Onze kinderen zijn nu 7 en 10 jaar oud en de fase is aangebroken dat ze wel eens alleen thuis kunnen blijven. Skyler mocht dat al een tijdje, maar met Maddox vond ik dat nog heel spannend. Inmiddels zijn we zover dat ze vaak met zijn tweetjes mogen blijven als Raymond en ik even weg willen of als ik zelf even iets moet doen terwijl de jongens vrij zijn. Zo gaan we na het eten regelmatig samen wandelen en heb ik af en toe werkafspraken in de vakanties. Ik vind het fijn dat deze fase is aangebroken. Niet alleen de jongens genieten ervan om samen thuis te zijn en hun eigen ding te doen; voor mij gaan er een hoop deuren open.
Momenten samen
’s Avonds na het eten vind ik het heerlijk om te wandelen en Raymond sluit daar vaak bij aan. Terwijl de jongens dan nog even zitten te gamen of allebei een filmpje kijken, hebben wij ons momentje samen. Dat is vaak maar een half uur of 40 minuten, maar toch is het fijn om dit te doen en zo onze dag te bespreken of gewoon om samen te zijn. De laatste weken hebben we ook geprobeerd om samen even naar Stadshart of Gelderlandplein te gaan. De jongens willen vaak niet meer mee en dat hoeft nu geen beperking meer te zijn. Even een klein rondje langs de winkels, een koffie drinken met zijn tweeën en daarna weer naar huis. Nooit langer dan twee uur; wel heerlijk even!
Werken in de vakantie
Nu ik een vast contract heb op mijn werk, houdt dat ook in dat mijn werkuren zijn vastgezet. Ik kan niet meer mijn eigen uren bepalen en dus ook niet in de vakanties zeggen dat ik niet kom. Gelukkig heb ik wel een flexibele werkgever die begrijpt dat ik twee jonge kinderen heb en niet de hele dag op kantoor kan zitten terwijl zij thuis zijn. Ik werk in de vakanties dan grotendeels thuis, maar kan wel mijn interviews blijven doen. Al mijn werk speelt zich af in Amstelveen, dus ook dan ben ik ongeveer een uur tot anderhalf uur weg. Prima te doen! Het is geen beperking meer, ik hoef niet meer te zorgen voor oppas en dat brengt een hoop rust en mogelijkheden met zich mee. Het feit dat ik nu ook gewoon op woensdagmiddag kan gaan sporten bijvoorbeeld, voelt ontzettend fijn. Negen van de tien keer sport ik als zij op bed liggen en Raymond thuis is, of als zij op school zitten. Maar het feit dat ik de deur uit kán als ik wil, geeft rust.
Op tafel dansen
Natuurlijk blijven het kinderen. Skyler is dan wel bijna 11 en heel zelfstandig; Maddox is pas 7. Hij mag dus absoluut niet alleen thuisblijven en ze moeten te allen tijde samen zijn. De voordeur gaat niet open, ze mogen alleen voor de deur buitenspelen, maar het liefst hou ik ze binnen en er kan even niet afgesproken worden met vriendjes. Skyler heeft een telefoon en kan ons bereiken en Maddox moet altijd luisteren naar Skyler. Vooralsnog gaat dat hartstikke goed. Ja, ze zitten dan vooral te gamen of televisie te kijken en ja, er worden wel snacks geregeld. Maar ach, als dat het enige is. Ik heb ze nog niet op de tafel zien dansen met een zak chips in hun handen. Op een ‘mama, ik heb toch een tweede pakje chocoladewafels gepakt’ na, is er niks baldadigs gedaan.
Vrijheid
Ik ben heel trots op de jongens en het geeft mij weer een beetje vrijheid terug. Het is ook een stukje verantwoordelijkheid voor de kinderen. Ik vind het prima dat ze niet meer mee willen, maar ze moeten zich thuis wel gedragen en zich aan de regels houden. Vooralsnog gaat het heel erg goed. Ik kreeg via Instagram de vraag hoe ik dit nu precies doe met de kinderen en hoe ik het thuisblijven heb aangepakt. Meer dan ‘steeds iets langer proberen’ kan ik er niet van maken. Het ligt ook wel aan de kinderen zelf. Sommigen kunnen het iets beter dan anderen. Ik ging van wandelen in de buurt naar een klein rondje winkelcentrum iets verderop, tot zelfs even een afspraak in Amsterdam omdat het echt niet anders kon. Ik zorg wel altijd dat er mensen op de hoogte zijn van mijn afwezigheid.
Laatst was ik onverwachts iets langer weg dan gepland. Ik voelde me daar best een beetje klote over. Maar Raymond belde de jongens even, kletste wat met ze (hij werkt om de hoek en is dus dichtbij) en toen ik thuiskwam hoorde ik alleen maar ‘ben je er nu al?’ Dat gaf me vertrouwen. Op de camping wilden de kinderen niet meer mee met boodschappen doen. Dat vond ik wel heel erg spannend, maar Raymond wilde het toch proberen. De jongens naar het voetbalveld, met een caravansleutel en een telefoon binnen handbereik, en wij naar het dorp voor de boodschappen. Toen we terugkwamen, waren ze nog heerlijk aan het voetballen. De tweede keer dat we gingen en we weer terugkwamen, zaten de kinderen voor de caravan met hun iPad. All good. Soms kunnen ze meer dan wij denken en moeten we gewoon nog een beetje meer loslaten. Het is niet zo dat ze nooit meer mee willen. Soms hebben ze niks te willen en moeten ze simpelweg mee als we op pad gaan. Maar als het niet anders kan of ze willen écht niet, dan kies ik er liever voor om ze hun eigen ding te laten doen. In mijn achterhoofd denk ik nog wel vaak ‘wat als?’ en een ongeluk zit in een klein hoekje. Brand, toch de deur openen voor een vreemde, vallen, ruzie. Maar elke keer als ik thuis kom, tref ik ze nog precies zo aan als hoe ik ze achter heb gelaten. Ze verdienen het om dat vertrouwen van me te krijgen. Hoe spannend ik dat soms ook vind.
Fase
Het is fijn om in deze fase met oudere kinderen te zitten. Er is meer ruimte voor mijn eigen ding en tegelijkertijd vind ik het heerlijk om de jongens te zien groeien en opbloeien. Ja, deze fase is zo gek nog niet!
