Afgelopen week stond ik in de supermarkt bij de tijdschriften te kijken en viel mijn oog op de cover van Kek Mama. Hierop stond namelijk: 1000 dagen doorzetten, de eerste kinderjaren is je relatie de klos. Ik ben altijd snel getriggerd door dit soort woorden en wilde hier meer over lezen. Maar ook: ik wilde er zelf eens over nadenken en erover schrijven. Want hoe zit dat eigenlijk bij ons thuis?
Grote veranderingen
Een kindje krijgen is iets moois, maar ook zeker iets wat ontzettend veel grote veranderingen met zich meebrengt. Zo geniet je dagelijks van alle mijlpalen, de geweldige uitspraken, de heerlijke lachjes en de natte zoenen die je af en toe op je gezicht geplakt krijgt, maar krijg je ook te maken met minder tijd voor jezelf en voor elkaar, veel geplan en geregel, minder slaap en een immens groot verantwoordelijkheidsgevoel waar je dag en nacht mee bezig bent. Anders gezegd: het draait niet meer alleen om jullie in huis en dat is best even wennen. Zeg maar gerust een héél grote omschakeling. Dat hebben wij ook zeker zelf zo ervaren. We werden opgezogen door de baby terwijl de rest om ons heen doorging. Raymonds werk, mijn werk, de sociale zaken. We werkten, waren met de baby bezig en probeerden alle ballen hoog te houden. Het is echt even zoeken naar de juiste balans. Alhoewel we die eigenlijk nog steeds niet helemaal hebben gevonden, als je het mij vraagt. Ik denk dat dit namelijk altijd aan de orde gaat zijn, om continu verwachtingen bij te stellen, met elkaar te blijven praten, opvoedmeningen te delen en elkaar tegemoet te komen, iedereen tevreden te houden en zo dus ook je relatie en je gezinsleven op peil te houden.
Weg spanning en sensatie
Ik ga het niet uitgebreid hebben over de slapeloze nachten waarmee we kampten maar dat dat een stempel drukt op je relatie moge duidelijk zijn. Ik liep op mijn tenen, Raymond sliep er vaak doorheen waardoor veel op mijn schouders terecht kwam, we werden er beiden chagrijnig van en vooral ik was ’s avonds zo moe, dat ik het liefst om 21:00 uur de deur naar de slaapkamer opende om direct mijn ogen te kunnen sluiten. Weg spanning en sensatie. Daarnaast is het van groot belang om op één lijn te liggen als het om de opvoeding van je kindje gaat en ik vind dat daar veel te makkelijk over wordt gesproken. Want het is namelijk helemaal niet zo vanzelfsprekend allemaal en echt wel iets dat moet groeien. Het is toch wel erg verleidelijk om al snel te zeggen ‘neeeee, zo moet je dat niet doen!’ als je partner met je kindje bezig is en jij het daar ab-so-luut niet mee eens bent. Resultaat: ruzie of een dik meningsverschil zodra je kind in bed ligt. Daar krijg je dan weer een heel andere spanning voor terug dan die jullie voor de zwangerschap kenden.
Minder impulsief
Voordat we Skyler hadden was ons leven niet heel erg spectaculair. Eigenlijk gewoon heel normaal. We werkten, hadden het gezellig, deden leuke dingen, besloten weleens spontaan op de scooter te springen voor een hapje eten of een bioscoopbezoekje en konden gaan en staan waar we wilden. Nu zijn we echt de beroerdste niet en doen we nog veel leuke dingen, maar wel altijd met veel geplan vooraf én negen van de tien keer toch wel met kind. Want ja, die is er nu eenmaal en dat is toch wel heel gezellig. Toch missen we soms die spontaniteit nog weleens, het impulsieve en het ‘laten we niet koken maar gewoon lekker wat halen’. Of het ‘er is niks op de televisie dus we gaan nú naar de bioscoop.’ Ik vind dit allemaal iets minder erg dan Raymond. Hij zou toch wel vaker iets écht met zijn tweetjes willen doen, iets wat ook zeker moet gebeuren en wat we zeker vaker moeten gaan plannen. Want wat sommige mensen doen, dat ze iedere maand wel een datenight hebben? Dat gebeurt hier eigenlijk niet zo vaak. Het is ook ontzettend leuk om iets met zijn drieën te doen, helemaal omdat ík doordeweeks wel veel met Skyler ben, maar Raymond toch wel erg lange dagen maakt en het ook leuk is om met zijn drietjes tijd te hebben in het weekend. Toch probeer ik hier zeker wat mee te doen en slaapt Skyler af en toe bij opa en oma om toch iets leuks te plannen. Een concert, even uit eten, gewoon thuis samenzijn of, zoals Raymonds idee was het eerste jaar, door samen zónder kind naar New York te gaan. Niet heel veel uitjes de afgelopen drie jaar, maar we (ik!) worden er zeker iets makkelijker in.
‘Ik ben er die avond niet!’
