Voordat ik een kindje had was het me nog nooit echt opgevallen, maar nu ik zelf moeder ben zie ik het wel heel erg vaak om me heen; na twee jaar kiezen veel ouders toch wel voor een tweede kindje. Een leeftijdsverschil van twee jaar lijkt de norm te zijn. Vrouwen die tegelijk met mij zwanger waren en weer zwanger of zelfs bevallen zijn, vrouwen die láter dan mij zwanger waren en nu al een tweede op komst hebben. Ik vind het eigenlijk niet gek dat ik regelmatig de vraag krijg waar die tweede nu blijft. Het lijkt bijna zo te ‘horen’.
Voordat wij Skyler kregen hadden we daar niet echt een mening over. We wilden graag twee kindjes maar hoe en wat zouden we later wel zien. Natuurlijk dacht ik soms na en vond ik twee jaar op dat moment aantrekkelijk. Maar toen Skyler anderhalf was, moesten we er nog niet aan denken om opnieuw te gaan voor een volgend kindje. Raymond misschien nog wel, maar ik absoluut niet. Ik was als de dood om weer zwanger te raken en zag mezelf absoluut niet met twee kids. Ik denk dat dat grotendeels komt door de slapeloze nachten. Het is gewoon heel erg moeilijk en het valt me ontzettend zwaar. Het slapen is wéér rommelig ondanks de visoliecapsules en ik kan me gewoon geen voorstelling maken van een tweede kindje erbij op dit moment. Als ik nu al een baby had gehad? Poeh, ik vind het maar knap van andere ouders. Ik geloof ook wel dat je daar in kan groeien, maar ik geloof ook dat het enorm pittig is en dat je daar als ouder zijnde toch maar genoeg energie voor moet hebben. Ik roep dan ook regelmatig ‘dat ze me kunnen opbergen’ als ik twee kinderen binnen twee jaar zou hebben.
Na Skylers geboorte heb ik verschillende stadia gekend; van ‘nooit weer!’ naar ‘wie weet, ooit’ tot ‘ja, toch wel’. De laatste maanden ben ik er wel weer heel erg mee bezig en lijkt het me ontzettend leuk. Het zwanger zijn en dat trappelende gevoel weer ervaren. Weer zo’n klein hummeltje, zo’n kleine baby om mee te knuffelen. Kleding in maat 50, een broertje of zusje voor Skyler. Vooral dat laatste laat mijn eierstokken opnieuw rammelen. Ik zou het fantastisch vinden om Skyler een broertje of zusje te ‘schenken’. Maar tot voor kort moest ik er niks van weten. Ik vond Skyler wel even genoeg.
Momenteel zitten we in twee wisselende fases. Het ene moment knijp ik mijn handen dicht dat ik een schat van een kind heb. Hij speelt dan lief met zijn auto’s terwijl ik lekker aan het werk ben. We hebben het gezellig en dan ben ik blij dat die babytijd voorbij is en ik mijn leven weer een beetje op orde heb. Het andere moment komt die dramatische peuterpuberteit om de hoek kijken, vallen we van de ene in de andere driftbui, is alles maar ‘van nij!’ en vind ik het allemaal doodvermoeiend. Gelukkig overheersen de fantastische en gezellige dagen, maar die terrorbuien komen ook steeds vaker aan bod. Op zo’n moment ben ik blij dat ik alleen de zorg over Skyler heb en niet met een baby bezig hoef te zijn. Want hoe leuk maatje 50 ook klinkt en hoe lekker zo’n baby ook ruikt, ik ben maar al te blij als ik Skyler ’s avonds in zijn nest kan gooien en weer even een uurtje voor mezelf heb. Maar ja, op andere momenten lopen we hand in hand door het Amsterdamse Bos en zie ik er wel een ukkie bij in de kinderwagen. Ik denk dat ik altijd wel in zo’n tweestrijd blijf zitten. Skyler was geen moeilijke baby en is nu ook absoluut geen moeilijke peuter te noemen, maar ik vind alles toch wel moeilijker dan verwacht en de nachten zijn killing. Ik zal altijd een beetje ‘bang blijven’ voor een herhaling van de nachten bij een tweede. Dat ik ’s nachts rechtop zit in mijn bed met twee kids in mijn armen en de wallen tot mijn enkels zijn weggezakt. Dat ik op één of andere manier de controle niet meer heb. Ofzo.
