Afgelopen week plofte ik sinds lange tijd weer eens op de bank met een tijdschrift in plaats van met mijn telefoon, iets wat ik steeds vaker probeer te doen. Het is verleidelijk om alle social media kanalen steeds te checken en op de hoogte te blijven van alles wat iedereen doet en meemaakt, maar ik ben me steeds meer bewust van het offline leven en dat je best af en toe wat kunt missen. Gelukkig gaat het me steeds beter af en daar ben ik maar al te blij mee. Ik las die avond een oudere Fabulous Mama die ik in een goodiebag kreeg afgelopen week, waarin een artikel stond over eenzaamheid onder de moeders. The Lonely Life. Terwijl je op Facebook en Instagram allemaal gezellige vriendenkiekjes, lunchdates en feestjes voorbij ziet komen, ben jij vooral in de weer met je kind en ben je blij als hij of zij in bed ligt zodat je op de bank kunt ploffen. De sociale contacten verminderen bij veel mensen en je voelt je eenzamer dan ooit. Ik las het artikel en snap de insteek wel. Maar voor mij gaat het absoluut niet op.
Ik ben nooit een sociaal dier geweest en heb nooit veel vriendinnen gehad. Op school waren er mensen waar ik leuk contact mee had maar zoiets als een BFF heb ik niet gekend. Gewoon leuke vriendinnen waar je af en toe de hort mee op ging. En heel eerlijk; ik heb het ook nooit gemist. Ik ben heel erg op mezelf en vind het heerlijk om dagenlang alleen te zijn. Terwijl dat voor anderen misschien killing is en je het zielig kan vinden, hoef je met mij absoluut geen medelijden te hebben. Als mijn agenda vol staat met afspraken, uitjes en dates word ik meer gespannen dan als ik alleen maar dingen voor en met mezelf kan doen. Ik vind het heerlijk om alleen weg te gaan, om de hele dag alleen thuis te zijn, om alleen door de stad te slenteren en mezelf alleen te vermaken.
Met de mensen van de middelbare school heb ik geen contact meer. Het was leuk contact, maar zeker geen hechte vriendschap te noemen. Dat veranderde toen ik ging studeren en langzaam wat andere mensen leerde kennen. Nogmaals; ik ben absoluut geen sociaal dier en vind vriendschappen maar moeilijk. Vandaar dat ik misschien ook nooit zo goed ben in eerste indrukken. Maar er zijn een aantal mensen geweest de afgelopen jaren die daar doorheen hebben geprikt en waar ik nu een onwijs goede band mee heb. Zonder dat ik ze iedere week spreek.
Voordat ik moeder was, was ik al een ramp met contacten onderhouden. Het is echt niet zo dat ik niet aan mijn vrienden denk of het niet leuk vind om iets te doen, maar voordat ik het weet zijn er gewoon weken voorbij gevlogen waarin ik niemand heb gesproken. Waarin ik ook niet de behoefte heb gevoeld om sociaal te doen. Ik was lekker aan het werk, deed mijn ding, bezocht af en toe een evenementje en bracht de avondjes door met Raymond. Nu ik moeder ben, is dat niet veranderd. Het is niet slechter geworden, maar ook zeker niet beter. Ik ben net zo alleen als daarvoor. En ik denk dat ik daar echt gewoon vrede mee heb.
Mijn vrienden zijn op één hand te tellen en ik denk dat ze allemaal hetzelfde zullen zeggen. We zijn er voor elkaar als we elkaar nodig hebben, maar het moet vooral geen verplichting worden om elkaar constant maar te spreken. Iedereen is tegenwoordig druk en de vrienden die ik heb, hebben allemaal een succesvolle, drukke baan. Werkt de één in de televisiewereld; zit de ander in de reisbranche. Is de één mede-eigenaar van een cosmeticabedrijf; studeert de ander zich suf voor een diploma en werkt ze daarnaast om alles te bekostigen. En ik? Ik heb een bedrijf en heb een kind. Ik voel niet de behoefte om elkaar dagelijks of wekelijks te spreken en ook niet om elkaar dagelijks of wekelijks te zien. Zelfs niet maandelijks. Het komt weleens voor dat ik mensen een paar maanden niet zie. Maar als we elkaar zien? Dan is het als vanouds. Dát is wat mij betreft echte vriendschap. Ik doe het wel gewoon allemaal; eten met een vriendin, een koffie drinken, naar een concert, naar de dierentuin. Maar niet wekelijks of maandelijks. Dat is gewoon niet voor mij weggelegd. Gelukkig ook niet voor mijn vrienden. Wat dat betreft hebben we elkaar echt gevonden.
