Je hoort het ontzettend vaak om je heen als je omringd bent met moeders: ‘ja, ik vergeet mezelf toch wel vaak sinds ik moeder ben’. Of dat andere mensen tegen je gaan zeggen ‘je moet jezelf niet vergeten als die kleine er is, hè?’ als je zwanger ergens rondwaggelt. Of het meest mooie voornemen van de zwangere vrouw: ‘als ik bevallen ben blijf ik mezelf goed verzorgen en neem ik genoeg tijd voor mezelf!’ Zal ik je eens wat vertellen? Eigenlijk slaan alle drie de uitspraken de spijker op zijn kop en denk ik dat het helemaal te maken heeft met de fase waarin je zit.
De eerste twee weken na mijn bevalling bivakkeerde ik als een kluizenaar thuis in joggingbroek. In tegenstelling tot sommige andere moeders had ik de zin en energie niet om naar buiten te gaan. Ik verloor veel bloed tijdens de bevalling en ging al bijna van mijn stokje als ik mijn kind in bad wilde doen. Ik was daar dus heel erg voorzichtig mee en dat beviel me goed. Toen ik me eenmaal goed voelde besloot ik mijn activiteiten, hetzij op een wat rustiger tempo, op te pakken. Ik ging weer naar de stad voor afspraken, maakte weer outfitfoto’s en had weer mijn lunchdates. Anders gezegd: het was niet alleen Skyler, maar ook Shirley. Er was tijd voor mezelf omdat een baby de eerste weken toch alleen maar slaapt. Ik kleedde me weer fatsoenlijk aan, pakte de mascara uit de la en had weer zin om erop uit te trekken.
Daarna belandde ik in een fase waarin we te maken kregen met slapeloze nachten. Ik was moe, had nergens zin in en bleef gewoon liever thuis om voor mijn kind te zorgen en er af en toe een artikel uit te rammen met het beetje energie dat ik had. Deze periode hield lang aan omdat er aan de slapeloze nachten geen einde kwam. Mensen die af en toe eens slecht slapen of moeders die een heel goed slapend kindje hebben zullen het niet helemaal begrijpen, maar slapeloosheid is misschien wel het ergste waar ik mee gekampt heb. Je energielevel is nooit opgeladen, je loopt erbij als een zombie uit The Walking Dead, je concentratievermogen is verschrikkelijk en de zin en puf om iets te doen is compleet verdwenen. Hoe mooi de voornemens ook zijn dat je lekker je oude leventje oppakt na de bevalling; in de praktijk loopt dat gewoon soms iets anders. In deze periode kwam ik flink wat kilootjes aan, ging ik me steeds makkelijker kleden en inderdaad, vergat ik mezelf. Of misschien moet ik het anders verwoorden: het interesseerde me niet zo hoe ik eruit zag en hoe ik mijn dagen vulde. Standje overleven en ballen hoog houden stond aan.
Nu we alweer een tijdje in een goede periode zitten met Skyler, ik kan wel zeggen vanaf onze vakantie naar Bali met héél af en toe dramatische nachten maar bovenal weer ons eigen bed terug én minstens zes uur achter elkaar slapen, heb ik de behoefte om alles weer te doen. Ik heb weer vaker afspraken voor mijn werk, heb weer plezier in het schrijven en onderneem weer dingen. Ik heb weer de puf om ’s avonds naar buiten te gaan in plaats van om 19:00 uur volledig uitgeput op de bank te ploffen. Ik wil weer met vriendinnen afspreken en voel me oprecht gelukkiger en uitgerust. Op zo’n moment kun je ook meer energie in jezelf stoppen. Ik merk dat de oude Shirley nog helemaal niet verdwenen is en dat ik er nog steeds van hou om af en toe met vrienden iets leuks te doen (ik ben niet zo’n persoon die iedereen wekelijks ziet) en met kleding bezig te zijn. De persoon is misschien alleen een beetje veranderd. Of de persoon misschien niet, maar de interesses.
Toen ik met wallen tot op mijn enkels voor mijn kind probeerde te zorgen en tegelijkertijd twee sites probeerde te vullen zat ik inderdaad niet te wachten op mooi haar. Make-up was een ver van mijn bed-show en kleding kon me al helemaal gestolen worden. En ondanks dat mijn kledingstijl nu verre van in de buurt komt van voor de zwangerschap (pumps en jasjes), voel ik me nu wel heel erg fijn in de stijl die ik nu heb (jeans, streepjes en sneakers). Het is veel meer basic en praktisch (ugh, daar heb je weer een moeder die alles praktisch wil. Sorry.), maar ik voel me er gelukkig in en het past bij de fase waarin ik me nu bevind. Ik vind het weer leuk om mezelf voor de spiegel te bewonderen als ik een mooie combinatie aan heb. Daarnaast ga ik weer graag de hort op en vind ik het heerlijk om Skyler bij papa achter te laten en met een vriend of vriendin te eten of doelloos alleen door de stad te slenteren.
Kijken we naar een veel kleiner geheel, dan zijn er absoluut nog punten voor verbetering. Als mijn kind aangekleed zit te ontbijten en ik om 11:00 uur nog in mijn joggingbroek bivakkeer zonder boterham, dat moment dat ik de tas heb gevuld met eten en drinken voor Skyler maar ik voor mezelf alleen een flesje water al vergeet, dat soort kleine dingen. Maar shoppen? Dat doe ik nog net zo graag voor mezelf als voor mijn kind. Het budget moet misschien een beetje verdeeld worden maar gelukkig heb ik daar geen moeite mee. Gewoon, omdat je het als moeder waard bent. Je moet alleen even in de juiste fase en flow terecht komen.
