Eigenlijk had ik hem nog niet verwacht, omdat hij nog best veel dingen moest afvinken vorige week. Maar toen Maddox klaar was met zwemles, kwam hij vol trots met de afzwemkaart aan lopen. ‘Ik mag afzwemmen voor B!’ Alle balkjes stonden op groen en dat betekent dat hij alle vaardigheden genoeg bezit om het diploma in ontvangst te mogen nemen. Zondag is het zover en daarna sluiten we een tijdperk af. Geen zwemles meer voor ons. En dat is voor mij al genoeg reden om niet meer voor een derde te gaan. Want man man, wat heb ik hier toch een gruwelijke hekel aan gehad.
Trauma
Misschien ligt het aan mijn eigen verleden. Ik heb een hoop trauma’s in het zwembad in Hoorn liggen. Uiteindelijk ging het zo ver, dat mijn ouders me van zwemles hebben gehaald en ik vervolgens op latere leeftijd tijdens schoolzwemmen met veel pijn en moeite mijn A-diploma heb gehaald. Nog steeds hou ik niet van water. Ik zwem zelf zelden (vanwege mijn huid en omdat ik het haat) en vind het vreselijk om mijn kinderen bij het water te zien. Inmiddels kan ik dat met zwemfeestjes en zwemmen tijdens de vakantie wel loslaten maar aan zee, bij de sloot, alleen naar het water, in waterparken, bij een zwemmeer… Ik heb het allemaal liever niet en raak al lichtelijk in paniek als ik ze even niet zie. Je zou dus denken dat ik zwemles een voorrecht vind en dat ik blij ben dat mijn kinderen jarenlang hebben gewerkt voor hun diploma’s. Dat is ook wel zo, maar die hele cultuur om zwemles heen vind ik een verschrikking.
Drie jaar
Skyler had de pech dat hij zwemles had in Coronatijd. Niet alleen duurde het lang omdat hij angstig was voor zwemles (vast mijn schuld); ook sloot het zwembad vaak de deuren waardoor er voor maanden een stop was. Uiteindelijk behaalde hij zijn A en B binnen drie jaar (!) en inmiddels vindt hij zwemmen hartstikke leuk. Hij bleek zwemmen eigenlijk altijd al leuk te vinden, alleen zwemles was een drama. Dat blijkt dan toch anders te zijn dan vrij zwemmen. En net toen we dachten dat we het ergste met Skyler gehad hadden, deed Maddox er een schepje bovenop.
Angsten
Eigenlijk is dat met alles het geval geweest, haha. Dachten we met Skyler een slechte slaper te hebben; kwam Maddox ter wereld met de gedachte: ‘je hebt het ergste nog niet gezien, mama!’ Nee, even zonder dollen. Maddox vond zwemles net zo’n drama. Of eigenlijk moet ik dat anders zeggen: de eerste weken vond hij het prima, tot hij door het gat moest. Dat gat werd zo’n probleem, dat hij serieus kampte met angsten voordat hij op vrijdag moest zwemmen. Dat begon op woensdag al met buikpijn en tranen en resulteerde op vrijdag in de halve les in hysterisch huilen en paniek aan de kant.
Als het gat werd gehaald, zocht hij mij al op bij het raam en zag ik de paniek in zijn ogen en begon hij keihard nee te schudden en te huilen. Enorm hartverscheurend. Ik heb regelmatig op het punt gestaan om hem van zwemles af te halen. Of in ieder geval om hem daar ter plekke uit zijn lijden te verlossen en op te halen.
Andere zwemleraar
Ik heb daar eerder een blog over geschreven. Uiteindelijk bleek het helemaal geen probleem rondom het zwemmen te zijn, maar verrichte een verandering qua zwemleraar wonderen. Binnen no time was het probleem verholpen, ging Maddox met een lach het water in en werd het gat een leuke en positieve uitdaging voor hem. Resultaat: na de verandering had hij binnen twee maanden zijn A-diploma. Tijdens de wekelijkse huilbuien heb ik geroepen dat ik hem zou laten stoppen met zwemles als hij zijn A had. Ik vond het wel welletjes en wilde niet dat zwemmen in het algemeen een big deal voor hem zou worden. Maar omdat hij het plezier had teruggevonden en ik hem toch iets meer zeker in het water wilde zien, gingen we door voor zijn B-diploma. En nu, na slechts 12 lessen, mag hij zondag afzwemmen voor B. Na 2.5 jaar sluiten we ook voor Maddox zwemles af. Hij kan duiken als de beste en draait zijn hand niet meer om voor het gat. Maar het eerste wat hij zei na het ontvangen van de zwemkaart, was: ‘nu hoef ik nooit meer door het gat!’ Lieve schat.
De horror
Ik heb er in mijn boek over geschreven hoe dramatisch ik de zwemlessen-cultuur vind. Warm in het hokje je kind omkleden, een kind dat hysterisch is. Bij ons was het voor beide kinderen altijd op vrijdagmiddag. Kind moe, mama moe. En dan nog de ouders. Iedereen wil per sé een plekje bij het raam bemachtigen om met hun neus vastgeplakt tegen het raam hun kroost te kunnen bewonderen. De app werd geopend en elk streepje werd bestudeerd. Er werden zelfs printscreens gemaakt en naast vorige week gelegd, in de hoop dat ze het streepje hadden zien verspringen. De prestaties werden besproken met de zus van een vriendin van de buurvrouw en er werd commentaar gegeven op de leerkracht, de medezwemmers en op hun kind zelf. De etensluchten en de gillende broertjes en zusjes die de boel op stelten zetten, door de hele toko heen rennen en op alles staan te springen, maakten de hysterische boel compleet. Ik vond zwemles echt een van de ergste dingen die bij het ouderschap horen. Misschien omdat ik er zelf een negatieve ervaring bij heb en onze jongens het allebei ook de horror vonden, maar al met al ben ik ontzéttend opgelucht dat ik er niet meer naartoe hoef. Ja, alleen zondag nog om af te zwemmen.
Nu gaan we een nieuwe fase in. De jongens zijn allebei toch wel dol op zwemmen en vragen regelmatig wanneer we eens in het weekend naar het zwembad gaan. Nou, dat vind ik nu een uitstekende taak voor papa!
