Voordat we naar Ibiza gingen, zei ik tegen Maddox dat het klaar was met de fles. We zouden hem niet meenemen op vakantie omdat hij vijf werd en omdat we daar ook geen warme melk meer konden maken. Een mooie tijd om te stoppen. En ja, ik hoor jullie denken. Fles? Warme melk? Het was een groot iets hier in huis. En het werd steeds groter. Tot we dus voor de vakantie cold turkey alles stopten. Hij werd immers vijf jaar in de vakantie.
Vervanging van de speen
Toen Maddox kleiner was, hadden we de fopspeen van Dr. Browns. De enige speen die hij wilde en die ik na een lange zoektocht gevonden had. Helaas is deze uit de handel gehaald. Ik heb alle spenen opgekocht die ik op dat moment kon vinden, maar op een gegeven moment waren we er doorheen en hadden we nog slechts één speen met een paar scheurtjes erin. Op het kinderdagverblijf hoorden we dat ze dat niet verantwoord vonden en kregen we de vraag of ze hem weg mochten gooien. We hebben deze kans gepakt, de speen weggegooid en eigenlijk ging dat gelijk goed. Maar we merkten wel: zijn fles werd hem heilig.
Weigeren om te drinken
Door Maddox’ ondergewicht en koemelkallergie toentertijd zaten we op speciale voeding en melk. Het flesje met warme melk voor het slapengaan hebben we daarom lang gegeven. Het werd zijn ding voor het slapengaan en in combinatie met een verhaaltje voorlezen werd hij rustig. Maar niet alleen ’s avonds kwam de fles tevoorschijn; ook overdag dronk hij steeds vaker uit de fles. Hij verkoos de fles bovenop alle andere bekers in huis en zo sloop het erin; de fles werd ook overdag gebruikt voor water en limonade. En Maddox is lekker koppig en slim: als hij de fles niet kreeg, weigerde hij te drinken. Ik kan van mezelf wel zeggen dat ik een makkelijke moeder ben en vond het allemaal wel best. Dan drink je toch lekker uit de fles? Tot hij opeens vier werd en we het belachelijk vonden worden eigenlijk. Pure gemakzucht van onze kant. We hebben geprobeerd om de fles helemaal te stoppen, op zijn melk ’s avonds na. Maar na een paar dagen proberen, sloop het er toch weer in. Maddox protesteerde steeds vaker als ik een beker voor hem pakte, leefde soms een paar dagen op enkele slokjes water en ik trapte er toch weer in en gaf hem de fles. Er zat maar een ding op: in een keer stoppen. Met deze leeftijd heeft hij immers ook geen melk meer nodig voor het slapengaan en voor zijn tanden was het ook niet zo best.
Huilen
Op Ibiza ging het heel erg goed. Hij dronk vol trots uit een glas, had een Dopper mee voor op de kamer, huilde slechts één avond dat hij zijn fles en melk zo miste en voor de rest merkten we niks aan hem. Maar toen kwamen we thuis en bracht ik hem naar bed:
‘Mama, mag ik nu weer mijn fles?’
‘Nee, die hebben we niet meer, weet je nog? Die heb ik weggegooid.’
Hij begon keihard te huilen en heeft dit drie avonden volgehouden. Ik vond het heel moeilijk maar dit was de enige juiste keuze. Inmiddels zijn we 2.5 week thuis en gaat het heel erg goed. Hij drinkt nog steeds niet je-van-het, maar wel meer dan een paar maanden geleden bij onze vorige poging. Hij heeft nog even koude melk geprobeerd, maar dat vond hij niet lekker. Dat is dus ook in één keer gestopt. Hij drinkt nu wel vooral water en een beetje appelsap; limonade vindt hij niet meer lekker en ‘dat wil ik alleen in mijn fles.’ Nou ja, prima, haha.
Gelukt!
Ik ben heel blij dat we ook van dit afscheid hebben genomen. Het was echt zijn rustmoment, bijvoorbeeld na school op de bank, en die is hij nu kwijt. Je merkt wel dat hij daar aan moet wennen. Hij vraagt er soms nog wel om en zegt dan direct: ‘o nee, dat kan niet meer.’ Hij is er gelukkig wel rustig onder. Ik ben echt heel erg trots op hem, op hoe hij het doet. Mensen die ons kennen weten dat dit een heel groot ding was voor hem, en daardoor toch ook wel een beetje van ons. Waar de een moeilijk afscheid kan nemen van de speen (Skyler was er zo een), had Maddox dat met zijn fles. Maar het was tijd. En het is gelukt!