Met mijn broertje scheel ik vier jaar. Het lijkt ontzettend veel, maar eigenlijk hadden mijn ouders het wel goed voor elkaar. Mijn broertje was net een maand oud en ik ging naar school. Zo had mijn moeder overdag eigenlijk alleen de zorg over mijn broertje. Ik heb ook altijd een goede band gehad met mijn broertje en we hebben altijd leuke dingen samen gedaan. Ik heb het nooit als negatief ervaren dat er geen twee maar vier jaar tussen ons zat. Ik weet eigenlijk niet beter. Wat er ook gebeurt en hoe het ook gaat lopen, Skyler is in ieder geval drie als een eventueel volgend kindje zich aandient. Misschien net een paar maanden drie, misschien al bijna vier. De tijd gaat het uitwijzen. De bolle buikjes om me heen maken een hoop in me los. Laten mijn eierstokken weer tot leven komen. Maar de gedachten dat Skyler op school zit en ik dan overdag maar naar één kindje hoef om te kijken, staat me eigenlijk prima aan. Norm of niet.
Vertel eens, moeders met meer kinderen: hoeveel leeftijdsverschil zit er tussen jullie kindjes? En was dit heel bewust of verliep alles een beetje anders?
Ik word zo moe van wat mensen altijd maar van je verwachten, leef en laat leven toch?!
Ik sta er echt helemaal hetzelfde in als jou, met de wisselende gedachtes en gevoelens erbij. Maar, wij hebben al voor de eerste kwam afgesproken dat er pas over een tweede gesproken word als de eerste (bijna) naar school gaat. Het lijkt me prettig om ook voor het tweede kindje volledige aandacht te hebben, en dat kan prima als de eerste op school zit! En een goede band tussen je kids is naar mijn idee niet beter of slechter door een paar jaar meer of minder ertussen. Xx
Ik vind die hele twee jaar norm zo’n onzin. Iedereen is er op een ander moment klaar voor. Daarnaar weet je ook niet hoe vlot en of het wel weer lukt. M’n zus en ik schelen 10 jaar en m’n broer en ik 15(!). Dat laatste is een beetje veel, maar de band tussen mij en m’n zus is geweldig. We zijn echt beste vriendinnen. Zelf heeft ze twee jongens waar 5 jaar tussen zit vanwege haar post partum depressie na de eerste, dus die twijfel die je hebt kan ik zeker plaatsen. Wel vanwege een andere reden maar die slapeloze nachten zijn niet mis. Ik heb net een dochtertje van drie maanden, ze slaapt dan al wel sinds een lange tijd door, maar die nachten herinner ik me echt nog. Voora de zombie mode, pff. Shirley doe waar jij gelukkig van wordt, al is het 1 kindje voor nu, over 6 jaar pas een tweede of je neemt ineens 268 cavia’s ;). Alles kan, leef en laat leven. Mensen moeten niet zon druk uitoefenen, super stom.
Ik denk er ook precies zo over! En dat komt ook mede door onze ‘moeilijke’ eerste. En dan moet het ook nog maar eens lukken een 2e. Wij vinden het ook belangrijk om de 2e volledige aandacht te kunnen geven! En dat kan veel beter als de eerste wat zelfstandig is.
Ik herken het wel wat je beschrijft… zeker met gebroken nachten. Ik heb ook respect voor mensen die de kinderen “dicht” bij elkaar hebben.
Mijn broer en ik schelen ook 4 jaar en 1 maand. En we hebben gewoon een goede band. Speelde vroeger wel minder samen, maar hadden beide onze eigen vriendjes.