Wat ik op mijn beurt weer vervelend vind, is dat mannen toch een stuk vrijer zijn. Of zich een stuk vrijer voelen. De mijne in ieder geval. Wil ik iets afspreken met iemand of staat er bijvoorbeeld een concert gepland, dan moet ik dat negen van de tien keer goed overleggen met Raymond. ‘Ben je dan op tijd thuis voor Skyler?’, ‘Ga je dat redden?’, ‘Kan ik dan weg? en ‘pak je agenda even, want ik moet wat dingen plannen.’ Terwijl hij toch wel vaker thuiskomt met de boodschap ‘o ja, ik ga dan naar Ajax!’ of ‘Schat, die avond heb ik een etentje en ben ik er niet.’ Ik kan daar best even boos of gepikeerd over zijn. Waarom bespreek je dat niet eerst? Wie weet heb ik ook wel iets staan! En in plaats van het dan aan te kaarten wordt het opgestapeld bij de slapeloze nachten, mijn slechte humeur of een drukke dag. Resultaat: héél veel spanning. Maar helaas nog steeds niet de juiste. Maar ook dit wordt beter, als je meer uitspreekt, op tafel gooit en ook hier weer een balans in ziet te vinden.
En dan komt de tweede…
In Kek Mama wordt er in het artikel afgesloten met de zin: het schijnt dat je de eerste 1000 dagen na de geboorte van een kind niet uit elkaar moet gaan, omdat je een nieuw evenwicht moet zien te vinden. Dat klopt zeker weten. Nu is uit elkaar gaan nooit ter sprake gekomen hier en zijn de ruzies meer meningsverschillen die na even praten en vooral een nacht goed (!) slapen wel weer opgelost zijn, maar het is zeker zoeken naar een nieuw leven. Wat wil jouw partner? Wat wil jij? Wat is goed voor jullie beiden? Terwijl het ene stel pleit voor datenight iedere maand, vindt een ander koppel het veel belangrijker om ’s avonds tegelijk aan tafel te zitten om de dag door te spreken mét de kids erbij. Vindt de man het fijn om iedere week naar voetbal te gaan en zijn eigen ding te hebben, vindt de vrouw het ook fijn om haar me-time te claimen. Zo is dat hier ook. Het is verleidelijk om na een vermoeiende dag beiden op een aparte bank te ploffen, te spelen met onze telefoon en vervolgens naar bed te gaan om te slapen. Maar er moet tijd gemaakt worden voor elkaar, in welk opzicht dan ook. Of het nu gaat om kletsen, iets leuks doen of het gezellig hebben in bed. Na die 1000 dagen is het misschien wat makkelijker allemaal en voelen jullie elkaar veel beter aan, maar eigenlijk is het na die 1000 dagen nog steeds hartstikke hard werken. Jullie zijn er misschien alleen -net als wij- ietsje beter en handiger in geworden. Tot de goede spanning weer terugkomt en de tweede op komst is. Dan moet je na de bevalling weer 1000 dagen wachten op een stabiele en gezellige relatie… Grapje natuurlijk!
Hoe zit dat bij jullie? Hebben jullie de eerste 1000 dagen, zeg de eerste drie jaar, veel moeite gehad met het zoeken naar balans en een goed ritme dat voor beiden goed voelt?
Heel erg lastig inderdaad in het begin!
Er komt echt wel heel veel spanning bij kijken vooral bij een eerste.
Ik denk dat het heel erg belangrijk is om ook echt tijd voor elkaar te maken. Af en toe een oppas te zoeken en lekker samen weg te gaan.
Ons zoontje is nu 21 maanden en sinds een paar maanden hebben wij de balans weer terug gevonden. We slapen weer door, wat een voorwaarde was om weer energie te hebben voor leuke ideeën. We hebben nu om de week een date night die we plannen met oppas, zodat we ook echt moeten gaan. En ik durf weer dingen voor mezelf te doen, wat dat vond ik de eerste tijd heel erg moeilijk. Maar inderdaad, waar ik alles weken van tevoren overleg, zie ik in onze gezamenlijke agenda online afspraken van vriendlief binnenkomen die niet besproken worden. Prima, dat probeer ik nu ook vaker te doen. Onze agenda is daarin heilig: staat het er niet in, dan is er dus niks en kunnen we samen of alleen iets plannen. Maar dat verantwoordelijkheidsgevoel, dat is altijd heftig aanwezig, inclusief continu denken: doe ik het wel goed genoeg?
Maar die 2e, daar wachten we nog een tijd mee. Even genieten van deze nieuwe balans!
Heel herkenbaar, eigenlijk alles wat je schrijft! Maar bij nummer twee ging het wel wat makkelijker gelukkig, al vind ik haar wel moeilijker omdat ze een erg mama kindje is en daardoor vind ik het minder fijn om haar bij oppas of bij papa achter te laten.
