‘Mama, Skyler thuis spelen?’

Het is ongeveer een jaar geleden dat ik Skyler ging ophalen van de crèche en ik hem alleen in een hoekje buiten zag spelen. Terwijl alle andere kinderen aan de voorkant van het gebouw met elkaar in het zand aan het spelen waren en anderen weer op een fiets zaten om samen rond te crossen, trof ik Skyler op die andere plek. Enerzijds vond ik dat helemaal niet leuk en kreeg ik er een naar gevoel van. Waarom zit ‘ie daar alleen? Vindt hij het niet leuk daar? Kan hij wel goed opschieten met andere kinderen? Moest ik er iets van zeggen? Ik kan niet ontkennen dat ik er verdrietig van werd om mijn kindje zo alleen te zien. Maar anderzijds snapte ik het heel erg goed. Het was namelijk net alsof ik mezelf zag.

Ik ben heel erg op mezelf en besteed graag tijd alleen. Dat was vroeger niet veel anders. Ik had een paar vriendinnetjes, maar veel liever speelde ik alleen met mijn eigen spullen. Ik ging niet vaak bij vriendjes spelen na schooltijd en dat veranderde niet toen ik naar de middelbare school vertrok. Het liefst stond ik alles vanaf de zijlijn te bekijken. Ik had heel erg veel behoefte aan mijn eigen ruimte. Nog steeds. Het meest gelukkig word ik van een lege agenda waardoor ik alle tijd van de wereld heb voor mijn eigen ding. Ik loop de deur niet plat bij vrienden en krijg het heel benauwd als mensen zich opdringen. De mensen om me heen begrijpen dat en daardoor heb ik nu prachtige vriendschappen. Een handje vol, maar voor mij is dat veel waardevoller dan wat losse kennissen. Maar er zijn ook veel mensen die het maar gek vinden. Hoezo, alleen? Samen is toch veel leuker? Een feestje is toch gezellig? Wat moet je nu de hele dag thuis? Als je Shirley opzoekt in het woordenboek kom je dan ook het begrip introversie tegen. Nu wil ik niet gelijk een etiket op mijn eigen kind plakken, maar ik vind het wel bijzonder om mijn eigen trekjes bij mijn kind terug te zien. Want nee, ik vond het niet zo leuk om hem alleen te zien spelen, maar ik weet zelf hoe heerlijk het is om je af te zonderen. Precies wat Skyler op dat moment deed.

Skyler is in de fase aangekomen dat ‘ie onwijs goed zelf kan spelen. Ik hoef hem niet meer de hele dag te entertainen en dat is heel fijn voor een moeder die toch ook wel erg gehecht is aan haar eigen ding. Haar eigen ruimte. En terwijl ik bezig ben met een artikel of een mailtje, hoor ik mijn kind opgaan in zijn eigen verhaal. Hij bouwt autobanen, stapelt blokken, speelt met zijn houten treinset en creëert zo een eigen wereld. Hij staat net als ik graag aan de zijlijn, wil eerst lang observeren voordat ‘ie zich ergens op zijn gemak voelt en vindt veel dingen in het begin eng of spannend. Hij wijkt dan ook geen moment van mijn zijde als we ergens zijn. We waren vorige week bij een evenement waar we op een gegeven moment appeltaart konden eten. Terwijl daar leeftijdsgenootjes rond renden op het plein, zat Skyler naast mij. Hij keek naar een kind maar vond het toch allemaal wel spannend. Na tien minuten besloot hij dat hij mee wilde doen en ging hij er naartoe. Vanaf dat moment was het ook gewoon goed. Als we naar een krijspaleis gaan, blijft Skyler eerst dicht bij mij, kijkt hij de kat uit de boom en gaat daarna langzaam op onderzoek uit. Maar als het te druk is? Dan heeft hij het snel gehad –mama ook- en vertrekken we weer naar huis. Om daar in alle rust verder te spelen. Het slechte slapen en de hyperactieve trekjes heeft hij van Raymond. Maar voor de rest kunnen we dit stukje wel afsluiten met ‘typisch een kind van zijn moeder.’

Toch vind ik het ook heel erg prettig om hem met zijn vriendinnetje te zien als ik hem ophaal van de crèche. Dat ze verstoppertje aan het spelen zijn, een kasteel bouwen of samen naast de leidster zitten en een boek lezen. Want hoe goed ik hem ook begrijp; hem spelend met een ander aantreffen zorgt voor een fijner gevoel. Alsof dat meer zo hoort. Alsof dat gelijk een kenmerk is om te zien dat je kindje het naar zijn zin heeft. We leven immers in een extraverte wereld waar dat meer de standaard is. En dat is best gek want ikzelf ben meer gelukkig als ik alleen thuis ben dan wanneer ik moet socializen met een grote groep mensen. Net als ik is Skyler graag alleen of met één iemand anders. Ik ben benieuwd hoe hij hierin gaat groeien. Of het slechts een fase is of dat hij echt de introverte kant op gaat. Kinderen tot drie zijn nog niet zo heel erg bezig met samen spelen. Het is vooral alleen of naast elkaar. Wie weet gaat hij een heel andere richting op en is Skyler op een gegeven moment iemand met veel mensen om zich heen. Ik vind het heel interessant om deze ontwikkeling van zo dichtbij mee te mogen maken.

Laatst was er een buitenspeelmiddag georganiseerd. In onze wijk waren drie velden omgetoverd tot walhalla voor de kinderen. Een brandweerauto waar je in mocht, springkussens, mogelijkheden om geschminkt te worden, knutselclubjes, voetbalteams, touwtrekken, noem het maar op. Skyler en ik keken er naar. Voor mij zijn dit soort dingen de horror. Ik vind de drukte niet fijn, al die verplichte praatjes met mensen die je eigenlijk helemaal niet kent, rennende kinderen, schreeuwers, gillende sirenes en teveel activiteiten zodat je het overzicht kwijt raakt. We hebben daar even staan kijken en de boel geobserveerd. Ik heb Skyler de kans gegeven om alles vanaf een afstandje te bekijken en zijn keuze te maken. Echter liet Skyler mijn hand niet los en keek me ietwat vragend aan. ‘Mama, niet tatoe-auto. Skyler thuis spelen?’ Ik tilde hem op, gaf hem een dikke kus en samen liepen we naar huis. Ik zette een emmer water in de tuin, kleedde mijn kind uit tot zijn romper en hij heeft zich een uur lang vermaakt. In zijn eentje, in zijn eigen wereld, dolgelukkig. En ik keek er naar en genoot. Alleen. Vanaf de zijlijn.

Alleen zijn is zo gek nog niet.