Toen ik begon met Mommyhood besloot ik al snel dat ik niet alleen de mooie kanten wilde belichten. Ik wilde schrijven over álles. Helemaal na de geboorte van Skyler wist ik dat eerlijkheid de boventoon moest voeren. Na ongeveer een jaar hield ik een enquête en las ik dat sommige mensen me ietwat negatief vonden overkomen. Ik heb dat toen aangekaart in een artikel en vertelt dat ik vooral eerlijk wil zijn. Dat ook de negatieve dingen, de moeilijke kanten of de minst mooie situaties een plekje verdienden. Ik wilde het echte leven laten zien. Met de vreselijke uren, maar ook met die dagen die belachelijk mooi zijn dat je wel kan janken. Zo ben ik nu nog steeds aan het schrijven. Echter hou ik het woordje negativiteit in mijn achterhoofd. Ik wil namelijk niet als een loedermoeder overkomen die haar kind verschrikkelijk vindt. Skyler is het allermooiste wat me ooit is overkomen en dat is absoluut het belangrijkste. Ik probeer dan ook de meest leuke, positieve en grappige dingen online te zetten. Maar die slapeloze nachten? Terrorbuien? Het niet willen eten? Dat maakt mijn platform realistisch en vind ik het delen waard. Het is namelijk écht een weerspiegeling van mijn leven. Met ups en downs. Met leuke en iets minder leuke momenten.
Op Linda.Nieuws stuitte ik op dit artikel. Drie moeders zijn een website gestart met als titel Loedermoeder. Niks ten nadele over deze moeders; het zijn alle drie leuke personen die ik regelmatig tegenkom op een event en waar ik gezellig mee kan babbelen. Maar wat me tegen staat zijn de kampen die nu heel erg worden opgericht.
Aan de ene kant hebben we de ‘perfecte moeder’; met opgeruimde huizen, altijd het perfect geföhnde haar, de sportfreak die drie keer per week kan en gaat hardlopen, die alles bij EkoPlaza koopt, die zelf de hapjes klaarmaakt van eigen geteelde groenten en fruit en keurig in hun knap gestreken mantelpakje op het werk komen zonder enige vorm van oververmoeidheid. Want ja, kinderen zijn het einde, er gaat nooit iets fout en het gaat allemaal van een leien dakje. O ja, er wordt ’s avonds ook regelmatig een feestje meegepakt want natuurlijk slapen de kinderen dan allang en regelt de oppas de rest.
Aan de andere kant hebben we team loedermoeders. En die schreeuwen het hardst. Want opgeruimde huizen? Dat kán helemaal niet. Biologisch eten? We trekken gewoon een potje open. Hardlopen? Wat is dat? Het moederschap? Zo F-ing zwaar. Wijn? Iedere dag hoognodig. Drie keer per week vet eten op tafel? Meer regel dan uitzondering. Kinderen zijn leuk. VOOR ACHTER HET BEHANG. Het moederschap is zwaar, alles is zuchten en oh, ik heb geen vrije tijd meer.
Maar waar is kamp drie? De ‘ik doe mijn best’-moeder? De moeders die misschien werk en gezin combineren? De moeders die thuiswerken en alle ballen hoog proberen te houden, de moeders die niet werken maar wel de boel thuis gewoon op orde hebben? Moeders die ’s avonds het huis schoonmaken als de kids op bed liggen? De moeders die niet verslonsd op de bank liggen maar zich leuk kleden voor hun partner? De moeders die zowel biologisch koken als kleffe poffertjes van AH voorschotelen? Liegen die allemaal? Zijn die mensen niet eerlijk? Al die mensen die het heus weleens lastig vinden, maar die dit bespreken tijdens een avond uit met hun vriendinnen in plaats van het wereldwijde web. Zijn dat loedermoeders of perfect moms? Het zijn gewoon moeders. Zoals 99% van alle moeders op de wereld. De moeders die eerlijk zijn, maar het ook een beetje leuk houden. De moeders die ontiegelijk veel van hun kind houden, maar ook van zichzelf. De moeders die graag alleen willen zijn maar net zo graag hun dagen spenderen met hun kroost. De moeders die het in balans proberen te houden. Die alleen maar hun best doen. Met vallen en opstaan.