Mijn eigen kinderen schelen 2 jaar en 11 maanden. Wij hebben hier bewust voor gekozen. Ik vind het prima en ze zijn nu 2 en 5 en spelen gezellig samen.
Tussen onze twee jongens zit (precies!) 2,5 jaar. Wij zouden na de oudste zijn 2e verjaardag wel eens zien… en toen had ik een positieve test 2 maanden voor zijn verjaardag. Dat was niet helemaal de planning en ik zag er ook erg tegenop; een peuter en baby straks. Maar ook al snel dacht ik, dit is ons gegeven en gaat ons echt wel lukken! Maar de hele zwangerschap heb ik verschillende gevoelens gehad, ban kunnen we dit aan tot yes ik heb er zin in.
De jongste is nu 6 maanden en de oudste 3 jaar en ja… het was pittig maar ook fijn en mooi. Ik hoor van alle ouders met 2 kinderen dat het tropenjaren zijn. Er werd ook vaak tegen mij gezegd “wat knap dat je het volhoudt” maar wat moet ik dan doen.. tegen die kleine mannetjes zeggen “zoek het maar uit?!”.
Je gaat idd door.. ik ben met 3 maanden weer gaan werken en heb wat meer koffie nodig gehad om de dag door te komen hihi. Nu met 6 maanden vinden we het al iets makkelijker worden.
We zijn gewook enorm dankbaar dat het ons gegeven is en ook trots op onszelf dat we het voornamelijk zelf doen, weinig oppas vragen van familie enz omdat voor 2 kinderen oppas vragen alweer wat lastiger is. We beseffen ons dat het tropenjaren zijn, onze tijd komt wel weer.
Er is niks mis met 4 jaar tussen 2 kinderen zoals je zelf al zegt, en ook niks mis met het bij 1 kindje houden. Mijn idee is dat je echt wel doorgaat ook al is het zwaar. Het is ons overkomen dus wij hebben niet echt bewust gekozen. Maar als je zo sterk twijfelt of je het aan kan (jij kent jezelf het beste!) dan kun je denk ik beter wachten tot je voelt dat je er klaar voor bent.
Maar ik denk dat iets meer vertrouwen in jezelf hebben dat jullie dit kunnen (want het is iets wat je samen doet hè ;)) ook best goed is!
Auteur
Ik weet zeker dat het ook wel zou lukken als het zo zou gebeuren, maar toch merk ik dat het niet onze voorkeur had. Meer zelfkennis dan vertrouwen, haha! En wat betreft met zijn tweetjes: overdag sta ik er wel echt alleen voor 🙂 vandaar dat ik praat over mezelf. Raymond is ’s ochtends vroeg weg en komt rond etenstijd binnen. Vandaar!
Oja hier ook zo’n man..
Ik denk dat je heel goed je gevoel volgt, en dat doe je super!
Ik bedoelde trouwens meer de nachten want ik gok dat je daar ook tegenop ziet 🙂
Niet teveel aantrekken van die norm! Als jij er nu nog niet klaar voor bent dan is dat zo. Geniet lekker van Skyler, wanneer je wel de behoefte hebt aan een tweede kindje, komt dat vanzelf.
Liefs
Heeft het niet met gevoel te maken? Het eerste jaar is je nieuwe rol ontdekken, alles leren, ontzwangeren. Daarna wordt het vaak rustiger en denk ik dat veel vrouwen dan pas even stil staan bij ‘wauw wat een jaar’ en ‘wauw wat ging het snel’ en ‘wauw misschien viel het allemaal wel mee’. Ik geloof niet dat er een maatschappelijke verwachting meespeelt.
Maatschappelijke norm? Die van 2.1 kind, jongen en een meisje, inderdaad met 2.5 de komst van baby2, parttime werkende moeder, vader rijdt in de station wagen en op zondag met z’n viertjes uitgebreid ontbijten bedoel je?
