In januari schreef ik over zindelijk worden op een laagdrempelige manier. Maddox bleek er, net als zijn grote broer, veel moeite mee te hebben. Omdat we de struggles met Skyler heel vervelend vonden, gingen we met Maddox een stuk eerder aan de slag. Tijdens de zomervakantie namen we het potje al mee en probeerden we op een laagdrempelige manier aan de slag te gaan. Het lukte twee keer, maar daarna was Maddox er al vrij snel klaar mee. De maanden daarna wilde hij absoluut niets weten van het potje en lieten we het maar even gaan. Maar eind vorig jaar werd het toch echt tijd om de luier uit te doen, aangezien hij in april vier zou worden en zonder luier naar de basisschool moest.
Op het potje
Deze maanden moesten we heel erg zoeken. We zetten het potje op een zichtbare plek in de woonkamer en iedere keer als hij daarop geplast had, kreeg hij een sticker. De kaart ging snel vol, maar uiteindelijk vond hij het allemaal wel mooi geweest. Ik bleef natte broeken verschonen. We gingen over op luierbroekjes. Zo had hij de zekerheid van de luier en het gemak van een onderbroek. Dit bleek een schot in de roos. Negen van de tien keer plaste hij op het potje maar als hij eens te laat (of toch gewoon te druk met spelen) was, hoefden we niet direct de broek te verschonen. Maddox voelde zich met de luier om heel zeker en langzaamaan werd hij plaszindelijk. Zindelijk genoeg om de luier weer uit te laten. Hij had het helemaal door en het ging ontzettend goed.
Veel ongelukjes en vieze was
Eind maart mocht hij wennen op school en toen kwam de onzekerheid weer om de hoek kijken. Ik gaf altijd een extra setje kleding mee naar school en dat bleek toch wel nodig. Hij had regelmatig een vieze broek. Toen ik het een beetje zat was en vroeg waarom hij niet gewoon naar het toilet ging, hoorde ik: ‘we zaten in de kring want de juf was aan het voorlezen, en toen moesten we stil zijn en mocht ik niets zeggen.’ Hij dacht dus op dat moment dat hij niet mocht aangeven dat hij moest plassen. Dat is natuurlijk niet waar maar als een vierjarige hoort van de juf dat hij zijn mond moet houden, neemt hij dat behoorlijk strikt. We hebben toen goed met hem gepraat en het ook tegen de juf gezegd. Sindsdien gaat het heel erg goed. Maddox heeft geen ongelukjes meer en plast goed op de wc. Echter, poepen was wel al sinds het begin een probleem en dat werd een steeds groter iets in ons leven.
Frustratie en verdriet
Iedere dag kwam hij thuis met vieze broeken. Hij hield het op, durfde niet en thuis lukte het niet meer. Of hij was zo druk met spelen, dat hij het zo liet lopen. Er was een bepaalde angst voor poepen op het toilet waar we maar niet achter kwamen. Stickers, beloningen, niks hielp. Hij bleef het doen en iedere keer moest de wasmachine aan omdat we weer een stapel vieze broeken hadden verzameld. Ik ben regelmatig boos geworden, heb het de ene keer met veel geduld uitgelegd en de andere keer woedend weer een broek verschoond. Het kostte zoveel energie en het werd bij ons allebei een grote frustratie. Op een gegeven moment was ik een keer niet thuis en app’te Raymond mij: ‘Maddox is zelf naar boven gegaan en heeft een luierbroekje om gedaan om te poepen.’ Toen hebben we een afspraak met hem gemaakt: ‘vraag maar om een luierbroekje als je moet.’ Nog steeds niet ideaal, maar beter dan iedere dag, en soms meerdere keren per dag, een vieze broek. Dat was voor hem het vertrouwen dat ‘ie nodig had. We wisten wel dat hij niet met luier naar school kon, maar hij hield het toch wel op daar.
Zindelijk
Nu, twee maanden na zijn vierde verjaardag, zijn we zover om te zeggen: Maddox is zindelijk. Sinds twee weken zegt ‘ie opeens dat hij naar het toilet gaat en vraagt hij geen luier meer. Hij gaat nog steeds niet op school, maar eenmaal thuis is het helemaal in orde. Wat een opluchting! Hij bleek gewoon iets meer tijd nodig te hebben en wilde het helemaal op zijn manier doen. Het kostte een hoop frustratie en tranen, maar ook dit was gewoon een fase. Zelfs ’s nachts is hij nu steeds vaker droog en ’s ochtends trekt hij zelf zijn luier af om naar het toilet te gaan.
Hang in there!
Ik heb heel vaak Google geraadpleegd de afgelopen maanden. Ik heb op het punt gestaan om bij de kinderarts om hulp te vragen omdat ik het idee had dat hij het echt niet aan voelde komen. Ik wilde het consultatiebureau bellen en heb heel wat om me heen gevraagd. Vandaar dat ik dit artikel wilde schrijven. Behoorlijk persoonlijk maar omdat je vaak alleen de succesverhalen leest, wilde ik onze situatie delen. De druk is groot rondom de basisschool. Het is voor kinderen een heel grote stap en voor Maddox was het in combinatie met zindelijk worden te veel. Hij koos ervoor om hier controle over te houden. Maar zoals met alles: het komt allemaal wel goed. Dus herken je dit probleem; hang in there! Ik ken de frustratie, het verdriet en de boze buien. En ik ken de opluchting als het eenmaal wel lukt. Ze doen het allemaal op hun eigen manier in hun eigen tempo. En dan kan het soms wat langer duren dan gemiddeld…
