Maandagochtend om 08.15 uur liepen we met zijn vieren, bepakt en bezakt, naar school. Het was tijd voor het moment waar al weken wat nerveus naar uitgekeken werd: het groep 8-kamp voor Skyler! Begin van het jaar riep hij nog dat hij no way op kamp zou gaan. Grappig hoe ze naar dat moment toeleven want vorige week was het alleen nog maar ‘ik heb er zoveel zin in!’
Skyler is niet van het logeren. Hij sliep vroeger alleen af en toe bij opa en oma, logeerde slechts één nachtje bij onze vrienden in Almere en krijgt een error als hij niet in zijn eigen bed ligt. Maar kleine kinderen worden groot en het moment was toch echt aangebroken dat hij met zijn klas op kamp ging.
Om 08.45 uur zwaaien we hem uit. De hele klas vertrok op de fiets richting Ter Aar, om daar naar een leuke groepsaccommodatie te gaan. Wat er voor de rest op de planning stond wisten we niet, alleen dat ze er ‘een leuke tijd van gingen maken’. Ik ben nooit zo heel sentimenteel en vind al deze hoogtepunten en mijlpalen ontzettend leuk. Maar het idee dat hij opeens drie dagen weg was, zonder enig contact, vond ik toch wel gek. En dat hield de rest van de dag aan. Normaal zit ik op mijn werk en is hij op school. Dan spreken we elkaar ook niet. Maar dan kan ik hem na schooltijd wel ophalen en even zijn verhalen horen. Hij gaat nooit naar bed zonder een kus, knuffel en ‘ik hou van je’. Raymond moest er een beetje om lachen. ‘Alles komt goed. Hij heeft de tijd van zijn leven en vermaakt zich prima.’ Daar twijfelde ik ook absoluut niet aan. Het was het idee van geen contact hebben en niet weten wat hij allemaal meemaakt. Een stukje loslaten, waar ik blijkbaar toch wel iets meer moeite mee heb.
’s Avonds rond 21.30 uur kregen we het eerste bericht op Parro. Ruim 12 uur nadat we ze uitgezwaaid hadden. Een klein berichtje dat alles goed ging en wat leuke foto’s. Op dat moment kon ik het iets meer loslaten. De volgende dag was ik in gedachten ook bij hem, maar voelde het iets relaxter. Het is toch fijn om een klein teken van leven te ontvangen.
Vanmiddag komt hij terug. Ik ben benieuwd naar zijn verhalen, zijn momenten, zijn herinneringen. Ik gooi hem onder de douche en trek hem schone kleding aan, want amper een uur na thuiskomst, staat de kennismaking op de middelbare school gepland. Hij ontmoet daar zijn mentor, nieuwe klas en krijgt informatie over wat hem te wachten staat. Hopelijk zijn zijn wallen minimaal, aangezien hij ook op de foto gaat voor de klassenfoto en schoolpas…
Ik vind het helemaal niet erg dat mijn kinderen ouder worden. Integendeel. Het brengt allemaal weer mooie dingen met zich mee. Maar deze overgang, van basis- naar middelbare school, vind ik toch wel heel gek. Het is echt veel loslaten, een kind dat zijn eigen leven krijgt en waarbij we niet altijd meer op de hoogte zijn van waar hij is en wat hij doet. Het kamp was een begin. Een ietwat zachte landing voor vooral mama.
Dat hij in augustus naar de brugklas gaat en in september ook op kamp gaat met zijn nieuwe klas, stop ik nog even ver weg.
