De kraamweek na de geboorte van Skyler was heerlijk. We hadden direct een goede klik met de kraamverzorgende en ondanks dat de borstvoeding echt een struggle was, heb ik genoten van deze heerlijke, mooie dagen na de komst van ons eerste kindje. Wel was ik al vrij snel weer aan het werk, gunde ik mezelf en mijn lijf geen rust en was ik vaak al opgestaan voordat de kraamverzorgende er was. Ik ruimde zelf de vaatwasser uit, stond ’s avonds zelf te koken, lag nooit in bed en probeerde vrij snel weer in het normale ritme te komen. Ik heb daar nooit echt last van gehad, maar nam mezelf wel voor om me de tweede keer écht even over te geven aan de kraamperiode. Ik wilde er nog meer van genieten, mezelf meer rust gunnen en echt even in die babybubbel komen alvorens de hectiek van het dagelijks leven de overhand zou nemen.
Na de geboorte van Maddox heb ik me helemaal overgegeven aan de kraamweek. Ik lag de eerste dag alleen maar in bed, lag iedere ochtend in ieder geval in bed tot de kraamhulp er was, liet ook veel aan haar over in plaats van dat ik alles zelf wilde doen, heb amper iets qua werk gedaan en liet het allemaal maar over me heen komen. Ik heb onwijs genoten van deze eerste week en doordat het zo’n mooie start was met opnieuw een fijne kraamverzorgende, heb ik daar weken later nog profijt van gehad. Sterker nog: de eerste twee maanden voelden als een grote droom. Ik verkeerde op een wolk waar ik niet meer vanaf kwam, genoot van ieder moment, gunde mezelf de rust die ik op dat moment wilde, werkte wanneer ik wilde en alles verliep van een leien dakje. En nu, acht maanden later? Ik heb héél erge heimwee naar deze mooie, fijne, rooskleurige, onbezorgde en geweldige periode. Zo erg, dat ik heel verdrietig word van de gedachte dat ik die eerste weken nooit meer terug ga krijgen.
Wat er nu anders is, is dat ik Skyler met de dag groot keek. Ik vond het fantastisch dat ‘ie ouder werd en de mijlpalen konden me niet snel genoeg opvolgen. Bij Maddox kreeg ik de eerste periode echt een knoop in mijn maag bij iedere nacht die voorbij was gegaan. Wéér een dag ouder, dacht ik maar. Het idee dat we richting zijn eerste verjaardag gaan vind ik helemaal niet zo leuk. Weg baby. Misschien is het nu ook anders, omdat ik wist dat Skyler niet de laatste zou zijn, dat ik deze periode nog eens mocht meemaken. Bij Maddox is dat niet het geval. Ik ben nog steeds heel zeker van mijn zaak dat er geen derde komt, ondanks dat ik maar al te graag weer zwanger zou willen zijn en die eerste weken wil ervaren. Bovendien is het nu natuurlijk enorm rumoerig met de ellendige nachten, de ziekenhuisbezoeken en het feit dat het allemaal niet zo zorgeloos meer is. De rust die in de kraamweek overheerste is volledig verdwenen. Ik voel me nu zelfs minder fit en goed dan in die eerste dagen vlak na de bevalling.
Ik ben geen type voor meer kinderen. Ik merk aan alles dat twee genoeg is en dat het klaar is. Ondanks dat ik dus zo terug verlang naar die eerste tijd. Ik zou zó graag in die tijdmachine willen stappen om terug te gaan naar het moment vlak na de bevalling. Dat gevoel dat je je baby voor het eerst te zien krijgt, dat trotse gevoel dat overheerst. Die heerlijke eerste dagen, het geknuffel in bed en het laten verzorgen. Dat gevoel dat niets anders er toe doet en dat, als je na een week -of twee- weer naar buiten gaat, je dan opeens merkt dat de tijd niét heeft stil gestaan. Het scheelt ook dat ik me al vrij snel weer fit voelde en eigenlijk nergens heel veel last van had. Ik herstelde goed en hoefde eigenlijk niks anders te doen dan knuffelen. Ja, wat heb ik een enorme heimwee naar die tijd. Wat was het mooi.
Nog meer mensen die dit herkennen?
