Via Instagram kreeg ik een tijd geleden de vraag hoe ik het ouderschap ervaar, van geboorte tot nu. Ze zei: ‘ik hoor in mijn omgeving vaak ouders die roepen hoe zwaar het is en ik hoor zelden echt positieve verhalen. Ik ben heel benieuwd hoe jij het zou beschrijven, van geboorte tot nu, omdat in mijn omgeving vooral de negatieve kant wordt belicht.’ Poeh, daar moest ik even over nadenken. Ik ben namelijk niet de eerste aan wie je denkt als je positieve verhalen wil horen. En dat klinkt misschien heel stom, maar ik heb er zelf ook een handje van om vooral te schrijven over negatieve zaken. Mijn antwoord was dan ook: ‘Het ouderschap is ook zwaar. Maar als je jezelf goed kent als ouder, wordt het steeds een stukje makkelijker’. Laat ik daar eens op ingaan.
Wanhoop
Tijdens de zwangerschap van Skyler zat ik op een roze wolk. Ik vond het fantastisch om zwanger te zijn en vond alles heerlijk. De buik, de schopjes, het voorbereiden, de bezoeken aan de verloskundige. Ik ging fluitend door de zwangerschap heen. Maar ik was helemaal niet zo goed voorbereid als dat ik dacht. Ik vond de omschakeling naar moeder enórm en wist het niet zo goed. Ik voelde de druk om alles perfect te doen, alle boekjes te volgen. Ik wist ook eigenlijk vrij weinig, ondanks alle boeken die ik verslonden had. Ik neem mezelf helemaal niks (meer) kwalijk, maar door deze druk vond ik het zwaar. Heel erg zwaar. Als ik oude blogs teruglees, lees ik de wanhoop en negativiteit ook terug. Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik mezelf in die tijd een beetje ben kwijt geraakt. Na onze vakantie naar Bali, toen Skyler twee jaar was, kwam alles in rustiger vaarwater terecht en kon ik me overgeven. Ik begon te genieten van alles en voelde veel rust over me heen komen. Ik zal ook niet ontkennen dat het misschien komt omdat ik dit blog ben gestart. Ik had zo’n deel-modus, dat ik alles aan jullie vertelde. Als er dan kritiek op kwam, voelde ik me nog slechter en begon de druk nog groter te worden. Om vervolgens weer mijn keuzes te onderbouwen en alles weer te delen. Daar ben ik heel gevoelig voor en eigenlijk kan ik daar (nog steeds) niet mee omgaan.
Roze wolk
Ook van de zwangerschap van Maddox heb ik genoten. Ook al voelde ik me negen maanden helemaal niet zo fit en had ik veel last van misselijkheid. Ik weet niet wat het is, maar zwanger zijn vind ik een van de mooiste dingen in het leven en ik vind het oprecht heel jammer dat ik dat niet meer mee ga maken. Door alle lessen die ik meenam uit de eerste twee jaar van Skyler, voelde ik me na de bevalling van Maddox een heel stuk beter. De buitenwereld kon me gestolen worden en ik heb maanden op een roze wolk gezeten. Maar ook in die eerste twee jaar van Maddox heb ik me op sommige momenten echt verschrikkelijk klote gevoeld.
Onzekerheid
De krampjes, het urenlange wandelen omdat ze niet willen slapen, überhaupt de langdurige slapeloze nachten, alle onderzoeken omdat Maddox een atopisch kindje is. Zoeken naar voedingen, methodes om alles beter te laten verlopen, het combineren van twee kinderen, de nieuwe zoektocht naar het zijn van een moeder van twee. Het is allemaal niet niks. Bij de tweede voelde ik me meer zeker en vertrouwde ik meer op mijn gevoel, maar de onzekerheid blijft. Ik begon steeds meer te merken dat de basis van dit gevoel bij mezelf lag. De balans was ver te zoeken en door het gebrek van eigen ruimte, was ik continu overprikkeld en kon ik steeds minder hebben. Plus ik bleef altijd die druk ervaren van de buitenwereld. Iedereen weet het immers altijd beter. Zo las ik laatst dat uit een onderzoek van Ouders van Nu is gebleken dat maar liefst 97% van de ouders onzeker is over het ouderschap doordat we in een tijd leven dat we ontzettend veel informatie tot onze beschikking hebben. Dat vind ik nogal wat.
Communicatie
Momenteel zijn de jongens 9 en 5 jaar en is alles in rustiger vaarwater beland. Ze zitten doordeweeks op school, hebben hun sportactiviteiten, zijn zelfstandig, slapen goed (ook al kruipt Maddox nog regelmatig tussen ons in), hebben geen krampen meer en zeuren nu alleen maar over het eten dat ze niet lekker vinden, en kunnen zich duidelijk maken door middel van duidelijke communicatie. Ook al vind ik baby’s heerlijk; ik vind dit toch ook wel heel erg prettig. We hebben een ritme en er is rust in huis. We kennen elkaar door en door en het gezin draait op rolletjes.
Ademruimte
Doordat je je kinderen goed kent, weet je waar hun behoeften liggen en waar ze blij van worden. Dat is een groot verschil ten opzichte van de babytijd. Ze zijn groter, zelfstandiger en hebben niet meer alleen jou nodig in hun leven. Hun wereld is uitgebreid en als moeder kan ik wel zeggen dat ik mijn eigen ding weer heb gevonden. Terwijl de eerste jaren alles om hen draait, komt alles wat meer in balans zodra de basisschool begint. Dat wil niet zeggen dat je geen zorgen meer hebt, maar de zorgen veranderen. Je bent nog steeds dagelijks met je kinderen bezig, maar op een andere manier. Dat heeft mij heel erg geholpen. Heel simpel: de groei van de jongens. Grotere kinderen betekent voor mij meer ademruimte. En dat is waar voor mij de omschakeling is gekomen.
