Afgelopen jaar was het eerste jaar dat ik fulltime werkte. En ik vind dat heel leuk. Echt. Ik haal er energie uit, plezier, voldoening. Ik vind het fijn om ergens in op te gaan, om iets van mezelf te hebben naast alles wat er thuis speelt. Mijn werk heeft me de afgelopen drie jaar ontzettend veel gegeven, ik ben gegroeid als persoon en toen ik van 20 uur naar fulltime werken ging, voelde dat als een mooie stap. En dat is het ook. Maar wat ik daar minder vaak hardop over zeg, is dat fulltime werken in combinatie met een gezin gewoon veel is. Er wordt vaak gezegd tegen me dat het zo knap is, dat ze het me niet nadoen en dat ze zich afvragen hoe ik het allemaal doe. Nou, ik kan je vertellen: dat vraag ik me ook af. Niet omdat ik het niet aankan, maar omdat er zoveel omheen zit. En vooral in december is het simpelweg te veel.
December
Dat voel ik vooral in december. Die maand breekt me altijd op. Structureel kamp ik in december met oververmoeidheid en ben ik toch wel meer negatief ingesteld dan de rest van het jaar. Op werk had ik twee deadlines die niet konden schuiven, terwijl thuis ondertussen alles tegelijk gebeurde. School voelde ineens als een fulltime baan op zich. Er waren surprises en gedichten, een toetsweek voor Skyler, cadeautjes die nog geregeld moesten worden. Kerstdiners op school (niet één, maar twee) waarvoor van alles mee moest. Een kersttrui die spoorloos was verdwenen en op tijd schoon moest zijn, een speelgoeddag met speelgoed dat niet vergeten mocht worden, bakjes en potjes die ineens essentieel bleken voor kerststukjes en lichtjes. En tussendoor ook nog een werketentje met de boodschap ‘we verwachten wel dat je er bent’, waar je vervolgens je beste glimlach voor opzet.
Alsof dat nog niet genoeg was, kwam vorige maand ook het boek in de winkels te liggen. Iets waar ik na het schrijven niets meer voor hoefde te doen, maar wat onbewust toch energie kostte. De afronding, de spanning, de aandacht, het verantwoordelijkheidsgevoel dat het in mijn ogen perfect moet zijn en dat het hopelijk een succes wordt vanwege alle tijd en vooral energie die erin gestoken is.
Optelsom
Alles los is te doen. Het is de optelsom die het zwaar maakt. Het altijd-aan-staan. Het gevoel dat er continu iets in je hoofd blijft draaien. Dat je niet echt uit kunt, omdat er altijd nog ergens iets ligt dat niet vergeten mag worden. En naast werk en school zijn er natuurlijk ook de sociale dingen. Verjaardagen, afspraken, het vele sporten van de jongens. En ergens daar tussendoor probeer ik ook nog te sporten, omdat ik dat nodig heb om mijn hoofd leeg te maken. Dat uurtje voelt soms als luxe, terwijl het eigenlijk gewoon onderhoud is.
Hulp
Wat ik in die periode ook weer merkte, is dat je er simpelweg niet aan ontkomt om hulp te vragen. Hoe graag je het ook zelf wilt doen. Hoe zelfstandig je ook bent. Net zoals ik in mijn vorige blog al schreef: sommige fases zijn gewoon te groot om alleen te dragen. Dan móét je leunen. Dan móét iemand even meedenken, bijspringen of iets overnemen. En dit alles kan alleen omdat ik een flexibele baan heb. Omdat thuiswerken mogelijk is. Omdat ik kan aangeven dat ik echt thuis verder moet, dat ik er niet ben omdat de jongens me nodig hebben. Dat ik later of juist eerder op kantoor ben. Als er ruimte is om te schuiven. Of als je een vangnet hebt dat er staat op het moment dat de planning omvalt. Zonder dat wordt fulltime werken met een gezin wel heel ingewikkeld.
Ik zeg dit niet om te klagen. Ik hou van mijn werk. Ik ben trots op mijn gezin. Ik ben blij met ons leven. Maar ik wil wel eerlijk zijn over wat het vraagt. Over dat het soms voelt alsof ik drie rollen tegelijk probeer te combineren, en dat dat alleen lukt omdat ik het niet alleen hoef te doen. Misschien is dat wel de conclusie. Dat het niet gaat over of je fulltime werkt of niet, maar over hoe. En met wie. En of je jezelf toestaat om te zeggen dat het veel is, ook als alles wat je doet met liefde gebeurt. Want leuk en veel kunnen prima naast elkaar bestaan. Maar soms is het gewoon oké om toe te geven dat het even te veel is. En gelukkig is daar vandaag de vakantie. Mijn werk loopt even door; de rest allemaal niet. En dat geeft toch weer een beetje ademruimte.