Het lijkt een trend te worden om zo hard mogelijk van de daken te schreeuwen dat het moederschap zo ontzettend zwaar is, en daarbij zo negatief mogelijk te zijn omdat dat hip is en als grappig wordt bestempeld. Dat het allemaal draait om eerlijkheid en taboes doorbreken. Begrijp me niet verkeerd; ik vind eerlijkheid heel erg belangrijk en fijn op blogs en een grapje kan ook echt geen kwaad. Maar continu roepen dat het moederschap zo vreselijk is en je kind zo vervelend? Daar moeten we echt mee oppassen. Je kan ook overdrijven. Ik sluit me graag aan bij kamp drie. Ik doe mijn best. In ieder geval om het hier op de site gezellig te houden. Met soms wat gezeur, maar bovenal veel genieten en gezellige momenten. Heel veel genieten. Gelukkig voert dat na 2.5 jaar nog steeds de boventoon. Hoe moe ik ook ben.
Echt hè! Ik had het hier laatst ook met mijn vriendinnen over (allen moeders met kinderen tussen de 0 – 4). Wij doopten ons de ‘doe maar lekker normaal’-moeder. Ik loop graag hard, maar zit ook eens per week aan de snacks. Ik stofzuig niet dagelijks, maar gewoon twee keer per week en dat is (zonder huisdieren) dikke prima. No shame. Moederschap is soms moeilijk, soms makkelijk, maar vooral gewoon lekker moeder zijn, daar ‘hoeven’ we toch niet zoveel van te vinden? Dus goed stuk Shir, ik ben ook in jouw kamp 🙂
Wat een goed artikel, je hebt het precies verwoord hoe ik het voel. Ik begin me steeds meer te storen aan al die moeders die alleen maar klagen en ‘stoer doen’ dat zij niet perfect zijn en het moederschap ZO zwaar is. Want zo komt het inderdaad over, alsof het trendy is om een ‘loedermoeder’ te zijn. Ik hoor ook absoluut in kamp 3. Mijn huis is eeeeecht niet altijd perfect maar ik begin de ochtend wel altijd fris en schoon ;p! Ik sport, ik eet gezond maar ook wij zetten de frituurpan wel eens aan en ik hang regelmatig met een bak chips op de bank. Ik maak de meeste hapjes voor Flynn zelf maar ik heb ook altijd een paar Olvarit potjes in de voorraadkast staan voor als ik weer eens vergeten ben een hapje uit de diepvries te halen. Ik vind alles prima, laat iedereen het lekker zelf weten maar soms stuit het me toch tegen de borst als er zo negatief gedaan wordt. Het moederschap is ZO mooi!
Ik sluit me aan bij jouw kamp! Realistisch, eerlijk maar ook gewoon genieten en gewoon maar proberen wat werkt!
Vind ik een heel goed artikel… We doen ons best! Zo is het :-)))
Wat een mooi stukje Shirley, maar vooral héél erg herkenbaar en dat waardeer ik ook heel erg aan jouw site; herkenbaarheid en eerlijkheid! Zowel de leuke dingen, als de minder leuke dingen welke je tegenkomt tijdens het moederschap! Want het moederschap is echt niet alleen maar leuk of niet leuk! Het is zoveel meer..
Ik lees steeds vaker over de loedermoeders en ja, ook wij eten wel eens 2 keer per week vet eten of kan ik ze wel eens achter het behang plakken, maar zoals zij het beschrijven? No way!!
Een perfect mom ben ik ook zeker niet en wil (en kan) dit ook absoluut niet zijn, ondanks dat ik fulltime thuis voor de kindjes zorg. Oké er zijn echt wel eens dagen dat alles op rolletjes loopt, maar perfect? Nee hoor en dat verwachten mijn kids ook helemaal niet van me! Zolang je maar de balans vind!
Ik behoor absoluut tot jouw kamp, “de ik doe mijn best moeder”!