Voorbereid
Ik ben een introverte moeder en heb veel behoefte aan eigen tijd en ruimte. Door dat uit te spreken en mijn gevoel te erkennen, voel ik me al veel beter dan toen ik dat alleen maar aan het wegstoppen was. Ik vind het heerlijk om mijn eigen ding te kunnen doen en af en toe uit het moederschap te stappen. De omschakeling van geen naar één kind heb ik als heel intens ervaren. Ik werkte voor mezelf, had geen verplichtingen en kon gaan en staan waar ik wilde. Dat werd opeens anders. En ook al wist ik dat van tevoren; het écht ervaren is anders. Bij Maddox was ik voorbereid, omdat mijn leven al in het teken stond van een kind. Een kind dat bijna naar school ging, waardoor ik alle tijd had voor een baby. Maar terwijl ik dacht dat het allemaal rustiger ging worden, bracht de gezondheid van Maddox daar verandering in. Het werd juist steeds stressvoller, waardoor het toch nog heel lastig werd. Dingen uit handen geven deed ik niet, ik vond niet de rust en dus voelde het allemaal zwaar en negatief. De hele balans was weg.
Rustiger vaarwater
Als ik kijk naar toen en nu, kan ik zeggen dat ik rustiger ben. Ik heb mijn eigen ding gevonden en kan dit goed combineren met het ouderschap. Wat ik wel heel vervelend –en dus moeilijk- vind, zijn de ruzies tussen de jongens. Ik raak daar zo gestrest en overprikkeld van, dat ik het op die momenten als zwaar ervaar. Als we een gebroken nacht hebben omdat Maddox weer bij ons ligt, voel ik me de volgende ochtend echt niet positief en blij. Ook als er slecht wordt geluisterd, denk ik weleens: wanneer gaat dit beter worden? Maar andere ouders zullen beamen dat het hebben van kinderen dit soort zaken met zich meebrengt. Het is altijd onvoorspelbaar, er zullen altijd ruzies zijn, ze zullen nog veel vaker in protest gaan en borden eten weigeren. Maar doordat alles nu duidelijk is in huis, de jongens gegroeid zijn, we een goed ritme te pakken hebben, al het school en werk gecombineerd wordt met elkaar en de sport- en speelafspraken duidelijk zijn, voelt het ouderschap nu niet zwaar. Op de momenten dat ik wel negatief ben, ligt het vooral aan mij. Als persoon. Omdat ik mijn eigen grenzen ben overgegaan, te moe ben, geen energie heb, overprikkeld ben of er even niet lekker in zit. Door dat te beseffen, is het al meer positief dan eerst. Omdat ik ook weet dat dit af en toe is en dat het er morgen weer heel anders uitziet.
Momentopnames
Het is tijdens de eerste jaren niet alleen je kind ontdekken, maar ook jezelf. Ik zal nooit ontkennen dat het ouderschap zwaar is. Je komt altijd op de tweede plek en daar mag je zeker af en toe van balen. Er zullen altijd dingen gebeuren waardoor de rust weer even weg is. Je kinderen zullen het bloed onder je nagels vandaan halen en vijf rollen behang zal niet altijd genoeg zijn om ze achter te kunnen plakken. Maar ik voel me niet zo negatief als eerst, omdat het nu momentopnames zijn. Zwaar is ook iets anders dan negatief zijn. Over het algemeen is alles onder controle en genieten we van het zijn van een gezin. Ik geniet ervan om de kinderen te zien opgroeien, om de verschillen tussen de jongens op te merken en hun ontwikkeling te volgen. Ik geniet ervan om er voor hen te zijn, om met hen dingen te delen en gewoon met ze te zijn. Vanmorgen keek ik naar de tafel waar twee kinderen hun ontbijt aan het eten waren en mijn gedachte was: ‘wat heerlijk dat het zo op rolletjes loopt’. Vijf minuten later sta ik te schreeuwen omdat ze elkaar slaan, om ze vervolgens met liefde naar school te brengen, waar ik een kus en knuffel van de kinderen krijg. Ik rij naar mijn werk en mijn hart loopt over. Ik heb zin om ze straks na werk weer te zien en samen met ze te eten. Maar ik heb ook zin om ze naar bed te brengen en na een lange werkdag op de bank te ploffen voor mijn eigen ding. En dat is helemaal oké.
Moeilijk
Zodra je je kinderen en jezelf goed kent, verandert het. In mijn geval dan. De negativiteit is er bij mij vanaf. Maar moeilijk? Dat zal het bij tijden zeker nog zijn. Omdat je altijd zorgen ervaart en altijd de druk voelt om het zo goed mogelijk te doen. Ik zeg ook wel eens tegen Raymond ‘waar zijn we aan begonnen?´ als het huis weer ontploft is en de jongens constant elkaar in de haren vliegen. Ik vind dat dat gevoel er ook mag zijn, zolang het niet meer de boventoon voert. En dat, lieve mensen, heeft tijd nodig. Inchecken bij jezelf, bij je kinderen, bij je (eventuele) partner. Continu blijven checken waar de behoeften liggen, hoe je de rust kunt waarborgen, hoe het zit met jouw en jullie energielevel. Schakelen, bijsturen en weer hervatten. Elke dag weer.