Wat jij schrijft ervaar ik ook in grote lijnen. Fijn om te lezen dat ik hier niet alleen in sta. Ik vond vooral de babytijd erg wennen, vooral om een nieuwe structuur te vinden. We hebben allebei onregelmatig werk. Dat viel uiteindelijk best redelijk te plannen (met hulp van kdv en opa’s en oma’s), maar resulteerde erin dat we elkaar nauwelijks nog zagen. Daar heeft mijn partner toen een stokje voor gestoken ( en terecht), hoewel ik de noodzaak op dat moment nog niet zo zag. Door een andere functie van mij op het werk kregen we iets meer bewegingsvrijheid, maar uiteindelijk heb ik er toch voor gekozen om een nieuwe baan te zoeken. En dat is gelukt! Per 1 januari ga ik 3 dagen per week werken in onze woonplaats. Dat was 4 dagen per week op onregelmatige tijden met ook nog ruim een uur reistijd. Ik hoop dat mijn nieuwe baan ons het laatste zetje gaat geven om de ‘perfecte’ balans te vinden, al zal dat – zoals jij ook al schreef – altijd zoeken blijven.
Na de geboorte van ons eerste kindje was er veel meer spanning. Maar dit kwam denk ik ook, omdat de bevalling fysiek veel zwaarder was dan die van ons tweede kindje. Hier vielen en vallen de nachten ook op mijn schouders, wat ik opzich niet erg vind. Gisteren zijn we een avondje uit eten geweest met zijn tweetjes en daar geniet je dan wel meer van dan voordat we kindjes hadden.
Zo hee… wát herkenbaar! Vooral dat van het vrijer voelen van de man des huizes haha. Schat ik ga morgen vissen hoor! Is een hele normale uitspraak hier. Andersom moet uitgebreid besproken worden. Maar dat is oom wel logisch denk ik nu, want ik zorg 24/7 voor Mees en mijn vriend werkt. Voor mij is alles zo vanzelfsprekend en voor hem niet.
Van te voren had ik gedacht: ja dat plannen van dates, dat moeten we dan maar goed regelen. En ook het bespreken van de opvoeding, daar moeten we echt aandacht aan blijven besteden! En dat is ook zo… maar wat mij nu het meest opvalt/tegen valt, is het slaap tekort. Ik heb gewoon geen zin, geen puf en geen energie om aandacht aan mijn relatie te besteden! Ik wil vooral gewoon slaaaaaaapen… hihi! Maar gelukkig hebben we een super sterke relatie en houden we heel veel van elkaar. Goed artikel Shirley!
wij hebben er niet zoveel last van gehad moet ik je zeggen, ja we gingen ook niet meer spontaan wat doen maar we vermaakten ons wel, en wij gingen ook nooit appart ergens heen altijd met zijn alle. nu is dat wel anders en liggen wij niet altijd op 1 lijn met de pubers, roon ziet sneller wat door de vingers dan ik, maar gelukkig komt hij zich zelf dan ook wel weer tegen, dus we hebben nu meer strubbelingen als dat de meiden klein waren
ik herken nu ook al bepaalde dingen. Ik ben van het regelen en het plannen. Manlief komt vaak met de mededeling, die week zit ik in de nachtdienst en ik heb het er maar mee te doen of er alles om heen te plannen. Nu gaat het nog wel, maar als er straks een kindje mag komen dan zal dit wel vaker een punt van discussie gaan worden.
Zo waar !!!
Wij hebben het nu nog steeds moeilijk eigenlijk mede omdat onze 2 middelste slechte slapers zijn en veel heel veel bij ons in bed liggen en we eigenlijk zelf volledig instaan voor onze kroost ik bedoel wij zijn onze beide ouders heel vroeg verloren dus hebben geen opvang bij de oma’s en opa’s…
Gelukkig hebben wij een zoon van bijna 16 die al eens een avondje op zijn jongere broers en zus wil letten zodat wij al eens een avondje kunnen gaan uiteten met z’n 2 of naar de cinema kunnen.
Super schat van een jongen is ’t !
Je mag met een kindje jezelf als koppel niet vergeten maar het is vaak moeilijk want je kinderen komen op de eerste plaats zijn prioriteit en moet je vaak toch dingen voor laten vallen met veel plezier wel daar kies je voor maar ja soms een beetje ten koste van …
Wat een goed stuk. Veel herkenbaar, man die niet overlegt maar meedeeld en vroeg slapen. Dat laatste doe ik dan ook zeker, manlief slaapt wel redelijk door maar ik wordt vaak van de kinderen wakker. Toen de oudste 2 jaar en 5 mnd was werd de jongste geboren, we zitten en nu nog midden in maar het gaat steeds wat beter. De jongste heeft meer moeite met slapen (waardoor we steeds meer zien dat we geluk hadden met de oudste) en dat hakt er in. Maar ze gaan ook wel uit logeren, wij een weekendje weg of een dagje bij opa en oma. Praten is idd de oplossing.
Vreselijk herkenbaar, vooral dat mannen over het algemeen zo makkelijk weg kunnen. Mijn man kan rustig een weekje met zijn vrienden skiën of een paar dagen voor zijn werk in een andere stad overnachten. Maar als ik een keer een avondje of weekendje weg ben, moet ik eerst 3 maal overleggen of dat allemaal wel gaat lukken.
Van mijn vriendinnen hoor ik gelukkig dezelfde problemen haha.