Heel herkenbaar. Bij onze oudste dochter had ik het ook niet: ik kon haar wel groot kijken. Ik zat zelf niet goed in mijn vel (had een pnd) en vond het echt enorm wennen, zo’n baby. Totaal niet genoten van de kraamtijd dus.
Nu bij de tweede, die nu 5 maanden is, was dat heel anders. Ik was zoveel relaxter en kon me echt overgeven aan de zorg van de kraamhulp en genoot met volle teugen van dat kleine mensje. Ik denk nu ook echt regelmatig: stop met groeien, ik wil niet dat je groter wordt. Ook hier komt er geen derde dus dat zal er mee te maken hebben..
Oh ja hoor, zeeeer herkenbaar. Hoewel wij ons ook echt compleet voelen met 2 kindjes, vind ik het zo jammer dat ik het nooit meer ga meemaken. Dat uitkijken naar, op controle dat kleintje zien groeien, de stampjes voelen in je buik… ik wil met plezier nog eens zwanger zijn en bevallen, maar die hele babytijd mag aan mij voorbijgaan 🙂
Dit herken ik enorm! Ik vond de kraamweek ook práchtig; heerlijk cocoonen op bed met m’n lieve mini, lekker verwend worden door de kraamhulp… het was zo mooi! Ik geniet enorm van het feit dat Wolff groter wordt, dat hij met de dag meer kan en dat we steeds meer contact met hem hebben – veel meer dan in de kraamweek. Maar die eerste dagen/weken… Pfff, ik kan er ook met heimwee aan terugdenken.
bij rashel had ik het heel erg en bij niomi weer niet maar dat kwam denk ik ook omdat mijn schoonvader 4 dagen na haar geboorte overleed en niomi in het ziekenhuis terecht kwam omdat ik een muts van een kh had die niet net uit de opleiding kwam en nio niet zag uitdrogen, dus mijn roze wolk was zo pleite. denk dat ik daarom bij rashel heel erg terug verlangde naar de kraamweek 😉
door dat ik hellp kreeg en ik mijn kraamtijd in het ziekenhuis bed heb doorgebracht en de kleine na 3 maanden pas thuis kwam heb ik hier helaas geen mooie ervaring mee.
zelfde tranen maar hier om het gemis en kijk daar dus juist niet graag naar terug
Ik herken het ook. Ben nu zwanger van de tweede en ik kan me nu al niet voorstellen dat ik het niet nog een keer zou meemaken…
Dat zal nog wel erger worden als ze er is. Ik probeer dus ook de keuze voor een derde open te laten…. Nooit eerder gedacht aan drie… dus ik denk dat het een soort veiligheid zoeken is.
Bij de eerste heb ik regelmatig s nachts geroepen dat er noooooit een tweede zou komen haha
Heeeel erg herkenbaar. Hij de eerste al mega fijn en inderdaad heimwee en nu weer. Onze kleinste is nu 3 maanden. Hij doet het fantastisch, maar iedereen die zegt wat is hij groot denk ik neeeee. Mede door de fijne tijd inderdaad in het begin. die mini baby die oneindig als een warm hoopje bij je lag. Het praatje met de kraamhulp, de rust en de tijd voor thuis.
Heel erg herkenbaar, pfff..
Bij de derde echt een paar dagen in een cocon in slaapkamer geleefd, echt zo genoten..
Het idee dat nooit meer terug komt krijg ik ook tranen van in me ogen, zo mooi die tijd..
Gelukkig hebben alle fasen iets moois, alle momenten waar je trots op ze bent.. Nu zijn ze 6,4 en 1,5..
Als ik langs de verloskundige rij altijd weer dat idee dat ik daar nooit meer kom (voor mezelf)..
Ook weet ik dat het goed zo is, mijn lijf niet nog een zwangerschap aan kan. Blijft moeilijk
Oh ik heb dit dus nu al. Mijn baby is morgen 4 weken. VIER weken. Hoe kan dat zó snel gaan. Ik wil dus dat ie voorlopig nog zo klein blijft en de komende maanden wil ik nog in deze bubbel blijven. Alle fases lijken me fantastisch en ik kijk er ook wel naar uit, maar het idee dat ie zo snel groter wordt en dat je die mini baby nooit meer terug krijgt, dat vind ik wat hoor poeh.