Nah ik kreeg er 3 in 3jr en dat was best even slikken soms. Nu baby4 onderweg, 2.5jr tussen de jongste en de baby in buik. 5jr tussen de oudste en de baby in buik. Heb er na de geboorte nog 2 fulltime in huis, en 2 op school.
Die maatschappelijke norm heb ik losgelaten, ben een gewild roddelonderwerp op het schoolplein en doe dat wat voor ons goed voelt.
Auteur
Ik heb norm dan ook tussen aanhalingstekens gezet, haha. Het zijn slechts wat hersenspinsels die ik online wilde zetten. En dingen die me opvallen. Respect voor jou, trouwens! Lekker doen waar je je goed bij voelt 🙂
zelf ben ik nu bijna 38 weken zwanger van ons tweede dochtertje. Ons oudste meisje is nu bijna 21 maandjes. Vind het super leuk weer straks een baby erbij. Wij hebben ook wel geboft met onze oudste die altijd heerlijk geslapen heeft en nog steeds 2 slaapjes op een dag doet. Ik realiseer me wel dat dit bij de tweede niet het geval hoeft te zijn. Maar dan hebben we iig geen twee nachtbrakertjes hihi. Je voelt zelf wel op een moment dat je er klaar voor bent denk ik. En uiteindelijk maakt het toch helemaal niks uit of het nou 2,3 of 4 jaar scheelt. Volg gewoon lekker je gevoel.
Ik denk dat bij veel ouders na die 1,5/2 jaar de rust weer wederkeert. Althans, dat merk ik heel erg bij mezelf en bij mensen om me heen met een dreumesje… Nu we die 1 jaar gepasseerd zijn wordt alles makkelijker, leuker en relaxter. We kennen elkaar super goed, weten wat we aan elkaar hebben en ik denk dat dat ook wel het punt is voor vele mensen die een tweede willen om “er voor te gaan”. Ik denk dat het sowieso “zwaar” is. Hoeveel leeftijdsverschil er tussen zit. Zo’n newborn baby is gewoon an sich al “veel werk” , of je nou een kind van 1, 2 of 5 rond hebt lopen! Aan de ene kant denk ik: laten we maar snel voor een tweede gaan, dan zijn we ook weer snel die babytijd uit en is dat “klaar” maar aan de andere kant herken ik wat jij schrijft: hij kan nu zo goed zelf spelen en we zijn zoveel vrijer nu dan zou een kleine baby dat weer helemaal omgooien. Maarja, het komt toch nooit uit hahaha.
Auteur
Ja, daar heb je ook zeker gelijk in! Er is voor allebei ook wel wat te zeggen 🙂
Nou bij mij zat er 1 minuut tussen haha 😉
De babytijd was héftig! Ik vind het nu (met 20 maanden) echt veel makkelijker.
Maar toch zeggen wij: niet meer!
We hebben er 2, ze kunnen vanaf het begin lekker met elkaar spelen en het is goed.
Achteraf vind ik het heel fijn dat er in een keer 2 kwamen. Dan zijn we meteen klaar (hoe cliche haha) en ik ben blij dat ik niet nog een keer door de babytijd en gebroken nachten moet gaan.
