Je lijkt steeds meer op mij…

Skyler en ik lijken ontzettend veel op elkaar. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua innerlijk komen er steeds meer karaktertrekjes boven drijven die me erg aan mezelf doen denken. Best interessant, om te zien hoe dit zich ontwikkelt. Ik ben dan ook benieuwd hoe dit met Maddox gaat vormen en of ik dan mezelf, of toch meer Raymond ga zien. Ik denk zelf dat laatste, maar de tijd zal het uitwijzen. Skyler is in ieder geval precies zijn moeder en wel hierom;

Nieuwe dingen zijn heel spannend. Zowel Skyler als ik vinden het heel spannend om aan nieuwe dingen te beginnen, kunnen best lang wachten met een keuze maken en moeten vervolgens lang aan een situatie wennen.

In het middelpunt staan is niet onze hobby. Toen ik van de juf hoorde dat Skyler niet op de verjaardagsstoel wilde tijdens zijn verjaardag en ook niet altijd iets wil zeggen in de kring, leek het net alsof ik ze over mezelf hoorde. Ook ik vind het vreselijk om in de belangstelling te staan en dat alle blikken op mij gericht zijn. Toch best gek voor iemand met een blog, haha. Ik moet er ook maar niet teveel bij stil staan hoeveel mensen mijn verhalen lezen.

Ik probeer al een tijdje te stoppen en dat gaat de laatste maanden best aardig, maar Skyler heeft er ook een handje van; nagels bijten en pulken aan velletjes. In dat opzicht ben ik absoluut geen goed voorbeeld geweest.

In het begin kunnen veel dingen eng zijn. Springen in het water? No way dat ik dat deed toen ik klein was. Nog steeds vind ik het niet prettig. Fietsen zonder zijwielen? Ik was best oud voordat ik dat goed onder de knie had. Klimmen tijdens gym? Volgens mij kan ik het nu nog niet, haha. Ik merk dat Skyler dezelfde angsten kent en terwijl Raymond al snel denkt ‘kom op!’ heb ik zoiets van ‘ja, maar ik vond het ook eng!’

Skyler heeft vrienden op school en speelt eigenlijk altijd samen in de klas, maar ik merk dat hij thuis toch wel graag op zichzelf is en veel waarde hecht aan eigen ruimte. Hij vindt het heerlijk om te spelen als Maddox naar bed gaat, gaat maar al te graag eerder naar beneden om nog even de tijd voor zichzelf te hebben en trekt zich regelmatig terug met zijn iPad en koptelefoon. Echt heel erg herkenbaar. Tijd alleen is fijn en soms heel erg nodig.

Ik ben heel perfectionistisch en kan heel gefrustreerd raken als het even niet gaat zoals ik wel. Skyler is precies hetzelfde. Hij kan boos op zichzelf worden als hij na veel concentratie toch buiten de lijntjes kleurt en raakt ook een beetje gefrustreerd als het hem niet lukt om een puzzel te maken.

Skyler is héél verdrietig als er iemand boos op hem is, helemaal als ik of Raymond dat is. Hij kan echt heel erg van slag zijn en vraagt dan de hele dag of we nog vrienden zijn. Ik herken dit heel erg van mezelf. Ik kan erg uit mijn doen zijn als een dierbare iets tegen me heeft of als ik bijvoorbeeld een ruzietje heb met Raymond en hij de volgende ochtend naar zijn werk gaat en ik de rest van de dag niks van hem hoor. Vriendjes wil ik zijn!

Vroeger leek Skyler heel erg op Raymond qua innerlijk maar hij is nu niet alleen een kopietje van mij qua uiterlijk, maar ook qua karakter. Mooi om te zien. Misschien dat ik hem daarom ook zo goed aanvoel en precies weet wat te zeggen en wat te doen in bepaalde situaties. Tijdens het 10-minutengesprek op school leek het net alsof ik over mezelf in het verleden sprak, haha.

Hoe is dat bij jullie?