Een weekend alleen weg

Alweer ruim een jaar geleden vertrokken Raymond en ik naar New York. Zonder Skyler. Alhoewel ik daar totaal niet aan moest denken op het moment dat ik deze trip cadeau kreeg van Raymond, een half jaar na de geboorte van de kleine man, hebben we er uiteindelijk toch voor gekozen om met zijn tweeën het vliegtuig in te stappen. Het wegbrengen was even lastig, maar bij opa en oma was ‘ie in goede handen. Uiteindelijk hadden we de vakantie van ons leven, genoten we enorm van de tijd in The Big Apple en keerden we opgeladen en dolgelukkig weer naar huis. Tijd om ons kleine ventje te knuffelen! Ik moet eerlijk zeggen dat ik hem niet heel erg gemist heb. In ieder geval niet op een slechte manier. Ja, je voelt je wat incompleet, maar het heeft onze vakantie zeker niet minder leuk gemaakt. De keren daarna zijn we gezellig met zijn drietjes op vakantie gegaan en ondanks dat dat zeker mijn voorkeur heeft (hé, je bent een gezin!) vind ik het ook goed om af en toe even als stel te genieten.

Vorig jaar zijn we met zijn tweetjes weggeweest naar Antwerpen. Eerst een weekendje vanwege het optreden van Anouk in Sportpaleis, waar ik op uitnodiging mocht slapen in het Novotel hotel; de tweede keer gewoon samen omdat ik een leuke aanbieding tegenkwam. Slenteren door de stad, lekker uit eten, kletsen en weer even genieten van elkaar zonder rekening te houden met een toen nog dreumes die toch wel de nodige aandacht vraagt. Maar alle tripjes die ik tot nu toe heb gemaakt waren met zijn drietjes, met Raymond alleen of met Skyler alleen, zoals naar de retreat. Ik was nog nooit alleen op stap geweest. In ieder geval niet met overnachtingen. En afgelopen weekend was het daar eens tijd voor. Ik stapte in de auto naar Zeeland om daar te slapen bij een vriendin en er een echt vriendinnenweekend van te maken. Raymond en Skyler bleven samen thuis. En ja, dat vond ik toch wel enorm spannend.

Laat ik voorop stellen dat ik natuurlijk alle vertrouwen in Raymond heb. Hij is de vader van Skyler en weet heus wel hoe hij zijn kind moet opvoeden. Ze zijn vaker een dagje alleen thuis geweest en dan hing hij niet in paniek aan de telefoon. Waar ik echter wel een beetje tegenop zag, waren de avonden en nachten. Ik ben altijd degene die Skyler naar bed brengt en zodra Raymond dat doet, roept hij toch vaak om mij. Ik ben ook vaak degene die eruit gaat ’s nachts. Of als Raymond hem niet stil krijgt, dat ik dan even ga kijken. Ik weet dat ik dat los moet laten, maar toch vond ik het spannend toen ik naar Zeeland reed. Hoe zou dat gaan? Hoe zou Skyler het vinden dat ik niet thuis ben ’s avonds? En als hij wakker wordt, dat mijn kant van het bed leeg is en hij mama ook niet beneden ziet? Nou, zal ik je eens wat vertellen? He didn’t care. Alsof het de normaalste zaak was bracht Raymond hem naar bed en vroég hij niet eens om me. ’s Nachts sliep hij vrijwel de hele tijd door en de mannen hebben de tijd van hun leven gehad. Sterker nog: Skyler vroeg alleen een keertje naar me toen hij moe was, haha. Ik geloofde mijn oren niet. Skyler is toch echt wel een mama’s kindje en komt voornamelijk naar mij toe. Maar als mama er dan niet is, en dan bedoel ik écht weg in plaats van beneden, gaat het fantastisch. Er viel een last van mijn schouders toen ik zaterdagochtend wakker werd en het berichtje zag staan dat alles heel erg goed ging. Het was dan ook puur mijn eigen onzekerheid. Niet de twijfels voor Raymond, niet de twijfels voor Skyler maar gewoon dat ik mezelf veel meer onmisbaar maak dan ik werkelijk ben. De rest van het weekend was ik dan ook uiterst relax en kon ik alles loslaten. Me-time!

Zaterdag stond in het teken van lunchen, slenteren door Middelburg en gezellig kletsen. ’s Avonds werd er heerlijk gekookt en doken we op de bank voor de televisie met taart. Zondag stond er een yogales op de planning maar omdat we daar te laat voor waren, haalden we heerlijke broodjes die we thuis opaten. Rond twee uur reed ik zondag weer naar huis, om twee uur later binnen te stappen en Skyler lief te zien spelen. Alles was onder controle. Geen Skyler die helemaal overstuur was, geen vriend die van de honger was omgekomen, geen hondje dat was verwaarloosd en ook geen huis dat was afgebroken. Het zat allemaal tussen mijn oren. Die mannen kunnen heus wel zonder me, ik moest het alleen even zelf ervaren. Natuurlijk is Skyler ook vaak bij opa en oma geweest, maar dat is toch anders. Dan weet hij dat hij daar is en dat mama er niet is. Zo in zijn eigen omgeving vond ik het toch een beetje vreemd. En dan ben ik natuurlijk met Raymond. Nu was ik alleen. En dat voelde na al die tijd toch heel gek. Maar stiekem ook wel heel erg lekker. Ik heb met mijn eigen ogen gezien dat het helemaal niet erg is als mama er even niet is. Dat het echt mijn eigen onzekerheid en gevoel is, die dat allemaal zo moeilijk maakt. Dit weekend was dan niet alleen gezellig, maar ook enorm leerzaam. En de mannen hebben gezellig wat tijd samen gehad, natuurlijk ook ontzettend belangrijk.

Ik heb een ontzettend fijn weekend gehad. Ik vond het fijn dat ik even nergens rekening mee hoefde te houden. Geen kind dat moest eten of een schone broek moest, geen vriend die vertelde wat hij wilde doen, geen huishouden en ook geen werk. Gewoon een weekendje bij een vriendin en kunnen doen en laten wat ik wilde. Dat beviel me wel. Alhoewel thuiskomen toch ook absoluut geen straf was. Ik had ze toch meer gemist dan dat ik in eerste instantie dacht.

Waar zal ik de volgende keer naartoe gaan? Een weekje Turkije? Spanje? Kom maar door!

Herkennen de mede-moeders dit? De onzekerheid om alleen weg te gaan? Jezelf onmisbaar voelen? Het lastig vinden om alles los te laten? Ik ben benieuwd naar de reacties.