Wat een mooi en open stuk. Voor mij erg herkenbaar..al vind ik het elke x wel moeilijk om aan mezelf te denken. Want je kind, hoe dan ook, gaat altijd voor. Daar laat je als moeder zijnde alles voor wezen..al is het ook heel belangrijk om meer dan alleen een moeder te zijn!
Heel herkenbaar dit. Veel bloedverlies. Een man die veel uren per week werkt en sinds bijna twee maanden nu eindelijk doorslaapnachten. Ik vond de afgelopen twee jaar geweldig maar ook retezwaar, waarin ik mezelf echt weer heb moeten terugvinden. Wie ben ik nu eigenlijk naast moeder? Pittig, confronterend maar ook heel leerzaam!
Oh het is echt zooooo waar dat je geen cent waard bent als je van die klotenachten hebt. We hebben hier ook weer zo’n periode achter de rug en dan merk je pas weer na een paar goede nachten slaap wat zoveel slaaptekort met je doet. Ik denk dat het ook wel te maken heeft met je interesses. Mij boeit het sowieso niet echt of mijn haar mooi/goed zit, moe of niet. Ik trek sowieso liever een paar All Stars aan, of ik nou uitgeslapen ben of niet. Al is dat drinken voor jezelf pakken wel heel herkenbaar haha.
Hoi Shirley, bedankt voor een leuk en herkenbaar artikel. Ik vind dit de leukste stukjes om te lezen, de ‘echte’ verhalen over het moederschap. Misschien is het een brug te ver, maar ik zou wel eens iets willen lezen over deze ‘survivalstand’ i.c.m. de wens voor een tweede kind. Oftewel: je wéét dat het leuk is als er niet teveel leeftijd tussen kinderen zit, maar je moet er eerlijk gezegd nog niet aan denken… Groetjes, Jantine
Auteur
Dankjewel, ik ga er eens over nadenken 🙂 Heb wel vaak verteld dat ik echt nog niet moest denken aan een tweede de eerste twee jaar… Maar misschien dat ik daar wat uitgebreider op in kan gaan 🙂
Mooi stuk 🙂 Ben ook echt benieuwd wat er met mij gaat gebeuren na de bevalling en de eerstvolgende jaren daarna.. zou ik als persoon veranderen, blijven mijn interesses hetzelfde of juist niet, etc. Ook best een beetje spannend, al merk ik het vanzelf wel natuurlijk 🙂
Oh ja, ik riep ook keihard voor de bevalling: Ik blijf wel verzorgd eruit zien hoor. Na 1 week nadat Mels geboren was, zat ik wel in normale kleding op de bank. Ik ben naar de kapper geweest maar pas na 4 maanden, ik sport 2x per week sinds week 7 (nou ja, eigenlijk is het vaker 1x dan 2x, maar de wil is er) en ik vind het prima. We zijn als stel 2x een avond weg geweest, waarvan 1 avond met vrienden en daar geniet ik van. Dat wil niet zeggen dat ik niet veranderd ben, want ik ben zeker wel veranderd als mens, maar ik probeer echt mezelf niet te vergeten. Misschien is het ook wel een vlucht weg van huis, niet weg van Mels, maar even weg van alle dingen die in huis nog gedaan moet worden (want die eeuwige to do lijst is ook nooit af). Het scheelt ook stiekem wel dat onze zoon een hele makkelijke slaper is en dat papa en Mels zo’n goed team zijn en mij gewoon niet eens nodig hebben (althans, die 2 uurtjes dat ik sport niet)
precies of ik heb het artikel geschreven… heb net hetzelfde meegemaakt (veel bloed verloren, geen energie, slapeloze nachten). Bij m’n dochter begint het slapen nu een beetje te verbeteren… ze is net 2 geworden.
O idd erg herkenbaar.
Ons zoontje is 6 weken te vroeg geboren waardoor ik 4 weken 2 x op een dag op en neer ben gereden naar het ziekenhuis zo’n 27 km verder op.
Dan ook nog kolven om de paar uur.
Dus ik was al doodop toen hij eindelijk mee naar huis mocht.
En toen hij thuis was moest ik ook nog blijven kolven omdat het aanleggen niet lukte.
Maar omdat het voor hem beter was deed ik het.
Omdat ik het niet zag zitten te blijven kolven na mijn verlof heb ik op een gegeven moment toch voor mezelf gekozen en gestopt. Nou en met de fles voeding kwam hij niets te kort.
Slapen is hier ook al 18 maanden een issue.
En iedereen waar van de kids wel goed slapen weten altijd precies hoe je het moet doen.
Nou aub kom gauw!!! Dan kan ik ook wat beter slapen.
Maar goed door het slaap te kort is er bij mij ook niet altijd zin om iets te doen.
En helaas wordt dat niet altijd door iedereen begrepen.
Ik hoop echt dat als hij straks 2 is geweest het ook beter zal gaan met slapen. Maar we zullen het zien.
En dan hoop ik ook echt weer energie te krijgen voor leuke dingen voor mezelf.
En al hoewel een kindje erbij me best leuk lijkt als het ons gegund is. Heb ik ook me twijfels.
Straks gaat alles hoop ik eindelijk makkelijker.
En dan zou alles weer van vooraf aan beginnen.
Maar al met al zou ik hem voor geen goud willen missen!!! En dan lever ik nu maar wat me time in.
Dat komt wel weer. Later…