Op sommige vlakken kun je bepaalde voorbeelden hebben. Ik noem bijvoorbeeld een Hilary Duff. Ik ben dol op haar kledingstijl en vind het fantastisch hoe zij zó in de spotlights staat, maar toch goed uit de negatieve publiciteit weet te blijven. Ik vind haar leuk als persoon en zoek dan ook regelmatig naar foto’s van haar ter inspiratie. Maar ook op het gebied van opvoeding haal ik zo mijn inspiratie uit bepaalde mensen. Neem nu mijn moeder. Ik ben vrij makkelijk opgevoed, kon alles thuis bespreken, mocht alles, maar we hadden wel onze regels en grenzen. Ik heb dit altijd als zeer prettig ervaren en ondanks dat sommige mensen vonden dat we wel érg vrij werden gelaten, probeer ik dit ook met Skyler door te voeren. Makkelijk, met goede en duidelijke grenzen en regels. Maar de laatste tijd is er nog iemand die mijn aandacht weet te trekken met zijn opvoedkunsten. Ik ken hem voor de rest niet, maar ben continu weer onder de indruk van zijn manier van spreken en de omgang met zijn kinderen. Het gaat om een man op het kinderdagverblijf die net als ik zijn kindje daar naartoe brengt.
Iedere keer komt hij met twee dochtertjes; eentje gaat naar Skylers groep en de ander gaat naar de basisschool om de hoek. De meisjes zijn keurig gekleed, lopen aan de hand van papa en zijn ontzettend lief en altijd vrolijk. Hij is altijd wat eerder om te tijd te nemen. De kindjes spelen lief samen, papa drinkt koffie en daarna wordt er fanatiek gezwaaid. Hij brengt daarna hoogstwaarschijnlijk zijn oudste kind naar school, om vervolgens in de auto te stappen om naar zijn werk te gaan. Deze man straalt zóveel rust uit, niet normaal. Je merkt dat de dochtertjes daardoor ook heel relaxt zijn. Ze zijn echt vriendinnetjes van elkaar, ik heb ze nog nooit ruzie horen maken en ze dragen soms zelfs eenzelfde kledingstuk of ketting die ze vol trots komen laten zien.
Vanmorgen deed deze man weer iets wat me kippenvel bezorgde. De kinderen waren aan het spelen, papa genoot van zijn koffie en hij zag opeens dat de oudste een ketting in haar mond stopte die ze om haar nek had. In plaats van te roepen -ze was wat verder in de ruimte- dat ze de kralen uit haar mond moest halen, riep hij haar bij hem. Hij legde rustig uit waarom het niet mocht, vertelde de gevaren en gaf haar twee opties; de ketting uit de mond en verder spelen, of netjes de ketting inleveren. Zo rustig, zo relaxed. Ze deed de ketting uit haar mond, wilde hem graag om houden en ging verder spelen. Ook het jongste kindje, even oud als Skyler ongeveer, moest even bij hem komen. Ze was ontzettend hard aan het gillen en papa legde weer goed uit wat ze deed, dat ze dat niet moest doen en ze mocht kiezen tussen verder spelen en wat zachter doen, of bij papa zitten tot hij weg ging.
Dit maakte indruk op me. Misschien omdat hij zóveel rust en zekerheid uitstraalde dat ik er zelf enorm kalm van werd, maar ik zag ook dat de kinderen hier ontzettend veel waarde aan hechtten. Ze bleven rustig, luisterden uitstekend, kregen een keuze en gingen, uiteraard, voor het meest positieve in hun voordeel. Ze kozen voor zichzelf, maar op een goede en rustige manier. Het is echt niet zo dat ik continu als een viswijf loop te schreeuwen tegen Skyler als hij iets doet wat niet mag of niet nodig is, maar zoveel rust en kalmte? Daar heb ik af en toe wat moeite mee. Misschien omdat ik zelf ontzettend rustig ben en Skyler me soms op de zenuwen werkt. Zelfs na een paar keer waarschuwen word ik soms genegeerd en dat is best lastig. Er hangen consequenties aan, maar Skyler neemt alles voor lief om nog even dat ene stuntje uit te halen. En dan kan ik wel eens uit mijn slof schieten. Daarom bombardeer ik deze meneer tot groot voorbeeld. Want het straalde precies uit zoals ik het met Skyler wil doen.
De laatste tijd merk ik enorm dat een rustige en uitleggende manier bij Skyler goed werkt. Ik leg uit waarom iets niet mag en dat hij het niet moet doen, in plaats van roepen ‘Nee, Skyler!’ En komt het wel zo ver dat hij na drie keer niet luistert en naar de gang moet, dan probeer ik dat evengoed zo rustig mogelijk te houden. Na één minuut komt Skyler dan terug, leg ik weer uit wat hij deed en dat dat niet mocht, geef ik hem een kus en is alles goed. Het gaat dus de goede kant op. Maar zo relaxed als die vader? Dat wil ik wel heel erg graag leren. Het komt namelijk nog best een paar keer voor dat ik boos word en tot tien moet gaan tellen voordat ik handel en Skyler aanspreek op zijn gedrag.
