Gestreste moeder, gestrest kind

Vorig jaar zat ik niet lekker in mijn vel. Ik was oververmoeid, wist niet zo goed wat ik met mijn werk aan moest en het ging gewoon allemaal niet zo lekker. Ondanks het feit dat ik enorm mijn best deed om dit niet te laten merken, pikte Skyler de signalen op. Je kent het wel: je bent zelf moe en chagrijnig en opeens gaat jouw kind stront vervelend doen, is het in een hysterische bui of gedraagt hij of zij zich hyperactief. Alles wat je op dat moment niét wil. En ondanks dat het nu veel beter met me gaat, merk ik dat Skyler nog steeds veel voelt en handelt naar mijn emoties. Momenteel lees ik een boek waar dit duidelijk naar voren komt. Later zal ik nog een review schrijven want het is zéér de moeite waard, maar vandaag wilde ik het eens hebben over kinderen die jouw emoties oppakken. Kortom: ze houden je een duidelijke spiegel voor en jouw gemoedstoestand is van cruciaal belang om het nog enigszins vlekkeloos en gezellig te laten verlopen thuis.

Momenteel ben ik weer heel erg gestrest. Ik heb een belangrijk besluit genomen wat betreft de zakenpartner waar ik jaren mee heb gewerkt en ondanks dat ik diep van binnen weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt en dat er veel deuren voor me gaan openen nu, heb ik er toch wel flinke buikpijn en slapeloze nachten van. Ik heb een sprong in het diepe gewaagd en gekozen voor de onzekere wereld die nu voor me open gaat. Allemaal zaken waar ik jullie niet mee wil vervelen en waar jullie geen last van hebben. Maar Skyler stiekem wel.

Gisteren was het zoals iedere maandag kinderdagverblijfdag. Voor mij is dit een fijne dag om sprongen te maken voor de sites maar omdat ik zo met het zakelijke aspect bezig was, kwam ik vrij weinig aan schrijven toe. Ik belde, mailde, zocht rond op internet en voordat ik het wist was het 15:30 uur, had ik mijn gitaarles en kon ik daarna Skyler ophalen. Ietwat gestrest liep ik het kinderdagverblijf binnen, haalde Skyler op en liep met hem naar de auto. Verzonken in mijn eigen wereld. En terwijl Skyler altijd netjes aan de hand meeloopt, de auto zoekt en gaat wachten tot ik hem erin til, had ik nu te maken met een kind dat niet wilde luisteren, alleen maar wegrende, op de grond ging liggen en niet in de auto wilde zitten. Resultaat: het zweet op mijn rug, een jankend kind in de auto en geen gezellige terugrit.

Normaal is de maandag voor mij heel relaxt en echt een heerlijke dag om alleen door te brengen. Ik doe de weekboodschappen, werk mijn to do-lijstje af, zorg voor een fijne voorsprong om meer rust in de week te creëren, ga naar gitaarles, werk daarna nog een beetje en haal voldaan Skyler weer op. Ik kom rustig het gebouw binnen, praat nog even na met de leidsters, knuffel een blij kind en op de terugweg naar huis kijken we naar de treinen en bussen die langskomen, we zingen liedjes van de kinder-cd en praten over hoe de dag was. Maar omdat de uren voordat ik Skyler moest halen voor mij alles behalve relaxt waren, zat ik er even doorheen en haalde ik gehaast mijn kind op. Hup, in de auto en weer terug naar huis, verder gestrest zijn. Dat pakte dus iets verkeerd uit.

Andersom werkt het ook zo. Zolang Raymond en ik relaxt en rustig zijn, is Skyler echt het meest lieve en makkelijke kindje dat we kennen. Zo hebben we op vakantie werkelijk geen kind aan hem, juist omdat wij ons dan op ons best voelen. Bali? Was werkelijk fantastisch. Ons weekend naar Landal afgelopen dagen? Super! Skyler luistert goed, eet goed, vermaakt zich goed en we hebben totaal nergens last van of problemen mee. Zo hoort het natuurlijk altijd te gaan, maar het leven is niet alleen maar een weg met hoogtepunten en positiviteit. Was het maar zo’n feest!

Vorig jaar merkte ik het heel erg en het was dan ook een puntje dat we bespraken tijdens de retreat waar ik aan deelnam. Sinds ik zelf rustiger ben, is er ook zeker meer rust in huis. Onbewust hebben mijn gevoelens een enorme impact op Skyler. Zodra ik ook maar een beetje moe, gehaast of gestrest ben, zie ik dat terug aan mijn kind. Een fijne spiegel, zo’n kleine. Tijd om weer aan de gemoedstoestand te werken voor een gelukkig gezinsleven. Vanmiddag maar even sporten voordat ik hem ophaal van de crèche. In de herkansing!