Ik ben moeder, heb een eigen bedrijf en een relatie. Het zijn drie dingen die me ontzettend gelukkig maken. Nu alles op zijn plek is gevallen ben ik misschien wel gelukkiger dan ooit. Een stabiele, goede relatie, een prachtig kind en een eigen bedrijf waar ik ontzettend graag aan werk. Wat nou eenzaam? Dat ik vaak alleen ben? Dat ik ’s avonds liever op de bank plof om een serie te kijken dan om te stappen? Dat ik ’s avonds lekker tegen mijn vriend aan kruip in plaats van door te halen in de kroeg? Dat ik naar het bos ga om gek te doen met mijn kind in plaats van een high tea met een vriendin? Nu ik moeder ben is juist alles compleet. Ik voel me rijker dan ooit en ervaar eenzaamheid dan ook absoluut niet. Die vriendschappen daarnaast maken het leven gewoon net wat gezelliger. Zolang het geen verplichting is. En al die gezellige en sociale foto’s op social media like ik dan ook gewoon met een gerust hart zonder enige vorm van jaloezie; zij hebben plezier daar en ik heb mijn plezier thuis.
Vertel eens; voel jij je weleens eenzaam nu je moeder bent?
Ik heb een vriendin die dat niet kan, alleen zijn. Zij heeft geloof ik 3 vriendinnengroepen, nog best groot ook. Ik heb dat niet, maar ik heb daar ook de behoefte niet aan. Vroeger was ik er wel eens jaloers op, maar ik besef me gewoon dat ik er niet gemaakt voor ben…
Eenzaam als moeder, nee totaal niet…
Hier herken ik mij heel goed in! Ben blij met mijn vriendschappen maar spreek ze ook wel eens een lange tijd niet. Weet wat ik aan hen heb en andersom. En echt heerlijk soms alleen zijn!
Ik ben ook heel veel alleen en onderneem weinig maar heb er geen last van. Vind eens weg gaan leuk maar ben net zo lief thuis.
Je weet hoe ik hierin sta. Ik ben echt volledig hetzelfde als jij qua sociaal leven. Ik vind het HEERLIJK om in het weekend lekker met mijn gezinnetje thuis te zijn. Ik heb een ‘BFF’, heel erg, maar zij ziet dit meer zo dan ik. Zij kan ook echt zeggen; Jeetje, we hebben elkaar al 10 dagen niet gesproken we moeten echt weer afspreken. En mij zakt het lood me dan alweer in mn schoenen. Ik vind het veel leuker om eens in de zoveel tijd even te lunchen, ergens een theetje te doen, om na een uurtje of 2 weer de benen te nemen. Tuurlijk zijn er mensen die ik graag om me heen heb, maar niet wekelijks. Ik vind het daarentegen wel leuk om die mensen af en toe te verrassen met een berichtje of een kaartje. Om te laten weten dat je aan ze denkt en de vriendschap waardeert.
Ik heb ook maar een stuk of 3 goede vriendinnen en we lopen de deur niet bij elkaar plat. Verder heb ik mijn werk, mijn tieners (mijn kids zijn 19 en 16) en nu dus ook steeds meer tijd voor mezelf. Ik geniet daar zo enorm van. Heerlijk om in het weekend in mijn eentje erop uit te gaan. Wordt vaak niet begrepen, men denkt soms dat ik ‘zielig’ ben omdat ik alleenstaand ben. Nope, ik zit lekker in mijn vel, geniet van mijn leven en van het ‘alleen’ zijn. Ik snap je helemaal hoor.
Ik ben juist veel socialer geworden en spreek meer af met mensen, voornamelijk met andere moeders. Ik vind het voor mezelf fijn en voor Eon fijn als hij zo andere kindjes ziet.
Ook zie ik vaker familie. Logisch, nu er een kleintje is.
Ik heb ook geen grote vriendinnengroep en daar heb ik ook totaal geen zin in. Ik heb Bibian zoals je wel weet en daar deel ik lief en leed mee. Maar bij haar gaat het heel natuurlijk ofzo. Kost geen moeite of extra energie. Ik heb haar altijd begrepen toen zij alleen nog een kind had en nu begrijpen we elkaar ook nog meer. ’s Avonds spreken we nooit af: de kinderen gaan naar bed. Hebben we geen zin om af te spreken, dan zijn smoesjes ook niet nodig dan is een: nee ik heb geen zin genoeg.
Verder heb ik mijn zusje met wie ik een hele goede band heb maar soms zie ik die ook een week niet. Verder heb ik nog een andere vriendin die ik 1x in de twee weken of langer zie en voor de rest hoef ik niemand. Ik heb wat jij zegt mijn relatie, kind en mijn ouders en dat is meer dan genoeg! Ik kan ook genieten van een dagje met “mezelf”, heerlijk!
Ik heb geen kind en geen eigen bedrijf, maar verder klopt alles precies. Ben ook erg op mezelf, vind het héérlijk om alleen te zijn en als ik mijn vriendinnen zie (wat ook eerder maandelijks dan wekelijks is) voelt het gewoon heel vertrouwd.
Soms ben ik alleen wel bang dat ik uiteindelijk toch vereenzaam… ik heb namelijk ook bijna geen familie. Ik heb het idee dat ik mijn sociale kring toch wat zou moeten uitbreiden maar ik vind dat wel moeilijk, ben niet zo heel goed met vreemden.