Zo en nu weer aan de poets, het is hoognodig 😉
En zo is het. We doen allemaal ons best, of dat nou de moeder is met een fulltime baan, een parttime job, een mams die thuis werkt of degene die zich helemaal stort op het moederschap. Waarom moeten we daar allemaal iets van vinden? Dat is toch iemands eigen keuze? Er is geen handleiding die zegt dat je vaker moet stofzuigen, er wel erg vaak oppas is, je wel eens van je luie reet af kunt komen om te gaan sporten, of dat je kinderen teveel voor de televisie hangen. Live and let live is een heel mooi advies. En houd inderdaad in je achterhoofd dat iedereen zijn beste doet, al is het misschien niet altijd jouw keuze.
Ik denk dat het vooral sarcastisch bedoelt is en het niet al te serieus genomen moet worden. Zeker de ‘loedermoeder’ blogs worden volgens mij met een dikke vette knipoog geschreven.
Auteur
Ik hou absoluut van een sarcastische noot op zijn tijd en maak mezelf er vaak schuldig aan. Maar heb je het artikel op Linda gelezen? Vooral ‘Want dat perfecte gedoe op social media – waar moeders in hun hardlooppakkie met hun perfect gestijlde kleuter en een verse bos bloemen in hun hand door de zonnige straten van Amsterdam lopen, is verre van de werkelijkheid’ en ‘Maar waarom zou je op een blog toegeven dat je je kinderen pizza, poffertjes en patat hebt gevoerd. In één week. “Omdat iedereen het doet!” ‘ en ‘Loedermoeders zijn we, allemaal.’ 🙂 Misschien moeten wij, de ‘bloggers’ bepaalde dingen ook nuanceren. Ik ben vóór een dikke knipoog, I love it, maar het gaat soms wel een beetje ver. En veel te lang door. In mijn ogen 🙂
Klopt, je moet het echt met een flinke korrel zout nemen hoor, want zeg nou eerlijk, de moeders uit kamp 1… die bestaan toch helemaal niet?
We zitten allemaal in kamp 3 hoor 😉 want in kamp drie zitten de “real-life-loedermoeders”.
Auteur
Real-life-moeders. Laat het loeder maar weg 🙂
Oh hoe vaak ik het hier wel niet met vriendinnen/mede-moeders over heb! Precies wat jij zegt, het is alles of niets. Iedereen heeft zo z’n “loedermoeder”momenten, ook die pinterestperfectgezinnen. Ik denk dat je kamp 3 snel vol hebt 😉
Ik zit ook in jouw kamp. Had het niet beter kunnen verwoorden. Met een kinderfeestje haal ik alles uit de kast en de traktatie maak ik me lekker makkelijk vanaf. Vriendinnen hebben dat vaak net andersom; een likje loeder, een plukje perfect 😉
Ik heb vandaag een blog geschreven over dat de term loedermoeder mij zo irriteeert en werd door een medeblogster op deze blog gewezen. Ik ben het 100 procent met je eens!
Wat ik me af en toe afvraag (ook na facebookposts van verder hele goede vriendinnen): eenmaal iets online wordt gegooid, gaat het er niet zomaar af. We mogen ervanuit gaan dat onze kinderen die dingen later ook lezen. En zelfs al zouden ze tegen dan oud genoeg zijn om sarcasme te appreciëren… mij zou het toch serieus tegen staan en het beeld van mijn mama een beetje omver halen mocht ik lezen dat ze snakte naar een fles wijn om te vieren dat ze ons weer een week overleefd had (of zoiets). Ik bedoel: een perfect geschetst plaatje, daar prik je dan wel doorheen omdat je de andere kant écht hebt meegemaakt, maar zo’n mega dosis sarccasme, daar ga je je toch onzeker van voelen?
Ik vind jouw posts erg fijn omdat ze zo duidelijk wel bedoeld zijn voor publiek, maar niet per se om grappig/leuk/… gevonden te worden. Ik denk dat Skyler dit later gewoon zal kunnen lezen als een soort gedocumenteerd fotoalbum, zonder te moeten graven naar je werkelijke bedoelingen. Mocht mijn mama geblogd hebben, dan zou het deze toon en stijl zijn die ik als eerlijk zou ervaren. Bovendien: een gezonde dosis spot hoeft dat gevoel van ‘dat is nu mijn mama zie’ niet in de weg te staan (ik denk bijvoorbeeld aan de milde zelfspot van Mme Zsazsa). Je kan heus karakter tonen zonder door te hoeven slaan, denk ik dan…