Natuurlijk heb ik geen idee hoe het bij die kindjes thuis gaat. Misschien luisteren ze daar voor geen meter en zijn het op school engeltjes. Maar het feit dat hij vertelde dat zijn dochtertjes helemaal dol op elkaar zijn, iedere keer weer hand in hand met papa binnen komen lopen en zo rustig en lief luisteren en ook daadwerkelijk naar papa toe komen om naar zijn uitleg te luisteren; dat vind ik bewonderenswaardig. Vooral op de lastige leeftijden van 2 en 4 jaar. Zo zie je maar wat je kunt leren van random mensen die je tegenkomt. Vanaf nu probeer ik dit goed in mijn achterhoofd te houden, vooral de kalmte bij die drie als ze weer samen vrolijk het lokaal in komen lopen…
Knap vind ik dat. En fijn ook af en toe naar anderren te kijken hoe zij het doen. Snap goed wat je zegt over rustig blijven en dan ontploffen als je zo’n beetje wordt genegeerd. Peuter en kleuter hier zijn er ook super goed in. Maar merk steeds vaker dat zij mijn stemming feiloos over nemen. Als ik moe ben (duhh niet doorslapende baby) maken zij het me extra kastig. Of ik hun 😉 het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. Rust werk denk ik altijd goed. Maar vind soms de rust maar.
Auteur
Is absoluut zo. Op doorslaapnachten doe ik het ook altijd beter. Maar dan is het juist de kunst om op die andere dagen ook zo rustig en kalm te blijven. Daar win je natuurlijk het meeste mee… 🙂
Het is zoals ik het geleerd heb van mijn ouders en van mijn opleidingen. Maar praktijk is altijd wat moeilijker dan theorie merk ik. Nu zit ik in de fase dat ik dolgraag uitleg waarom iets niet mag maar dat dat nog niet kan. Frustrerend. En dan vind ik het wel moeilijk om rustig te blijven na de honderdste keer nee bij dezelfde plant terwijl ik nog van alles moet doen.
Hoewel ik ook niet verwacht dat mijn kind lief en rustig gaat zijn. Niet met mijn genen er in. 😉
Knap! Ik hoop dat ik dat ook (zo veel mogelijk) zo kan doen als ik ooit kinderen heb!
Voor mij hetzelfde als Iooon: Ik denk niet dat mijn zoontje van 11 maanden al een rustige uitleg begrijpt, maar als ik duidelijk “nee!” zeg snapt hij wel dat iets niet mag. Lastig, want wanneer maak je nou de overgang?
Ik werk op mijn kinderdagverblijf met de visie van How2talk2kids, dit was een echte eye opener voor mij. kinderen keuzes opleggen, juist benoemen het gedrag wat je wilt zien en niet wat je juist niet oke vind. Voorbeeld: kind staat op de bank, benoemen: wij zitten op de bank, op de grond mag je staan. Misschien interessant om er iets over op te zoeken voor je, wat ik zo lees uit je verhaal zou dit goed bij jou kunnen passen!
Ik heb het opgezocht op google en lijkt mij zeker wel interessant. Denk soms ook moeilijk omdat je vaak reageert uit emotie. Maar ik overweeg wel om er een boek over aan te schaffen.
Wauw wat mooi dat je hierover schrijft. Mijn dank voor je inspiratie (voorbeeld). Ik kan namelijk soms ook wel wat rust gebruiken 😉
Mooi geschreven!! Die dochters hebben het goed voor elkaar met zo’n vader :-).
Zonde dat jullie er nu voorlopig even niet komen.. toch maar iedere week naar het kdv gaan in Skylers ‘vakantie’ ! Klinkt inderdaad als een zeer rustige en vooral vriendelijke man (en kindjes natuurlijk)
Auteur
Half oktober gaat Skyler weer terug naar zijn oude vertrouwde plekje! Voor nu is het te ver om van Hoorn daar naartoe te rijden. Dat redt hij niet met slapen enzo 🙂
Tot die tijd hebben jullie in ieder geval de tijd om dit voorbeeld thuis over te nemen! Succesnin deze spannende en toch wel drukke tijd! Hopelijk verlopen de dagen/weken beter als vandaag! 🙂
Leuk artikel! Waarom vertel je dit die man zelf niet? Ik zou al wel op m afgestapt zijn en m complimenteren hiermee. Misschien heeft hij nog goede adviezen voor je
Lijkt me juist heel interessant om van hem te horen hoe hij dit doet 🙂
Dit klopt helemaal, ik merk dat ook met mijn 2 kleintjes. Zij schelen precies 1 jaar en 3 dagen. En zijn nu net 1 en net 2. Dus afentoe wel drukjes.
Vandaag ff een boodschap doen en normaal doe ik dat met mijn duowagen en dat gaat perfect, mijn oudste wil eigelijk graag lopen, maar met boodschappen doen vind ik dat niet zo handig. Dus ik vertel duidelijk dat ze het laatste stukje mag lopen en dat gaat eigelijk altijd prima. Vandaag stond mijn duowagen nog bij mijn ouders en dacht dan ga ik wel ff met mijn enkele buggy, dus de oudste lopen…pfff wat een uitdaging, ze wou niet aan de hand, telkens weglopen en spullen uit de schappen pakken. Ik had het warm en raakte geirriteerd en dat hielp ook niks. Ik ga dan niet schreeuwen, maar later dacht ik er overna. En dacht ook wel ff van, ik had haar anders moeten benaderen.
Maar ja, we zijn ook maar mensen. Als je maar niet om het minste geringste boos word of gaat schreeuwen, dan is het goed toch…
Het lijkt me ontzettend fijn als ik straks ook écht kan communiceren met mijn zoontje. Dat kan nu ook natuurlijk, maar hij begrijpt op dit moment nog niet waarom iets wél of niet mag. Mijn zoontje is trouwens bijna een. Hij kan al wel ja en nee (nah) zeggen, maar wat het betekend weet hij niet. Ik leg wel aan hem uit waarom hij iets niet mag, maar vaak luistert hij niet of hij wordt boos. En stiekem vind ik dat soms zo grappig, maar lachen doen we niet natuurlijk.. Misschien een heel klein beetje 😉