom al aan als ik bij wijze van spreken naar chocola kijk en dan is het fijn dat ik een paar keer in de week lekker fanatiek bezig ben om het een beetje in balans te houden. Toch blijft de drempel voor mij hoog en ook al weet ik dat het veel goeds voor me doet; het zal nooit helemaal een hobby van me worden.

Vallen en weer opstaan

Toen ik laatst liet zien dat ik weer twee keer per week aan het sporten ben en ook mijn stappen bijhoud via mijn Fitbit, kreeg ik een nare reactie op de site die nog steeds een beetje door mijn hoofd spookt. Over het feit dat ik zo wispelturig ben, me weer vol overgave in iets stort en daarna vast weer afhaak. Zoals al jaren het geval is. En ondanks dat ‘ie naar is, zit daar een kern van waarheid in. Maar ja, ik ben ook maar een mens. Ik begin hoopvol en net als het goed begint te gaan, haak ik af. Of anders gezegd: er moest even iets anders prioriteit krijgen in mijn leven. Nu de energie weer is aangetrokken, doe ik weer een poging. En misschien over een paar maanden weer, en weer, en weer. Want zolang het geen hobby of favoriete bezigheid is, zul je jezelf moeten blijven pushen. Steeds weer vallen en opstaan, jezelf steeds weer herpakken en steeds weer tot de conclusie komen dat het allemaal wel meevalt en dat het uiteindelijk voor dat fijne gevoel zorgt. Maar die vroegere gymlessen en het fanatieke diëten met het sporten heeft mijn sportmindset wel aangetast. Langzaamaan komt daar verandering in. Zaterdag sta ik gewoon weer in de sportschool, met een beetje tegenzin maar uiteindelijk met weer een voldaan gevoel. En zo doen we het iedere week weer. Tot de haat/liefdeverhouding misschien een klein beetje gaat wankelen en ik daadwerkelijk blij word als ik ’s ochtends wakker word en ik weer mag sporten. Tot die tijd is het in de agenda zetten, me vasthouden aan de dagen die ik inplan en daarna weer trots op mezelf zijn dat ik het toch maar gedaan heb. Het is uiteindelijk niets meer dan een uurtje bewegen en zweten. Jammer dat mijn hoofd daar soms anders over denkt.