‘Maak je borst maar nat, met 9 komt jouw kind in de prepuberteit!’ Ik heb eigenlijk nooit geweten dat 9 jaar gelijk staat aan een nieuwe fase, maar een rondje Google vertelt me dat er een hoop in gang wordt gezet bij de kinderen. En laat ik nu net een bijna 9-jarige in huis hebben. Ik schrok al een beetje toen ik hoorde dat het op school in groep 6 behoorlijk serieus gaat worden allemaal. Ze gaan nog meer leren, krijgen huiswerk, er wordt uitgebreid met vakken en, daar gingen mijn oren van klapperen, er komt een voorzichtig eerst schooladvies. Say what?! Ik heb toch nog een baby in huis? Wat gaat de tijd toch snel. Deze veranderingen in de persoonlijkheid en op school gaan ervoor zorgen dat er een grote ontwikkelingssprong aan zit te komen en zo af en toe merken we dat al een beetje in huis.
Twilight zone tussen kind en tiener
‘De 9-jarige leeftijd wordt in de antroposofie ook wel ‘de val uit het paradijs’ genoemd. Op deze leeftijd – van een jaar of acht tot tien – belanden kinderen vanuit het magische denken opeens in de realiteit van alledag, en die is niet altijd even fraai… In elk geval minder magisch’, aldus de Happinez. Nu ben ik niet zo van de antroposofie dus ben ik op zoek gegaan naar een andere bron. JM Ouders heeft het over dingen die meer in mijn straatje liggen: ‘De leeftijd van 9 jaar is de twilight zone tussen puur kind zijn en een stoere, zelfbewuste tiener worden.’ Als ik ook nog op een andere website kijk, zelfvertrouwenvergroten.nl, lees ik over zelfstandiger worden, hormonen die de boel van binnen in de war schoppen, enorme groeispurten, spiegelgedrag, verantwoordelijkheden en behoefte aan privacy. Er wordt nu in huis al geschreeuwd, de deuren worden dicht gedaan, de deodorant erbij gepakt, broertjes zijn vervelend en de regels zijn stom. We kunnen dus wel stellen dat we al langzaam richting die prepuberteit schuiven. Een heel nieuwe gewaarwording.
Prepuber in huis
Het is bijzonder om zo’n groei van dichtbij mee te mogen maken. Natuurlijk ben ik er zelf doorheen gegaan, maar ik kan me niet meer herinneren wat nu bij welke fase hoorde. Omdat de tijd zo verschrikkelijk snel gaat voelt het niet alsof we al bij deze fase zijn aangekomen, maar we merken aan alles dat de tijd toch echt is gekomen dat we zo’n prepuber in huis hebben. Als ouder zijnde vind ik dat wel een ding. Niet alleen omdat ik nu echt moet toegeven dat mijn kind in de bovenbouw zit, maar ook omdat het weer heel andere dingen qua opvoeden met zich meebrengt.
Luisteren of advies geven?
Ze moeten zoveel en als het dan ook nog eens van binnen rommelt, kan dat lastig zijn. Het is belangrijk om er als ouder voor je kind te zijn en soms vind ik het lastig om te beoordelen op welke manier dat nu gewenst is. Luisteren? Advies geven? Toch even de touwtjes aantrekken of meer ruimte geven? Dat is weer even andere koek dan ‘wanneer moet mijn kind een schone luier?’ en ‘heeft ‘ie nu honger of huilt ‘ie om iets anders?’ Uitdagend wel, als je het mij vraagt.
Veel veranderingen
Onze bijna 9-jarige is ontzettend slim, denkt soms net even anders dan andere kinderen, is perfectionistisch en een allemansvriend. Maar hij is ook graag op zichzelf, heeft veel tijd nodig om op te laden en houdt van schermen. Hij is een vroege leerling en de jongste van de klas. Dat is qua leerniveau helemaal niet te merken, maar op sociaal-emotioneel vlak soms best een uitdaging. En juist in deze fase wil ik daar iets meer op gaan letten. Het is niet niks, om groot te worden. Dat er qua school zoveel (verandering) op je afkomt, terwijl je als persoon ook een flinke ontwikkeling doormaakt. Ik ga dus ook nog even in de ontkenningsfase over het feit dat er langzaam al een schooladvies komt zodat we kunnen nadenken over middelbare scholen. Nu hecht ik sowieso niet echt veel waarde aan cijfers en een schooladvies, maar het gaat vanaf nu wel een beetje de toekomst bepalen. En dát is natuurlijk wel belangrijk. Een beetje hetzelfde als een geslachtsbepalende echo: de uitslag maakt niet uit, maar het bepaalt wel een beetje de richting van je verdere leven.
Gelijkwaardig
Ik kan me nog goed herinneren dat hij voor het eerst op mijn borst werd gelegd na een razendsnelle bevalling. ’s Avonds hadden we een moment samen op de afdeling, zonder iemand erbij. Urenlang hebben we samen gelegen en heb ik naar hem zitten kijken. En opeens zijn we 9 jaar verder en moet ik me bezighouden met deze belangrijke veranderingen. Hij is klein en tegelijkertijd zo groot. Hij ontdekt de wereld alleen, maar met mij schuin achter hem om nog een klein beetje sturing te geven. Hij kijkt drie keer om zich heen voordat ‘ie mij gedag zegt op het schoolplein omdat een kus niet stoer meer is, maar kruipt nog wel lekker naast me in bed om samen televisie te kijken op een zaterdagavond. En zolang hij met mij naar concerten wil van onze favoriete artiesten, heb ik alle hoop dat hij me een cool mom vindt waar hij met al zijn zorgen en problemen terecht kan. Dat is ook zoals ik het het liefste zie: dat hij me als een persoon ziet die naast hem staat in plaats van boven hem. Zoals JM Ouders dat zo mooi zegt in dit stuk: dit doen jullie als gelijken, niet als ouder en kind. je kind heeft nu net zoveel te zeggen als jij. Soms een beetje strenger met regels waar hij het niet mee eens gaat zijn, maar wel altijd met de juiste intenties en met als het uitgangspunt om hem op te voeden tot een goed en lief persoon met genoeg zelfvertrouwen om zijn eigen pad uit te stippelen. Dat vind ik een mooi streven. Nu nog hopen dat hij het ermee eens is want man man, wat een koppig- en baldadigheid. Negen jaar, here we come.