Mijn moeder heeft trouwens 4 kinderen die allemaal 1,5 tot 2 jaar onderling schelen. Poeh dat was pas heftig lijkt me 😉
Geniet nog lekker een paar dagen op Bali
Heel herkenbaar. Die nachten zijn ook iets waar ik nooit aan heb kunnen wennen. Maar ik houd mijzelf maar voor dat dit er gewoon bij hoort. Mijn zoontje is 4 en slaapt momenteel heel goed alleen nu slaapt mijn dochter van 9 mnd bar slecht. Maar goed, ook dat gaat weer over. Tussen mijn kindjes zit 3,9 jaar en daar ben ik nu achteraf ook heel blij mee. Ik kan het echt luxe vinden dat mijn dochter en ik zo veel samen kunnen zijn. En ook weer andersom want baby’s slapen best veel zodat ik dan weer tijd heb voor mijn zoon 🙂
Hi Shirley! Bij mij zit er 23maanden tussen… Dus inderdaad de beroemde twee jaar. Het geval wil dat ik net zo’n nachtbraker had als jij en exact vanaf het moment dat mijn zoontje werd geboren begon mijn dochter door te slapen. Alsof ze de bevestiging zocht dat we er waren snachts en nu hoorde ze ons met haar broertje in de weer. Tot op de dag van vandaag zijn de nachten dat we hebben doorgeslapen op een hand te tellen. En ze zijn inmiddels bijna 4 en 2. Maar het gaat hartstikke goed. We hebben om de beurt nachtdienst en gaan er dan 1 of 2 keer uit… De andere nacht mag je doorslapen zeg maar ;-). Ik heb dus ook geen gewoon geen slapers… Maar we hebben inmiddels ons energielevel weer helemaal hersteld en genieten heel erg van die twee draakjes. Het korte leeftijdsverschil zorgt ervoor dat ze elkaar als concurrent zien en dus ook stoeien en rollebollen en ruziemaken, maar vooral dat ze dezelfde dingen leuk vinden. Tv programma’s, toet toet auto’s, met kinderwagens en poppen rennen, duplo, op mama’s bed springen, ze willen het allebei en kunnen het ook allebei. Ze hebben een hoop lol!!! Het is best pittig twee kleintjes met korte nachtjes, maar ik het is oprecht vooral heel heel leuk!!
Onze oudste is nu 18 maanden en de jongste 7 weken. Dat is best pittig, maar was voor ons een bewuste keuze. Nu na 7 weken heb ik alles een beetje op de rit. De eerste weken dacht ik dat het nooit zou lukken. Nu we wat verder zijn krijg ik er meer vertrouwen in en kan ik zeggen dat ik het een volgende keer niet anders zou doen. 🙂
wat een heerlijk verfrissend verhaal! Lijken mijn hersenspinsels wel 😉 Vooral doen wat goed voelt, dat is het allerbelangrijkste want hoe je het went of keert moederschap is mooi, maar ook zwaar.
Lieve is nu 2 jaar en 2 maanden en vind het een fijne gedachte dat ze wat zelfstandiger is wanneer de tweede zich eventueel mag aandienen…het bewust meekrijgen van een broertje of zusje, meebeleven…mooi lijkt me dat! Dus voor nu, lekker genieten in Bali en je gevoel blijven volgen!
Hier schelen de kindjes 5jr en 11 maanden ideaal zin groot leeftijdsverschil de oudste konden we eerst lekker lang van genieten en had al 2zwemdipoma’s in the pocket,nooit geen spijt gehad dat we niet eerder aan een tweede zijn begonnen!En we plannen elke maand een moeder en dochter dagje uit voor de oudste !
Oeff herkenbaar zeg! Onze zoon wordt over 2 maanden 2 jaar. Ik stoei ook erg met dezelfde gevoelens. Ik ben tot 20 weken erg misselijk geweest. Alleen die gedachte maakt me al angstig. Maar dat zal over een jaar hetzelfde zijn.. Daarbij denk ik aan een vriendin die nu meer dan een jaar bezig is om zwanger te worden, wat niet wil lukken. Terwijl ze bij de eerste binnen 2 maanden zwanger was. Dit zegt natuurlijk niets over jezelf maar toch.. Je hebt een ideaal beeld in je hoofd, maar wat is ideaal?? Kort op elkaar heeft voor- en nadelen. Doe waar jij je goed bij voelt! De tijd zal het uitwijzen 😉