Voor mij ligt het een beetje in het midden. Ik heb geen grote vriendengroep waar ik iedere week mee afspreek, maar ik heb wel een aantal vrienden met wie ik regelmatig contact heb. Dat hoeft niet altijd een kroegavond te zijn, even een snel belletje van 3 minuten is soms genoeg. Neemt niet weg dat ik het af en toe heerlijk vind om helemaal alleen te zijn. Over het betreffende artikel schreef ik ook een blog; ik kan mij als moeder namelijk soms wel erg eenzaam voelen. Maar dat is alleen op dagen dat mijn dochter ziek is en ik soms dagen niemand zie of spreek. Ik kan me ook echt voorstellen dat sommige moeders, zeker het eerste jaart soms overvallen worden door een gevoel van eenzaamheid.
Ik hou ook niet van dat verplichte, krijg ik echt de kriebels van. Vind het wel leuk om een keer met een vriendin uit eten te gaan, bios of iets dergelijks. Heb eigenlijk 2 echt goede vriendinnen, maar die zie ik ook niet elke week of soms zelfs geen eens maandelijks. Maar als we elkaar zien dan is het zoals vanouds. Ik werk ook vanuit huis en mijn wereldje is dus erg klein. Maar ik ben tevreden zo, fijn mijn zoontje bij me, mijn vriend bij me, soms vriendinnen om me heen en natuurlijk mijn lieve ouders. Ik voel me eigenlijk nooit alleen, ik ben onwijs gelukkig!
Mooi geschreven! En heel herkenbaar. Ik heb genoeg contacten, maar de ‘echte’ zijn op een hand te tellen en dat vind ik prima zo! Vind het ook heerlijk om op mezelf te zijn of met m’n man en/of kinderen. Kon ook wel eens ‘jaloers’ worden van de sociale media, dan dacht ik weer dat ik van alles gemist had. Maar nu denk ik: waarom? Ik heb er toch helemaal geen behoefte aan?!
Heerlijk eerlijk om dit zo toe te geven! Ik heb altijd het gevoel raar aangekeken te worden omdat ik zo niet sociaal ben. Ik zou van alles missen etc. De vrienden die op 1 hand te tellen zijn en eens in de zoveel tijd spreek, daar heb ik meer aan dan elk weekend rollend naar huis van een kroeg. Misschien daarom ook dat ik het niet erg vindt om verhuisd te zijn naar een dorp en meer dan 100 km van mijn vrienden vandaan. En de bezoekjes zijn extra leuk en je hebt meer te vertellen, vind ik dan.
Zodra je hier weer in de tuin zit of op de bank zijn de tussentijdse maanden weer vergeten.. Zo hoort het denk ik ook… Houden mensen het langste mee vol ipv claimgedrag…
Elke dag bellen, mij niet gezien…
Xxxx
Ik heb zelf tot nu toe niet het gevoel dat mijn baby mij in mijn vriendschappen beperkt en probeer veel dingen te combineren. Een week na zijn geboorte zat ik met vriendinnen en baby al op het terras, zo kost het mij niet eens extra tijd. Daarnaast hebben mijn man en ik minimaal 1 avond in de week dat we met vrienden dingen doen, niet dat we het bijhouden, maar het is iets wat automatisch gaat, de ander past dan op. Zolang Quinten op tijd zijn eten (en met borstvoeding is dat natuurlijk makkelijk) krijgt en rond kan kijken vind hij alles best.
Ik ben alleen absoluut niet van het claimen, vergeet altijd iedereen zijn verjaardag en kan soms ook rustig een paar weken niets laten horen en daarna weer 3 keer in de week afspreken. Wel denk ik dat je vriendschappen alleen kan behouden als je er wel in investeert en ook naast de gezellige dingen doen mensen helpt en steunt.
Maar ik vind het echt goed dat je zelf ziet dat als je daar geen behoefte aan hebt het ook niet gaat nastreven omdat het “hoort” Heel mooi dat je jezelf lekker neemt zoals je bent!!!
Oh, ik herken mijzelf zo in jouw verhaal! Op de middelbare school wel veel vrienden, maar dat bleken achteraf geen echte vrienden. Wel nog goed contact met twee vriendinnen en bij een van hen was ik ceremoniemeester op haar bruiloft. Toch lopen we de deur niet plat bij elkaar en dat is prima.
Verder nog een heel goede vriendin die mij door en door kent en we zijn nu ongeveer 13 jaar vriendinnen. Verder ben ik daar ook niet zo handig in en hoeft het niet zo nodig van mij. Maar heel soms mis ik wel die vriendengroep die je bij anderen weleens ziet.
Maar het belangrijkste is dat als we ’s avonds thuis zijn, we het goed hebben met z’n drietjes
Heel herkenbaar. Bedankt voor het schrijven, neemt het gevoel van “ben ik nou raar en ongezellig?” een beetje weg!
Niet echt herkenbaar, in de zin van dat ik 3 vriendinnen heb die ik best wel veel zie en dat ook echt nodig heb. Juist nu ik moeder ben. Ik wil graag ook nog iets anders zijn dan mama en als ik bij mijn vriendinnen ben, ben ik even helemaal uit mijn rol om het zo maar te zegen 🙂 Maar alleen zijn kan ook wel erg lekker zijn hoor!