Zo herkenbaar. Onze oudste was amper één of de vragen begonnen binnen te druppelen, en al helemaal toen hij twee werd. Ik heb de boot altijd afgehouden. Waar ik me steeds had gezien als de mama van een groot gezin, kon ik me perfect voorstellen dat het bij dit ene kindje zou blijven. Ik heb héél lang twijfels gehad over een tweede (ben nochtans zelf de oudste van vier). En uiteindelijk, na een lang gesprek met mijn man, die wel twee kindjes voor zich zag, de knoop doorgehakt en de natuur zijn gang laten gaan – met als gedachte dat het, als het ons voor mijn 35e niet gegeven zou zijn, één kindje ook prima zou zijn. Dat gaf ons nog anderhalf jaar. Op kleine man hebben we 14 maanden moeten wachten, nu was het ineens prijs, en ben ik 15 weken ver van onze tweede. Er zal iets minder dan vier jaar tussen beide kindjes zitten. Sowieso had ik me altijd voorgenomen : er komt geen tweede voor de oudste naar school gaat (dat is bij ons in België op 2,5 jaar). En we waren er behoorlijk van ondersteboven dat het zo snel ging, ik ben nog steeds mentaal aan het aanpassen. Ik wéét dat het niet zo is, maar ik voel me toch ergens ook vaag een beetje schuldig naar onze oudste toe – we gooien ook zomaar zijn leven overhoop en hij had daar helemaal niets over te vertellen…
Onze oudste is een heel makkelijk kindje. Maarbik vond het in het begin niet zo leuk. Was veel gebeurd tijdens zwangerschap en vond wel dat ik er erg veel alleen voor stond. En ook de slapeloze nachten speelden daarbij een rol. Na 1,5jaar was alles wat rustiger. Toen onze zoon 2 was zeiden we zullen we toch proberen. Zien vanzelf en jep. Bij ons verschillen ze 3jaar. 2de is een pittig meisje. Die nog niet geweldig doorslaapt. Ze is inmiddels 15mnd. Heeft ondergewicht omdat ze slecht eet. Er zijn ergere dingen hoor maar vin het best pittig. Dus snap het allemaal heel goed. Toen de 2de net geboren was zei ik van ja evt derde maar nu. Nee het is goed zo. Ben er zelf ook nog. En wil meer tijd voor mezelf en voor mijn man om dingen samen te doen. Omdat ze slecht slaapt breng je de kinderen ook niet snel uit te slapen. Het is goed zo.
Twee jaar leeftijdsverschil zie je inderdaad erg vaak, denk deels omdat dat als de norm wordt gezien, en deels omdat de eierstokken dan weer kaan rommelen. Ik riep altijd dat drie jaar ertussen me ideaal leek, maar toen Aeden anderhalf jaar oud was ging het opeens kriebelen. Blijkbaar is dat biolgisch het moment dat je hormonen om een tweede roepen, haha. Straks zit er 2 jaar en bijna 4 maanden tussen.
Ben zwanger van de eerste. Nu al roepen mensen ‘ja en dan straks met de tweede..’ ik rem ze nu al af. Ik hoop echt dat we in de toekomst een tweede krijgen, maar ik zou dat niet erg vinden als dat pas is al onze eerste jongen 3 of 4 is. Ik zie wel eens stellen met 2 kinderen in de luiers, het zou niets voor mij zijn. Ik hou graag overzicht en zou er rust van hebben om lekker lang van de eerste te genieten, gewoon nog 3 dagen te kunnen werken en het huishouden te runnen zonder dat ik er enorme stress van heb. Voor iedereen is dit anders hè, maar laat je absoluut niet leiden door wat normaal is en wat mensen verwachten. .
Ach, iedereen op zijn eigen tijd toch. Het komt vanzelf als je daar weer helemaal klaar voor bent! Mijn dochter is nu 1,5 en ik ben over 7 weken uitgerekend van de tweede. Voor ons was het een bewuste keuze, maar ik vindt het wel spannend om veel van de redenen die jij nu noemt. Onze dochter heeft altijd de nachten goed geslapen, tot de laatste maand. Nu is ze volop aan het spoken en wil ze vaak alleen maar slapen als ze bovenop mij ligt. Ja, ik zie nog niet hoe we dat moeten gaan doen als baby twee er is. Ook kan ze nog niet lopen, waar ik toch ook wel op gehoopt had. Uiteraard ben ik heel blij met de komst van baby twee, maar het is zeker ook spannend hoe het gaat lopen. Wat dat betreft is het ook zeker fijn als ze al ouder zijn, meer zelfstandig en misschien zelfs al op school zitten. Voor elke keuze is wel weer wat te zeggen.
Ik had er heel graag al een bij gehad. Maar ja, dat is nogal lastig als alleenstaande moeder Ik scheel maar een jaar met m’n broer en wij zijn echt vier handen op 1 buik! Met m’n andere broertje scheel ik 7 jaar en dat is echt heel anders… Maar voor mijn meisje niets te kiezen dus, eerst beter worden (revalideren), afstuderen en dan kijken we weer eens verder.
Ik herken wel wat je zegt. Zie super veel mensen om me heen die een kindje hebben van ongeveer dezelfde leeftijd als Fay en alweer een tweede kindje hebben of zwanger zijn. Zelf zouden we dat stiekem ook gewild hebben, het zwanger zijn bedoel ik. Maar ik durf het nog niet aan. Sowieso zit ik met wat gezondheidsproblemen zowel fysiek als psychisch dus dat moet eerst maar eens opgelost zijn.
Dus ja het kriebelt enorm, maar ook weer niet!
Norm? Lekker zelf aanvoelen wat voor jullie prettig is!
Ik scheel met mijn zusje 3 jaar, en ons jongste zusje kwam nog eens 3 jaar later.
Onze zoontjes schelen volgens mij helemaal niet veel maar niet veel later toen mijn zoontje 1 werd bleek ik zwanger te zijn. Totaal niet gepland en in totale schok eigenlijk. En dat duurde ook een paar weken. Nu zijn we al heel wat maandjes verder en is mijn dochtertje bijna 7 maandjes en mijn zoontje 2,5. En natuurlijk vraag ik me regelmatig van alles af maar anderzijds is het doorgaan en zoveel mogelijk genieten. Zwaar is het zeker vooral omdat partner ook de hele dag werkt en ik voor de kindjes zorg maar anderzijds is het ook zo leuk en bijzonder. En de grote broer doet het zo goed en je merkt nu ook steeds meer interactie tussen die twee en is heerlijk om te zien. Haha en dadelijk zijn ze allebei uit de luiers en scheelt dat ook weer 😉
Het is net wat je fijn vind! En waar je zelf aan toe bent. Onze dochter is nu drie en ik ben 32 weken zwamger van de tweede. We hadden het over een tweede en laten we het proberen. Beide dachten we van dan zijn we vast half jaar a jaar verder. Wat bleek nog geen maand later was ik al zwanger. Ik had wat meer leeftijd gevoel echt niet erg gevonden. Vriendinnen hadden inderdaad al een tweede als de eerste 2 werd vaak. Toen was ik hier zo nog niet klaar voor. Het komt vanzelf of niet!
Die van mij schelen 14 maanden. De eerste jaren waren heel, heel heftig. Nu zijn ze 3 en 4 en elkaars beste vrienden 🙂
Auteur
Ik ben zelf toch wel blij dat er straks 3,5 jaar tussen zit en Skyler na een half jaar naar school gaat 😉 ook daar zal ik alles over schrijven later haha!
Herkenbaar. De jongste nu net zes weken en oudste schelen precies twee jaar. Mijn vriend was er sneller aan toe dan ik. Uiteindelijk natuur zijn gang laten gaan en was snel raak. Zelf werk ik drie dagen en mijn vriend vier. Dit zorgt er voor dat het tamelijk overzichtelijk is. Het is nu de kunst om voor dat verlof afloopt de jongste in goed slaapritme te krijgen. Het is pittig maar verdelen rollen goed en ben een stuk makkelijker met alles. Ook valt het soms ook weer mee zolang ik maar niet teveel wil of moet. Rust bewaren kan echt ook met het geven van borstvoeding. Maar een baby krijgen en verzorgen is gewoon pittig. Maar ontzettend genieten!!